Movies Ltd

του Νίκου Ζερβού. Με τους Ζωή Ζέρβα, Βίκυ Κουλιανού, Τζώνυ Θεοδωρίδη, Στέλλα Γιαμπουρά, Τάκη Χρυσικάκο, Γιώργο Καραμίχο, Σταύρο Κανελλίδη, Όλγα Θανασιά, Λορέντζο Καριερε, Αναστάση Κολοβό, Γιάννη Ζουγανέλη

Αγύριστο Κεφάλι

του zerVo (@moviesltd)

Ε, καλά αυτό το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τέσσερις δεκαετίες τώρα, πως πρόκειται για τον εγχώριο σκηνοθέτη με τον πιο ιδιαίτερο τρόπο αφήγησης, στοιχείο που ίσως να τον καθιστά ως εκείνον με την πιο χαρακτηριστική, στα όρια της τυποποίησης, ματιά, από όλους τους γνωστούς Έλληνες δημιουργούς. Όμως. Αν μια φορά κι έναν καιρό αυτό το ανατρεπτικά γλαφυρό του ύφος, τον στόλισε ως σημαιοφόρο της καλτ σκηνής, δεν σημαίνει πως εσαεί θα πρέπει κι εκείνος να ακολουθεί σαν αγύριστο κεφάλι αυτή την πεπατημένη επιμένοντας να φτιάχνει ταινίες χωρίς μοντέρ, τεχνικούς ήχου, φωτογράφους, σκηνογράφους, έστω της προκοπής. Θα μου πεις από την άλλη, για τον Ζερβό μιλάς κι οχτακόσια φιλμ να γυρίσει ακόμη, τα ίδια (επιτηδευμένα?) λάθη θα κάμει στο πόνημα του, γιατί έτσι του κάνει κέφι, έτσι γουστάρει και στην τελική, δεν τον πολυνοιάζει κιόλας αν εσύ τα βρεις γεμάτα τεχνουργήματα και τεχνικές ατασθαλίες.

Η Ζωή στα τριάντα της χρόνια, προερχόμενη από έναν τραυματικό χωρισμό θα αναζητήσει τον άνθρωπο εκείνο, που πάνω του θα μπορέσει να στηρίξει τις ελπίδες της για ένα καλύτερο αύριο. Φοιτήτρια σε δραματική σχολή, εκεί που κτίζει τα καλλιτεχνικά της όνειρα, σε εναντίωση με τον συντηρητικό - στα λόγια - τατουατζή πατέρα της, συμβιώνει στο ίδιο σπίτι με την κολλητή της, διατηρεί συνοικιακό μπαράκι με τον καλύτερο της φίλο και έχει βάλει στόχο την αγκαλιά του μορφονιού της ομήγυρης της, τον οποίο επίσης καμακώνει και η κακίστρω και μονοφαγού Μπάρμπι της συντροφιάς. Από όλα τα σχέδια της Ζωής τίποτα δεν πηγαίνει κατ ευχήν κι αυτό θα την προβληματίσει ανησυχητικά.

Δηλαδή σε κόντρα με την ζόρικη καθημερινότητα που περνάμε, την μεγαλοκοπέλα δεν την νοιάζει αν θα βγει το νοίκι, αν θα έχει να πληρώσει λογαριασμούς, δάνεια και κινητό, αν θα πάει καλά η δουλειά που την τρέφει, αν είναι δυνατόν να βελτιώσει την ποιότητα της σε ότι καταπιάνεται, μέχρι μάλιστα σε κάποια στιγμή, μπορεί να μην περάσει ούτε από το νοσοκομείο να δει τον καρδιοπαθή γονιό της. Μονάχα η καλοπέραση στριφογυρίζει στο μυαλό της, πικραμένη από την συμπεριφορά του πρώην συμβίου της που την άφησε κάγκελο για τα μάτια νεότερης πεταχτούλας και το πως θα εντοπίσει το συντομότερο δυνατόν αγκάλη για να κρύψει τον καημό της. Δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς, είναι κι αυτή μια στάση (Ζ)ωής - η αποκαλούμενη λαικιστί και Κουκουρούκου - που σε τελική ανάλυση αν το θέλεις, θα κρατήσει ζωντανό και υγιές το υποκείμενο και περισσότερα χρόνια, από το να αγχώνεται και να ιδρώνει για το αν τα ΑΤΜ την επαύριο θα έχουν παράδες για να μοιράσουν.

Σε ετούτο τον τομέα δηλαδή, σενάριο, που εστιάζει στην εξαίρεση και ξεχωριστός σκηνοθέτης μια χαρά πορεύτηκαν χημικά. Υπάρχει όμως και το πρακτικό κομμάτι κι εκεί εκτιμώ πως ο αξιότιμος ντιρέκτορας, μάλλον δεν μοιάζει και ο ιδανικός για να διευθύνει μια ρομαντική κομεντί, απόλυτης χαλαρότητας και μηδενικού εμφανούς προβληματισμού, που υπό άλλες συνθήκες, πιο μελετημένης (αυτό που λέμε ισοπεδωτικά, τηλεοπτικής) παραγωγής, θα μπορούσε να αποτελέσει και δυνητικό εμπορικό χιτ. Κι αυτό διότι ο Ζερβός, τριάντα χρονάκια μετά το πιο mainstream πόνημα του, το Θηλυκό Θηριοτροφείο, δεν μοιάζει διατεθειμένος να αλλάζει ρούπι τους δικούς του κανόνες κινηματογράφησης. Όπερ σημαίνει ασύνταχτα και άσχημα δεμένα μεταξύ τους πλάνα, παντελής απουσία, στα όρια της ενόχλησης, ηχητικού normalization, εμβόλιμες σεκάνς που μπερδεύουν την ροή, αλλά πρέπει να μπουν έτσι για το Θεαθήναι...

Απλούστατη και μακριά από τον κατσούφικο ρεαλισμό της πρωτεύουσας η αισιόδοξη εντέλει ιστορία που υπογράφει η νεαρά Ζωή Ζέρβα, που μάλιστα υποδύεται και τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο του στόρι (της). Πρώτη φορά (όχι σπουδαία) ηθοποιός και (με έντιμες ιδέες) σκρίπτερ, τουλάχιστον στην δική μου γνώση, προς μεγάλη (πολύ μεγάλη όμως) έκπληξη μου, από την αρχική στιγμή στο εκράν, οικεία φιγούρα, ελέω πολύ πρόσφατης παρουσίας της σε TV σόου κατάντιας, από εκείνα που υπάρχουν για να ξεκαρδίζεται ο κόσμος με τις αφηγήσεις των ταλαίπωρων φουκαράδων. Προς Θεού δεν κριτικάρω, ο καθείς είναι ελεύθερος να πράξει όμως επιθυμεί, αναφαίρετο δικαίωμα του άλλωστε. Ένας καλλιτέχνης όμως, ειδικά ένα νέο κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά, με σκέψεις όπως φαίνεται αν μη τι άλλο αξιοπρεπείς, πρέπει να το σκεφτεί δέκα φορές παραπάνω, πριν προβεί σε ένα τέτοιο outing, για να τον πάρει και το κοινό του στα σοβαρά. Στον ερμηνευτικό περίγυρο της Ζωής, ο Καραμίχος στέκει άνετος σαν φίλος κι αδελφός της, ποτέ όμως σαν ερωτικό αντικείμενο του πόθου της, ο πατήρ Χρυσικάκος (ο γυμναστής θυμίζω στο 80s Θηριοτροφείο) μια χαρά κρατιέται, σε αντίθεση με τον Τζόνη Θεοδωρίδη, η Βίκυ Κουλιανού απλώς δεν το έχει και πρέπει να το πάρει απόφαση κάποια βολά, ενώ από τους νεότερους ηλικιακά του καστ, ξεχωρίζει η ξανθούλα Όλγα Θανασιά, που μια χαρά τα πηγαίνει ως η Bitch (ωχ, θυμήθηκα το Showbitch τώρα) της κομπανίας.

Για πες: Η μεγάλη πλάκα είναι που κάτι τέτοια ανάλαφρα εργάκια σαν την Λύσσα Κακιά (σημ: δεν αντελήφθην ακόμη γιατί λέγεται έτσι), σε βιομηχανίες όπως ασούμε η Γαλλική, με μια λαμπερά περιτυλιγμένη σκηνοθεσία και δυο ερμηνευτές ονόματα, πετυχαίνουν εκατομμύρια θεατές στην έξοδο τους. Ε, εδώ είναι αλλιώς. Εδώ μας νοιάζει να κουνάμε κάμερα πάνω κάτω λες και είναι κουδουνίστρα, να βαράμε ντέφι με το ίδιο και το ίδιο μουσικό θέμα στη διαπασών για δυο ώρες και να κάνουμε εικαστική παρέμβαση μηδενικού χιουμοριστικού λέβελ υποτίτλων, ντεμέκ του τι πιστεύει ο καθείς μέσα του, σε αντίθεση με όσα εκφράζει. Εξόν και η μαρκίζα έχει να κάνει με τις αιωνόβιες εμμονές του σκηνοθέτη, οπότε πάω πάσο φίλος...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουνίου 2015 από την Filmboy