Με Την Πρώτη Ματιά
του Daniel Ribeiro. Με τους Ghilherme Lobo, Fabio Audi, Tess Amorim
Η ώρα των επιλογών
του zerVo (@moviesltd) 
Φορτωμένο με δάφνες σε οποιαδήποτε κινηματογραφική γιορτή κι αν προβλήθηκε, από της παγωμένη Μπερλινάλε του Φεβρουαρίου ίσαμε τις δικές μας Νύχτες του Σεπτέμβρη, φτιαγμένο άλλωστε κατά τέτοιο τρόπο ώστε να το λατρέψουν τα νεανικά φεστιβαλικά κοινά, είναι το Βραζιλιάνικο δράμα The Way He Looks - που η Ελληνίδα τιτλέζα του, μάλλον κάτι μπέρδεψε στην διατύπωση. Πρόκειται για μια φιλόδοξη παραγωγή από τον τόπο των Καριόκας, που εστιάζει στα προφανή ζητήματα της ενηλικίωσης, μεταφέροντας την κάμερα αυτή την φορά μακριά από τις πάμφτωχες τραγωδίες της φαβέλας, στις πιο αστικές ζώνες της όμορφης χώρας, αφηγούμενη μια πιο παγκοσμιοποιημένη ιστορία, σε αντίθεση με τα όσα λαμβάνουν χώρα στις Πόλεις του Θεού και ορίζουν σήματα κατατεθέντα του διπρόσωπου αυτού τόπου.
Στα δεκαεφτά του χρόνια ο συνεσταλμένος Λεονάρντο, βρίσκεται σε εκείνο το στάδιο της εφηβείας που τα ερωτηματικά έχουν ζώσει την ψυχή του και για όλα αναζητά να εντοπίσει τις λύσεις.. Τυφλός εκ γενετής, ζορίζεται ιδιαίτερα από την υπερπροστατευτική στάση των γονιών τους, ειδικά από εκείνη της απόλυτης στις αποφάσεις της μητέρας του, που πολλές φορές για να ξεπεράσει τις απαγορεύσεις της, αποφεύγει να της εκθέτει όλη την αλήθεια. Μελαγχολικός και λιγομίλητος ο Λεονάρντο, περνά τις περισσότερες ώρες της ημέρας, δίπλα στην καλή του φίλη Ζιοβάνα, ένα καλόκαρδο κορίτσι που έχει επιφορτιστεί με την ευθύνη να τον καθοδηγεί πέρα από κάθε κίνδυνο. Μια Πλατωνική αγάπη, που θα διαταραχθεί με την άφιξη του όμορφου Γκαμπριέλ, ενός καινούργιου συμμαθητή που θα ταιριάξει χνώτα άμεσα με τον Λεό, οδηγώντας τον στο να παραμερίσει κατά κάποιο τρόπο την προβληματισμένη Ζι...
Ουσιαστικά δηλαδή δεν υπάρχει πουθενά παραφωνία επιλογών, μιας και στα 17, είναι πολύ πιο εύκολο κάποιος να επιλέξει την συντροφιά του δικού του φύλου για καταλληλότερη, όταν μάλιστα οι αγκαλιές με την κολλητούλα, δεν έχουν την παραμικρή πονηράδα πάνω τους και περιορίζονται απλώς σε φιλικά επίπεδα. Εδώ όμως το σενάριο πηγαίνει την συλλογιστική του μπερδεμένου μέσα σε όσα έχει τραβήξει πιτσιρικά, ένα βήμα παραπέρα, καθώς οι σεξουαλικές του τάσεις οδηγούνται πιότερο προς τις ομοφυλοφιλικές, πράγμα που ούτε αρνείται, ούτε επιβεβαιώνει μέσα στο σκοτάδι που τον κυκλώνει. Και η απόφαση του να εκδηλώσει τα όποια συναισθήματα του θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη, γνωρίζοντας τις συνέπειες που μπορεί να έχει κάτι τέτοιο στο στενό του περιβάλλον, τους καταπιεστικούς γονιούς, την απαιτητική φιλενάδα, τους αγριεμένους αλητάμπουρες της τάξης του.
Αφηγηματικά δεν έχει να προσθέσει το παραμικρό καινούργιο στοιχείο σε ότι παρόμοιο πιθανόν έχουμε παρακολουθήσει, ο Βραζιλιάνος Daniel Ribeiro, χρησιμοποιώντας όλα εκείνα τα τετριμμένα συστατικά που χαρακτηρίζουν την ζωή ενός τυπικού εφήβου. Μαθησιακή αγωνία, ζόρι για το πρώτο φιλί, άγχος για το ενδεχόμενο αποκοπής και διαφυγής από το φαμιλιάρικο περιβάλλον. Σε αυτή του την πορεία εξέλιξης του σε ευαίσθητη ηλικία βασικού του υποκειμένου, ο σκηνοθέτης, κτίζει ένα εντελώς άλλο κοινωνικό περιβάλλον από το εξαθλιωμένο του Ρίο, στην (μάλλον) πιο εύπορη και αστικά εξευρωπαισμένη γειτονιά του Σάο Πάολο. Καθώς οι νέοι δεν μεγαλώνουν μέσα σε βάσανα, δυστυχίες, κακουχίες, μα σε συνθήκες τύπου Βορείων προαστίων, σε καλά σχολειά, με ξεχωριστές παροχές, ακριβές εκδρομές και πάρτι που τα αγαθά ρέουν άφθονα, σε σπίτια με πισίνες και θεόρατες αυλές. Αυτό καθαυτό το στοιχείο φέρνει το στόρι πιο κοντά στην εδώθε ματιά των αντίστοιχης ηλικίας εφήβων της Γηραιάς, που συν στα δικά τους προβλήματα, δεν έχουν να προσθέσουν κι εκείνα της επιβίωσης.
Σε αυτ;o το αν μη τι άλλο, όσο μπορείς να το πεις, ιδανικό τοπίο, αναπτύσσεται η σχέση του τριγώνου των φίλων και πιθανών δυνητικών εραστών, που από την μια στιγμή στην άλλη μεταβάλλει διαρκώς μορφές, προδιαθέτοντας για εκπλήξεις, προς το ποια ακριβώς μπορεί να είναι η τελική επιλογή του καθενός. Ζεστή η κινηματογράφηση, μοιάζει με ντοκιμαντερίστικη προσεγγίζοντας τον ρεαλισμό, ουσιαστικά όμως δεν υπάρχουν πουθενά εκείνα τα ευρήματα που θα δώσουν ιδιαίτερο τόνο δραματικό στην εξέλιξη. Αόριστοι λόγοι τσακωμών, δίχως αίτια εκρήξεις λεκτικές, διαρκείς απογοητεύσεις χωρίς προφανή αφορμή. Για να μην κατηγορούμε άδικα τον ντιρέκτορα, αυτές επακριβώς είναι οι συμπεριφορές των τινέιτζερ στην εποχή μας. Πιο συστατικό όμως είναι εκείνο που κάνει την δική του υπόθεση ξεχωριστή?
Για πες: Καλές και ζεστές ερμηνείες, περισσότερο από τους δύο δορυφόρους της τριάδας, που τυλίγουν τον Λεό, δηλαδή τον ταλαντούχο Ghilherme Lobo, που μάλλον υπερπροσπαθεί να αποδώσει τον δίχως όραση, όχι τραυματισμένο, μα ιδιαίτερα ανακατεμένο ψυχικά νέο. Βραβείο Κοινού στο φεστιβάλ Αθηνών κι όπως έχουμε πει μυριάδες φορές στο παρελθόν, ο θεατής είναι ο μεγαλύτερος γνώστης και ο καλύτερος κριτής. Οπότε...
Ουσιαστικά δηλαδή δεν υπάρχει πουθενά παραφωνία επιλογών, μιας και στα 17, είναι πολύ πιο εύκολο κάποιος να επιλέξει την συντροφιά του δικού του φύλου για καταλληλότερη, όταν μάλιστα οι αγκαλιές με την κολλητούλα, δεν έχουν την παραμικρή πονηράδα πάνω τους και περιορίζονται απλώς σε φιλικά επίπεδα. Εδώ όμως το σενάριο πηγαίνει την συλλογιστική του μπερδεμένου μέσα σε όσα έχει τραβήξει πιτσιρικά, ένα βήμα παραπέρα, καθώς οι σεξουαλικές του τάσεις οδηγούνται πιότερο προς τις ομοφυλοφιλικές, πράγμα που ούτε αρνείται, ούτε επιβεβαιώνει μέσα στο σκοτάδι που τον κυκλώνει. Και η απόφαση του να εκδηλώσει τα όποια συναισθήματα του θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη, γνωρίζοντας τις συνέπειες που μπορεί να έχει κάτι τέτοιο στο στενό του περιβάλλον, τους καταπιεστικούς γονιούς, την απαιτητική φιλενάδα, τους αγριεμένους αλητάμπουρες της τάξης του.
Αφηγηματικά δεν έχει να προσθέσει το παραμικρό καινούργιο στοιχείο σε ότι παρόμοιο πιθανόν έχουμε παρακολουθήσει, ο Βραζιλιάνος Daniel Ribeiro, χρησιμοποιώντας όλα εκείνα τα τετριμμένα συστατικά που χαρακτηρίζουν την ζωή ενός τυπικού εφήβου. Μαθησιακή αγωνία, ζόρι για το πρώτο φιλί, άγχος για το ενδεχόμενο αποκοπής και διαφυγής από το φαμιλιάρικο περιβάλλον. Σε αυτή του την πορεία εξέλιξης του σε ευαίσθητη ηλικία βασικού του υποκειμένου, ο σκηνοθέτης, κτίζει ένα εντελώς άλλο κοινωνικό περιβάλλον από το εξαθλιωμένο του Ρίο, στην (μάλλον) πιο εύπορη και αστικά εξευρωπαισμένη γειτονιά του Σάο Πάολο. Καθώς οι νέοι δεν μεγαλώνουν μέσα σε βάσανα, δυστυχίες, κακουχίες, μα σε συνθήκες τύπου Βορείων προαστίων, σε καλά σχολειά, με ξεχωριστές παροχές, ακριβές εκδρομές και πάρτι που τα αγαθά ρέουν άφθονα, σε σπίτια με πισίνες και θεόρατες αυλές. Αυτό καθαυτό το στοιχείο φέρνει το στόρι πιο κοντά στην εδώθε ματιά των αντίστοιχης ηλικίας εφήβων της Γηραιάς, που συν στα δικά τους προβλήματα, δεν έχουν να προσθέσουν κι εκείνα της επιβίωσης.
Σε αυτ;o το αν μη τι άλλο, όσο μπορείς να το πεις, ιδανικό τοπίο, αναπτύσσεται η σχέση του τριγώνου των φίλων και πιθανών δυνητικών εραστών, που από την μια στιγμή στην άλλη μεταβάλλει διαρκώς μορφές, προδιαθέτοντας για εκπλήξεις, προς το ποια ακριβώς μπορεί να είναι η τελική επιλογή του καθενός. Ζεστή η κινηματογράφηση, μοιάζει με ντοκιμαντερίστικη προσεγγίζοντας τον ρεαλισμό, ουσιαστικά όμως δεν υπάρχουν πουθενά εκείνα τα ευρήματα που θα δώσουν ιδιαίτερο τόνο δραματικό στην εξέλιξη. Αόριστοι λόγοι τσακωμών, δίχως αίτια εκρήξεις λεκτικές, διαρκείς απογοητεύσεις χωρίς προφανή αφορμή. Για να μην κατηγορούμε άδικα τον ντιρέκτορα, αυτές επακριβώς είναι οι συμπεριφορές των τινέιτζερ στην εποχή μας. Πιο συστατικό όμως είναι εκείνο που κάνει την δική του υπόθεση ξεχωριστή?
Για πες: Καλές και ζεστές ερμηνείες, περισσότερο από τους δύο δορυφόρους της τριάδας, που τυλίγουν τον Λεό, δηλαδή τον ταλαντούχο Ghilherme Lobo, που μάλλον υπερπροσπαθεί να αποδώσει τον δίχως όραση, όχι τραυματισμένο, μα ιδιαίτερα ανακατεμένο ψυχικά νέο. Βραβείο Κοινού στο φεστιβάλ Αθηνών κι όπως έχουμε πει μυριάδες φορές στο παρελθόν, ο θεατής είναι ο μεγαλύτερος γνώστης και ο καλύτερος κριτής. Οπότε...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαΐου 2015 από την Strada Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική