Ένα Μικρό Χάος
του Alan Rickman. Με τους Kate Winslet, Matthias Schoenaerts, Alan Rickman, Stanley Tucci, Helen McCrory, Steven Waddington, Jennifer Ehle, Rupert Penry-Jones, Paula Paul, Danny Webb, Phyllida Law
Η Επίμονη Κηπουρός
του zerVo (@moviesltd) 
Αναζητώ κι εγώ με την σειρά μου αυτό το λίγο...χάος της μαρκίζας και για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να το εντοπίσω, ακόμη κι αν αναποδογύρισα το ομολογουμένως γλαφυρό σκριπτ. Το μοναδικό ανακατωσούρικο και διαφορετικό της όποιας συμμετρίας σκέλος της περίπτωσης A Little Chaos, είναι που αυτή η rom / dram / com / κινηματογραφική αναπαράσταση εποχής, μολονότι σφύζει από πραγματικά ιστορικά περιστατικά, στο επίκεντρο της διαθέτει ένα πρόσωπο που είναι παντελώς φανταστικό. Προκαλώντας σύγχυση στον πιθανό γνώστη των πεπραγμένων στην προεπαναστατική Γαλλία, τόσο για τον πραγματικό χαρακτήρα του μονάρχη της, όσο και για το ότι ο πιο φημισμένος αρχιτέκτονας στα χρονικά της χώρας, δεν είναι ο πλήρως υπεύθυνος για το καλλιτεχνικό θαύμα της αυλής των ανακτόρων. Που και βέβαια ήταν...
Σε αναζήτηση συνεργατών με φρέσκες ιδέες, βρίσκεται ο αρχιμάστορας και έμπιστος του Βασιλέως Λουδοβίκου του 14ου, Αντρέ Λε Νοτρ, προκειμένου να δημιουργήσει στο πλάι των κήπων των Βερσαλιών, την υπαίθρια αίθουσα χορού, κατ απαίτηση του ίδιου του ηγέτη. Οι κοινότυπες προτάσεις των φημισμένων κηπουρών των Παρισίων, θα απογοητεύσουν αρχικά τον εμπνευσμένο μηχανικό, μια όμως από όλες τους θα είναι εντελώς διαφορετική, ξεχωριστή και πολλά υποσχόμενη να καταπλήξει τον Λουί. Κι έρχεται από την μοναχική χήρα και ιδιοκτήτρια φυτώριου Σαμπίν Ντε Μπάρα, που οραματίζεται ένα υπέροχο αμφιθέατρο, πλουμισμένο με συντριβάνια, ποτάμια, κοχύλια υπέροχα χρώματα, σε αναστατωμένη και ασύμμετρη φόρμα, σε πλήρη σχεδιαστική αντίθεση από το υπόλοιπο αρχιτεκτονικό θαύμα της θερινής κατοικίας του με τάσεις μελαγχολίας πρώτου άντρα της χώρας...
Ενόσω το έργο, κάτω όχι από τις ιδανικότερες των συνθηκών θα βρίσκεται σε εξέλιξη, η βασανισμένη από οδυνηρές αναμνήσεις επίμονη κηπουρός και ο, σε κατάπτωση του συζυγικού του βίου, τυπικά προϊστάμενος της, θα έρθουν πολύ πιο κοντά από όσο ορίζουν οι επαγγελματικές τους υποχρεώσεις. Γεγονός που θα προκαλέσει την έκπληξη της συντηρητικής - μα τόσο εξώφθαλμα βουτηγμένης στα σκάνδαλα - Αυλής, μα κυρίως την μήνη της σε ράλι απιστίας Μαντάμ Λε Νοτρ, που θα κάνει ότι περνά από το σατανικό της μυαλό, για να σαμποτάρει το φιλόδοξο πλάνο.
Δεν μας αφηγείται και κάτι ιδιαίτερα καινούργιο, σε σχέση με όσα γνωρίζουν ακόμη και οι λιγότερο μυημένοι, για τα πιπεράτα τεκταινόμενα πίσω από τους τοίχους του Παλέ Ντε Βερσάιγ, το νεότερο σκηνοθετικό πόνημα του αγαπημένου ρολίστα Alan Rickman, δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια μετά το ντεμπούτο του, με το The Winter's Guest. Μοναδικός εκμοντερνισμός, η αναφορά σε μια γυναίκα με υπερβολικά προοδευτικές φεμινιστικές τάσεις για την περίοδο που διανύουμε, πιθανό δείγμα της επερχόμενης ανατροπής που πλησιάζει και θα ολοκληρωθεί μόλις δύο Λουδοβίκους κατοπινά. Η δημιουργική αφέλεια του Βρετανού που από υπερβάλλοντα ζήλια μάλλον κάθισε στην σκουριασμένη καρέκλα του ντιρέκτορα, είναι πασιφανής από την έλλειψη μέτρου στα συνεχή ανεβοκατεβάσματα από το δράμα στην ευθυμία και από την τραγωδία στην γιορτή.
Φυσικά και υπάρχουν στοιχεία θετικά, μέσα σε αυτό το μακροσκελές δίωρο, που δεν αφήνουν την κατάσταση να οδηγηθεί στην ανία, κυρίως προερχόμενα από τις όμορφες πινελιές που δίνει το περιφερειακό καστ, που πέραν του Βασιλιά Ήλιου Rickman, συνθέτουν ο πάντα εκφραστικός Tucci, η βιτριολική Ehle, η με νυμφομανικές εξάρσεις Helen McCrory. Στην κορυφή του ερμηνευτικού τόξου όμως, ο Βέλγος Matthias Schoenaerts, μοιάζει υπερβολικά μπερδεμένος στο να ισορροπήσει την αμιγώς δραματική θωριά του με το πιο ανάλαφρο κλίμα του στόρι, μολονότι στην ράχη του παίζει το κορυφαίο γυναικείο όνομα που έχει αναδείξει η Γηραιά Αλβιόνα τα τελευταία είκοσι χρόνια...
Για πες: Την Winslet την άφησα για το τέλος, πιότερο για να της χτυπήσω το καμπανάκι μιας και από την εποχή του Οσκαρένιου σόλο της στον The Reader, η πορεία της σε καμία περίπτωση δεν έχει αγγίξει τα γνώριμα υποκριτικά της επίπεδα. Αντιθέτως η αληθινά όμορφη Kate, επιλέγοντας τον λάθος ρόλο στην Divergent Trilogy και συμμετέχοντας σε εμφανώς αποτυχημένα εμπορικά πρότζεκτ, ρισκάρει να χάσει την επαφή της με το φανατικό της κοινό. Εδώ, αν μη τι άλλο, δεν χρειάζεται καν να ιδρώσει για να παίξει την σε μόνιμη ανησυχία φανταστική Ντε Μπάρα, αλλά φαντάζομαι πως τέτοια δεύτερα ρολάκια, δεν πρέπει να ικανοποιούν ούτε την ίδια, στο πέρασμα της στην πέμπτη και πιο απαιτητική δεκαετία της ζωής της. Οι απαιτήσεις είναι υψηλές Kate, φρόντισε να μην τις απογοητεύσεις...
Ενόσω το έργο, κάτω όχι από τις ιδανικότερες των συνθηκών θα βρίσκεται σε εξέλιξη, η βασανισμένη από οδυνηρές αναμνήσεις επίμονη κηπουρός και ο, σε κατάπτωση του συζυγικού του βίου, τυπικά προϊστάμενος της, θα έρθουν πολύ πιο κοντά από όσο ορίζουν οι επαγγελματικές τους υποχρεώσεις. Γεγονός που θα προκαλέσει την έκπληξη της συντηρητικής - μα τόσο εξώφθαλμα βουτηγμένης στα σκάνδαλα - Αυλής, μα κυρίως την μήνη της σε ράλι απιστίας Μαντάμ Λε Νοτρ, που θα κάνει ότι περνά από το σατανικό της μυαλό, για να σαμποτάρει το φιλόδοξο πλάνο.
Δεν μας αφηγείται και κάτι ιδιαίτερα καινούργιο, σε σχέση με όσα γνωρίζουν ακόμη και οι λιγότερο μυημένοι, για τα πιπεράτα τεκταινόμενα πίσω από τους τοίχους του Παλέ Ντε Βερσάιγ, το νεότερο σκηνοθετικό πόνημα του αγαπημένου ρολίστα Alan Rickman, δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια μετά το ντεμπούτο του, με το The Winter's Guest. Μοναδικός εκμοντερνισμός, η αναφορά σε μια γυναίκα με υπερβολικά προοδευτικές φεμινιστικές τάσεις για την περίοδο που διανύουμε, πιθανό δείγμα της επερχόμενης ανατροπής που πλησιάζει και θα ολοκληρωθεί μόλις δύο Λουδοβίκους κατοπινά. Η δημιουργική αφέλεια του Βρετανού που από υπερβάλλοντα ζήλια μάλλον κάθισε στην σκουριασμένη καρέκλα του ντιρέκτορα, είναι πασιφανής από την έλλειψη μέτρου στα συνεχή ανεβοκατεβάσματα από το δράμα στην ευθυμία και από την τραγωδία στην γιορτή.
Φυσικά και υπάρχουν στοιχεία θετικά, μέσα σε αυτό το μακροσκελές δίωρο, που δεν αφήνουν την κατάσταση να οδηγηθεί στην ανία, κυρίως προερχόμενα από τις όμορφες πινελιές που δίνει το περιφερειακό καστ, που πέραν του Βασιλιά Ήλιου Rickman, συνθέτουν ο πάντα εκφραστικός Tucci, η βιτριολική Ehle, η με νυμφομανικές εξάρσεις Helen McCrory. Στην κορυφή του ερμηνευτικού τόξου όμως, ο Βέλγος Matthias Schoenaerts, μοιάζει υπερβολικά μπερδεμένος στο να ισορροπήσει την αμιγώς δραματική θωριά του με το πιο ανάλαφρο κλίμα του στόρι, μολονότι στην ράχη του παίζει το κορυφαίο γυναικείο όνομα που έχει αναδείξει η Γηραιά Αλβιόνα τα τελευταία είκοσι χρόνια...
Για πες: Την Winslet την άφησα για το τέλος, πιότερο για να της χτυπήσω το καμπανάκι μιας και από την εποχή του Οσκαρένιου σόλο της στον The Reader, η πορεία της σε καμία περίπτωση δεν έχει αγγίξει τα γνώριμα υποκριτικά της επίπεδα. Αντιθέτως η αληθινά όμορφη Kate, επιλέγοντας τον λάθος ρόλο στην Divergent Trilogy και συμμετέχοντας σε εμφανώς αποτυχημένα εμπορικά πρότζεκτ, ρισκάρει να χάσει την επαφή της με το φανατικό της κοινό. Εδώ, αν μη τι άλλο, δεν χρειάζεται καν να ιδρώσει για να παίξει την σε μόνιμη ανησυχία φανταστική Ντε Μπάρα, αλλά φαντάζομαι πως τέτοια δεύτερα ρολάκια, δεν πρέπει να ικανοποιούν ούτε την ίδια, στο πέρασμα της στην πέμπτη και πιο απαιτητική δεκαετία της ζωής της. Οι απαιτήσεις είναι υψηλές Kate, φρόντισε να μην τις απογοητεύσεις...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιουλίου 2015 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική