Σκοτεινός Τόπος
του Gilles Paquet-Brenner. Με τους Charlize Theron, Christina Hendricks, Nicholas Hoult, Chloë Grace Moretz, Tye Sheridan, Corey Stoll, Andrea Roth, Sean Bridgers, Drea de Matteo
Το Τέλος της Αθωότητας
του zerVo (@moviesltd) 
Όταν την συνάντησα για πρώτη φορά, πριν περίπου μια δεκαετία στην παρουσίαση του (αδικημένου) In The Valley Of Elah, παρότι εκθαμβωτική, με την φυσική της ομορφιά να στολίζει ένα υπέροχο ολόχρυσο φόρεμα, σου έδινε την εντύπωση πως όχι απλά είναι ηθελημένα απόμακρη και αγέλαστη, αλλά και κενή, ολόαδεια συναισθημάτων. Στοιχείο αντιδιαμετρικά αντίθετο με την απαίτηση ενός ερμηνευτή του διαμετρήματος της. "Που να ήξερες τι έχει τραβήξει στα παιδικά της χρόνια" συμπλήρωσε, τότε, στην εμφανή μου απορία ο διπλανός κομπανιέρος και πράγματι, παρότι είχα άγνοια για τα τραγικά γεγονότα που έχει βιώσει, η κατοπινή γνώση τους, σε μεγάλο βαθμό μου δικαιολόγησε την προβληματισμένη στάση της. Και φυσικά δεν μου προκαλεί, σήμερα, την παραμικρή απορία, για ποιον λόγο η Monster, στήριξε από την πρώτη στιγμή ως παραγωγός και φυσικά με την καθηλωτική παρουσία της ως πρωταγωνίστρια, το πρότζεκτ Dark Places, που θεματικά φέρνει πολύ κοντινό, με τις νεαρές της θύμισες, που όρισαν με τόσο βίαιο τρόπο το τέλος της παιδικής της αθωότητας...
Είκοσι πέντε χρόνια έχουν περάσει από την στιγμή που η έφηβη - τότε - Λίμπι Ντέι, είδε την λατρεμένη μητέρα και τις δύο μικρότερες αδελφούλες της να πέφτουν νεκρές, μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, στην φτωχική περιφέρεια του Κάνσας. Έχοντας καταφέρει να γλυτώσει τελευταία στιγμή και η ίδια από τον θάνατο, μέσα σε κατάσταση σοκ θα υποδείξει σαν δολοφόνο στις αστυνομικές αρχές τον ίδιο της τον 17χρονο αδελφό, Μπεν, που έκτοτε εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης σε σωφρονιστικό ίδρυμα.
Εσωστρεφής και καταθλιπτική στο διάστημα που πέρασε της σφαγής, η ανεπάγγελτη Λίμπι θα συντηρηθεί από τις δωρεές όσων νοιάστηκαν την περίπτωση της, πλέον όμως ο λογαριασμός της δείχνει πως το υπόλοιπο στερεύει και βρίσκεται μπροστά στο φάσμα της ανέχειας. Κατάσταση από την οποία μπορεί να την βγάλει η πρόταση ενός συλλόγου, που έναντι αδράς αμοιβής θα της ζητήσει για ακόμη μια φορά να διηγηθεί όλα όσα συνέβησαν εκείνη την μοιραία νύχτα. Στην πραγματικότητα όμως το κλειστό αυτό κλαμπ ερευνητών, το μόνο που ζητάει είναι η βοήθεια της για αναψηλάφηση της υπόθεσης, εφόσον τα μέλη του έχουν πειστεί πως ο φονιάς δεν είναι ο εσώκλειστος Μπεν, μα κάποιος άλλος, που τα ίχνη του έχουν σβήσει στο πέρασμα του χρόνου.
Κι έτσι δυόμισι δεκαετίες μετά τα φονικά περιστατικά που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη της Κεντρικότερης των Αμερικάνικων Πολιτειών, τα στόματα όλων όσων πρωταγωνίστησαν σε εκείνη την μυστηριώδη ιστορία, που έκρυβε πίσω της σατανιστικές φράξιες και παραβατικές τάσεις νέων ανθρώπων, θα ανοίξουν ξανά, για να οδηγήσουν τον θεατή σε μονοπάτια πολύ πιο σκοτεινά από όσο θα φανταζόταν. Στην γεμάτη ρίσκο αυτή διαδρομή, που η μαραζωμένη γυναίκα θα ακολουθήσει, θα έρθουν στο φως στοιχεία καινούργια και ανατριχιαστικά, που εμπλέκουν από τον μέθυσο πατέρα της και τις εξαντρίκ φιλενάδες του αδελφού της, μέχρι τους φημισμένους ιδεαλιστές σίριαλ κίλλερς μιας παντελώς ανορθόδοξης και γεμάτης κοινωνικές αντιθέσεις δεκαετίας.
Είναι το δεύτερο βιβλίο της ονομαστής πλέον Gillian Flynn, που μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη, μετά από το αναλόγου ύφους και θεματικής Gone Girl. Λογικές και αναμενόμενες οι συγκρίσεις με το σπουδαίο έργο του Fincher, που καλό θα είναι να μην τις συνεχίσεις εσαεί στην διάρκεια του θρίλερ, διότι δεδομένα είναι εις βάρος του Dark Places, παρότι το επίπεδο του είναι το λιγότερο αξιοπρεπές. Η σκηνοθεσία του Φραντσέζου Gilles Paquet-Brenner, διατηρεί σχεδόν την αφηγηματική ροή του βιβλίου, κινούμενη σε δύο χρονικές τροχιές, του τότε και του τώρα, που κινούνται σε παράλληλη αποκαλυπτική φόρμα, ενόσω η παθούσα ντέτεκτιβ, ανακαλύπτει και νέα δεδομένα για το φονικό. Ποτέ δεν παίζει μπέρδεμα χρονικό και η συνοχή είναι δεδομένη, από το αξιοπρεπές σενάριο, που ούτε ανεβάζει φορτίσεις, ούτε όμως και πλατειάζει αναίτια, για να τραβήξει με ψευτο-σασπένς τεχνάσματα την ματιά. Υπάρχουν εκπλήξεις, υπάρχει και ανατροπή, δεν υπάρχει Finch όμως, οπότε μην καρτερείς ξανά το Κορίτσι που Χάθηκε...
Αν υπάρχει μια ξεχωριστή νότα πάντως στην περίπτωση του Σκοτεινού Τόπου, είναι η σοσιολογική μελέτη, που έστω και επιδερμικά προσεγγίζει, αναδεικνύοντας σημαντικές πτυχές της φτωχολογιάς που διακρίνει μεγάλο κομμάτι της Αμερικής και που ελάχιστα (καθώς φαίνεται) έχει μεταβληθεί από την περίοδο των θεόρατων αλλαγών της Ριγκανόμικς. Που και βέβαια οδήγησε σε άνθηση τα ανώτερα οικονομικά εμπορικά κλιμάκια, οδηγώντας συνάμα σε μαρασμό όμως τις αγροτικές φαμίλιες, που με σταθερό τέμπο κατέρρευσαν και τα μέλη τους αναζήτησαν πολλές φορές διεξόδους ακραίες και νοσηρές, όπως αυτή που εξομολογείται το παρόν σκριπτ.
Για πες: Ακόμη και με α λα γκαρσόν κόμμωση η ομορφάδα της Charlize είναι αξεπέραστη, έστω κι αν εκείνο το ρημάδι το χαμόγελο, δηλώνει παγερά απών, όπως στο σύνολο άλλωστε της φιλμικής της πορείας. Η Νοτιοαφρικάνα για πλάκα δίνει οντότητα σε έναν ρόλο που τον παίζει στα δάκτυλα, ακόμη κι αν χρειάστηκε να ματαγραφεί για να ταιριάξει με την (εντελώς διαφορετική από του πρωτότυπου) κοψιά της. Πειθήνια, λακωνική, με εκφράσεις σοκαριστικά ουδέτερες, η Theron προσθέτει ακόμη έναν σημαντικό υποκριτικό κρίκο στην καριέρα της, που πλέον είναι μερικές παρασάγγες σπουδαιότερη, από όσα υποσχόταν ένα πετυχημένο διαφημιστικό ηδύποτου...
Εσωστρεφής και καταθλιπτική στο διάστημα που πέρασε της σφαγής, η ανεπάγγελτη Λίμπι θα συντηρηθεί από τις δωρεές όσων νοιάστηκαν την περίπτωση της, πλέον όμως ο λογαριασμός της δείχνει πως το υπόλοιπο στερεύει και βρίσκεται μπροστά στο φάσμα της ανέχειας. Κατάσταση από την οποία μπορεί να την βγάλει η πρόταση ενός συλλόγου, που έναντι αδράς αμοιβής θα της ζητήσει για ακόμη μια φορά να διηγηθεί όλα όσα συνέβησαν εκείνη την μοιραία νύχτα. Στην πραγματικότητα όμως το κλειστό αυτό κλαμπ ερευνητών, το μόνο που ζητάει είναι η βοήθεια της για αναψηλάφηση της υπόθεσης, εφόσον τα μέλη του έχουν πειστεί πως ο φονιάς δεν είναι ο εσώκλειστος Μπεν, μα κάποιος άλλος, που τα ίχνη του έχουν σβήσει στο πέρασμα του χρόνου.
Κι έτσι δυόμισι δεκαετίες μετά τα φονικά περιστατικά που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη της Κεντρικότερης των Αμερικάνικων Πολιτειών, τα στόματα όλων όσων πρωταγωνίστησαν σε εκείνη την μυστηριώδη ιστορία, που έκρυβε πίσω της σατανιστικές φράξιες και παραβατικές τάσεις νέων ανθρώπων, θα ανοίξουν ξανά, για να οδηγήσουν τον θεατή σε μονοπάτια πολύ πιο σκοτεινά από όσο θα φανταζόταν. Στην γεμάτη ρίσκο αυτή διαδρομή, που η μαραζωμένη γυναίκα θα ακολουθήσει, θα έρθουν στο φως στοιχεία καινούργια και ανατριχιαστικά, που εμπλέκουν από τον μέθυσο πατέρα της και τις εξαντρίκ φιλενάδες του αδελφού της, μέχρι τους φημισμένους ιδεαλιστές σίριαλ κίλλερς μιας παντελώς ανορθόδοξης και γεμάτης κοινωνικές αντιθέσεις δεκαετίας.
Είναι το δεύτερο βιβλίο της ονομαστής πλέον Gillian Flynn, που μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη, μετά από το αναλόγου ύφους και θεματικής Gone Girl. Λογικές και αναμενόμενες οι συγκρίσεις με το σπουδαίο έργο του Fincher, που καλό θα είναι να μην τις συνεχίσεις εσαεί στην διάρκεια του θρίλερ, διότι δεδομένα είναι εις βάρος του Dark Places, παρότι το επίπεδο του είναι το λιγότερο αξιοπρεπές. Η σκηνοθεσία του Φραντσέζου Gilles Paquet-Brenner, διατηρεί σχεδόν την αφηγηματική ροή του βιβλίου, κινούμενη σε δύο χρονικές τροχιές, του τότε και του τώρα, που κινούνται σε παράλληλη αποκαλυπτική φόρμα, ενόσω η παθούσα ντέτεκτιβ, ανακαλύπτει και νέα δεδομένα για το φονικό. Ποτέ δεν παίζει μπέρδεμα χρονικό και η συνοχή είναι δεδομένη, από το αξιοπρεπές σενάριο, που ούτε ανεβάζει φορτίσεις, ούτε όμως και πλατειάζει αναίτια, για να τραβήξει με ψευτο-σασπένς τεχνάσματα την ματιά. Υπάρχουν εκπλήξεις, υπάρχει και ανατροπή, δεν υπάρχει Finch όμως, οπότε μην καρτερείς ξανά το Κορίτσι που Χάθηκε...
Αν υπάρχει μια ξεχωριστή νότα πάντως στην περίπτωση του Σκοτεινού Τόπου, είναι η σοσιολογική μελέτη, που έστω και επιδερμικά προσεγγίζει, αναδεικνύοντας σημαντικές πτυχές της φτωχολογιάς που διακρίνει μεγάλο κομμάτι της Αμερικής και που ελάχιστα (καθώς φαίνεται) έχει μεταβληθεί από την περίοδο των θεόρατων αλλαγών της Ριγκανόμικς. Που και βέβαια οδήγησε σε άνθηση τα ανώτερα οικονομικά εμπορικά κλιμάκια, οδηγώντας συνάμα σε μαρασμό όμως τις αγροτικές φαμίλιες, που με σταθερό τέμπο κατέρρευσαν και τα μέλη τους αναζήτησαν πολλές φορές διεξόδους ακραίες και νοσηρές, όπως αυτή που εξομολογείται το παρόν σκριπτ.
Για πες: Ακόμη και με α λα γκαρσόν κόμμωση η ομορφάδα της Charlize είναι αξεπέραστη, έστω κι αν εκείνο το ρημάδι το χαμόγελο, δηλώνει παγερά απών, όπως στο σύνολο άλλωστε της φιλμικής της πορείας. Η Νοτιοαφρικάνα για πλάκα δίνει οντότητα σε έναν ρόλο που τον παίζει στα δάκτυλα, ακόμη κι αν χρειάστηκε να ματαγραφεί για να ταιριάξει με την (εντελώς διαφορετική από του πρωτότυπου) κοψιά της. Πειθήνια, λακωνική, με εκφράσεις σοκαριστικά ουδέτερες, η Theron προσθέτει ακόμη έναν σημαντικό υποκριτικό κρίκο στην καριέρα της, που πλέον είναι μερικές παρασάγγες σπουδαιότερη, από όσα υποσχόταν ένα πετυχημένο διαφημιστικό ηδύποτου...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Ιουλίου 2015 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική