Μάγκι
του Henry Hobson. Με τους Arnold Schwarzenegger, Abigail Breslin, Joely Richardson, Aiden Flowers, Carsen Flowers, J.D. Evermore, Raeden Greer, Ashley Hudson, Rachel Whitman Groves
Κι όμως και ο Arnie δακρύζει...
του zerVo (@moviesltd) 
Κι έρχεται εκείνη η στιγμή που αναρωτιέσαι αν αυτό το ιδιαίτερο κινηματογραφικό είδος, που εμπνεύστηκε, εδραίωσε και στήριξε όσο κανείς άλλος ο George Alpha Romero, μπορεί να προχωρήσει και παραπέρα, έχει την δυνατότητα να παρουσιάσει και κάτι το διαφορετικό, το άλλο, από το νεκροζώντανος κυνηγά υγιή για να τον φάει. Καλώς ή κακώς μετά το μιλένιουμ, το genre δείχνει τελματωμένο, με λιγοστές εκλάμψεις είτε από τα 28 Days Later που σκαρφίστηκε ο Boyle, είτε από μπλοκμπάστερ του λέβελ World War Z, είτε από το ανατρεπτικό Shaun Of The Dead του Edgar Wright, που αναδεικνύει το φαιδρό και γλαφυρό πρόσωπο του συγκεκριμένου τρόμου. Επί της παρούσης, η χαμηλού μπάτζετ δημιουργία του πρωτάρη Henry Hobson, Maggie, σκέφτεται να προσεγγίσει το αλληγορικό, όπως κι αν το κοιτάξει κανείς, θέμα, από μια σκοπιά που οι δημιουργοί απέφευγαν να προσεγγίσουν στο παρελθόν, την ανθρώπινη...
Ένα χρόνο μετά την εξάπλωση του ιού που μετατρέπει τους ανθρώπους σε φονικά όντα, ο φιλήσυχος ραντσέρης Γουέιντ, θα έρθει αντιμέτωπος με τον χειρότερο εφιάλτη του, καθώς θα ενημερωθεί πως η λατρεμένη, έφηβη κόρη του, Μάγκι, έχει δεχτεί δαγκωνιά από μολυσμένο και πλέον φέρει κι εκείνη την αρρώστια. Γνωρίζοντας καλά πως η περίοδος μέχρι να εκδηλωθούν τα συμπτώματα έχει διάρκεια περίπου οκτώ εβδομάδες, ο μεσήλικας θα συνοδέψει την άτυχη μικρή στο απομονωμένο σπίτι του στην επαρχία, εκεί που διαμένει με την δεύτερη σύζυγό του και τα δυο τους ανήλικα παιδιά, προκειμένου να περάσει μαζί της, όσο καιρό της απομένει.
Ελπίζοντας συνάμα κι αυτός ο φουκαράς, πως η έρευνα πάνω στην συμφορά που βρήκε την ανθρωπότητα, θα εξελιχθεί μέχρι τότε σε τέτοιο βαθμό, που θα μπορέσει να γιάνει το παιδί του, αρνούμενος πλήρως να την εναποθέσει στα χέρια των υπεύθυνων - όπως προστάζει ο σκληρός νόμος - για να την ρίξουν, μαζί με άλλους μολυσμένους, σε καραντίνα, ώστε να αλληλοφαγωθούν, ωσότου φτάσει το τέλος. Με τις ημέρες να περνούν βασανιστικά και η Μάγκι να δείχνει πως το χρονοδιάγραμμα θα τηρηθεί και στην δική της περίπτωση, χωρίς οίκτο, ο συνετός πατέρας, πρέπει να προετοιμαστεί κατάλληλα, για τις δύσκολες στιγμές που σύντομα θα έρθουν.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε ακριβώς με την φόρμα του θρίλερ τρόμου και αγωνίας που κατά κύριο λόγο εκφράζει το μεγαλύτερο μέρος των zombie movies, μα με την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου και μάλιστα στην χειρότερη μορφή του, εφόσον η θυγατέρα σε μικρό διάστημα πρόκειται να μεταμορφωθεί σε ένα πραγματικό σαρκοφάγο τέρας. Με πολύ προσεχτικές μεθοδεύσεις και αργότατο τέμπο, το σενάριο, κτίζει το τείχος της αγωνίας που σκεπάζει το μέχρι πρότινος ευτυχισμένο (έστω κι αν έχει γνωρίσει ακόμη έναν θάνατο, της συζύγου - μάνας) ράντσο, προβάλλοντας παρόμοιες περιπτώσεις που βιώνουν οι παροιμιωδώς αγαπημένοι μεταξύ τους γείτονες ή το εξίσου δύσμοιρο αγόρι της Μάργκαρετ. Στιγμές που απεικονιστικά δεν υφίσταται η παραμικρή βία, αφήνοντας τον νου να φανταστεί την ακρότητα τους, ακόμη χειρότερα δηλαδή για την θωριά του ευσυγκίνητου θεατή, που θα ανεβάσει μέσα του συναισθηματικούς παλμούς.
Εξαιρετική η επιλογή της τοποθέτησης της μετα-αποκαλυπτικής ιστορίας στην ύπαιθρο, που άπαντες γνωρίζονται μεταξύ τους και οι δεσμοί είναι πολύ ισχυρότεροι, από εκείνους που συμβαίνουν στην πολύ πιο απρόσωπη πόλη. Δυνατή επίσης και η μονίμως μουντή και συννεφιασμένη φωτογραφία, που τυλίγει με τον πιο μελαγχολικό τρόπο την πλοκή, μην αφήνοντας μισό πόντο για να αναπτυχθεί υπόνοια αισιόδοξου μηνύματος. Σε αυτό το νοσηρό, γεμάτο φόβο και κανόνες περιβάλλον, που όλοι κοιτάζουν να βγουν ζωντανοί από την κόλαση, κτίζεται υπέροχα μια σχέση πατέρα - κόρης, από αυτές που το σινεμά θεωρούσε παραπεταμένες και δίχως νόημα μέχρι πρότινος, ορίζοντας τον αρσενικό ως τον αδιάφορο, ουδέτερο και φυσικά πιο ασήμαντο πόλο της σχετικής γονικής δυάδας. Πόσο ευρηματικό, λοιπόν, αυτόν ακριβώς τον διαλυμένο ψυχικά πατέρα, που ακόμη και η εμφανής σωματική του ρώμη, έστω και σε προχωρημένη ηλικία, δεν του επιτρέπει να κάνει τα πάντα για το κορίτσι του, να τον ερμηνεύσει εκείνος που αποτέλεσε το σύμβολο επιβολής με την ισχύ, για μια (τουλάχιστον) ολόκληρη γενιά.
Σε μια ιδιότροπη αμφισημία για το είδος, ο γνωστότερος των συντηρητικών, πολιτικά, ηθοποιών ever, στέκει με σθένος πάνω στο κείμενο που η Romerική βάση του διαθέτει τις πιο ακραία κομουνιστικές των αντιλήψεων. Ο Schwarzenegger, κοντά στα εβδομήντα του πια, έχει αφήσει πολύ πίσω του τα πέτσινα και τις κοντόκαννες του Terminator, έχοντας ως μοναδικό του όπλο πλέον, την έκφραση, τις κινήσεις, τις ματιές. Η συνεργασία του με την μικρούλα, μα τόσο ταλαντούχα Abigail Breslin, πείθει από την πρώτη στιγμή για το δέσιμο αίματος μεταξύ τους, που κορυφώνεται σταδιακά όσο ο ιός εξελίσσεται μέσα στο κορμί της τινέιτζερ. Και στο φινάλε, εκεί που οι αντιστάσεις έχουν κατακερματιστεί και η οποιαδήποτε εξέλιξη, μόνο σε τραγωδία μπορεί να οδηγήσει, το στοιχείο της ανθρωπιάς, παραμένει ζωντανό, δίνοντας αλαφρύ μήνυμα φωτός για το αύριο.
Για πες: Ειλικρινά έχοντας γνώση από το απόλυτο του ερμηνευτικού έργου του Arnie, δεν θυμάμαι πότε ξανά είχε αφήσει δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλο του. Καμία απομυθοποίηση, καμία υποβάθμιση στην ματιά μου εκείνου που όσο κανείς άλλος υποστήριξε τον θρύλο των action performers. Αντίθετα μιλάμε για μια ακόμη τρανή απόδειξη, πως μια φορά κι έναν καιρό, έστω και για τους λιγότερο απαιτητικούς ρόλους, απαιτείτο κύρος και επιβλητικό βεληνεκές. Και αυτό, εις μάτην πολλών επίμονων οχτρών του Αυστριακού, δεν το κληρονόμησε μαζί με το σκήπτρο του μπρατσαρά Μίστερ Υφήλιος...
Ελπίζοντας συνάμα κι αυτός ο φουκαράς, πως η έρευνα πάνω στην συμφορά που βρήκε την ανθρωπότητα, θα εξελιχθεί μέχρι τότε σε τέτοιο βαθμό, που θα μπορέσει να γιάνει το παιδί του, αρνούμενος πλήρως να την εναποθέσει στα χέρια των υπεύθυνων - όπως προστάζει ο σκληρός νόμος - για να την ρίξουν, μαζί με άλλους μολυσμένους, σε καραντίνα, ώστε να αλληλοφαγωθούν, ωσότου φτάσει το τέλος. Με τις ημέρες να περνούν βασανιστικά και η Μάγκι να δείχνει πως το χρονοδιάγραμμα θα τηρηθεί και στην δική της περίπτωση, χωρίς οίκτο, ο συνετός πατέρας, πρέπει να προετοιμαστεί κατάλληλα, για τις δύσκολες στιγμές που σύντομα θα έρθουν.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε ακριβώς με την φόρμα του θρίλερ τρόμου και αγωνίας που κατά κύριο λόγο εκφράζει το μεγαλύτερο μέρος των zombie movies, μα με την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου και μάλιστα στην χειρότερη μορφή του, εφόσον η θυγατέρα σε μικρό διάστημα πρόκειται να μεταμορφωθεί σε ένα πραγματικό σαρκοφάγο τέρας. Με πολύ προσεχτικές μεθοδεύσεις και αργότατο τέμπο, το σενάριο, κτίζει το τείχος της αγωνίας που σκεπάζει το μέχρι πρότινος ευτυχισμένο (έστω κι αν έχει γνωρίσει ακόμη έναν θάνατο, της συζύγου - μάνας) ράντσο, προβάλλοντας παρόμοιες περιπτώσεις που βιώνουν οι παροιμιωδώς αγαπημένοι μεταξύ τους γείτονες ή το εξίσου δύσμοιρο αγόρι της Μάργκαρετ. Στιγμές που απεικονιστικά δεν υφίσταται η παραμικρή βία, αφήνοντας τον νου να φανταστεί την ακρότητα τους, ακόμη χειρότερα δηλαδή για την θωριά του ευσυγκίνητου θεατή, που θα ανεβάσει μέσα του συναισθηματικούς παλμούς.
Εξαιρετική η επιλογή της τοποθέτησης της μετα-αποκαλυπτικής ιστορίας στην ύπαιθρο, που άπαντες γνωρίζονται μεταξύ τους και οι δεσμοί είναι πολύ ισχυρότεροι, από εκείνους που συμβαίνουν στην πολύ πιο απρόσωπη πόλη. Δυνατή επίσης και η μονίμως μουντή και συννεφιασμένη φωτογραφία, που τυλίγει με τον πιο μελαγχολικό τρόπο την πλοκή, μην αφήνοντας μισό πόντο για να αναπτυχθεί υπόνοια αισιόδοξου μηνύματος. Σε αυτό το νοσηρό, γεμάτο φόβο και κανόνες περιβάλλον, που όλοι κοιτάζουν να βγουν ζωντανοί από την κόλαση, κτίζεται υπέροχα μια σχέση πατέρα - κόρης, από αυτές που το σινεμά θεωρούσε παραπεταμένες και δίχως νόημα μέχρι πρότινος, ορίζοντας τον αρσενικό ως τον αδιάφορο, ουδέτερο και φυσικά πιο ασήμαντο πόλο της σχετικής γονικής δυάδας. Πόσο ευρηματικό, λοιπόν, αυτόν ακριβώς τον διαλυμένο ψυχικά πατέρα, που ακόμη και η εμφανής σωματική του ρώμη, έστω και σε προχωρημένη ηλικία, δεν του επιτρέπει να κάνει τα πάντα για το κορίτσι του, να τον ερμηνεύσει εκείνος που αποτέλεσε το σύμβολο επιβολής με την ισχύ, για μια (τουλάχιστον) ολόκληρη γενιά.
Σε μια ιδιότροπη αμφισημία για το είδος, ο γνωστότερος των συντηρητικών, πολιτικά, ηθοποιών ever, στέκει με σθένος πάνω στο κείμενο που η Romerική βάση του διαθέτει τις πιο ακραία κομουνιστικές των αντιλήψεων. Ο Schwarzenegger, κοντά στα εβδομήντα του πια, έχει αφήσει πολύ πίσω του τα πέτσινα και τις κοντόκαννες του Terminator, έχοντας ως μοναδικό του όπλο πλέον, την έκφραση, τις κινήσεις, τις ματιές. Η συνεργασία του με την μικρούλα, μα τόσο ταλαντούχα Abigail Breslin, πείθει από την πρώτη στιγμή για το δέσιμο αίματος μεταξύ τους, που κορυφώνεται σταδιακά όσο ο ιός εξελίσσεται μέσα στο κορμί της τινέιτζερ. Και στο φινάλε, εκεί που οι αντιστάσεις έχουν κατακερματιστεί και η οποιαδήποτε εξέλιξη, μόνο σε τραγωδία μπορεί να οδηγήσει, το στοιχείο της ανθρωπιάς, παραμένει ζωντανό, δίνοντας αλαφρύ μήνυμα φωτός για το αύριο.
Για πες: Ειλικρινά έχοντας γνώση από το απόλυτο του ερμηνευτικού έργου του Arnie, δεν θυμάμαι πότε ξανά είχε αφήσει δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλο του. Καμία απομυθοποίηση, καμία υποβάθμιση στην ματιά μου εκείνου που όσο κανείς άλλος υποστήριξε τον θρύλο των action performers. Αντίθετα μιλάμε για μια ακόμη τρανή απόδειξη, πως μια φορά κι έναν καιρό, έστω και για τους λιγότερο απαιτητικούς ρόλους, απαιτείτο κύρος και επιβλητικό βεληνεκές. Και αυτό, εις μάτην πολλών επίμονων οχτρών του Αυστριακού, δεν το κληρονόμησε μαζί με το σκήπτρο του μπρατσαρά Μίστερ Υφήλιος...
Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική