Pride
του Matthew Warchus. Με τους Bill Nighy, Imelda Staunton, Dominic West, Paddy Considine, Ben Schnetzer, George MacKay, Joseph Gilgun, Andrew Scott, Chris Overton, Faye Marsay, Freddie Fox, Jessica Gunning, Joshua Hill
Εμπρός της γης οι κολασμένοι!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Αλληλεγγύη vs προκατάληψης, σημειώσατε τι;
"That's what my heart yearns for now// Love and pride
That's what my heart yearns for now// Love and pride
Start your journey early// Or maybe later
Get your boots on
Look for rainbows// It's cloudy
Take your hairdryer
Blow them all away
In you I've found a story// I want to keep hearing
In you I see all colours// Not just black or white
In you I find a reason// And hope for all dreamers
You are my fill
You're my supply of love and pride"
Οι παραπάνω είναι κάποιοι στίχοι από το τραγούδι «Love and Pride» των King, ένα από τα μεγάλα σουξέ της δεκαετίας του ’80. Είναι το μοναδικό τραγούδι από το εξαιρετικό σάουντρακ της ταινίας Pride που ακούγεται ολόκληρο σε μια σκηνή, από τις επονομαζόμενες και «filler», από εκείνες δηλαδή όπου συμβαίνουν διάφορα πράγματα σε παράλληλη δράση, που προωθούν την εξέλιξη της ταινίας, χωρίς να είναι δραματουργικά σπουδαίες. Δίνουν ανάσα από την πυκνή ροή, προσφέρουν χαμόγελο, χαλαρώνουν τον θεατή. Και μετά, φτου κι από την αρχή.
Αντικειμενικά μιλώντας, η ταινία δεν είναι κάτι ιδιαίτερο κατασκευαστικά. Ένα crowd pleaser είναι, που λειαίνει τις γωνίες, που κρατάει ισορροπίες, που προσπαθεί να μην τρομάξει τους… νοικοκυραίους, που χρησιμοποιεί όσα κλισέ χρειάζονται για να πετύχει να διασκεδάσει τον θεατή. Αυτό, σε πρώτο επίπεδο. Γιατί, σε δεύτερο επίπεδο, η ταινία είναι απλά σπουδαία σε αυτά που λέει. Ο καπιταλισμός μας έχει χωρίσει σε κουτάκια, σε ομαδούλες, σε γκρουπούσκουλα, να προσπαθούμε να διεκδικήσουμε ο καθένας τα συμφέροντα του, πολεμώντας μεταξύ μας κι όχι ενάντια στον ένα και μοναδικό εχθρό. Συν της άλλης, με τις προκαταλήψεις και τη δυσπιστία πετυχαίνει ακόμα μεγαλύτερο διχασμό, άρα, ακόμα καλύτερο έλεγχο. Γιατί ακόμα και ο πιο τιποτένιος νεοφιλελές καπιταλιστής το ξέρει και θα σας το πει: η ισχύς εν τη ενώσει. Αυτό τρέμουν. Κι αυτό δείχνει τόσο απλά (στο όριο του απλοϊκού) η ταινία. Αλληλεγγύη: αυτό είναι το όπλο μας. Ας το καταλάβουμε πριν είναι πολύ αργά.
Η υπόθεση: Τον Μάρτιο του 1984, η κυβέρνηση Θάτσερ ανακοίνωσε την απόφασή της να κλείσει 20 ανθρακωρυχεία στη Μεγάλη Βρετανία με τελικό στόχο να βγάλει εκτός λειτουργίας συνολικά 70, μιας που, σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της, έπαψαν να είναι προσοδοφόρα. Το Συνδικάτο των Ανθρακωρύχων απάντησε με γενικευμένη απεργία σε όλη τη χώρα – μια από τις μεγαλύτερες απεργίες που κλήθηκε να αντιμετωπίσει η ανάλγητη κυβέρνηση των Τόρις. Την ίδια χρονιά, στο Gay Pride του Λονδίνου, μια ομάδα ομοφυλόφιλων ακτιβιστών αποφάσισε να μαζέψει χρήματα προκειμένου να υποστηρίξει οικονομικά τις οικογένειες των ανθρακωρύχων που, προφανώς, τραβούσαν ζόρια.
Υπήρχε, όμως, ένα πρόβλημα: το Συνδικάτο… ντρεπόταν να δεχτεί την υποστήριξή τους. Οι ακτιβιστές, όμως, δεν τα παράτησαν. Αγνόησαν και προσπέρασαν το Συνδικάτο και αποφάσισαν να πάνε απευθείας στους ανθρακωρύχους, επιλέγοντας στην τύχη ένα χωριό στα βάθη της Ουαλίας, εκεί που έτσι κι αλλιώς βρίσκονταν συγκεντρωμένα τα περισσότερα ανθρακωρυχεία της χώρας. Χρησιμοποιώντας ως μεταφορικό μέσο ένα βανάκι φτάνουν με τα πολλά στον προορισμό τους. Κι εκεί, οι δύο φαινομενικά εντελώς διαφορετικές κοινότητες, που δεν δείχνουν να έχουν κάτι ουσιαστικά να τις ενώνει, θα δημιουργήσουν ισχυρούς δεσμούς, προφανώς όχι χωρίς κόπο, δυσκολίες και συγκρούσεις.
Η άποψή μας: Δεν ξέρω πως θα γύριζε τη συγκεκριμένη ταινία ο Ken Loach. Φαντάζομαι πως κάποια αφέλεια που εντοπίζεται στο σενάριο κι έχει να κάνει με την πολιτική όπως τη διαχειρίζεται η ταινία, θα εξέλειπε και θα έδινε τη θέση της σε πιο στιβαρή… θέση! Δεν ξέρω πως θα γύριζε τη συγκεκριμένη ταινία ο Gregg Araki. Φαντάζομαι πως δεν θα άφηνε την ευκαιρία να εστιάσει σε ερωτικές περιπτύξεις ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου προκειμένου ακόμα ακόμα και να προβοκάρει και να προκαλέσει αντιδράσεις από ανθρώπους της «σιωπηλής πλειοψηφίας». Όπως και να ’χει, τούτη η πλήρης νοημάτων ταινία, έτσι όπως γυρίστηκε, με τους συμβιβασμούς και τις στρογγυλοποιήσεις της, πέρα από σημαντική αλλά και διασκεδαστική, φαίνεται σήμερα περισσότερο απ’ όλα, αναγκαία!
Αναγκαία, καθώς η καπιταλιστική λαίλαπα καίει σαν λίβας τα σπαρτά, περισσότεροι από ποτέ, αφήνοντας πίσω της μόνον αποκαΐδια, δυστυχία, ανεργία και βεβαίως, υπερσυσσώρευση κερδών για τους έχοντες και κατέχοντες. Η ταξική συνείδηση έχει παραχωρήσει τη θέση της στο λούμπεν, στο δήθεν, στο θεαθήναι και στον εγωισμό. Εγώ να επιβιώσω και οι άλλοι ας ψοφήσουν. Εγώ να αναρριχηθώ για να απολαύσω τα καλά του καπιταλισμού (Τι; Δεν έχει καλά; Μουάχαχαχα!) και οι άλλοι ας φάνε τη σκόνη μου. Εγώ να πατήσω επί πτωμάτων – όλοι έχουν μεταπτυχιακά, γνώσεις, είναι overqualified, πως θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι; Ξέρει τι κάνει ο καπιταλισμός: διαίρει και βασίλευε από τη μια και μετά ρίξε και το τυράκι για να οδηγηθεί το ποντίκι στη φάκα. Διαίρει και βασίλευε: αυτός είναι μαύρος, αυτός είναι αδελφή, αυτή είναι ναρκομανής, αυτή είναι αγάμητη αλόγα, αυτός είναι άσχημος, αυτή είναι ρομαντική. Και δώστου να βρίσκουμε καταφύγια στα κοινωνικά δίκτυα και άιντε να τη βρούμε ρε παιδιά, να επικοινωνήσουμε αλλά εκ του ασφαλούς, στην ασφάλεια του σπιτιού μας, πίσω από το πληκτρολόγιο, και ξανά να οργανώσουμε και μια επανάσταση – κατά μόνας!!!
Η ταινία, ακολουθώντας την καλύτερη παράδοση των βρετανικών κωμωδιών με κοινωνικό έρεισμα, όπως πχ το «Άνδρες με τα όλα τους», ακριβώς πάνω σ’ αυτό ποντάρει: χωρίς αγώνα δεν σου χαρίζεται τίποτε. Χωρίς πάλη κανείς δεν θα ενδιαφερθεί για τη δική σου μελαγχολία. Και χωρίς ενότητα και διεκδικήσεις στους δρόμους απλά θα φοράμε σαν κοστούμι τη φυλακή μας, της οποίας οι τοίχοι ολοένα και στενεύουν, ολοένα και μας πιέζουν, ολοένα και μας σφίγγουν. Σπουδαίες ερμηνείες, μελετημένη σκηνοθεσία, άψογη ροή, μια ταινία για όλη την οικογένεια, που δεν θα θίξει ακόμα και τον πιο ρατσιστή στρέιτ! Το πάλεψε με όλη του τη δύναμη ο σκηνοθέτης για να το πετύχει αυτό! Οι μόνοι που καλό θα ήταν να μην δουν την ταινία, είναι οι νεοφιλελέδες. Δεν θα καταλάβουν και πολλά. Αλλά να, είδατε, έπεσα κι εγώ στη λούμπα του διαχωρισμού. Προφανώς, όμως, δεν έχω κάτι να με ενώνει με ανθρώπους για τους οποίους οι έννοιες «λαός», «αγώνας», «κοινωνική δικαιοσύνη» είναι απλώς λέξεις χωρίς νόημα. Γέλιο και συγκίνηση εξασφαλισμένα – και λίγη συνειδητοποίηση, τόση όση χρειάζεται. Μόνο αγάπη ρε πούσις. Και Περηφάνια!
Η υπόθεση: Τον Μάρτιο του 1984, η κυβέρνηση Θάτσερ ανακοίνωσε την απόφασή της να κλείσει 20 ανθρακωρυχεία στη Μεγάλη Βρετανία με τελικό στόχο να βγάλει εκτός λειτουργίας συνολικά 70, μιας που, σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της, έπαψαν να είναι προσοδοφόρα. Το Συνδικάτο των Ανθρακωρύχων απάντησε με γενικευμένη απεργία σε όλη τη χώρα – μια από τις μεγαλύτερες απεργίες που κλήθηκε να αντιμετωπίσει η ανάλγητη κυβέρνηση των Τόρις. Την ίδια χρονιά, στο Gay Pride του Λονδίνου, μια ομάδα ομοφυλόφιλων ακτιβιστών αποφάσισε να μαζέψει χρήματα προκειμένου να υποστηρίξει οικονομικά τις οικογένειες των ανθρακωρύχων που, προφανώς, τραβούσαν ζόρια.
Υπήρχε, όμως, ένα πρόβλημα: το Συνδικάτο… ντρεπόταν να δεχτεί την υποστήριξή τους. Οι ακτιβιστές, όμως, δεν τα παράτησαν. Αγνόησαν και προσπέρασαν το Συνδικάτο και αποφάσισαν να πάνε απευθείας στους ανθρακωρύχους, επιλέγοντας στην τύχη ένα χωριό στα βάθη της Ουαλίας, εκεί που έτσι κι αλλιώς βρίσκονταν συγκεντρωμένα τα περισσότερα ανθρακωρυχεία της χώρας. Χρησιμοποιώντας ως μεταφορικό μέσο ένα βανάκι φτάνουν με τα πολλά στον προορισμό τους. Κι εκεί, οι δύο φαινομενικά εντελώς διαφορετικές κοινότητες, που δεν δείχνουν να έχουν κάτι ουσιαστικά να τις ενώνει, θα δημιουργήσουν ισχυρούς δεσμούς, προφανώς όχι χωρίς κόπο, δυσκολίες και συγκρούσεις.
Η άποψή μας: Δεν ξέρω πως θα γύριζε τη συγκεκριμένη ταινία ο Ken Loach. Φαντάζομαι πως κάποια αφέλεια που εντοπίζεται στο σενάριο κι έχει να κάνει με την πολιτική όπως τη διαχειρίζεται η ταινία, θα εξέλειπε και θα έδινε τη θέση της σε πιο στιβαρή… θέση! Δεν ξέρω πως θα γύριζε τη συγκεκριμένη ταινία ο Gregg Araki. Φαντάζομαι πως δεν θα άφηνε την ευκαιρία να εστιάσει σε ερωτικές περιπτύξεις ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου προκειμένου ακόμα ακόμα και να προβοκάρει και να προκαλέσει αντιδράσεις από ανθρώπους της «σιωπηλής πλειοψηφίας». Όπως και να ’χει, τούτη η πλήρης νοημάτων ταινία, έτσι όπως γυρίστηκε, με τους συμβιβασμούς και τις στρογγυλοποιήσεις της, πέρα από σημαντική αλλά και διασκεδαστική, φαίνεται σήμερα περισσότερο απ’ όλα, αναγκαία!
Αναγκαία, καθώς η καπιταλιστική λαίλαπα καίει σαν λίβας τα σπαρτά, περισσότεροι από ποτέ, αφήνοντας πίσω της μόνον αποκαΐδια, δυστυχία, ανεργία και βεβαίως, υπερσυσσώρευση κερδών για τους έχοντες και κατέχοντες. Η ταξική συνείδηση έχει παραχωρήσει τη θέση της στο λούμπεν, στο δήθεν, στο θεαθήναι και στον εγωισμό. Εγώ να επιβιώσω και οι άλλοι ας ψοφήσουν. Εγώ να αναρριχηθώ για να απολαύσω τα καλά του καπιταλισμού (Τι; Δεν έχει καλά; Μουάχαχαχα!) και οι άλλοι ας φάνε τη σκόνη μου. Εγώ να πατήσω επί πτωμάτων – όλοι έχουν μεταπτυχιακά, γνώσεις, είναι overqualified, πως θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι; Ξέρει τι κάνει ο καπιταλισμός: διαίρει και βασίλευε από τη μια και μετά ρίξε και το τυράκι για να οδηγηθεί το ποντίκι στη φάκα. Διαίρει και βασίλευε: αυτός είναι μαύρος, αυτός είναι αδελφή, αυτή είναι ναρκομανής, αυτή είναι αγάμητη αλόγα, αυτός είναι άσχημος, αυτή είναι ρομαντική. Και δώστου να βρίσκουμε καταφύγια στα κοινωνικά δίκτυα και άιντε να τη βρούμε ρε παιδιά, να επικοινωνήσουμε αλλά εκ του ασφαλούς, στην ασφάλεια του σπιτιού μας, πίσω από το πληκτρολόγιο, και ξανά να οργανώσουμε και μια επανάσταση – κατά μόνας!!!
Η ταινία, ακολουθώντας την καλύτερη παράδοση των βρετανικών κωμωδιών με κοινωνικό έρεισμα, όπως πχ το «Άνδρες με τα όλα τους», ακριβώς πάνω σ’ αυτό ποντάρει: χωρίς αγώνα δεν σου χαρίζεται τίποτε. Χωρίς πάλη κανείς δεν θα ενδιαφερθεί για τη δική σου μελαγχολία. Και χωρίς ενότητα και διεκδικήσεις στους δρόμους απλά θα φοράμε σαν κοστούμι τη φυλακή μας, της οποίας οι τοίχοι ολοένα και στενεύουν, ολοένα και μας πιέζουν, ολοένα και μας σφίγγουν. Σπουδαίες ερμηνείες, μελετημένη σκηνοθεσία, άψογη ροή, μια ταινία για όλη την οικογένεια, που δεν θα θίξει ακόμα και τον πιο ρατσιστή στρέιτ! Το πάλεψε με όλη του τη δύναμη ο σκηνοθέτης για να το πετύχει αυτό! Οι μόνοι που καλό θα ήταν να μην δουν την ταινία, είναι οι νεοφιλελέδες. Δεν θα καταλάβουν και πολλά. Αλλά να, είδατε, έπεσα κι εγώ στη λούμπα του διαχωρισμού. Προφανώς, όμως, δεν έχω κάτι να με ενώνει με ανθρώπους για τους οποίους οι έννοιες «λαός», «αγώνας», «κοινωνική δικαιοσύνη» είναι απλώς λέξεις χωρίς νόημα. Γέλιο και συγκίνηση εξασφαλισμένα – και λίγη συνειδητοποίηση, τόση όση χρειάζεται. Μόνο αγάπη ρε πούσις. Και Περηφάνια!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιουλίου 2015 από την Neo Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική