Vice: Η Πόλη της Βίας
του Brian A. Miller. Με τους Thomas Jane, Bruce Willis, Ambyr Childers, Johnathon Schaech, Bryan Greenberg , Charlotte Kirk, Ryan O'Nan
V-ice, v-ice baby!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Τι αμαρτίες πληρώνουμε θεέ μου!
1988, φθινόπωρο, σε ένα αμφιθέατρο της Σχολής Γεωτεχνικών Επιστημών – Τμήμα Κτηνιατρικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πολλοί πρωτοετείς, ανάμεσα στους οποίους και ο γράφων, παρακολουθούμε τη γενική συνέλευση της Σχολής. Μυριζόμαστε πως θα γίνει κατάληψη. Πύρινοι λόγοι από διάφορους συνδικαλιστές εκπροσώπους φοιτητικών παρατάξεων. Χαβαλές απίστευτος, αλλά και πολιτικός λόγος που είχε (ακόμα) ουσία – αν και πολλές φορές «ξύλινος». Έως ότου παίρνει τον λόγο ένας τύπος – νομίζω Θαλασσινό τον λέγανε – ακηδεμόνευτος από φοιτητικές παρατάξεις, που κερδίζει το κοινό, όταν σε ένα σημείο του λόγου του, λέει: «Για την ΠΑΣΠ θα μιλήσω για 20 ολόκληρα δευτερόλεπτα: ένα, δύο, τρία, τέσσερα...» και μετράει ως το 20 ο μπαγάσας, εν μέσω θυελλωδών χειροκροτημάτων! Γιατί σας αναφέρω το παραπάνω περιστατικό; Μα γιατί έτσι νοιώθω: ότι πρέπει να γράψω για την ταινία «Vice» κι έχω για αυτήν 600 – 700 λέξεις, κι έτσι μου 'ρχεται να γράψω όλους τους αριθμούς μέχρι το 700! Αλλά δεν θα το κάνω!
25 ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από τότε που κυκλοφόρησε το τεράστιο (για την εποχή) σουξέ «Ice Ice Baby» του Vanilla Ice. Το πρώτο ραπ τραγούδι που κατόρθωσε να φτάσει στην κορυφή του top 100 του Billboard! O Vanilla Ice έγινε διάσημος, ένας προπομπός του Eminem κατά κάποιον τρόπο (ο Eminem, βεβαίως, τον μισεί!). Έβγαλε λεφτά με το τσουβάλι, αλλά τελικά χρειάστηκε να δώσει πολλά... τσουβάλια πίσω, καθώς ο αθεόφοβος κατέκλεψε κανονικά το «Under Pressure» που ερμήνευσαν οι Queen με τον David Bowie! Τι θέλει να πει το ποιητή; Ότι ο Brian A Miller κατέκλεψε μια σειρά από αριστουργήματα της 7ης Τέχνης για να δημιουργήσει τούτο το – επιεικώς απαράδεκτο – ανοσιούργημα. Μόνο που την «πάτησε». Γιατί, αντιθέτως με τον Vanilla Ice, δεν πρόκειται να κάνει ποτέ επιτυχία τούτη η ταινία. Μια τρύπα όπου χάθηκαν 15 εκατομμύρια δολάρια (τόσο ήταν το μπάτζετ!) είναι το «Vice». Μια ταινία που μια μέρα θα μνημονεύεται ως μία από τις χειρότερες του μιλένιουμ στο οποίο ζούμε!
Η υπόθεση: Ο Τζούλιαν Μάικλς είναι ένας επιχειρηματίας που τα «κονομάει τρελά». Το resort του, μια μικρή πόλη ουσιαστικά με το όνομα «Vice», δίνει το δικαίωμα στους πλούσιους πελάτες - επισκέπτες του να εκπληρώσουν εκεί τις πιο άγριες φαντασιώσεις τους. Η ιδιαιτερότητα της πόλης είναι πως οι μόνιμοι «κάτοικοί» της είναι ανδροειδή, ρομπότ καθόλα ανθρώπινα σε όψη, με συναισθήματα και δυνατότητα για σκέψεις και με αναμνήσεις, τα οποία δεν γνωρίζουν ότι είναι ανδροειδή! Έτσι έχουν προγραμματιστεί. Οι πελάτες μπορούν να «αγαπήσουν», να βιάσουν, να σκοτώσουν όποιο ανδροειδές γουστάρουν χωρίς νομικές συνέπειες! Κάτι πάει στραβά, όμως, με την Κέλι, ένα ανδροειδές που μαθαίνει την αλήθεια και το σκάει! Ξοπίσω της βρίσκονται τα τσιράκια του Τζούλιαν, που δεν θέλουν επ' ουδενί να καταφέρει η Κέλι να βγει εκτός Vice, αλλά κι ένας παλιομοδίτης αστυνομικός, ο Ρόι, ο οποίος έχει θέσει σκοπό της ζωής του να κλείσει το Vice για πάντα και να βάλει ένα τέλος στη βία.
Η άποψή μας: Τέτοια ομοφωνία ανάμεσα σε συναδέλφους δύσκολα μπορεί να συναντήσει κάποιος συχνά. Όποια κριτική και να διαβάσετε για την ταινία, δεν υπάρχει περίπτωση να αξιολογείται με πάνω από μισό αστεράκι (στα πέντε). Αυτό, βέβαια, δεν αποκλείει η ταινία να κάνει την έκπληξη και να κόψει μπόλικα εισιτήρια (δύσκολο) – άβυσσος η ψυχή του κινηματογραφικού θεατή. Όλοι μας ψάχνουμε τα πιο ευφάνταστα σχόλια, τους πιο αστείους ευφημισμούς, τα δηκτικότερα καρφιά για να «θάψουμε» την ταινία. Και το... κακό είναι πως δεν είναι καθόλου δύσκολο αυτό! Δεν υπάρχει τίποτε εδώ για να πιαστείς και να πεις μια καλή κουβέντα – άντε ίσως η μουσική των Hybrid.
Όλα τα υπόλοιπα είναι άθλια: από τα... μαλλιά του Thomas Jane (σοβαρά ρε φίλε, τι έπαιξε;) και τις ερμηνείες των πάντων (ο Bruce ποζάρει, η κοπελιά... άστα να πάνε στο διάολο) μέχρι την επιλογή του μπλε φίλτρου και τη σκηνοθεσία (την ποια;). Τεςπα, αν μη τι άλλο, μπορείτε να τσεκάρετε και να δείτε (αν δεν τις έχετε δει) όλες τις ταινίες από τις οποίες έκλεψε ο Miller για να γυρίσει αυτό το πράγμα. Έχουμε και λέμε: «Westworld» (1973) του Michael Crichton, «Blade Runner» (1982) του Ridley Scott, «RoboCop» (1987) του Paul Verhoeven και παραλλαγές τους!
ΥΓ: Ελπίζω, το γεγονός ότι ο... πυροβολημένος χαρακτήρας που υποδύεται ο Willis ανοίγει τα μάτια του στο τελευταίο πλάνο, δεν σημαίνει ότι θα έχουμε και κάποιο σίκουελ προσεχώς, έτσι;
Η υπόθεση: Ο Τζούλιαν Μάικλς είναι ένας επιχειρηματίας που τα «κονομάει τρελά». Το resort του, μια μικρή πόλη ουσιαστικά με το όνομα «Vice», δίνει το δικαίωμα στους πλούσιους πελάτες - επισκέπτες του να εκπληρώσουν εκεί τις πιο άγριες φαντασιώσεις τους. Η ιδιαιτερότητα της πόλης είναι πως οι μόνιμοι «κάτοικοί» της είναι ανδροειδή, ρομπότ καθόλα ανθρώπινα σε όψη, με συναισθήματα και δυνατότητα για σκέψεις και με αναμνήσεις, τα οποία δεν γνωρίζουν ότι είναι ανδροειδή! Έτσι έχουν προγραμματιστεί. Οι πελάτες μπορούν να «αγαπήσουν», να βιάσουν, να σκοτώσουν όποιο ανδροειδές γουστάρουν χωρίς νομικές συνέπειες! Κάτι πάει στραβά, όμως, με την Κέλι, ένα ανδροειδές που μαθαίνει την αλήθεια και το σκάει! Ξοπίσω της βρίσκονται τα τσιράκια του Τζούλιαν, που δεν θέλουν επ' ουδενί να καταφέρει η Κέλι να βγει εκτός Vice, αλλά κι ένας παλιομοδίτης αστυνομικός, ο Ρόι, ο οποίος έχει θέσει σκοπό της ζωής του να κλείσει το Vice για πάντα και να βάλει ένα τέλος στη βία.
Η άποψή μας: Τέτοια ομοφωνία ανάμεσα σε συναδέλφους δύσκολα μπορεί να συναντήσει κάποιος συχνά. Όποια κριτική και να διαβάσετε για την ταινία, δεν υπάρχει περίπτωση να αξιολογείται με πάνω από μισό αστεράκι (στα πέντε). Αυτό, βέβαια, δεν αποκλείει η ταινία να κάνει την έκπληξη και να κόψει μπόλικα εισιτήρια (δύσκολο) – άβυσσος η ψυχή του κινηματογραφικού θεατή. Όλοι μας ψάχνουμε τα πιο ευφάνταστα σχόλια, τους πιο αστείους ευφημισμούς, τα δηκτικότερα καρφιά για να «θάψουμε» την ταινία. Και το... κακό είναι πως δεν είναι καθόλου δύσκολο αυτό! Δεν υπάρχει τίποτε εδώ για να πιαστείς και να πεις μια καλή κουβέντα – άντε ίσως η μουσική των Hybrid.
Όλα τα υπόλοιπα είναι άθλια: από τα... μαλλιά του Thomas Jane (σοβαρά ρε φίλε, τι έπαιξε;) και τις ερμηνείες των πάντων (ο Bruce ποζάρει, η κοπελιά... άστα να πάνε στο διάολο) μέχρι την επιλογή του μπλε φίλτρου και τη σκηνοθεσία (την ποια;). Τεςπα, αν μη τι άλλο, μπορείτε να τσεκάρετε και να δείτε (αν δεν τις έχετε δει) όλες τις ταινίες από τις οποίες έκλεψε ο Miller για να γυρίσει αυτό το πράγμα. Έχουμε και λέμε: «Westworld» (1973) του Michael Crichton, «Blade Runner» (1982) του Ridley Scott, «RoboCop» (1987) του Paul Verhoeven και παραλλαγές τους!
ΥΓ: Ελπίζω, το γεγονός ότι ο... πυροβολημένος χαρακτήρας που υποδύεται ο Willis ανοίγει τα μάτια του στο τελευταίο πλάνο, δεν σημαίνει ότι θα έχουμε και κάποιο σίκουελ προσεχώς, έτσι;
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαΐου 2015 από την Seven / Spentzos
1 σχόλια:
9/10
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική