Ο Κος Χολμς
του Bill Condon. Με τους Ian McKellen, Laura Linney, Milo Parker, Hattie Morahan, Hiroyuki Sanada, Patrick Kennedy, Roger Allam
Γηράσκω αεί διδασκόμενος
του zerVo (@moviesltd) 
Από τις δημοφιλέστερες μυθοπλαστικές προσωπικότητες όλων των εποχών, από τις πρώτες κιόλας στιγμές που ξεπετάχτηκε από την έμπνευση του δημιουργού του Sir Arthur Conan Doyle, ο Σέρλοκ Χολμς, χάρη στην παιχνιδιάρικη μέθοδο που προσεγγίζει τα αινιγματικά του παζλ, πάντοτε αποτελούσε περσόνα λατρεμένη για να την παρακολουθήσεις στο πανί. Ευχαρίστηση που εσχάτως εκτινάχθηκε στα ύψη χάρη στις δύο δυναμικές φιλμικές εμφανίσεις made by Guy Ritchie, όσο και από τις αντίστοιχες εξίσου πετυχημένες τηλεοπτικές Sherlock και Elementary. Πως ακριβώς θα ήταν όμως το πράγμα αν ο αλάνθαστος ντέτεκτιβ, κάποια στιγμή ξέφευγε από τις θριαμβολογίες του κειμένου και αποκτούσε σάρκα και οστά, έβγαζε από πάνω του την μπέρτα του σούπερχίρο και ντυνόταν την πιτζάμα του συνταξιούχου κι αν τέλος έδειχνε λόγω γήρατος να χάνει το κορυφαίο τάλαντο που το χάρισε ο Θεός, την οξυδέρκεια και την ευστροφία?
Λίγο πριν κλείσει έναν αιώνα ζωής κι έχοντας αποτραβηχτεί από το επάγγελμα που τον έκανε διάσημο εδώ και τριάντα πέντε χρόνια, ο διαβόητος Σέρλοκ Χολμς, απολαμβάνει μια ήρεμη ζωή στην επαρχία του Σάφολκ, ασχολούμενος αποκλειστικά και μόνο με τα μελίσσια του. Συντροφιά του στην καθημερινή του απασχόληση με τα γενναιόδωρα έντομα, ο δεκάχρονος Ρότζερ, ο δαιμόνιος γιος της οικονόμου που τον προσέχει, που ρουφάει σαν σφουγγάρι την γνώση που του μεταδίδει, δίνοντας του σε χειρόγραφο και σε συνέχειες, την τελευταία υπόθεση που ανέλαβε στην καριέρα του: Εκείνη της μελαγχολικής κυρίας Κέλμοτ, που έχει πέσει σε κατάσταση βαθιάς κατάθλιψης, έχοντας αποτύχει δύο φορές να φέρει στον κόσμο ένα παιδί και που ο προβληματισμένος σύζυγός της, του έδωσε την εντολή να την παρακολουθήσει...
Κι εκεί ξεκινούν τα προβλήματα για τον 93χρονο Κύριο Χολμς, που κτυπημένος από γεροντική άνοια, δεν έχει πλέον την δυνατότητα να επαναφέρει στο μυαλό του τις μνήμες και νιώθει τα κενά από τις θύμησες να μην τον βοηθούν να κτίσει και να προσφέρει στον πιτσιρίκο, το παζλ όπως ακριβώς θα επιθυμούσε. Θολούρες στον νου, που μάταια πάλεψε να διορθώσει, με την χρήση ενός μαγικού βοτάνου, που φυτρώνει αποκλειστικά και μόνο στην Ιαπωνία, του Ξανθόξυλου, που αποτέλεσε και τον βασικό λόγο της πρόσφατης επίσκεψης του στην μακρινή Χώρα του Ανατέλλοντος Ήλιου, ένα ταξίδι που επιβάρυνε ακόμη περισσότερο την υγεία του.
Χρονικά και στον βασικό του άξονα αφήγησης το φιλμ μας μεταφέρει στην βρετανική επαρχία των πρώτων μεταπολεμικών ετών, εκεί που ο παροπλισμένος ερευνητής έχει βρει την γαλήνη που χρειαζόταν η ψυχή του, μετά από έναν ενθουσιώδη και πολυτάραχο βίο. Ταυτόχρονα όμως, δύο ακόμη τροχιές, τυλίγουν την κύρια, με την κάμερα αρχικά να επιστρέφει τεχνηέντως τρεις και πλέον δεκαετίες πριν, για να φωτίσει το ύστερο έργο της πορείας του, ενώ ταυτόχρονα σκάνε φλασμπάκς από την πρόσφατη βόλτα του στην ισοπεδωμένη Χιροσίμα, εκεί που βασιλεύει μόνο ο πόνος, η θλίψη και ο θάνατος.
Μπέρδεμα αφηγηματικό, που στην ουσία επιθυμεί να αποδώσει το αντίστοιχο κομφούζιο που επικρατεί μέσα στον υπέργηρο εγκέφαλο εκείνου που κάποτε φημιζόταν για τον τέλειο ειρμό των σκέψεων του, που είχε σαν αποτέλεσμα την επίλυση δεκάδων υπερβολικά δύσκολων αστυνομικών υποθέσεων. Παρόλα αυτά κι αν εξαιρέσεις τα ανυπέρβλητα κενά στο πως αντικρίζει το μυθικό του παρελθόν (μυθικό και κυριολεκτικά, αν κρίνουμε πως ο βασικός του συνεργάτης Ουότσον, μετέτρεψε κάθε case σε πομπώδη νουβέλα) η φόρμα του και η γρηγοράδα στην αντίληψη του παρόντος δεν απουσιάζει στιγμή. Ο Χολμς τι κι αν εγέρασε, λειτουργεί και καταλαβαίνει τι τρέχει γύρω του, πολύ πιο σύντομα κι από πολύ νεότερους του. Το τάλαντο δεν σβήνει, η ικανότητα δεν εγκαταλείπει το υποκείμενο της ποτέ.
Και κάπου εκεί γεφυρώνει ο χαρακτήρας με τον ερμηνευτή του, σε ένα δέσιμο υπέροχο, ανεξίτηλο, μα όχι και μοναδικό, αφού είναι γνωστή τοις πάσι η χάρη του 76 Μαΐων πλέον Sir Ian McKellen, να αποδίδει τους ρόλους του τόσο πειστικά, στηριγμένος στην απόλυτα σεβάσμια φιγούρα του. Χωρίς να βοηθιέται ιδιαίτερα από το σενάριο ο κορυφαίος Βρετανός, με την άνεση της έκφρασης του, σε όχι λίγες στιγμές, απομυθοποιεί τον ήρωα του, του δίνει ανθρώπινη υπόσταση, τον καθιστά εύθραυστο και θνητό, αποτινάσσοντας από πάνω του την φορεσιά της Θεότητας. Που υπό κανονικές συνθήκες θα μπορούσε να σώσει ακόμη και μια κατακερματισμένη, σχεδόν χαμένη ζωή από τον βέβαιο θάνατο. Ή την απελπισία. Ή μήπως αυτή η ευλογία, ήλθε η στιγμή να πάρει μπροστά, για να λυτρωθούν οντότητες που για χρόνια είναι βουλιαγμένες στην απόγνωση και μια και μόνο μαγική υπογραφή του, έστω και τώρα, λίγο πριν παραδώσει ψυχή είναι υπεραρκετή για να τις οδηγήσει στην κάθαρση?
Για πες: Εκείνος ο θεατής που περιμένει έναν πανζουρλισμό δράσης, περιτυλιγμένο με την δεδομένη γοητεία των λύσεων του κορυφαίου Σέρλοκ, μάλλον θα απογοητευτεί. Ο πάντα προσεχτικός σκηνοθέτης Bill Condon, προσκαλεί με την χρήση μιας διαβόητης, γνωστής στους πάντες, περσόνας, για να κτίσει ένα αμιγούς Βρετανικής υφής δράμα (όπως στο πιο σωστά δομημένο Gods And Monsters, με τον ίδιο πρωταγωνιστή) που στοχεύει όμως να υπερκεράσει στην πορεία τον Θρύλο της μαρκίζας του. Ίσως αυτό να είναι και το μεγάλο σφάλμα του, εκτιμώ...
Κι εκεί ξεκινούν τα προβλήματα για τον 93χρονο Κύριο Χολμς, που κτυπημένος από γεροντική άνοια, δεν έχει πλέον την δυνατότητα να επαναφέρει στο μυαλό του τις μνήμες και νιώθει τα κενά από τις θύμησες να μην τον βοηθούν να κτίσει και να προσφέρει στον πιτσιρίκο, το παζλ όπως ακριβώς θα επιθυμούσε. Θολούρες στον νου, που μάταια πάλεψε να διορθώσει, με την χρήση ενός μαγικού βοτάνου, που φυτρώνει αποκλειστικά και μόνο στην Ιαπωνία, του Ξανθόξυλου, που αποτέλεσε και τον βασικό λόγο της πρόσφατης επίσκεψης του στην μακρινή Χώρα του Ανατέλλοντος Ήλιου, ένα ταξίδι που επιβάρυνε ακόμη περισσότερο την υγεία του.
Χρονικά και στον βασικό του άξονα αφήγησης το φιλμ μας μεταφέρει στην βρετανική επαρχία των πρώτων μεταπολεμικών ετών, εκεί που ο παροπλισμένος ερευνητής έχει βρει την γαλήνη που χρειαζόταν η ψυχή του, μετά από έναν ενθουσιώδη και πολυτάραχο βίο. Ταυτόχρονα όμως, δύο ακόμη τροχιές, τυλίγουν την κύρια, με την κάμερα αρχικά να επιστρέφει τεχνηέντως τρεις και πλέον δεκαετίες πριν, για να φωτίσει το ύστερο έργο της πορείας του, ενώ ταυτόχρονα σκάνε φλασμπάκς από την πρόσφατη βόλτα του στην ισοπεδωμένη Χιροσίμα, εκεί που βασιλεύει μόνο ο πόνος, η θλίψη και ο θάνατος.
Μπέρδεμα αφηγηματικό, που στην ουσία επιθυμεί να αποδώσει το αντίστοιχο κομφούζιο που επικρατεί μέσα στον υπέργηρο εγκέφαλο εκείνου που κάποτε φημιζόταν για τον τέλειο ειρμό των σκέψεων του, που είχε σαν αποτέλεσμα την επίλυση δεκάδων υπερβολικά δύσκολων αστυνομικών υποθέσεων. Παρόλα αυτά κι αν εξαιρέσεις τα ανυπέρβλητα κενά στο πως αντικρίζει το μυθικό του παρελθόν (μυθικό και κυριολεκτικά, αν κρίνουμε πως ο βασικός του συνεργάτης Ουότσον, μετέτρεψε κάθε case σε πομπώδη νουβέλα) η φόρμα του και η γρηγοράδα στην αντίληψη του παρόντος δεν απουσιάζει στιγμή. Ο Χολμς τι κι αν εγέρασε, λειτουργεί και καταλαβαίνει τι τρέχει γύρω του, πολύ πιο σύντομα κι από πολύ νεότερους του. Το τάλαντο δεν σβήνει, η ικανότητα δεν εγκαταλείπει το υποκείμενο της ποτέ.
Και κάπου εκεί γεφυρώνει ο χαρακτήρας με τον ερμηνευτή του, σε ένα δέσιμο υπέροχο, ανεξίτηλο, μα όχι και μοναδικό, αφού είναι γνωστή τοις πάσι η χάρη του 76 Μαΐων πλέον Sir Ian McKellen, να αποδίδει τους ρόλους του τόσο πειστικά, στηριγμένος στην απόλυτα σεβάσμια φιγούρα του. Χωρίς να βοηθιέται ιδιαίτερα από το σενάριο ο κορυφαίος Βρετανός, με την άνεση της έκφρασης του, σε όχι λίγες στιγμές, απομυθοποιεί τον ήρωα του, του δίνει ανθρώπινη υπόσταση, τον καθιστά εύθραυστο και θνητό, αποτινάσσοντας από πάνω του την φορεσιά της Θεότητας. Που υπό κανονικές συνθήκες θα μπορούσε να σώσει ακόμη και μια κατακερματισμένη, σχεδόν χαμένη ζωή από τον βέβαιο θάνατο. Ή την απελπισία. Ή μήπως αυτή η ευλογία, ήλθε η στιγμή να πάρει μπροστά, για να λυτρωθούν οντότητες που για χρόνια είναι βουλιαγμένες στην απόγνωση και μια και μόνο μαγική υπογραφή του, έστω και τώρα, λίγο πριν παραδώσει ψυχή είναι υπεραρκετή για να τις οδηγήσει στην κάθαρση?
Για πες: Εκείνος ο θεατής που περιμένει έναν πανζουρλισμό δράσης, περιτυλιγμένο με την δεδομένη γοητεία των λύσεων του κορυφαίου Σέρλοκ, μάλλον θα απογοητευτεί. Ο πάντα προσεχτικός σκηνοθέτης Bill Condon, προσκαλεί με την χρήση μιας διαβόητης, γνωστής στους πάντες, περσόνας, για να κτίσει ένα αμιγούς Βρετανικής υφής δράμα (όπως στο πιο σωστά δομημένο Gods And Monsters, με τον ίδιο πρωταγωνιστή) που στοχεύει όμως να υπερκεράσει στην πορεία τον Θρύλο της μαρκίζας του. Ίσως αυτό να είναι και το μεγάλο σφάλμα του, εκτιμώ...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιουλίου 2015 από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική