Σφυρίζοντας για τον έρωτα
του Justin Reardon. Με τους Chris Evans, Michelle Monaghan, Topher Grace, Aubrey Plaza, Philip Baker Hall, Luke Wilson, Anthony Mackie, Patrick Warburton, Ioan Gruffudd, Beverly D’Angelo
«Σου σφυρίζω» ή «Στον ''σφυρίζω''»; Ιδού η απορία!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Για τα... κλισέ τα κάνεις όλα
Θυμάστε ποια είναι η τελευταία ενδιαφέρουσα ρομαντική κομεντί που είδατε τα τελευταία χρόνια; Για μένα αυτή η ερώτηση έχει απάντηση – ευκολάκι: «(500) Μέρες με τη Σάμερ»! Το τρελό είναι ότι έχουν περάσει από τότε έξι ολόκληρα χρόνια! Γιατί μου είναι τόσο αγαπητή η συγκεκριμένη ταινία; Μα γιατί παίζει με όλα τα κλισέ των ρομαντικών κομεντί όχι για να τα «ξεφωνίσει» και να τα χλευάσει, αλλά για να δώσει μια άλλη διάσταση, να δει το θέμα από μια άλλη οπτική γωνεία. Μια οπτική καθόλου ροζ και καραμελογλειφωμένη, που δεν προκαλούσε «εμετό» σε έμπλεους τεστοστερόνης άρρενες θεατές (που, όσο να πεις, δεν είναι και οι πιο φανατικοί οπαδοί τέτοιου είδους ταινιών – τους σέρνουν οι γκόμενες, σύζυγοι, φίλες τους για να δείξουν ένα κάποιο ενδιαφέρον). Που είχε, θα μπορούσες να πεις, ένα unhappy end (με μια αχτίδα φωτός για τον βασικό πρωταγωνιστή – η ταινία τον αγαπούσε – γιατί να τον αφήσει στα τάρταρα εξαιτίας ενός έρωτα χωρίς ανταπόκριση;). Που, τέλος πάντων, σε έβαζε στο τριπάκι να νοιάζεσαι για τους δύο πρωταγωνιστές και την ερωτική τους σχέση, χωρίς εκ προοιμίου να γνωρίζεις την κατάληξη.
Δεν είναι εύκολο είδος η ρομαντική κομεντί. Και ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Justin Reardon, την «πατάει», καθώς θέλει «στα χαρτιά» να ανατρέψει τα κλισέ του είδους. Εντέλει όμως αυτό που... κατορθώνει είναι να τα μεγεθύνει και να τα ισχυροποιήσει σε βαθμό κακουργήματος.
Η υπόθεση: Ο ατζέντης ενός σεναριογράφου, του κλείνει ως δουλειά τη συγγραφή μιας ρομαντικής κομεντί. Ο σεναριογράφος, όμως, έχει ένα βασικό πρόβλημα: δεν πιστεύει στον έρωτα. 30Something, εμφανίσιμος, έξυπνος, κοινωνικός, δεν μπορεί να προχωρήσει οποιαδήποτε ερωτική σχέση πέρα από τη σεξουαλική επαφή, λόγω ενός τραύματος που κουβαλάει από την παιδική του ηλικία. Κι επομένως, μόνο κατάλληλος δεν είναι για να γράψει κάτι για ένα θέμα που δεν... γνωρίζει! Ζητάει τη βοήθεια των φίλων του μέσω των δικών τους εμπειριών και ξεψαχνίζει κάθε γραμμένο κλισέ προκειμένου να φέρει εις πέρας την αποστολή του. Εις μάτην! Όλα αλλάζουν, όμως, όταν γνωρίζει Εκείνη! Τη γυναίκα της ζωής του. Την οποία και ερωτεύεται. Αλλά κι εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα: η γυναίκα είναι λογοδοσμένη (!) και στα πρόθυρα να παντρευτεί κάποιον άλλο. Γοητεύεται, όμως, από τον σεναριογράφο και του... επιτρέπει να γίνουν φίλοι. Μπορούν, όμως, ένας άντρας και μια γυναίκα να είναι φίλοι; Όταν μάλιστα υπάρχει καταφανέστατα τόση έντονη «χημεία» ανάμεσά τους;
Η άποψή μας: Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά. Οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές είναι φωτογενείς – ο φακός τους λατρεύει – και ως θεατής δεν χαλιέσαι που περνάς μαζί τους μιάμιση ώρα. Υπάρχουν σκηνές που σε κάνουν να γελάσεις: εκείνη με την αναφορά σε κλασικούς συγγραφείς που τα ονόματά τους παραπέμπουν στο σεξ (όπως ο... Σέξπιρ) πχ είναι και καλογραμμένη και αστεία. Και τα «κολπάκια» σε επίπεδο εικόνας (μοντάζ με ρακόρ σε διαφορετικά χρονικά σημεία, αποχρωματισμοί, κινούμενα σχέδια) είναι λειτουργικά και έξυπνα – αν και κάποιες στιγμές νιώθεις ότι οι δημιουργοί της ταινίας το παρακάνουν. Και ύστερα; Κι ύστερα, ύστερα, μα δεν υπάρχει ύστερα! Το «κλέψιμο» της βασικής ιδέας του «Play it again Sam» με τον Woody Allen (εκεί ήταν ο... Humphrey Bogart, εδώ είναι ο ίδιος ο Chris Evans ωσάν... Humphrey Bogart!) δεν έχει κανένα νόημα εδώ – δεν εξυπηρετεί κανέναν αφηγηματικό ρόλο στην ταινία.
Η... διάγνωση ότι για τον χαρακτήρα του σεναριογράφου ευθύνεται η εγκατάλειψή του από τη μητέρα του όταν ήταν μικρός, είναι και κλισαρισμένη και στερούμενη ουσιαστικής βάσης. Οι περιφερειακοί ρόλοι δεν έχουν λόγο ύπαρξης – υφίστανται απλά ως καρικατούρες. Πάρτε για παράδειγμα το ρόλο του αρραβωνιάρη (τον υποδύεται ο Ioan Gruffudd, δεύτερος... μη ρόλος μετά από εκείνον που είχε στο πρόσφατο «San Andreas»!): απλά, δεν υπάρχει! Επίσης, είναι δυνατόν σεναριογράφος να μην γνωρίζει τον «Έρωτα στα χρόνια της χολέρας»; (ok, το τελευταίο δεν είναι και τόσο tragic: πλείστοι εκείνοι που παράγουν τέχνη χωρίς να ξέρουν την τύφλα τους για αυτήν!). Κλασικά, η σκηνή του σεξ είναι... με τα ρούχα (να είναι και PG13 η ταινία), κλασικά, το αγόρι παίρνει το κορίτσι, κλασικά, το happy end υπάρχει για όλους, να μην μείνει κανένας παραπονεμένος.
ΥΓ: Μωρέ λες να είναι όντως ο «Εξολοθρευτής» η πιο ρομαντική ταινία όλων των εποχών;
Η υπόθεση: Ο ατζέντης ενός σεναριογράφου, του κλείνει ως δουλειά τη συγγραφή μιας ρομαντικής κομεντί. Ο σεναριογράφος, όμως, έχει ένα βασικό πρόβλημα: δεν πιστεύει στον έρωτα. 30Something, εμφανίσιμος, έξυπνος, κοινωνικός, δεν μπορεί να προχωρήσει οποιαδήποτε ερωτική σχέση πέρα από τη σεξουαλική επαφή, λόγω ενός τραύματος που κουβαλάει από την παιδική του ηλικία. Κι επομένως, μόνο κατάλληλος δεν είναι για να γράψει κάτι για ένα θέμα που δεν... γνωρίζει! Ζητάει τη βοήθεια των φίλων του μέσω των δικών τους εμπειριών και ξεψαχνίζει κάθε γραμμένο κλισέ προκειμένου να φέρει εις πέρας την αποστολή του. Εις μάτην! Όλα αλλάζουν, όμως, όταν γνωρίζει Εκείνη! Τη γυναίκα της ζωής του. Την οποία και ερωτεύεται. Αλλά κι εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα: η γυναίκα είναι λογοδοσμένη (!) και στα πρόθυρα να παντρευτεί κάποιον άλλο. Γοητεύεται, όμως, από τον σεναριογράφο και του... επιτρέπει να γίνουν φίλοι. Μπορούν, όμως, ένας άντρας και μια γυναίκα να είναι φίλοι; Όταν μάλιστα υπάρχει καταφανέστατα τόση έντονη «χημεία» ανάμεσά τους;
Η άποψή μας: Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά. Οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές είναι φωτογενείς – ο φακός τους λατρεύει – και ως θεατής δεν χαλιέσαι που περνάς μαζί τους μιάμιση ώρα. Υπάρχουν σκηνές που σε κάνουν να γελάσεις: εκείνη με την αναφορά σε κλασικούς συγγραφείς που τα ονόματά τους παραπέμπουν στο σεξ (όπως ο... Σέξπιρ) πχ είναι και καλογραμμένη και αστεία. Και τα «κολπάκια» σε επίπεδο εικόνας (μοντάζ με ρακόρ σε διαφορετικά χρονικά σημεία, αποχρωματισμοί, κινούμενα σχέδια) είναι λειτουργικά και έξυπνα – αν και κάποιες στιγμές νιώθεις ότι οι δημιουργοί της ταινίας το παρακάνουν. Και ύστερα; Κι ύστερα, ύστερα, μα δεν υπάρχει ύστερα! Το «κλέψιμο» της βασικής ιδέας του «Play it again Sam» με τον Woody Allen (εκεί ήταν ο... Humphrey Bogart, εδώ είναι ο ίδιος ο Chris Evans ωσάν... Humphrey Bogart!) δεν έχει κανένα νόημα εδώ – δεν εξυπηρετεί κανέναν αφηγηματικό ρόλο στην ταινία.
Η... διάγνωση ότι για τον χαρακτήρα του σεναριογράφου ευθύνεται η εγκατάλειψή του από τη μητέρα του όταν ήταν μικρός, είναι και κλισαρισμένη και στερούμενη ουσιαστικής βάσης. Οι περιφερειακοί ρόλοι δεν έχουν λόγο ύπαρξης – υφίστανται απλά ως καρικατούρες. Πάρτε για παράδειγμα το ρόλο του αρραβωνιάρη (τον υποδύεται ο Ioan Gruffudd, δεύτερος... μη ρόλος μετά από εκείνον που είχε στο πρόσφατο «San Andreas»!): απλά, δεν υπάρχει! Επίσης, είναι δυνατόν σεναριογράφος να μην γνωρίζει τον «Έρωτα στα χρόνια της χολέρας»; (ok, το τελευταίο δεν είναι και τόσο tragic: πλείστοι εκείνοι που παράγουν τέχνη χωρίς να ξέρουν την τύφλα τους για αυτήν!). Κλασικά, η σκηνή του σεξ είναι... με τα ρούχα (να είναι και PG13 η ταινία), κλασικά, το αγόρι παίρνει το κορίτσι, κλασικά, το happy end υπάρχει για όλους, να μην μείνει κανένας παραπονεμένος.
ΥΓ: Μωρέ λες να είναι όντως ο «Εξολοθρευτής» η πιο ρομαντική ταινία όλων των εποχών;
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουνίου 2015 από την Neo Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική