Εξολοθρευτής: Γένεsys
του Alan Taylor. Με τους Arnold Schwarzenegger, Jason Clarke, Emilia Clarke, Jai Courtney, Lee Byung-hun, Matt Smith, J. K. Simmons
I’m old, not obsolete!
του zerVo (@moviesltd) 
Η προδιάθεση σε καμία περίπτωση δεν ήταν υπέρ του. Οι δύο πρώτοι τόμοι, που έκτισαν έναν κινηματογραφικό θρύλο, χάνονται χρονικά, 31 και 24 χρόνια πριν, αντίστοιχα, σε σημείο που να προκαλούν ανείπωτη νοσταλγία σε όσους βίωσαν εκείνες τις απίστευτες, sold out, πρώτες προβολές τους. Οι δύο συνέχειες, δε, που ακολούθησαν, φρόντισαν να κατεβάσουν τον πήχη τόσο χαμηλά, που στο άκουσμα μιας πέμπτης εξολοθρευτικής ταινίας, ο νους να ταξίδεψε και πάλι προς την πιθανότητα μιας νέας αρπαχτής του franchise. Μοναδική ελπίδα στον ορίζοντα, έδωσαν οι δηλώσεις του εμπνευστή, οργανωτή και σκηνοθέτη των επών του 84' και του 91', που θεώρησε την περίπτωση του Genisys, ως την μοναδική από τις συνέχειες που αξίζει πραγματικά αυτόν τον τίτλο, πηγαίνοντας μάλιστα ένα βήμα παραπέρα, ορίζοντας το στην δική του εκτίμηση, ως το τρίτο μέρος του σίριαλ. Φανατικοί των Terminators, ετοιμαστείτε, γιατί ο Μέγας James, είχε σε μεγάλο βαθμό δίκιο.
Γη, έτος 2029. Ο πόλεμος ανάμεσα στις μηχανές και τους επιζώντες της ολοκληρωτικής καταστροφής, που αντιστέκονται σθεναρά κάτω από τις οδηγίες του ηγέτη Τζον Κόννορ, βρίσκεται στην κορύφωση του, δείχνοντας μάλιστα να γέρνει προς την μεριά των ανθρώπων, που βρίσκονται μπροστά σε έναν περήφανο θρίαμβο. Λίγο πριν την πτώση των οχυρών τους, οι ανήλεες λαμαρίνες, θα τραβήξουν το τελευταίο τους χαρτί, επιλέγοντας να στείλουν σε ταξίδι μέσα στον χρόνο, τρεις δεκαετίες πίσω, πάνοπλο Εξολοθρευτή, με την εντολή να αφανίσει την μητέρα του Τζον, Σάρα Κόννορ. Ως άμεση απάντηση οι αντάρτες, θα στείλουν δικό τους μαχητή στο κατόπι του για να την προστατέψει, με τον Κάιλ Ρίζ, το ατρόμητο δεξί χέρι του αρχηγού, να δηλώνει εθελοντής και να παίρνει το χρίσμα του ταξιδευτή προστάτη.
Λίγο έως πολύ, μέχρις εδώ δεν αντιλαμβάνεσαι και κάτι το καινούργιο, σε όσα μπορεί να έχεις παρακολουθήσει στην διλογία του Cameron. Από εδώ και μπρος όμως, αλλάζει ολοκληρωτικά το στόρι και η αφήγηση του, καθώς φτάνοντας στα 1984 ο Ριζ, θα συναντήσει μια κατάσταση για την οποία είναι απροετοίμαστος, καθώς η Σάρα, γνωρίζει τα πάντα, τόσο για τον αφανισμό του κόσμου, όσο και για την ηρωική πορεία του γιου της κατοπινά της. Συν τοις άλλοις όμως, η μεγαλύτερη έκπληξη έχει να κάνει με το γεγονός της παρουσίας ενός παρωχημένης τεχνολογίας Terminator, που επίσης έχει ταξιδέψει από το μέλλον, για να σταθεί σωματοφύλακας της Κόννορ, από τα πολύ νεαρά της χρόνια. Διόλου παράξενα, ανάμεσα στην νεαρή γυναίκα και στο ανθρωποειδές που δεν φείδεται συναισθημάτων, έχει δημιουργηθεί μια ιδιαίτερη σχέση στοργής, τύπου πατέρα - κόρης, με εκείνη να δείχνει τρομακτική εμπιστοσύνη στον σωτήρα της. Οι τρεις του πρέπει πλέον να ενώσουν δυνάμεις, ώστε να εκπονήσουν σχέδιο δράσης, που πιθανόν θα τους οδηγήσει σε ένα καινούργιο ταξίδι στο μέλλον, ώστε να προλάβουν την καταστροφική Ημέρα Κρίσης.
Σε αυτό περίπου το σημείο της δράσης, είναι που πέφτει και η αυλαία του πρώτου μέρους του καινούργιου Terminator και ακτιμώς πως δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας, από τους φανατικότερους οπαδούς της σειράς που να μην έχει χειροκροτήσει μέσα του τις σεναριακές ιδέες, που σημειωτέον μεταξύ άλλων συνυπογράφει και το ελληνάκι Laeta Kalogridis. Πανέξυπνη πλοκή, που δεν προκαλεί κομφούζιο με τα πέρα δώθε των ηρώων μέσα στον χρόνο και που σέβεται με απόλυτο τρόπο, το ορίτζιναλ στόρι, δίχως να δημιουργεί (σημαντικές) ατασθαλίες στα όσα έχουμε βιώσει στο παρελθόν. Ακόμη καλύτερα για όσους λάτρεψαν και το πιο γλαφυρό ύφος κάποιων στιγμών των πρώτων Terminator, υπάρχουν πλάνα διασκεδαστικά και πνιγμένα στο καυστικό χιούμορ, με κύριο εκφραστή τον παλιάς κοπής Τ-800, που φυσικά φέρει την μορφή εκείνου που συνέδεσε ολάκερη καριέρα με την δερμάτινη στολή του Εξολοθρευτή και που έχει αγγίξει πια τα εβδομήντα χρόνια ζωής, υπερβολικά πολλά δηλαδή, για να την ντυθεί ξανά και να αρπάξει την κοντόκαννη για να σώσει τον κόσμο.
Σαν κάπως να πέρασε ένα μικρό τσουνάμι όμως πάνω από την αύρα των δημιουργών του Genisys, το δεύτερο ημίχρονο δεν έχει την ίδια (υψηλή) ποιότητα με το πρώτο, ακόμη κι αν είναι και ταχύτερο και εκρηκτικότερο και φυσικά πολύ πιο περιπετειώδες. Η συνοχή από ένα σημείο και μετά χάνεται, καθώς λαμβάνει χώρα το τουίστ που στην συνείδηση των φανς δεν γίνεται να πολυτρέξει, την ώρα που η κάπως άυλη υφή του βασικού - δικτυακού - εχθρού, δεν δείχνει ικανή να τρομάξει, όπως αν είχε κοψιά, οντότητα, μορφή. Μαθημένος κατά κύριο λόγο σε τηλεοπτικά πρότυπα, με μόνο μια ταινία superhero - τον δεύτερο Thor - στο παλμαρέ του, ο Alan Taylor, βασικός μαέστρος του θριάμβου Game Of Thrones, στέκει πολύ ικανοποιητικά ως διάδοχος Cameron μέχρι το πόνημα να μεσιάσει, ενώ στην συνέχεια, κομματάκι χάνει το γκέμι και η ιστορία του δεν τσουλάει όμοια με την εισαγωγή της.
Βεβαίως αν αποδείχτηκε κάτι σε αυτή την πέμπτη φορά που Terminator έφτασε στο εκράν, είναι πως δεν γίνεται και με την βούλα, να γίνει Terminator, απουσία του Schwarzenegger. Ο Αυστριακός, σε οπιαδήποτε από τις φόρμες του, ψηφιακή, ρετουσαρισμένη ή πραγματική τρίτης ηλικίας, είναι απολαυστικός, με κέφι τέτοιο, που σε πείθει πως δεν έχει περάσει ούτε μία ημέρα από το Hasta La Vista Baby. Και βέβαια οι νέες, ατάκες του μένουν στην μνήμη ως ιστορικές και βέβαια το χιούμρο του σπάει πετυχημένα το σασπένς, όπως συνέβη και παλιά και βέβαια Arnold παρόντος, έχουμε μια άλλη ταινία. Όχι γιατί τα πιτσιρδέλια που τρέχουν στο πόδι του, δηλαδή ο Jai Courtnei και η κοψιά Linda Hamilton, Ντενίρις του GoT, κοντούλα μα μυρωδάτη λεμονιά, Emilia Clarke, δεν στέκονται επάξια του μύθου, μα διότι ο Σβαρτς παίζει τόσο άνετα στην έδρα του, που ανατριχιαστικά σε κάνει να λησμονήσεις τις όποιες τρύπες, κενά και ατασθαλίες κρύβει η εξέλιξη. Τον έτερο των Clarke, Jason, νιώθω πως τον παίρνει η μπάλα της θεματικής ανατροπής, την οποία μάλλον οι σκρίπτερς θα έπρεπε να σκεφτούν δεκάδες φορές πριν την πραγματοποιήσουν.
Για πες: Έστω και με υπαρκτό - γερό - φάουλ, το Terminator: Genisys πέτυχε τον στόχο του, να ταξιδέψει δηλαδή έναν δηλωμένο φαν του σίριαλ, όπως του λόγου μου, πίσω στον χρόνο, θυμίζοντας μου εκείνες τις νοσταλγικές ημέρες των πρώτων παραστάσεων του Εξολοθρευτή στην μεγάλη οθόνη. Υπερβολικά ποιοτικότερο από τα αδιάφορα Rise Of The Machines και Salvation, το φιλμ βεβαίως και στέκει επάξια ως το νέο μέρος μιας πειραγμένης τριλογίας, που σε βάθος χρόνου έφθινε και δεν έδειχνε σημάδια πιθανής ανάκαμψης. Arnie (όπως υποσχέθηκε) is back, όμως και όλα αλλάξαν μονομιάς!
Λίγο έως πολύ, μέχρις εδώ δεν αντιλαμβάνεσαι και κάτι το καινούργιο, σε όσα μπορεί να έχεις παρακολουθήσει στην διλογία του Cameron. Από εδώ και μπρος όμως, αλλάζει ολοκληρωτικά το στόρι και η αφήγηση του, καθώς φτάνοντας στα 1984 ο Ριζ, θα συναντήσει μια κατάσταση για την οποία είναι απροετοίμαστος, καθώς η Σάρα, γνωρίζει τα πάντα, τόσο για τον αφανισμό του κόσμου, όσο και για την ηρωική πορεία του γιου της κατοπινά της. Συν τοις άλλοις όμως, η μεγαλύτερη έκπληξη έχει να κάνει με το γεγονός της παρουσίας ενός παρωχημένης τεχνολογίας Terminator, που επίσης έχει ταξιδέψει από το μέλλον, για να σταθεί σωματοφύλακας της Κόννορ, από τα πολύ νεαρά της χρόνια. Διόλου παράξενα, ανάμεσα στην νεαρή γυναίκα και στο ανθρωποειδές που δεν φείδεται συναισθημάτων, έχει δημιουργηθεί μια ιδιαίτερη σχέση στοργής, τύπου πατέρα - κόρης, με εκείνη να δείχνει τρομακτική εμπιστοσύνη στον σωτήρα της. Οι τρεις του πρέπει πλέον να ενώσουν δυνάμεις, ώστε να εκπονήσουν σχέδιο δράσης, που πιθανόν θα τους οδηγήσει σε ένα καινούργιο ταξίδι στο μέλλον, ώστε να προλάβουν την καταστροφική Ημέρα Κρίσης.
Σε αυτό περίπου το σημείο της δράσης, είναι που πέφτει και η αυλαία του πρώτου μέρους του καινούργιου Terminator και ακτιμώς πως δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας, από τους φανατικότερους οπαδούς της σειράς που να μην έχει χειροκροτήσει μέσα του τις σεναριακές ιδέες, που σημειωτέον μεταξύ άλλων συνυπογράφει και το ελληνάκι Laeta Kalogridis. Πανέξυπνη πλοκή, που δεν προκαλεί κομφούζιο με τα πέρα δώθε των ηρώων μέσα στον χρόνο και που σέβεται με απόλυτο τρόπο, το ορίτζιναλ στόρι, δίχως να δημιουργεί (σημαντικές) ατασθαλίες στα όσα έχουμε βιώσει στο παρελθόν. Ακόμη καλύτερα για όσους λάτρεψαν και το πιο γλαφυρό ύφος κάποιων στιγμών των πρώτων Terminator, υπάρχουν πλάνα διασκεδαστικά και πνιγμένα στο καυστικό χιούμορ, με κύριο εκφραστή τον παλιάς κοπής Τ-800, που φυσικά φέρει την μορφή εκείνου που συνέδεσε ολάκερη καριέρα με την δερμάτινη στολή του Εξολοθρευτή και που έχει αγγίξει πια τα εβδομήντα χρόνια ζωής, υπερβολικά πολλά δηλαδή, για να την ντυθεί ξανά και να αρπάξει την κοντόκαννη για να σώσει τον κόσμο.
Σαν κάπως να πέρασε ένα μικρό τσουνάμι όμως πάνω από την αύρα των δημιουργών του Genisys, το δεύτερο ημίχρονο δεν έχει την ίδια (υψηλή) ποιότητα με το πρώτο, ακόμη κι αν είναι και ταχύτερο και εκρηκτικότερο και φυσικά πολύ πιο περιπετειώδες. Η συνοχή από ένα σημείο και μετά χάνεται, καθώς λαμβάνει χώρα το τουίστ που στην συνείδηση των φανς δεν γίνεται να πολυτρέξει, την ώρα που η κάπως άυλη υφή του βασικού - δικτυακού - εχθρού, δεν δείχνει ικανή να τρομάξει, όπως αν είχε κοψιά, οντότητα, μορφή. Μαθημένος κατά κύριο λόγο σε τηλεοπτικά πρότυπα, με μόνο μια ταινία superhero - τον δεύτερο Thor - στο παλμαρέ του, ο Alan Taylor, βασικός μαέστρος του θριάμβου Game Of Thrones, στέκει πολύ ικανοποιητικά ως διάδοχος Cameron μέχρι το πόνημα να μεσιάσει, ενώ στην συνέχεια, κομματάκι χάνει το γκέμι και η ιστορία του δεν τσουλάει όμοια με την εισαγωγή της.
Βεβαίως αν αποδείχτηκε κάτι σε αυτή την πέμπτη φορά που Terminator έφτασε στο εκράν, είναι πως δεν γίνεται και με την βούλα, να γίνει Terminator, απουσία του Schwarzenegger. Ο Αυστριακός, σε οπιαδήποτε από τις φόρμες του, ψηφιακή, ρετουσαρισμένη ή πραγματική τρίτης ηλικίας, είναι απολαυστικός, με κέφι τέτοιο, που σε πείθει πως δεν έχει περάσει ούτε μία ημέρα από το Hasta La Vista Baby. Και βέβαια οι νέες, ατάκες του μένουν στην μνήμη ως ιστορικές και βέβαια το χιούμρο του σπάει πετυχημένα το σασπένς, όπως συνέβη και παλιά και βέβαια Arnold παρόντος, έχουμε μια άλλη ταινία. Όχι γιατί τα πιτσιρδέλια που τρέχουν στο πόδι του, δηλαδή ο Jai Courtnei και η κοψιά Linda Hamilton, Ντενίρις του GoT, κοντούλα μα μυρωδάτη λεμονιά, Emilia Clarke, δεν στέκονται επάξια του μύθου, μα διότι ο Σβαρτς παίζει τόσο άνετα στην έδρα του, που ανατριχιαστικά σε κάνει να λησμονήσεις τις όποιες τρύπες, κενά και ατασθαλίες κρύβει η εξέλιξη. Τον έτερο των Clarke, Jason, νιώθω πως τον παίρνει η μπάλα της θεματικής ανατροπής, την οποία μάλλον οι σκρίπτερς θα έπρεπε να σκεφτούν δεκάδες φορές πριν την πραγματοποιήσουν.
Για πες: Έστω και με υπαρκτό - γερό - φάουλ, το Terminator: Genisys πέτυχε τον στόχο του, να ταξιδέψει δηλαδή έναν δηλωμένο φαν του σίριαλ, όπως του λόγου μου, πίσω στον χρόνο, θυμίζοντας μου εκείνες τις νοσταλγικές ημέρες των πρώτων παραστάσεων του Εξολοθρευτή στην μεγάλη οθόνη. Υπερβολικά ποιοτικότερο από τα αδιάφορα Rise Of The Machines και Salvation, το φιλμ βεβαίως και στέκει επάξια ως το νέο μέρος μιας πειραγμένης τριλογίας, που σε βάθος χρόνου έφθινε και δεν έδειχνε σημάδια πιθανής ανάκαμψης. Arnie (όπως υποσχέθηκε) is back, όμως και όλα αλλάξαν μονομιάς!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουνίου 2015 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική