Το Βαποράκι
των Tony Mahony, Angus Sampson. Με τους Hugo Weaving, Angus Sampson, Leigh Whannell, Ewen Leslie, John Noble
Re-Lax! Don't Do It!
του zerVo (@moviesltd) 
To 1983 υπήρξε χρονιά ορόσημο για τον κορυφαίο ιστιοπλοϊκό θεσμό στον κόσμο, το φημισμένο America's Cup, αφού για πρώτη φορά μετά από 135 χρόνια διεξαγωγής του, ο τίτλος δεν θα κατευθυνθεί όπως συνήθως προς τον Ναυταθλητικό Όμιλο Νέας Υόρκης, αλλά θα πανηγυριστεί από το πλήρωμα του Australia II, της ομάδας από το Περθ, που θα σηκώσει στους ώμους του, τις ελπίδες ενός ολόκληρου λαού. Για μια ολάκερη εβδομάδα τηλεοπτικά δίκτυα και εφημερίδες στους Αντίποδες, αφιέρωσαν χρόνο και πρωτοσέλιδα αντίστοιχα στον επικείμενο θρίαμβο του Αυστραλιανού τιμ, με την χώρα να βιώνει ένα κλίμα απίστευτης εθνικής ομοψυχίας. Ε, σε κάποια μονόστηλα και στο περιθώριο των λοιπών ειδήσεων, δεν μπορεί, κάπου θα αναγράφηκε και η περιπέτεια ενός φουκαρά που πήγε να πιάσει την καλή και εντέλει βρέθηκε με άντερο στριμμένο...
Όχι ιδιαίτερα εύστροφος, αγαθοβιόλης και κλασικός μαμάκιας, ο σαραντάρης κοντά Ρέι, τεχνικός ηλεκτρικών συσκευών και τελευταίος τροχός της αμάξης στην τοπική ποδοσφαιρική ομάδα της Μελβούρνης, θα δεχτεί από τον λαμόγιο αντιπρόεδρο του συλλόγου του, μια άκρως δελεαστική, επικερδή, μα και παράνομη συνάμα πρόταση. Κατά την διάρκεια του τουριστικού ταξιδιού της ομάδας στην Μπανγκόκ, να μεταφέρει με αντίτιμο 8 χιλιάδες δολάρια, ένα ολόκληρο κιλό ηρωίνης, σε μικρές συσκευασίες που θα καταπιεί και θα τις περάσει κρυφά από τις αστυνομικές αρχές στο αυστραλιανό έδαφος κατά την επιστροφή του. Οι αρχικές αντιρρήσεις, σύντομα θα καμφθούν μπροστά στο οικονομικό δέλεαρ και ο κακόμοιρος Ρέι, παρότι φοβισμένος, θα πει το ναι στον κολλητό του και θα αποδεχτεί την πρόκληση. Η κρίση πανικού μπροστά στα μάτια των τελωνειακών, όμως, θα τον προδώσει, με συνέπεια να οδηγηθεί σε ασφαλές σημείο, προκειμένου να βγάλει από μέσα του τα σακουλάκια με το πανάκριβο φορτίο...
Μπροστά στο φάσμα της καταστροφής και της φυλάκισης του, ο εγκαταλειμμένος από τους πάντες κακομοίρης, θα δείξει απίστευτο σθένος, θα αρνηθεί το ενοχοποιητικό υπερηχογράφημα και θα παλέψει με όλες του τις δυνάμεις για να μην...ενεργηθεί και αποκαλύψει το μυστικό που κρύβει στο στομάχι. Επτά ημέρες λέει ο νόμος, διαρκεί η κράτηση. Επτά ημέρες δεν πρέπει να πάει τουαλέτα, αντέχοντας το μαρτύριο, πέρα από τις προσταγές της φύσης...
Κι έτσι με διαρκές φόντο τις κραυγές θριάμβου των συμπατριωτών του για το ανείπωτο αθλητικό έπος, ένας άμαθος, υποτακτικός και τυπικά νομοταγής πολίτης, θα έρθει σε ρήξη με φαμίλια, ασφαλίτες, κομπανιέρους, για να σώσει το τομάρι του από την κατακραυγή και την πολυετή κάθειρξη, δίχως να υπάρχει η παραμικρή οδός διαφυγής από το τρία επί τρία δωμάτιο του ξενοδοχείου που κρατείται. Εκ προοιμίου η ιστορία έχει γλαφυρό ύφος και παραπέμπει σε κωμωδία με αρκετές μαύρες πινελιές, σύντομα όμως η εξέλιξη καθώς οι πάντες θα βάλουν στο μάτι τα κακά κρυμμένα ναρκωτικά, θα την μεταβάλλουν σε ένα τυπικό crime story, που πρέπει να λάβει χώρα μέσα σε λίγα, ελάχιστα τετραγωνικά. Κι εκεί είναι το δύσκολο έργο που πρέπει να φέρουν εις πέρας οι ντιρέκτορες Mahony και Sampson, που με τις ευλογίες του χρυσοφόρου Leigh Whannell (που εδώ υποδύεται και τον λωποδυτάκο Γκάβιν), προσφέρουν ένα ιδιόμορφο φιλμ, που αποτέλεσε σημαντική εμπορική επιτυχία στα μέρη του.
Ακολουθώντας προσταγές του αγριεμένης όψης σινεμά του Guy Ritchie, οι δύο Αυστραλοί σκηνοθέτες πάνω σε δικό τους (απρόσεκτο σε πολλά σημεία, όπως στην σεκάνς του αεροδρομίου) σκριπτ, δείχνουν ικανότεροι ενόσω το πόνημα τους βαδίζει πάνω σε ράγες κωμικές, όσο μπορεί κανείς να χαμογελάσει έστω, αντιλαμβανόμενος τον αμείλικτο πόνο του δύστυχου αντι-ήρωα. Όταν το περιβάλλον εκτυλίσσεται σε καθαρά γκαγκστερικό όμως, τα γκέμια χάνονται, η αφήγηση πέφτει σε διαρκείς επαναλήψεις και οι μέτρια γραμμένοι περιφερειακοί χαρακτήρες, δεν δείχνουν ικανοί να σώσουν την κατάσταση. Για να μην κάνω λόγω για την αποκάλυψη του φινάλε, που ένας τυπικά πιο έξυπνος του Ρέι, θεατής, την έχει πάρει χαμπάρι από την στιγμή που εκείνος οδηγείται στην απομόνωση.
Για πες: Δεν στέκομαι στις σκληρές, σχεδόν εμετικές για όσους δεν έχουν προετοιμαστεί καλά, στιγμές, που ορίζουν το δύσκολο του εγχειρήματος, αλλά και της απόδοσης του ρόλου από τον πρωταγωνιστή (και γνώριμο από το τρίπτυχο των Insidious) Angus Sampson. Αποτελούν άλλωστε μέρος της απόγνωσης που έχει οδηγηθεί ένας απελπισμένος ανθρωπάκος, ένας καταπιεσμένος ενήλικας, που μέχρι τώρα άλλοι του ορίζουν την ζωή. Η απουσία σαφούς ταυτότητας και η τραμπάλα ανάμεσα στο κεφάτο και το τραγικό, είναι όμως ενοχλητική, για το The Mule, που αποδεικνύεται τελικά λιγότερο εύστροφο και σπιρτόζο, από όσο αρχικά υποσχέθηκε.
Μπροστά στο φάσμα της καταστροφής και της φυλάκισης του, ο εγκαταλειμμένος από τους πάντες κακομοίρης, θα δείξει απίστευτο σθένος, θα αρνηθεί το ενοχοποιητικό υπερηχογράφημα και θα παλέψει με όλες του τις δυνάμεις για να μην...ενεργηθεί και αποκαλύψει το μυστικό που κρύβει στο στομάχι. Επτά ημέρες λέει ο νόμος, διαρκεί η κράτηση. Επτά ημέρες δεν πρέπει να πάει τουαλέτα, αντέχοντας το μαρτύριο, πέρα από τις προσταγές της φύσης...
Κι έτσι με διαρκές φόντο τις κραυγές θριάμβου των συμπατριωτών του για το ανείπωτο αθλητικό έπος, ένας άμαθος, υποτακτικός και τυπικά νομοταγής πολίτης, θα έρθει σε ρήξη με φαμίλια, ασφαλίτες, κομπανιέρους, για να σώσει το τομάρι του από την κατακραυγή και την πολυετή κάθειρξη, δίχως να υπάρχει η παραμικρή οδός διαφυγής από το τρία επί τρία δωμάτιο του ξενοδοχείου που κρατείται. Εκ προοιμίου η ιστορία έχει γλαφυρό ύφος και παραπέμπει σε κωμωδία με αρκετές μαύρες πινελιές, σύντομα όμως η εξέλιξη καθώς οι πάντες θα βάλουν στο μάτι τα κακά κρυμμένα ναρκωτικά, θα την μεταβάλλουν σε ένα τυπικό crime story, που πρέπει να λάβει χώρα μέσα σε λίγα, ελάχιστα τετραγωνικά. Κι εκεί είναι το δύσκολο έργο που πρέπει να φέρουν εις πέρας οι ντιρέκτορες Mahony και Sampson, που με τις ευλογίες του χρυσοφόρου Leigh Whannell (που εδώ υποδύεται και τον λωποδυτάκο Γκάβιν), προσφέρουν ένα ιδιόμορφο φιλμ, που αποτέλεσε σημαντική εμπορική επιτυχία στα μέρη του.
Ακολουθώντας προσταγές του αγριεμένης όψης σινεμά του Guy Ritchie, οι δύο Αυστραλοί σκηνοθέτες πάνω σε δικό τους (απρόσεκτο σε πολλά σημεία, όπως στην σεκάνς του αεροδρομίου) σκριπτ, δείχνουν ικανότεροι ενόσω το πόνημα τους βαδίζει πάνω σε ράγες κωμικές, όσο μπορεί κανείς να χαμογελάσει έστω, αντιλαμβανόμενος τον αμείλικτο πόνο του δύστυχου αντι-ήρωα. Όταν το περιβάλλον εκτυλίσσεται σε καθαρά γκαγκστερικό όμως, τα γκέμια χάνονται, η αφήγηση πέφτει σε διαρκείς επαναλήψεις και οι μέτρια γραμμένοι περιφερειακοί χαρακτήρες, δεν δείχνουν ικανοί να σώσουν την κατάσταση. Για να μην κάνω λόγω για την αποκάλυψη του φινάλε, που ένας τυπικά πιο έξυπνος του Ρέι, θεατής, την έχει πάρει χαμπάρι από την στιγμή που εκείνος οδηγείται στην απομόνωση.
Για πες: Δεν στέκομαι στις σκληρές, σχεδόν εμετικές για όσους δεν έχουν προετοιμαστεί καλά, στιγμές, που ορίζουν το δύσκολο του εγχειρήματος, αλλά και της απόδοσης του ρόλου από τον πρωταγωνιστή (και γνώριμο από το τρίπτυχο των Insidious) Angus Sampson. Αποτελούν άλλωστε μέρος της απόγνωσης που έχει οδηγηθεί ένας απελπισμένος ανθρωπάκος, ένας καταπιεσμένος ενήλικας, που μέχρι τώρα άλλοι του ορίζουν την ζωή. Η απουσία σαφούς ταυτότητας και η τραμπάλα ανάμεσα στο κεφάτο και το τραγικό, είναι όμως ενοχλητική, για το The Mule, που αποδεικνύεται τελικά λιγότερο εύστροφο και σπιρτόζο, από όσο αρχικά υποσχέθηκε.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιουλίου 2015 από την Filmtrade
