Όσο Είμαστε Νέοι
του Noah Baumbach. Με τους Ben Stiller, Naomi Watts, Adam Driver, Amanda Seyfried, Charles Grodin, Brady Corbet, Ryan Serhant, Maria Dizzia, Adam Horovitz
100 η αλεπού, 101 το αλεπουδάκι. Γίνεται?
του zerVo (@moviesltd) 
Φυσικά και έχει ενδιαφέρον, αν και πλέον, μετά από τόσα φιλμς που έχουν εστιάσει πάνω της, κάπου έχει αρχίσει να κουράζει, η κινηματογραφική ανάλυση της θρυλικής κρίσης της μέσης ηλικίας. Ειδικά μάλιστα όταν αυτή η μελέτη, συνοδεύεται και από ένα σενάριο έξυπνο, έως και γλαφυρής υφής, με το ζόρι να προβάλλεται σε μια κάπως πιο ανάλαφρη όψη του, τότε έχει μια μικρή πιθανότητα πέρασης της στο κοινό. Όταν όμως τα βασικά υποκείμενα του στόρι, μοιάζουν τόσο μακρινά από την πραγματικότητα, σαν να προσγειώθηκαν στον πλανήτη κοινωνία μόλις χθες, τότε το μπαλάκι γυρίζει με φόρα στο τερέν του αναλυτή (εδώ σκηνοθέτη) και τότε απαιτείται ιδιαίτερα μαεστρία είτε για να το αποκρούσει, είτε για να το επιστρέψει με ένα ελκυστικό ρεβέρ στην απέναντι μεριά. Και επιτέλους, πρέπει να καταλάβουμε πως ο Baumbach, ούτε είναι, ούτε πρόκειται να γίνει τέτοιου υψηλού επιπέδου παίκτης.
Για χρόνια παντρεμένοι, δίχως μάλιστα να έχουν καταφέρει να αποκτήσουν παιδιά, ο Τζος και η Κορνίλια, έχουν απολέσει εκείνο το αλατοπίπερο του έρωτα, που κάποτε τους ένωσε σε σάρκα μία. Εκείνος, περιστασιακός καθηγητής κινηματογραφίας σε κολέγιο, εδώ και μια δεκαετία παλεύει να ολοκληρώσει το ντοκιμαντέρ του, γύρω από τις απόψεις ενός βετεράνου αριστερού στοχαστή, ενώ εκείνη παραμένει απλώς αφανής και αόρατη στο πλάι του, υποστηρίζοντας την Συσσίφεια δράση του, που αγγίζει σχεδόν τις εκατό ώρες συνεντεύξεων! Μια κατάσταση ρουτίνας και βαριεστημαρας που θα αλλάξει μονομιάς, όταν το αντρόγυνο θα γνωρίσει το σημαντικά νεαρότερο τους ζευγάρι του Τζέιμι και της Ντάρμπυ, που ο ξεχωριστά ανανεωτικός τρόπος που αντιμετωπίζουν τον κόσμο, κυριολεκτικά θα τους αναζωογονήσει.
Ειδικά ο μέχρι τα χτες προβληματισμένος για το κενό έμπνευσης του Τζος, θα δείξει κατενθουσιασμένος από τους νέους κολλητούς, ειδικότερα από τον κατ εικόνα και ομοίωση του φτιαγμένο Τζέιμι, που επίσης δείχνει να νοιάζεται για το ντοκιμαντέρ σαν φιλμικό είδος, επίσης στοχεύει να γυρίσει ένα πανομοιότυπο με του μέντορα του, επίσης δεν έχει στα χέρια του πολυτέλειες και εργαλεία, επίσης τέλος δεν νοιάζεται αν θα τον βοηθήσει και κανείς να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Ο Τζος θα πιστέψει πως κοιτάζοντας μέσα από τον καθρέφτη που φτιάχνει το είδωλο νεότερο και πιο φρέσκο, η αντανάκλαση του ιδεαλιστή, ανατρεπτικού, ανεξάρτητου και σπινθηροβόλου νεαρού, τον ολοκληρώνει τόσο σαν άνθρωπο, όσο και σαν καλλιτέχνη. Που να φανταστεί ο φουκαράς, τι μηχανορραφία του έχει στημένη το πουλέν του κι ο λόγος που μετά από τόσο καιρό αγκάλιασε με τόση θέρμη το γυναικάκι του...
Δράμα σχέσεων, με κάπως χιουμοριστικές πιτσιλιές είναι το καινούργιο πόνημα του Noah Baumbach, που έρχεται μια δεκαετία μετά την καλύτερη στιγμή της καριέρας του (The Squid And The Whale) και μόνο δυο χρονάκια, κατόπιν του καμ μπακ του με την ξεχωριστή Frances Ha. Δράμα που εκτός πάσας ρεαλιστικής τροχιάς, περιστρέφεται γύρω από την καταπίεση ενός άτεκνου (δυστυχώς) και οκνηρού (ακόμη δυστυχέστερα) διδύμου, που πέφτει στην παράνοια του να κοπιάρει μέχρι και ανάρμοστες συνήθειες και απελευθερωμένες τάσεις αντίστοιχου ντουετακίου, με σχεδόν τα μισά του χρόνια. Αναφερόμενος σε ζεύγη, φαντάζεται κανείς πως σε αυτή ακριβώς την εξιστόρηση υπάρχουν κάπου και οι κυρίες των προαναφερόμενων κυρίων. Φευ! Οι ρόλοι αμφοτέρων των νταμών, νεοτέρας Amanda Seyfried τε και γηραιοτέρας Naomi Watts, είναι τόσο κακογραμμένοι και αφανείς, που σε κάποια σημεία προκαλεί μέχρι και εντύπωση, το πως εμφανίζονται από το πουθενά στο εκράν. Τέλος πάντων, προσπερνάμε αυτή την βασική λεπτομέρεια, για το δούμε λίγο πιο man to man το πράγμα.
Ακόμη κι εκεί όμως υπάρχουν σημαντικά κενά ανάμεσα στην ανάπτυξη των (πραγματικών) προσωπικοτήτων, του ταπεινού, χαμηλόθωρου και ειλικρινή 45άρη και του φιλόδοξου σε βαθμό μέχρι και κακουργήματος, εντέλει, 25χρονου, ώστε αυτή η ζεύξη των δύο γενεών να μοιάζει αδύνατη, όσο κι αν το παλεύει ο (υποτίθεται) σοφότερος και πιο πεπειραμένος των δύο. Για τον οποίο μάλλον δεν πρέπει να νοιάζεται και κανείς από τους παρευρισκόμενους στην κινηματογραφική πλατεία, για το αν θα εξελιχθεί, αν θα πονέσει, αν θα περάσει όμορφα ή αν εντέλει καταστραφεί, μην κατορθώνοντας ποτέ να φτιάξει το φιλμ που ονειρευόταν. Δεν είναι τυχαίο που οι ποιοτικότερες στιγμές του While We're Young, μα και οι πιο αξιομνημόνευτες, είναι εκείνες που οι συνομήλικοι (ναι αυτοί οι βαρετοί και χασμουρητοί με τα παιδιά τους και τα γενέθλια τους και τις γιορτές τους) των μεσηλίκων, τους κάνουν πέρα, απορημένοι με τους παλιμπαιδισμούς τους.
Για πες: Πολλαπλών χρήσεων και διαστάσεων όμως, ο Ben Stiller λειτουργεί ως σωσίβιο επί της παρούσης, προσφέροντας μια μεστή, σοβαρή και υψηλών απαιτήσεων ερμηνεία, τραβώντας πάνω στην απροσάρμοστη περσόνα του όλα τα φλας, διορθώνοντας ταυτόχρονα τα ζοράκια, που δημιουργεί η μέτρια, ως αποτέλεσμα του αντρικού ανταγωνισμού, παρουσία του, πολλά κλικ κάτω σε όλους τους τομείς, Adam Driver.
Ειδικά ο μέχρι τα χτες προβληματισμένος για το κενό έμπνευσης του Τζος, θα δείξει κατενθουσιασμένος από τους νέους κολλητούς, ειδικότερα από τον κατ εικόνα και ομοίωση του φτιαγμένο Τζέιμι, που επίσης δείχνει να νοιάζεται για το ντοκιμαντέρ σαν φιλμικό είδος, επίσης στοχεύει να γυρίσει ένα πανομοιότυπο με του μέντορα του, επίσης δεν έχει στα χέρια του πολυτέλειες και εργαλεία, επίσης τέλος δεν νοιάζεται αν θα τον βοηθήσει και κανείς να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Ο Τζος θα πιστέψει πως κοιτάζοντας μέσα από τον καθρέφτη που φτιάχνει το είδωλο νεότερο και πιο φρέσκο, η αντανάκλαση του ιδεαλιστή, ανατρεπτικού, ανεξάρτητου και σπινθηροβόλου νεαρού, τον ολοκληρώνει τόσο σαν άνθρωπο, όσο και σαν καλλιτέχνη. Που να φανταστεί ο φουκαράς, τι μηχανορραφία του έχει στημένη το πουλέν του κι ο λόγος που μετά από τόσο καιρό αγκάλιασε με τόση θέρμη το γυναικάκι του...
Δράμα σχέσεων, με κάπως χιουμοριστικές πιτσιλιές είναι το καινούργιο πόνημα του Noah Baumbach, που έρχεται μια δεκαετία μετά την καλύτερη στιγμή της καριέρας του (The Squid And The Whale) και μόνο δυο χρονάκια, κατόπιν του καμ μπακ του με την ξεχωριστή Frances Ha. Δράμα που εκτός πάσας ρεαλιστικής τροχιάς, περιστρέφεται γύρω από την καταπίεση ενός άτεκνου (δυστυχώς) και οκνηρού (ακόμη δυστυχέστερα) διδύμου, που πέφτει στην παράνοια του να κοπιάρει μέχρι και ανάρμοστες συνήθειες και απελευθερωμένες τάσεις αντίστοιχου ντουετακίου, με σχεδόν τα μισά του χρόνια. Αναφερόμενος σε ζεύγη, φαντάζεται κανείς πως σε αυτή ακριβώς την εξιστόρηση υπάρχουν κάπου και οι κυρίες των προαναφερόμενων κυρίων. Φευ! Οι ρόλοι αμφοτέρων των νταμών, νεοτέρας Amanda Seyfried τε και γηραιοτέρας Naomi Watts, είναι τόσο κακογραμμένοι και αφανείς, που σε κάποια σημεία προκαλεί μέχρι και εντύπωση, το πως εμφανίζονται από το πουθενά στο εκράν. Τέλος πάντων, προσπερνάμε αυτή την βασική λεπτομέρεια, για το δούμε λίγο πιο man to man το πράγμα.
Ακόμη κι εκεί όμως υπάρχουν σημαντικά κενά ανάμεσα στην ανάπτυξη των (πραγματικών) προσωπικοτήτων, του ταπεινού, χαμηλόθωρου και ειλικρινή 45άρη και του φιλόδοξου σε βαθμό μέχρι και κακουργήματος, εντέλει, 25χρονου, ώστε αυτή η ζεύξη των δύο γενεών να μοιάζει αδύνατη, όσο κι αν το παλεύει ο (υποτίθεται) σοφότερος και πιο πεπειραμένος των δύο. Για τον οποίο μάλλον δεν πρέπει να νοιάζεται και κανείς από τους παρευρισκόμενους στην κινηματογραφική πλατεία, για το αν θα εξελιχθεί, αν θα πονέσει, αν θα περάσει όμορφα ή αν εντέλει καταστραφεί, μην κατορθώνοντας ποτέ να φτιάξει το φιλμ που ονειρευόταν. Δεν είναι τυχαίο που οι ποιοτικότερες στιγμές του While We're Young, μα και οι πιο αξιομνημόνευτες, είναι εκείνες που οι συνομήλικοι (ναι αυτοί οι βαρετοί και χασμουρητοί με τα παιδιά τους και τα γενέθλια τους και τις γιορτές τους) των μεσηλίκων, τους κάνουν πέρα, απορημένοι με τους παλιμπαιδισμούς τους.
Για πες: Πολλαπλών χρήσεων και διαστάσεων όμως, ο Ben Stiller λειτουργεί ως σωσίβιο επί της παρούσης, προσφέροντας μια μεστή, σοβαρή και υψηλών απαιτήσεων ερμηνεία, τραβώντας πάνω στην απροσάρμοστη περσόνα του όλα τα φλας, διορθώνοντας ταυτόχρονα τα ζοράκια, που δημιουργεί η μέτρια, ως αποτέλεσμα του αντρικού ανταγωνισμού, παρουσία του, πολλά κλικ κάτω σε όλους τους τομείς, Adam Driver.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουνίου 2015 από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική