Μανταρίνια
του Zaza Urushadze. Με τους Lembit Ulfsak, Elmo Nüganen, Giorgi Nakashidze, Misha Meskhi
Εγώ Χριστό κι εσύ Αλλάχ...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Για ένα πουκάμισο αδειανό
Τούτη η ταινία διεκδίκησε τόσο τη Χρυσή Σφαίρα όσο και το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας στις τελευταίες ανάλογες τελετές. Και δικαίως. Σινεμά στο ύψος του ανθρώπου, που δεν μιλάει για υπερήρωες αλλά για σκέψεις και αισθήματα. Σινεμά που φροντίζει τόσο το μυαλό όσο και την καρδιά, μην αφήνοντας δυσαρεστημένα ούτε τα μάτια. Ατόφιο σινεμά που δεν κραυγάζει αυτά που θέλει να πει αλλά τα λέει τόσο όμορφα και καίρια.
Φονταμενταλισμοί, εθνικισμοί και άλλοι -ισμοί έχουν φτάσει τα πράγματα στο απροχώρητο. Τεχνητές διαιρέσεις, τεχνητά μίσοι, τεχνητοί στρατοί. Πώς το έλεγαν οι Smiths στο «Death of a disco dancer»; «Love, peace and harmony? Love, peace and harmony? Oh, very nice, very nice, very nice, very nice. But maybe in the next world. Maybe in the next world». Εκεί έχουμε φτάσει. Ενώ τα πράγματα είναι απλά. Κι ένα δάσος με μανταρινιές μπορεί να είναι ο Κήπος της Εδέμ.
Η υπόθεση: 1992. Ακολουθώντας το αποσχιστικό κύμα που σαρώνει τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, η Αμπχαζία θέλει να αυτονομηθεί από την Γεωργία. Έτσι, προκύπτει πόλεμος. Χριστιανοί οι Γεωργιανοί, Μουσουλμάνοι οι Αμπχάζιοι. Ένα χωριό που κατοικούνταν κατά βάση από Εσθονούς βρίσκεται στο μέσον της σύρραξης. Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων έχουν εγκαταλείψει την περιοχή κι έχουν επιστρέψει στην πατρίδα τους. Μόνο δύο άνθρωποι έχουν απομείνει: ο γερο-μαραγκός Ίβο και ο φίλος του, ο Μάρκους. Ο Μάρκους θέλει επίσης να φύγει, όχι όμως πριν μαζέψει τη σοδειά από τις μανταρινιές του. Ο Ίβο δεν δείχνει διατεθιμένος να φύγει. Θα μείνει ακόμα και μετά τη φυγή του φίλου του, ακόμα κι αν μείνει ο τελευταίος άνθρωπος στο χωριό. Μετά από μια σύγκρουση ο Ίβο βρίσκεται να γιατροπορεύει στο σπιτικό του δύο...εχθρούς: τον Τσετσένο μισθοφόρο (που πληρώνεται από τους Αμπχάζιους) Άχμεντ και τον Γεωργιανό Νίκο. Καθώς οι δύο αντίπαλοι γιατρεύουν τις πληγές τους το αρχικό μίσος που τους χώριζε μετατρέπεται σε κατανόηση, με τη βοήθεια του Ίβο. Ο πόλεμος, όμως, συνεχίζεται και κάνει τα δικά του κουμάντα.
Η άποψή μας: «Αν βγάλει το κεφάλι του από το παράθυρο, θα του το κόψω», λέει ο αψύς Άχμεντ, φωνάζοντας δυνατά τη σκέψη που κατακλύζει το μυαλό του σχετικά με τον εχθρό του και «αναγκαστικό» συγκάτοικό του, τον Νίκο. «Αν βγάλει το πουλί του για να κατουρήσει, τι θα κάνεις;», του απαντά ρωτώντας τον ο θυμόσοφος Ίβο. Ένας χαρακτηριστικός διάλογος από τούτη την γλυκόπικρη κωμικοτραγωδία. Μια ταινία που στηλιτεύει τον πόλεμο χωρίς να προσπαθεί να «διδάξει» αλλά επιλέγοντας τον δύσκολο δρόμο. Τα πάντα στην ταινία συμβαίνουν φυσικά, ακόμα και σε καταστάσεις τόσο παράλογες όσο ο πόλεμος. Οι άνθρωποι ζουν, αναπνέουν, τρώνε, πονάνε, ερωτεύονται (ναι, κι ας είναι μόνο μια φωτογραφία σε ένα μικρό κάδρο), κοιμούνται, κατουράνε, πεθαίνουν. Και μισούν. Το τελευταίο, μας λέει ο ανθρωπιστής σκηνοθέτης, είναι το μόνο που προκύπτει τεχνητά. Οι εχθροί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν, κι ας πιστεύουν σε άλλο θεό, κι ας έχουν διαφορετική πατρίδα. Μέσα στη φύση, μέσα στο όργιο της δημιουργίας, μέσα στην αφθονία των εσπεριδοειδών, ο άνθρωπος μπορεί να επιζήσει απλά, όμορφα, γνήσια, αρμονικά. Ναι, ακόμα και στις μέρες μας υπάρχουν άνθρωποι που κρατούν το λόγο τους. Ναι, ακόμα και σήμερα, μια κατεστραμένη κασέτα (σημείωση: αν δουν την ταινία κάποιοι 20χρονοι ούτε θα ξέρουν τι είναι εκείνο το κίτρινο πράγμα που προσπαθεί να διορθώσει ο Νίκο!) μπορεί να προκαλέσει γνήσια συγκίνηση.
Γλυκύτατη ταινία με τον Ίβο να έχει τον πλέον αβανταδόρικο ρόλο, αλλά και τον πιο δυνατό και ευαίσθητο συνάμα. Τα χέρια του μαραγκού δουλεύουν το ξύλο για να φτιάχνουν πολλά πράγματα, όπως καφάσια για τα μανταρίνια. Αν χρειαστεί, πάντως, ετοιμάζουν και φέρετρα. Για να επιστρέψει ο θανών στη γη μέσα σε ξύλινη μήτρα αυτήν τη φορά... Μια ταινία που σίγουρα θα εκτιμήσετε.
Η υπόθεση: 1992. Ακολουθώντας το αποσχιστικό κύμα που σαρώνει τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, η Αμπχαζία θέλει να αυτονομηθεί από την Γεωργία. Έτσι, προκύπτει πόλεμος. Χριστιανοί οι Γεωργιανοί, Μουσουλμάνοι οι Αμπχάζιοι. Ένα χωριό που κατοικούνταν κατά βάση από Εσθονούς βρίσκεται στο μέσον της σύρραξης. Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων έχουν εγκαταλείψει την περιοχή κι έχουν επιστρέψει στην πατρίδα τους. Μόνο δύο άνθρωποι έχουν απομείνει: ο γερο-μαραγκός Ίβο και ο φίλος του, ο Μάρκους. Ο Μάρκους θέλει επίσης να φύγει, όχι όμως πριν μαζέψει τη σοδειά από τις μανταρινιές του. Ο Ίβο δεν δείχνει διατεθιμένος να φύγει. Θα μείνει ακόμα και μετά τη φυγή του φίλου του, ακόμα κι αν μείνει ο τελευταίος άνθρωπος στο χωριό. Μετά από μια σύγκρουση ο Ίβο βρίσκεται να γιατροπορεύει στο σπιτικό του δύο...εχθρούς: τον Τσετσένο μισθοφόρο (που πληρώνεται από τους Αμπχάζιους) Άχμεντ και τον Γεωργιανό Νίκο. Καθώς οι δύο αντίπαλοι γιατρεύουν τις πληγές τους το αρχικό μίσος που τους χώριζε μετατρέπεται σε κατανόηση, με τη βοήθεια του Ίβο. Ο πόλεμος, όμως, συνεχίζεται και κάνει τα δικά του κουμάντα.
Η άποψή μας: «Αν βγάλει το κεφάλι του από το παράθυρο, θα του το κόψω», λέει ο αψύς Άχμεντ, φωνάζοντας δυνατά τη σκέψη που κατακλύζει το μυαλό του σχετικά με τον εχθρό του και «αναγκαστικό» συγκάτοικό του, τον Νίκο. «Αν βγάλει το πουλί του για να κατουρήσει, τι θα κάνεις;», του απαντά ρωτώντας τον ο θυμόσοφος Ίβο. Ένας χαρακτηριστικός διάλογος από τούτη την γλυκόπικρη κωμικοτραγωδία. Μια ταινία που στηλιτεύει τον πόλεμο χωρίς να προσπαθεί να «διδάξει» αλλά επιλέγοντας τον δύσκολο δρόμο. Τα πάντα στην ταινία συμβαίνουν φυσικά, ακόμα και σε καταστάσεις τόσο παράλογες όσο ο πόλεμος. Οι άνθρωποι ζουν, αναπνέουν, τρώνε, πονάνε, ερωτεύονται (ναι, κι ας είναι μόνο μια φωτογραφία σε ένα μικρό κάδρο), κοιμούνται, κατουράνε, πεθαίνουν. Και μισούν. Το τελευταίο, μας λέει ο ανθρωπιστής σκηνοθέτης, είναι το μόνο που προκύπτει τεχνητά. Οι εχθροί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν, κι ας πιστεύουν σε άλλο θεό, κι ας έχουν διαφορετική πατρίδα. Μέσα στη φύση, μέσα στο όργιο της δημιουργίας, μέσα στην αφθονία των εσπεριδοειδών, ο άνθρωπος μπορεί να επιζήσει απλά, όμορφα, γνήσια, αρμονικά. Ναι, ακόμα και στις μέρες μας υπάρχουν άνθρωποι που κρατούν το λόγο τους. Ναι, ακόμα και σήμερα, μια κατεστραμένη κασέτα (σημείωση: αν δουν την ταινία κάποιοι 20χρονοι ούτε θα ξέρουν τι είναι εκείνο το κίτρινο πράγμα που προσπαθεί να διορθώσει ο Νίκο!) μπορεί να προκαλέσει γνήσια συγκίνηση.
Γλυκύτατη ταινία με τον Ίβο να έχει τον πλέον αβανταδόρικο ρόλο, αλλά και τον πιο δυνατό και ευαίσθητο συνάμα. Τα χέρια του μαραγκού δουλεύουν το ξύλο για να φτιάχνουν πολλά πράγματα, όπως καφάσια για τα μανταρίνια. Αν χρειαστεί, πάντως, ετοιμάζουν και φέρετρα. Για να επιστρέψει ο θανών στη γη μέσα σε ξύλινη μήτρα αυτήν τη φορά... Μια ταινία που σίγουρα θα εκτιμήσετε.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαΐου 2015 από την Feelgood / Neo Films
