Το Πνεύμα του Κακού
του Gil Kenan. Με τους Sam Rockwell, Rosemarie DeWitt, Jared Harris, Jane Adams, Saxon Sharbino, Kyle Catlett
Κλείσε την ντουλάπα!
του zerVo (@moviesltd) 
Είναι 1982 και με την τζίφρα του δημιουργού του "Σχιζοφρενή δολοφόνου με το πριόνι" καταφθάνει ακόμη μια τρομακτική ταινία που από το πρόμο της υπόσχεται να σκορπίσει αμέτρητες ανατριχίλες στο κοινό της. Προώθηση που εκείνη την εποχή συμπεριελάμβανε μάλιστα και τηλεοπτικό σποτ, πρωτοποριακό διαφημιστικό τρικ είναι η αλήθεια, που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, προκαλούσε τις αισθήσεις του υποψήφιου θεατή στα άκρα, απεικονίζοντας ένα δεκάχρονο κοριτσάκι να αρπάζεται από την συσκευή οπτικής αναπαραγωγής. Αυτό ήταν! Το Πνεύμα του Κακού σάρωσε το οποιοδήποτε ταμείο στο πέρασμα του, αφήνοντας άπαντες ικανοποιημένους, κυρίως λόγω της χρήσης κάποιων εξωπραγματικών για την εποχή ειδικών εφέ, που αν δεν έβρισκαν στο διάβα τους το απόλυτο sci fi παραμύθι της δεκαετίας, σκηνοθεσίας του ίδιου του εμπνευστή τους παρακαλώ, τώρα θα πανηγύριζαν ως (και) Οσκαρικά καταξιωμένα. Τριάντα και βάλε χρόνια κατοπινά, η MGM επιχειρεί να επαναλάβει τον μύθο, αγνοώντας όμως πως φιλμικά τα πάντα έχουν αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά...
Αφήνοντας πίσω τα συνεχή οικονομικά προβλήματα που την βασανίζουν, η πενταμελής φαμίλια των Μπερκ, θα πάρει την απόφαση να επιχειρήσει ένα καινούργιο ξεκίνημα, μετακομίζοντας μια άλλη γειτονιά, πιο ήσυχη και φιλική, σε ένα παλιό δίπατο σπιτάκι, αγορά που δεν θα ρίξει έξω τον έτσι κι αλλιώς πενιχρό προϋπολογισμό τους. Για τα νεότερα και ανήλικα μέλη της φαμίλιας, τον μικρούλη Γκρίφιν και την πιτσιρίκα Μάντισον, η αλλαγή εστίας θα έχει από την πρώτη κιόλας νύχτα δυσμενείς συνέπειες, καθώς και οι δυο τους θα παρατηρήσουν μυστηριώδεις ήχους και κραυγές να κρύβονται πίσω από το φοβιστικό φύλλο της ντουλάπας, την στιγμή που όλες οι ηλεκτρικές συσκευές του σπιτιού, θα επιδείξουν μια περίεργη και ακατανόητη συμπεριφορά.
Τα μικρά - βεβαίως - αρχικά θα το διασκεδάσουν το φαινόμενο, παίρνοντας το για αστείο, σύντομα όμως θα αποδειχτεί πως πίσω από τις ακραίες τάσεις του περίγυρου, κρύβεται κάτι το εχθρικά μεταφυσικό, που δεν θα αργήσει να εκδηλωθεί. Ουσιαστικά το ριμέικ του Poltergeist κρατά ατόφιο ολάκερο τον σεναριακό κορμό του πρωτότυπου, επιχειρώντας απλώς έναν τυπικό εκμοντερνισμό στην αφήγηση του. με αφετηρία τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητα του ένα σύγχρονο νοικοκυριό, ανάβει ο σπινθήρας της εξέλιξης του στόρι, που έχει σαν βάση του, φυσικά, την αγωνία και το άγχος των γονιών, για να κρατήσουν τα παιδιά τους υγιή και αρτιμελή, σε αυτόν τον πανέτοιμο να τα κατασπαράξει κόσμο. Δυστυχώς όμως, αυτή η σοσιολογική ανάλυση, που στο ορίτζιναλ έπαιζε σημαντικό ρόλο μολονότι σκεπαζόταν από τα καταιγιστικά εφέ, εδώ περνά σε πολύ τελευταία μοίρα, ντύνοντας ουσιαστικά επίπεδα και αόριστα ως εχθρό, τον φόβο που κρύβεται πίσω από την λευκή μελαμίνη.
Εκείνο το στοιχείο που προκαλεί πάντως την μεγαλύτερη εντύπωση, είναι που το μοντέλο διαβίωσης της αμερικάνικης φαμίλιας, παραμένει ακέραιο, ακόμη κι αν στην σύγκριση με το τότε έχουν περάσει τρεισήμισι δεκαετίες. Το ίδιο στέισον αμάξι, η ίδια μονοκατοικία με την αυλή, την σοφίτα και το υπόγειο, οι ίδιες συμπεριφορές των μελών, οι ίδιες εμμονές στα τεχνολογικά επιτεύγματα, που φυσικά άπαντα πρέπει να αποκτηθούν, ακόμη κι αν οι πιστωτικές κάρτες έχουν τιγκάρει όσο δεν παίρνει. Δηλαδή τι αλλάζει στο σκριπτ? Το τηλεκατευθυνόμενο εξελίσσεται σε drone, το τηλέφωνο της έφηβης που μιλάει όλη νύχτα με την κολλητή σε Skype, η μπαουλοTV σε hi definition LCD 55 ιντσών, ενώ προστίθεται και η δυνατότητα αναζήτησης των χαμένων στο υπερπέραν μέσω του GPS. Κομματάκι μπόλικη δηλαδή τεχνολογία, για ένα φιλμ που θέλει να φοβίσει και δεν τα καταφέρνει με τους συνήθεις τρόπους και ψάχνει στην χάιτεκ λίμπο για δικαιολογίες.
Η μονοδιάστατη σκηνοθεσία του έμπιστου του Raimi, Gil Kenan σε κανένα σημείο του φιλμ δεν δικαιολογεί τον λόγο της επιλογής του, μιας και τα ευρήματα του, από ένα σημείο και μετά, χάνονται μέσα στην δίνη των εκρήξεων, των σπινθήρων και των σεισμικών δονήσεων της στοιχειωμένης βιλίτσας. Πάντως στους γνώστες του είδους, που τουλάχιστον στις ξένες αγορές χάρη σε κάτι ωραία σχεδιασμένα Insidious και Sinister έχουν απογειώσει το genre του haunted house, δεν προκαλεί εντύπωση η επιλογή δύο κορυφαίων ερμηνευτικά ρολιστών, όπως ο Sam Rockwell και η Rosemarie DeWitt για να αποδώσουν τους γονικούς χαρακτήρες. Δυστυχώς αμφότεροι παρασύρονται κι αυτοί από την δίχως παλμό εξέλιξη της πλοκής, στην απόπειρα τους να φέρουν πίσω από το άγνωστο το κοριτσάκι τους, ώστε μάλλον να περνούν απαρατήρητοι. Ειδικά για τον συμπαθή πρώτο, το τρένο της πρωταγωνιστικής καριέρας, μάλλον δείχνει να χάθηκε οριστικά...
Για πες: Εν ολίγοις και συμπερασματικά, πέραν του αμφίβολου εισπρακτικού, δεν κατάφερα να βρω άλλο λόγο για το ξαναφκιασίδωμα ενός πραγματικά μυθικού horror τίτλου. Κι αν και καλά υπάρχει τόσο έντονη νοσταλγική διάθεση, για ποιον λόγο να μην προτιμήσει κανείς να παρακολουθήσει το εξαίρετο Poltergeist του 82, που στα κρέντιτς του παίζουν ονόματα σαν του Spielberg και του Hooper και να προτιμήσει ετούτη την βερσιόν, που πολύ σύντομα θα χαθεί στον λάκκο με τα παντελώς αδιάφορα ριμέικς...
Τα μικρά - βεβαίως - αρχικά θα το διασκεδάσουν το φαινόμενο, παίρνοντας το για αστείο, σύντομα όμως θα αποδειχτεί πως πίσω από τις ακραίες τάσεις του περίγυρου, κρύβεται κάτι το εχθρικά μεταφυσικό, που δεν θα αργήσει να εκδηλωθεί. Ουσιαστικά το ριμέικ του Poltergeist κρατά ατόφιο ολάκερο τον σεναριακό κορμό του πρωτότυπου, επιχειρώντας απλώς έναν τυπικό εκμοντερνισμό στην αφήγηση του. με αφετηρία τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητα του ένα σύγχρονο νοικοκυριό, ανάβει ο σπινθήρας της εξέλιξης του στόρι, που έχει σαν βάση του, φυσικά, την αγωνία και το άγχος των γονιών, για να κρατήσουν τα παιδιά τους υγιή και αρτιμελή, σε αυτόν τον πανέτοιμο να τα κατασπαράξει κόσμο. Δυστυχώς όμως, αυτή η σοσιολογική ανάλυση, που στο ορίτζιναλ έπαιζε σημαντικό ρόλο μολονότι σκεπαζόταν από τα καταιγιστικά εφέ, εδώ περνά σε πολύ τελευταία μοίρα, ντύνοντας ουσιαστικά επίπεδα και αόριστα ως εχθρό, τον φόβο που κρύβεται πίσω από την λευκή μελαμίνη.
Εκείνο το στοιχείο που προκαλεί πάντως την μεγαλύτερη εντύπωση, είναι που το μοντέλο διαβίωσης της αμερικάνικης φαμίλιας, παραμένει ακέραιο, ακόμη κι αν στην σύγκριση με το τότε έχουν περάσει τρεισήμισι δεκαετίες. Το ίδιο στέισον αμάξι, η ίδια μονοκατοικία με την αυλή, την σοφίτα και το υπόγειο, οι ίδιες συμπεριφορές των μελών, οι ίδιες εμμονές στα τεχνολογικά επιτεύγματα, που φυσικά άπαντα πρέπει να αποκτηθούν, ακόμη κι αν οι πιστωτικές κάρτες έχουν τιγκάρει όσο δεν παίρνει. Δηλαδή τι αλλάζει στο σκριπτ? Το τηλεκατευθυνόμενο εξελίσσεται σε drone, το τηλέφωνο της έφηβης που μιλάει όλη νύχτα με την κολλητή σε Skype, η μπαουλοTV σε hi definition LCD 55 ιντσών, ενώ προστίθεται και η δυνατότητα αναζήτησης των χαμένων στο υπερπέραν μέσω του GPS. Κομματάκι μπόλικη δηλαδή τεχνολογία, για ένα φιλμ που θέλει να φοβίσει και δεν τα καταφέρνει με τους συνήθεις τρόπους και ψάχνει στην χάιτεκ λίμπο για δικαιολογίες.
Η μονοδιάστατη σκηνοθεσία του έμπιστου του Raimi, Gil Kenan σε κανένα σημείο του φιλμ δεν δικαιολογεί τον λόγο της επιλογής του, μιας και τα ευρήματα του, από ένα σημείο και μετά, χάνονται μέσα στην δίνη των εκρήξεων, των σπινθήρων και των σεισμικών δονήσεων της στοιχειωμένης βιλίτσας. Πάντως στους γνώστες του είδους, που τουλάχιστον στις ξένες αγορές χάρη σε κάτι ωραία σχεδιασμένα Insidious και Sinister έχουν απογειώσει το genre του haunted house, δεν προκαλεί εντύπωση η επιλογή δύο κορυφαίων ερμηνευτικά ρολιστών, όπως ο Sam Rockwell και η Rosemarie DeWitt για να αποδώσουν τους γονικούς χαρακτήρες. Δυστυχώς αμφότεροι παρασύρονται κι αυτοί από την δίχως παλμό εξέλιξη της πλοκής, στην απόπειρα τους να φέρουν πίσω από το άγνωστο το κοριτσάκι τους, ώστε μάλλον να περνούν απαρατήρητοι. Ειδικά για τον συμπαθή πρώτο, το τρένο της πρωταγωνιστικής καριέρας, μάλλον δείχνει να χάθηκε οριστικά...
Για πες: Εν ολίγοις και συμπερασματικά, πέραν του αμφίβολου εισπρακτικού, δεν κατάφερα να βρω άλλο λόγο για το ξαναφκιασίδωμα ενός πραγματικά μυθικού horror τίτλου. Κι αν και καλά υπάρχει τόσο έντονη νοσταλγική διάθεση, για ποιον λόγο να μην προτιμήσει κανείς να παρακολουθήσει το εξαίρετο Poltergeist του 82, που στα κρέντιτς του παίζουν ονόματα σαν του Spielberg και του Hooper και να προτιμήσει ετούτη την βερσιόν, που πολύ σύντομα θα χαθεί στον λάκκο με τα παντελώς αδιάφορα ριμέικς...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαΐου 2015 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική