Μια Υπόσχεση
του Patrice Leconte. Με τους Rebecca Hall, Alan Rickman, Richard Madden, Maggie Steed, Shannon Tarbet, Jean-Louis Sbille
Για όλα φταίει ο...'Ιψεν!
του zerVo (@moviesltd) 
Από τις περιπτώσεις που τα πάντα μέσα σου επιθυμούν το τελικό αποτέλεσμα να είναι επιπέδου αντάξιου των φιλοδοξιών. Μια φημισμένη, ρομαντική ιστορία, που στην ανάγνωση της έχουν χυθεί ποταμοί δακρύων, ένα διεθνές και έμπειρο ερμηνευτικό τιμ, που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης, ένας μαέστρος, με πολύπλευρο ταμπεραμέντο που έχει λατρευτεί, σε οτιδήποτε κι αν έχει καταπιαστεί. Είδες πόση σημασία έχει όμως η χημεία και το πως θα καταφέρεις να τα ταιριάξεις όλα αυτά σε σώμα ένα? Δυσκολίες που ζητούν ιδιαίτερη προσοχή, λεπτότητα και μελέτη και δεν ξεπερνιούνται, φίλτατε και φιλέλληνα Πατρίκιε, ακόμη κι αν είσαι τέτοιος μετρ, που την προθήκη σου κοσμούν, του κόσμου τα Σεζάρ, τα BAFTA και όλα τα μετάλλια της συμμετοχής στους μεγάλους φιλμικούς, φεστιβαλικούς αγώνες.
Γερμανία, 1912. Άπειρος μα γεμάτος θέληση για δουλειά και με αυτοπεποίθηση στα ύψη, από την σιγουριά που του προσφέρουν σπουδές ετών στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας, ο νεαρός μηχανολόγος Φρίντριχ Ζάιτς, θα ξεκινήσει την σταδιοδρομία του, ως μηχανικός στο εργοστάσιο ατσαλιού Χοφμάιστερ. Η ικανότητα, η εξυπνάδα, οι καινοτόμες ιδέες του, πολύ σύντομα θα προσελκύσουν το ενδιαφέρον του δυσπρόσιτου αφεντικού Καρλ, που θα εξελίξει τον φέρελπι υπάλληλο, σε δεξί του χέρι. Χαρίζοντας του αρμοδιότητες πρώτου βαθμού, που θα δώσουν στον ίδιο την ευκαιρία να αποτραβηχτεί από την βιομηχανία και να ενδιαφερθεί και για την κατάσταση της υγείας του, που ολοένα και χειροτερεύει. Στις τακτικές επισκέψεις του στην πολυτελή βίλα του εργοδότη του, ο πάμφτωχος μέχρι πρότινος Φρίντριχ, θα έλθει σε επαφή με την εξαιρετικά νέα, όμορφη και αριστοκρατική σύζυγο του, Σαρλότ, για την οποία θα νιώσει ερωτικό σκίρτημα, από την πρώτη στιγμή.
Κατάσταση που στην ψυχή του πάμφτωχου μέχρι τα χτες εργαζόμενου, θα χειροτερεύει ώρα με την ώρα, ενόσω οι συναντήσεις του έμπιστου και υπεράνω πάσης υποψίας νέου με την Κυρία του Κυρίου του, θα πληθύνουν, σε τέτοιο βαθμό ώστε να εγκατασταθεί μόνιμα στο ανάκτορο τους, φροντίζοντας παιδαγωγικά, τον δεκάχρονο μοναχογιό της οικογένειας, Όττο. Είναι η στιγμή που η καρδιά πρέπει να συγκρατήσει τα γκέμια της, ώστε να μην παρασυρθεί σε έναν αδιέξοδο έρωτα, που θα καταστρέψει τις ζωές όλων και μόνο πληγές και συμφορά θα σκορπίσει. Ή μήπως πίσω από τις γεμάτες κάλεσμα ματιές, κρύβεται ένα πάθος που δεν δύναται να συγκρατηθεί?
Είναι η πρώτη φορά που ο χαρισματικός Φραντσέζος σκηνοθέτης Patrice Leconte, αναγνωρισμένος σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της Γηραιάς για την ικανότητα του τόσο στην κομεντί όσο και στο τραγικό ρομάντζο, βάζει την αγγλική γλώσσα στο σενάριο του και αυτό τουλάχιστον επί της παρούσης, δεν αποδεικνύεται θετικό στοιχείο. Τουλάχιστον από έναν δημιουργό με την πείρα του συγκεκριμένου και με πονήματα εξαιρετικής αισθητικής στο είδος όπως το La Veuve De St Pierre και Le Mari De La Coifeusse, που το τριγωνικής σχέσης πνεύμα του Ίψεν βασιλεύει σε κάθε σεκάνς, θα περίμενα κάτι ευρηματικότερο, από το να στήσει σε ένα θεατρικό σκηνικό βέρους Αλεμάνους, να ομιλούν άπταιστα Οξφορδιανά. Και δεν νομίζω πως δεν θα είχε την έμπνευση να μεταλλάξει τον πόλεμο - που σε κάποιο σημείο χωρίζει τους δυνητικούς εραστές - σε κάτι άλλο δικής του φαντασίας, αρκεί να περνούσε την δράση στην αντίπερα όχθη της Μάγχης όπως θα ήταν το σωστό.
Ακόμη κι έτσι όμως και προσπερνώντας το μισμάτς της ομιλίας, σε κανένα σημείο η συναισθηματική κορύφωση δεν αγγίζει επίπεδα προηγούμενων, πολύ σημαντικότερων στιγμών του Leconte. Αιτία επ ουδενί στέκει η παρουσία της πραγματικά αλαβάστρινης Rebecca Hall, που με άνεση καταφέρνει να δημιουργήσει την εικόνα του ερωτικού αντικειμένου του πόθου, τόσο του γηραμένου συζύγου, όσο και του νεανία επίδοξου αγαπητικού. Είναι όμως η τεράστια διαφορά ερμηνευτικού επιπέδου, που χωρίζει τους δύο αντικρουόμενους για την καρδιά της μνηστήρες, που προκαλεί αστάθεια στην πλατεία, σε βαθμό που οι περισσότεροι να προτιμήσουν τον καταπληκτικό και πάλι ρολίστα Alan Rickman για βαλέ της, από τον νερόβραστο, άγουρο και παντελώς ανιαρό και αόρατο Richard Madden. Που σε κανένα σημείο του έργου, δεν δικαιολογεί την επιλογή του ως φλογερός Καζανόβας, που θα διεκδικήσει μια τέτοιου βεληνεκούς γυναίκα, ακόμη κι από έναν απόμαχο, καρδιοπαθή.
Για πες: Η ικανότητα του Leconte στο κτίσιμο ατμόσφαιρας εποχής είναι προφανής κι εκεί ο Γάλλος δεν ζορίζεται στιγμή να αναδείξει το καλλιτεχνικό του ταλέντο. Όταν έχεις όμως κτίσει τρίγωνα που θα έκαναν περήφανο ακόμη και τον Ίψεν (Rochefort, Galiena, Bertin / Auteuil, Binoche, Kusturica) ε τότε αυτή εδώ η χημική ένωση, μάλλον με πισογύρισμα μοιάζει.
Κατάσταση που στην ψυχή του πάμφτωχου μέχρι τα χτες εργαζόμενου, θα χειροτερεύει ώρα με την ώρα, ενόσω οι συναντήσεις του έμπιστου και υπεράνω πάσης υποψίας νέου με την Κυρία του Κυρίου του, θα πληθύνουν, σε τέτοιο βαθμό ώστε να εγκατασταθεί μόνιμα στο ανάκτορο τους, φροντίζοντας παιδαγωγικά, τον δεκάχρονο μοναχογιό της οικογένειας, Όττο. Είναι η στιγμή που η καρδιά πρέπει να συγκρατήσει τα γκέμια της, ώστε να μην παρασυρθεί σε έναν αδιέξοδο έρωτα, που θα καταστρέψει τις ζωές όλων και μόνο πληγές και συμφορά θα σκορπίσει. Ή μήπως πίσω από τις γεμάτες κάλεσμα ματιές, κρύβεται ένα πάθος που δεν δύναται να συγκρατηθεί?
Είναι η πρώτη φορά που ο χαρισματικός Φραντσέζος σκηνοθέτης Patrice Leconte, αναγνωρισμένος σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της Γηραιάς για την ικανότητα του τόσο στην κομεντί όσο και στο τραγικό ρομάντζο, βάζει την αγγλική γλώσσα στο σενάριο του και αυτό τουλάχιστον επί της παρούσης, δεν αποδεικνύεται θετικό στοιχείο. Τουλάχιστον από έναν δημιουργό με την πείρα του συγκεκριμένου και με πονήματα εξαιρετικής αισθητικής στο είδος όπως το La Veuve De St Pierre και Le Mari De La Coifeusse, που το τριγωνικής σχέσης πνεύμα του Ίψεν βασιλεύει σε κάθε σεκάνς, θα περίμενα κάτι ευρηματικότερο, από το να στήσει σε ένα θεατρικό σκηνικό βέρους Αλεμάνους, να ομιλούν άπταιστα Οξφορδιανά. Και δεν νομίζω πως δεν θα είχε την έμπνευση να μεταλλάξει τον πόλεμο - που σε κάποιο σημείο χωρίζει τους δυνητικούς εραστές - σε κάτι άλλο δικής του φαντασίας, αρκεί να περνούσε την δράση στην αντίπερα όχθη της Μάγχης όπως θα ήταν το σωστό.
Ακόμη κι έτσι όμως και προσπερνώντας το μισμάτς της ομιλίας, σε κανένα σημείο η συναισθηματική κορύφωση δεν αγγίζει επίπεδα προηγούμενων, πολύ σημαντικότερων στιγμών του Leconte. Αιτία επ ουδενί στέκει η παρουσία της πραγματικά αλαβάστρινης Rebecca Hall, που με άνεση καταφέρνει να δημιουργήσει την εικόνα του ερωτικού αντικειμένου του πόθου, τόσο του γηραμένου συζύγου, όσο και του νεανία επίδοξου αγαπητικού. Είναι όμως η τεράστια διαφορά ερμηνευτικού επιπέδου, που χωρίζει τους δύο αντικρουόμενους για την καρδιά της μνηστήρες, που προκαλεί αστάθεια στην πλατεία, σε βαθμό που οι περισσότεροι να προτιμήσουν τον καταπληκτικό και πάλι ρολίστα Alan Rickman για βαλέ της, από τον νερόβραστο, άγουρο και παντελώς ανιαρό και αόρατο Richard Madden. Που σε κανένα σημείο του έργου, δεν δικαιολογεί την επιλογή του ως φλογερός Καζανόβας, που θα διεκδικήσει μια τέτοιου βεληνεκούς γυναίκα, ακόμη κι από έναν απόμαχο, καρδιοπαθή.
Για πες: Η ικανότητα του Leconte στο κτίσιμο ατμόσφαιρας εποχής είναι προφανής κι εκεί ο Γάλλος δεν ζορίζεται στιγμή να αναδείξει το καλλιτεχνικό του ταλέντο. Όταν έχεις όμως κτίσει τρίγωνα που θα έκαναν περήφανο ακόμη και τον Ίψεν (Rochefort, Galiena, Bertin / Auteuil, Binoche, Kusturica) ε τότε αυτή εδώ η χημική ένωση, μάλλον με πισογύρισμα μοιάζει.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Απριλίου 2015 από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική