Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Για να πω την αμαρτία μου, όταν κάποτε πραγματοποίησα κι εγώ το όνειρο μου σαν (ενήλικο) παιδάκι, επισκεπτόμενος την Eurodisney, μοιράζοντας το ενδιαφέρον μου ανάμεσα στα αξιοθέατα για να προλάβω τον χρόνο που έτρεχε ασταμάτητος, άφησα εντελώς απέξω εκείνο το φουτουριστικό κομμάτι του θαυμαστού κόσμου του θείου Ουόλτ με την ονομασία Tomorrowland. Προτίμησα τα πολύ πιο απτά και κοντινά εκθέματα στην κοινή φαντασία, τους Πειρατές της Καραϊβικής, τον Πίτερ Παν, τον Ιντιάνα Τζόουνς, από το ταξίδεμα με τους πυραύλους στο μέλλον, όπου (εκτιμώ) θα το είχε οργανώσει με ανάλογα άριστη μέθοδο η διοίκηση του αχανούς πάρκου. Το ζήτημα είναι πως από μια πρόχειρη δημοσκόπηση που έκανα τότε, μετρώντας τις ανθρώπινες ουρές των επισκεπτών, η Χώρα του Αύριο, είχε τις μακράν μικρότερες από όλες τις υπόλοιπες. Τις ίσως και πιο διαφημισμένες, ε?

Απογοητευμένη από την τροπή που έχουν πάρει οι κρατικές έρευνες για την μελέτη του διαστήματος, περικοπές που πιθανόν θα οδηγήσουν στο ταμείο ανεργίας και τον επιστήμονα πατέρα της, η νεαρή, φιλόδοξη και τεχνολογικά άριστα καταρτισμένη Κέισι, θα κινήσει την δική της επανάσταση κόντρα στην κραταιά NASA. Φυσικά ο πόλεμος της δεν θα διαρκέσει παρά μερικά δευτερόλεπτα, καθώς θα συλληφθεί από τις αρχές του ακρωτηρίου Κανάβεραλ, θα οδηγηθεί στο κρατητήριο, αλλά και θα απαλλαχθεί, μη αποτελώντας δα και καμιά σοβαρή απειλή για το σύστημα. Μαζεύοντας τα πράγματα της η κοπέλα θα αντιληφθεί την ύπαρξη μιας πολύχρωμης μεταλλικής κονκάρδας, άγνωστης προέλευσης, που στο άγγιγμα της, αυτομάτως μεταφέρεται σε έναν άλλο κόσμο, μακρινό και άγνωστο, που τα πάντα λειτουργούν ιδανικά, ειρηνικά και γαλήνια, όπως ποτέ της δεν είχε φανταστεί.

Μια παράξενη μεταφορά μέσα στον χωροχρόνο που στο ψάξιμο των αιτιών που την προκάλεσαν, η Κέισι θα φτάσει μέχρι το κατώφλι του παροπλισμένου και απομονωμένου επιστήμονα, αλλά και πρώην παιδιού θαύματος Φρανκ Ουόκερ, που σε αντίθεση με την αρχική του άρνηση, κατοπινά θα θελήσει να την βοηθήσει δείχνοντας της τον σωστό δρόμο, ώστε να λύσει τις απορίες της. Συντροφιά με το ανθρωποειδές Αθηνά, θα συνθέσουν μια δυναμική τριάδα, που θα προσπαθήσει και πάλι να ταξιδέψει στην άλλη διάσταση, ώστε να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα που τους στέλνει το μέλλον.

Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, πρόκειται για μια ακόμη απόπειρα της σπουδαίας Disney να μεταφέρει έναν πιασάρικο τίτλο των πάρκων της στην μεγάλη οθόνη, όπως άλλωστε το κατόρθωσε από το 2001, σαρώνοντας τα ταμεία με τις περιπέτειες του αλλοπρόσαλλου Κάπτεν Σπάροου. Εδώ τόσο το ύφος, όσο και η αφήγηση κι ο σκοπός, παρότι παρομοίως βουτηγμένα για τα καλά στην θάλασσα της φαντασίας, είναι εντελώς διαφορετικά από εκείνα των Κουρσάρων. Κεντρικοί πυλώνες ανάπτυξης της ιστορίας είναι δύο πρόσωπα που ο επιστημονικός πειραματισμός είναι η ζωή τους όλη. Τους χωρίζει όμως μια ειδοποιός διαφορά, αφού ο μεν ηλικιωμένος ex boy genious έχει χάσει κάθε ελπίδα για την ανθρωπότητα και προτιμά να μένει σχεδόν φυλακισμένος στο θωρακισμένο εργαστήριο του, την ώρα που η πιτσιρίκα, με το αύριο να την περιμένει, δεν διστάζει να δείξει άγνοια κινδύνου και να μοχθήσει για τα ιδανικά της.

Στοιχεία ταμάμ δηλαδή, σε θέμα κοινωνικών αξιών και πολιτικής ηθικής, για φιλμ που φέρει την σφραγίδα του στούντιο της Disney, που βασίζεται σε σενάριο του Μίστερ Lost, Damon Lindelof, ο οποίος έχει συμπράξει με τις ιδέες του σε όλες τις πρόσφατες αξιόλογες sci fi κινηματογραφικές στιγμές, σαν το Star Trek Into Darkness, Prometheus και World War Z. Λογικό κι επόμενο είναι στην αφήγηση του το Tomorrowland να περιλαμβάνει όλα εκείνα τα συστατικά που θέλγουν την ματιά των διψασμένων για δράση ματιών: Τηλεμεταφορικές τρύπες, βομβίδες μεγατόνων, πανίσχυρα διαστημόπλοια, μεγαλουπόλεις ονειρεμένες, ανθρωποειδή φίλια μα και εχθρικά, μισητοί πράκτορες, σκαπανείς του αύριο σαν τον Βερν και τον Τέζλα και φυσικά ειδικά εφέ που σαρώνουν τα πάντα. Με κορυφαίο την ευφάνταστη μετατροπή του γιγάντιου Πύργου του Άιφελ σε δυνητικό εκτοξευτήρα πυραύλου προς το διάστημα, στην πιο αξιομνημόνευτη σεκάνς ολάκερης της ταινίας.

Που για να λέμε και την άλλη άποψη του νομίσματος, ακόμη κι αν ποιοτικά διατηρεί κάποια υψηλά στάνταρντς, ορίζει συνάμα και την πιο αδύναμη από τις (πέντε) σκηνοθετικές στιγμές του χρυσού παιδιού της Pixar, Brad Bird. Είναι αντιληπτό πως όταν στις τέσσερις προηγούμενες η μπαγκέτα του έχει αγγίξει (κυριολεκτικά) το άριστα, οι απαιτήσεις εδώ να είναι ανάλογες και όταν εκείνες δεν εκπληρώνονται να διαλύεται στην ατμόσφαιρα μια κάποια απογοήτευση. Ο Bird ακολουθώντας τις τάσεις εντυπωσιασμού της πλατείας, ναι μεν φρόντισε να κτίσει καλά τους χαρακτήρες του, φυσικά και έδεσε με λογικά φλασμπάκ το στόρι του, δεν πέτυχε όμως να στήσει μια πλοκή τόσο δυνατή που να κρατήσει τον θεατή ακινητοποιημένο στο κάθισμα από το πρώτο λεπτό του φιλμ. Η τρίτη και τελευταία πράξη δε, η έξοδος που λέμε, τραβά υπερβολικά σε χρόνο, δίχως συγκεκριμένο λόγο κι αφορμή. τα συναισθήματα της αλληλεγγύης, της ομαδικότητας, του σθένους, της αισιοδοξίας, είμαι βέβαιος πως θα μπορούσε να τα γεννήσει, ακόμη κι αν το πόνημα του, ήταν κατά μισή ώρα μικρότερο...

Από τις πιο άνετες ερμηνευτικές στιγμές για τον George Clooney, που μάλλον ούτε καν θα ίδρωσε αποδίδοντας τον μεγαλωμένο Τίμοθυ Τέστερ, μια φορά κι έναν καιρό επισκέπτη της Τουμόροουλαντ που σε βάθος χρόνου έχασε κάθε ενδιαφέρον για την εξέλιξη του, πιθανόν και απογοητευμένος από την εξέλιξη του παιδικού του ειδυλλίου. Πολύ αγχωμένη η Britt Robertson, δεν ξέρω αν πιάνει την δεδομένη ευκαιρία από τα μαλλιά, σε αντίθεση με την μικρότερη της Raffey Cassidy, που σαν αντρόιντ, βγάζει μακράν το περισσότερο συναίσθημα από το σύνολο της τρόικας.

Για πες: Φτιαγμένο κατά βάση για τους φανατικούς της sci fi μυθολογίας, το Tomorrowland δεδομένα θα τους ικανοποιήσει, αν και επ ουδενί μπορεί να στηριχθεί σε έστω και ελάχιστα πιθανές εξελίξεις της τεχνολογίας. Διαθέτει όλο εκείνο το πακέτο που θα χορτάσει την ματιά, ιδίως του νεαρότερου κοινού, σίγουρα όμως δεν θα γίνει ποτέ το κλασσικό έργο φαντασίας, που θα σταθεί δίπλα στα κορυφαία κομμάτια του genre. Και για να το κάνω λανότερα, αν θα ξαναπάω ποτέ στην Disneyland, πάλι στην ουρά του Indy και της Neverland θα προτιμήσω να σταθώ...