Παζολίνι
του Abel Ferrara. Με τους Willem Dafoe, Maria de Medeiros, Riccardo Scamarcio, Ninetto Davoli, Giada Colagrande, Roberto Zibetti, Adriana Asti, Valerio Mastandrea, Tatiana Luter
Pier Paolo Dafoe
του gaRis (@takisgaris) 
Στο περσινό TIFF αντιμετώπισα δυο προμπλέμια, ατενίζοντας το έργο δυο αγαπημένων ανανεωτών – ξεθεμελιωτών του αφηγηματικού σινεμά όπως κίνησε εδώ και πλέον του αιώνα: Εκ της μιας ο JLG, με το αισχρό έμεσμα της καραδηθενιάς Goodbye to Language 3D. Εκ της ετέρας, η α λα ΝΕΚ στη χειροτέρα μορφή (σκέψου εκεί στα χαμένα 80s τον κολοφώνα του ΕΚΚ) ξεθυμασμένη αγιογραφία του Paolo Pasolini από τον πιο φεύγα Ιταλο - Νεοϋορκέζο δημιουργό του off-stream Abel Ferrara. Ο οποίος υπήρξε ικανός για φεγγοβολούντα απόβλητα ωσάν αυτό του Bad Lieutenant (1992) παρά την τάση του για πεσιμισμό με το γαλόνι και μόνιμη αποστροφή για την καθυπόταξη ενός μπουκοφσκισμού στην υπηρεσία της αλήθειας των χαρακτήρων του εκάστου αφηγήματος.
Μοιράζεται όμως ένα κοινό με τον μαρξιστή - άθεο - ομοφυλόφιλο συγγραφέα - ποιητή - δοκιμιογράφο Παζολίνι: Δεν ξεπουλήθηκε στα στούντιος, τη λογοκρισία και το μαχαίρι στη δημιουργική ελευθερία, με έσχατο παράδειγμα αυτή τη μετα-Στροσκάν περσινή ταινία με τον Depardieu (το μνημειώδους ερασιτεχνισμού Welcome To New York) που την έχει ήδη αποκηρύξει, αφότου η IFC (αυτή που κατάφερε να χάσει το Oscar για το Boyhood) του ζήτησε μια R-Rated κοψιά για να παίξει καλωδιακή στο U.S,παίρνοντας εντέλει τα μέζεά του για απάντηση.
O Pasolini ξέχωρα από τη φεστιβαλική του γύρα φαντάζει σισύφειος άθλος για οποιαδήποτε διανομή για πολλούς λόγους. Σαράντα χρόνια μετά τo ανεξακρίβωτων δραστών σεξουαλικό έγκλημα (αυτοκτονία; πολιτική δολοφονία;) που στέρησε τον καλλιτέχνη των Ακατόνε (1961), Θεώρημα (1968) και Σαλό (120 Ημέρες στα Σόδομα, 1975) μόλις στα 53 του, ο Ferrara γυρνά το έσχατο υποτίθεται 24ωρο της ζωής του εκτοξεύοντας σκόρπιες εικόνες όπου (εξαιρουμένης της τελευταίας του συνέντευξης όπου δίνεται η ευκαιρία στον ταυτοπροσωπούντα Dafoe να ξεδιπλώσει τη σφριγηλή, εντελώς σύγχρονη διανόηση ενός πρωτοπόρου κοντυλοφόρου των εικόνων) τα αποδέλοιπα βινιέτας, ξεπέφτουν μεταξύ ανίας και ανυπόφορης αντιμετάθεσης διαλόγων αγγλικής και ιταλικής που αφαιρούν κάθε πλαστικότητα και αληθοφάνεια από το εγχείρημα.
Παρά την τόλμη στην απεικόνιση μιας πεολειχίας στην καταραμένη Όστια, ή το μαζικό ερωτικό σμίξιμο ομοφυλοφίλων στην ετήσια γιορτή της Γονιμότητας εις δόξαν του Σαλό, ο μάγκας από το Μπρόνξ δεν ιντριγκάρει στην πολιτική του ανάλυση, καίτοι ψυχογραφεί έναν κατεξοχήν ανατρεπτικό, αντικαθεστωτικό μαρξιστή, κίνδυνο για την Καθολική στρέητ μαφιόζα Ιταλία της εποχής του. Το βίντατζ γυαλί και τα τσιτάτα τύπου «Narrative art, as you all know, is dead, and we are in a period of mourning» ο αληθινός κίνδυνος καταλήγει να είναι πως ο Παζολίνι θα φανεί ως το τέμπλαιητ της θολοκουλτούρας στα μάτια των χιπστεριών της σημερινής αμάσητης κατανάλωσης.
Ένας εμμονικός συγγραφέας που ψωνίζεται α λα Ταχτσής με βαρβάτα δασύτριχα κοθώνια. Πολύ φολκλόρ και στερεοτυπικό από τον Abel ο οποίος πετά και μια εκπληκτική άρια της Κάλλας στο τέλος (Una Voce Poco Fa, από τον Κουρέα της Σεβίλλης του Gioachino Rossini) για να δέσει ένα γλυκό που ευτυχεί να έχει ως κύριο συστατικό τον Christ (Scorsese) - Antichrist (Trier) Dafoe για να ολισθήσει στην κουραστικά (παρά τα μόλις 87 λεπτά) άστοχη ένταξή του σε ένα περιβάλλον που αδυνατεί να αναδείξει τον αναγκαίο σήμερα περισσότερο από ποτέ Παζολίνι.
Για Πες: Εντέλει, μετά από μια χούφτα ταινίες και ντόκους, η μνήμη του νεκρού καλλιτέχνη ακόμη περιμένει βιογραφική δικαίωση.
Παρά την τόλμη στην απεικόνιση μιας πεολειχίας στην καταραμένη Όστια, ή το μαζικό ερωτικό σμίξιμο ομοφυλοφίλων στην ετήσια γιορτή της Γονιμότητας εις δόξαν του Σαλό, ο μάγκας από το Μπρόνξ δεν ιντριγκάρει στην πολιτική του ανάλυση, καίτοι ψυχογραφεί έναν κατεξοχήν ανατρεπτικό, αντικαθεστωτικό μαρξιστή, κίνδυνο για την Καθολική στρέητ μαφιόζα Ιταλία της εποχής του. Το βίντατζ γυαλί και τα τσιτάτα τύπου «Narrative art, as you all know, is dead, and we are in a period of mourning» ο αληθινός κίνδυνος καταλήγει να είναι πως ο Παζολίνι θα φανεί ως το τέμπλαιητ της θολοκουλτούρας στα μάτια των χιπστεριών της σημερινής αμάσητης κατανάλωσης.
Ένας εμμονικός συγγραφέας που ψωνίζεται α λα Ταχτσής με βαρβάτα δασύτριχα κοθώνια. Πολύ φολκλόρ και στερεοτυπικό από τον Abel ο οποίος πετά και μια εκπληκτική άρια της Κάλλας στο τέλος (Una Voce Poco Fa, από τον Κουρέα της Σεβίλλης του Gioachino Rossini) για να δέσει ένα γλυκό που ευτυχεί να έχει ως κύριο συστατικό τον Christ (Scorsese) - Antichrist (Trier) Dafoe για να ολισθήσει στην κουραστικά (παρά τα μόλις 87 λεπτά) άστοχη ένταξή του σε ένα περιβάλλον που αδυνατεί να αναδείξει τον αναγκαίο σήμερα περισσότερο από ποτέ Παζολίνι.
Για Πες: Εντέλει, μετά από μια χούφτα ταινίες και ντόκους, η μνήμη του νεκρού καλλιτέχνη ακόμη περιμένει βιογραφική δικαίωση.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαίου 2015 από την Strada Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική