Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής
του George Miller. Με τους Tom Hardy, Charlize Theron, Nicholas Hoult, Hugh Keays-Byrne, Rosie Huntington-Whiteley, Riley Keough, Zoë Kravitz, Abbey Lee, Courtney Eaton
Άστον τρελό στην τρέλα του!
του zerVo (@moviesltd) 
Να ξεκαθαρίσω κάτι, που τουλάχιστον τις τωρινές ημέρες των διθυράμβων για την νέα εκδοχή του Τρελού, δεν διάβασα πουθενά, λες και είμαι ο μοναδικός επιζώντας εκείνης της πρώτης προβολής του ορίτζιναλ από το 1980: Ουδέποτε υπήρξε κινηματογραφική επιτυχία στην χώρα μας, ταινία με τον τίτλο Mad Max. Παρότι οι ιαχές από το παγκόσμιο σάρωμα των ταμείων, αλλά και οι θετικότατες κρίσεις για το μελλοντολογικό αντβέντσουρ, έκαναν πασίγνωστο τον τίτλο του φιλμ, εντούτοις, από τις λίγες σκηνές προσεχώς, το εγχώριο κοινό, σε καμία από τις φάσεις του τρίπτυχου έδειξε - ευρύτερο- ενδιαφέρον για τις κόντρες των λαμαρινένιων σαράβαλων στις ερημιές και στα κατσάβραχα. Γεγονός που αποδεικνύεται πανεύκολα αν επιχειρήσουμε να ρωτήσουμε 100, όπως ο Χρηστάρας κάθε απόγευμα, να μας πουν από που θυμούνται φιλμικά, την παρανόιντ ματιά εκείνου του γαλανομάτη Αυστραλέζου, που έλαχε να ντυθεί πρώτος τα κουρέλια του αντι-ήρωα. Τουλάχιστον οι ενενήντα (και βάλε) θα σου πουν το (πολύ κατοπινότερο) Φονικό Όπλο, που πραγματικά δεν άφησε γκισέ όρθιο στο διάβα του. Γιατί κάνω τώρα εγώ αυτή την αναδρομή στο παρελθόν θα αναρωτηθείς? Διότι ασχέτου της δεδομένης ποιότητας του reboot, δεν βρήκα και κάποιον σαφή λόγο για την ύπαρξη του. Ο τοτινός πάμφτωχος προπολογιστικά Μαξ υπήρξε, βλέπεις, πολύ πολύ μπροστά για την εποχή του. Ο τωρινός όμως, δεν το νομίζω...
Κατακερματισμένος ψυχικά από τον χαμό των αγαπημένων του προσώπων, αλλά και δίχως σθένος να αντιμετωπίσει τις νέες προκλήσεις, ο περιπλανώμενος Μαξ θα πέσει στα χέρια των τσιρακιών του τυράννου Ιμόρταν Τζο, που θα τον χρησιμοποιήσουν για να καλύψουν τις ανάγκες τους για αίμα. Αλυσοδεμένος στο άρμα του φιλάσθενου War Boy, Νουξ, ο ταλαιπωρημένος πρώην μπάτσος, θα αντιληφθεί μια απόπειρα αντίδρασης στις ορέξεις της περιοριστικής δικτατορικής διοίκησης να γεννιέται, καθώς η μέχρι πρότινος έμπιστη του καθεστώτος Φουριόσα, θα πάρει την απόφαση να αποσκιρτήσει από την δίχως προφανές μέλλον συμμαχία και να προβεί σε κίνηση που θα προκαλέσει τριγμούς στην φαινομενικά ισχυρή οντότητα της.
Κατά την διάρκεια αποστολής για την εξεύρεση καυσίμου, η ατρόμητη μαχήτρια καβαλικεύοντας το θεόρατο βυτιοφόρο της, θα τραβήξει ρότα για αλλού από εκεί που της ορίζουν οι προσταγές, έχοντας καλά κρυμμένο θησαυρό στις αποσκευές τις: Τις πέντε συζύγους του Τζο, που δεν αντέχουν άλλο την οργισμένη του στάση και τραβούν τον ανεξάρτητο δρόμο τους. Κάτι που θα προκαλέσει την μήνη του Ιμόρταν, που θα κινήσει κονβόι στο κατόπι τους. Σε αυτή την θανάσιμη κούρσα στην σκόνη της αυστραλέζικης ερημιάς, οι γυναίκες θα βρουν ανέλπιστο σύμμαχο, τον δίκαιο και γεμάτο εκδητικές τάσεις Μαντ Μαξ.
Ωραία πράγματα για τους φίλους της καταιγιστικής δράσης υπόσχεται ο 70χρονος George Miller, ο δοκιμασμένος και σε διαφορετικές σινεφίλ εκφράσεις στο πέρασμα του χρόνου Ωκεάνιος, με την έννοια πως επιχειρεί ένα ριμπούτ της ιστορίας που τον έκανε μεγάλο και τρανό, έχοντας μεν αμέτρητους παράδες στην τσέπη, αποφασίζοντας όμως να τους ξοδέψει με όσο περισσότερη ειλικρίνεια και λιγότερη εικονικότητα μπορεί. Περιορισμός λοιπόν στο έκρυθμο ράλι που λαμβάνει χώρα στους αμμόλοφους των τεχνητών εφέ και των πράσινων φόντων, στα απολύτως απαραίτητα και δημιουργία χαμού πραγματικού, με την χρήση κασκαντέρ και καλά συντονισμένων τράκων, τετ α κε και αναποδογυρισμάτων των ευφυούς στησίματος ντράγκστερ, ώστε το αποτέλεσμα να είναι ρεαλιστικότερο και πιο κοντινό σε Hells Angels και Road Warrior κατά το δοκούν.
Αίεν αριστεύειν στον τομέα δαύτο του καλλιτεχνικού στησίματος για καθένα από τα δεξιά χέρια του Miller, τον Οσκαρούχο φωτογράφο στον Άγγλο Ασθενή John Seale, που αναδεικνύει υπέροχα τους τόνους και τις αντιθέσεις ουρανού και άμμου, την επίσης τροπαιούχα στο Room With A View ενδυματολόγο Jenny Beavan που στολίζει με "πανάκριβα" κουρέλια τους επιζώντες της πανωλεθρίας, το πεπειραμένο δίδυμο σκηνογράφων Hockman / Leong που εντοπίζει τις ιδανικότερες άδειες τοποθεσίες για να ορίσει το φόντο της δράσης. Με τέτοια ολόσωστα εργαλεία στην φαρέτρα του, δεν θα ήταν δυνατόν ο Αυστραλός να μην σερβίρει μια άρτια σκηνοθετημένη υπερπαραγωγή, που δύσκολα δεν θα σβήσει την δίψα ακόμη και του πιο απαιτητικού action fan.
Τι θα χρειαζόταν πιθανότατα ο τωρινός Mad Max για να φτάσει σε θρυλικά λέβελ, όπως ας πούμε του Dark Knight, που προφανώς λειτουργεί σαν πατρόν στο φκιασίδωμα μιας μοντέρνας ακατάπαυστου τέμπο περιπέτειας? Σίγουρα κάποιες ανασεμιές, μεταξύ των μακροσκελών αριστοτεχνικά στημένων σεκάνς καταδίωξης εν μέσω αμμοθυέλλης. Εκεί που θα τονιζόταν ακόμη περισσότερο το κοινωνικό (η ανοικτή ρήξη ενάντια σε οτιδήποτε δικτατορικό, ολιγαρχικό, απόλυτο) πρόσωπο της μάχης, που απλώς και μόνο από το δεκάλεπτο intro δεν ορίζεται σε όλο του το εύρος, μα και το έτερο, το περιβαλλοντικό, φυσιολατρικό, οικολογικό, που ορίζει και την σεναριακή βάση της μετά αποκαλυπτικής πλοκής, που είναι αποτέλεσμα του αφανισμού τους φυσικού πλούτου του πλανήτη.
Δεν θέλω να εκστομίσω την λέξη μισμάτς, σε ότι αφορά την οποιαδήποτε σύγκριση ανάμεσα στον ηθοποιό που μοστράρει τον Τρελομάξ τώρα και σε εκείνον που τον υποδύθηκε κάποτε. Είναι κομματάκι βαριά και δεν την δικαιούται ο Tom Hardy, που άλλωστε έχει δείξει μοναδικές υποκριτικές ικανότητες στην σύντομη μέχρι στιγμής πορεία του. Ο Gibson όμως είναι κάτι άλλο, είναι κάτι διαφορετικό, αν στήσεις δίπλα δίπλα τις καλύτερες στιγμές των δύο, πανεύκολα θα πειστείς πως ο όμορφος Mel είχε γεννηθεί για τον ρόλο. Εκτός της αναμενόμενης εξωγενούς κόντρας πάνω στον ίδιο χαρακτήρα, δεν γίνεται να παραλείψω και την ενδογενή, αφού υπάρχουν φορές στο Fury Road, που νιώθεις να πρόκειται για ταινία κτισμένη στην μορφή της Furiosa, ιδίως όσο βαδίζουμε προς το φινάλε που σχεδόν όλα τα δραματουργικά στοιχεία λειτουργούν προς όφελος της δικής της περσόνας. Θα μου πεις Charlize Theron είναι αυτή δεν θα μπορούσε ποτέ να κρατήσει εικόνα κομπάρσου, ακόμη κι αν η μαρκίζα δεν παίζει ψηλότερα το όνομα της...
Για πες: Χορταστικό όσο δεν παίρνει, απολαυστικό, ευρηματικό, ροκάδικο και σπινθηροβόλο, με ρυθμό ασταμάτητο που θα τραβήξεις μονορούφι, με σεβασμό στο μυθικό πρωτότυπο, εμπνευσμένο και ταυτόχρονα διαφορετικό είναι το νέο Mad Max, που δικαιολογεί απόλυτα ακόμη και το τελευταίο σεντ, που θα πέσει στο ταμείο της (και 3D, μάλιστα μελετημένου) αίθουσας. Εις αναμονή της συνέχειας, που για όσους - ακόμα - θυμούνται από την αρχική τριλογία, υπήρξε και το καλύτερο τσάπτερ και μάλιστα με διαφορά...
Κατά την διάρκεια αποστολής για την εξεύρεση καυσίμου, η ατρόμητη μαχήτρια καβαλικεύοντας το θεόρατο βυτιοφόρο της, θα τραβήξει ρότα για αλλού από εκεί που της ορίζουν οι προσταγές, έχοντας καλά κρυμμένο θησαυρό στις αποσκευές τις: Τις πέντε συζύγους του Τζο, που δεν αντέχουν άλλο την οργισμένη του στάση και τραβούν τον ανεξάρτητο δρόμο τους. Κάτι που θα προκαλέσει την μήνη του Ιμόρταν, που θα κινήσει κονβόι στο κατόπι τους. Σε αυτή την θανάσιμη κούρσα στην σκόνη της αυστραλέζικης ερημιάς, οι γυναίκες θα βρουν ανέλπιστο σύμμαχο, τον δίκαιο και γεμάτο εκδητικές τάσεις Μαντ Μαξ.
Ωραία πράγματα για τους φίλους της καταιγιστικής δράσης υπόσχεται ο 70χρονος George Miller, ο δοκιμασμένος και σε διαφορετικές σινεφίλ εκφράσεις στο πέρασμα του χρόνου Ωκεάνιος, με την έννοια πως επιχειρεί ένα ριμπούτ της ιστορίας που τον έκανε μεγάλο και τρανό, έχοντας μεν αμέτρητους παράδες στην τσέπη, αποφασίζοντας όμως να τους ξοδέψει με όσο περισσότερη ειλικρίνεια και λιγότερη εικονικότητα μπορεί. Περιορισμός λοιπόν στο έκρυθμο ράλι που λαμβάνει χώρα στους αμμόλοφους των τεχνητών εφέ και των πράσινων φόντων, στα απολύτως απαραίτητα και δημιουργία χαμού πραγματικού, με την χρήση κασκαντέρ και καλά συντονισμένων τράκων, τετ α κε και αναποδογυρισμάτων των ευφυούς στησίματος ντράγκστερ, ώστε το αποτέλεσμα να είναι ρεαλιστικότερο και πιο κοντινό σε Hells Angels και Road Warrior κατά το δοκούν.
Αίεν αριστεύειν στον τομέα δαύτο του καλλιτεχνικού στησίματος για καθένα από τα δεξιά χέρια του Miller, τον Οσκαρούχο φωτογράφο στον Άγγλο Ασθενή John Seale, που αναδεικνύει υπέροχα τους τόνους και τις αντιθέσεις ουρανού και άμμου, την επίσης τροπαιούχα στο Room With A View ενδυματολόγο Jenny Beavan που στολίζει με "πανάκριβα" κουρέλια τους επιζώντες της πανωλεθρίας, το πεπειραμένο δίδυμο σκηνογράφων Hockman / Leong που εντοπίζει τις ιδανικότερες άδειες τοποθεσίες για να ορίσει το φόντο της δράσης. Με τέτοια ολόσωστα εργαλεία στην φαρέτρα του, δεν θα ήταν δυνατόν ο Αυστραλός να μην σερβίρει μια άρτια σκηνοθετημένη υπερπαραγωγή, που δύσκολα δεν θα σβήσει την δίψα ακόμη και του πιο απαιτητικού action fan.
Τι θα χρειαζόταν πιθανότατα ο τωρινός Mad Max για να φτάσει σε θρυλικά λέβελ, όπως ας πούμε του Dark Knight, που προφανώς λειτουργεί σαν πατρόν στο φκιασίδωμα μιας μοντέρνας ακατάπαυστου τέμπο περιπέτειας? Σίγουρα κάποιες ανασεμιές, μεταξύ των μακροσκελών αριστοτεχνικά στημένων σεκάνς καταδίωξης εν μέσω αμμοθυέλλης. Εκεί που θα τονιζόταν ακόμη περισσότερο το κοινωνικό (η ανοικτή ρήξη ενάντια σε οτιδήποτε δικτατορικό, ολιγαρχικό, απόλυτο) πρόσωπο της μάχης, που απλώς και μόνο από το δεκάλεπτο intro δεν ορίζεται σε όλο του το εύρος, μα και το έτερο, το περιβαλλοντικό, φυσιολατρικό, οικολογικό, που ορίζει και την σεναριακή βάση της μετά αποκαλυπτικής πλοκής, που είναι αποτέλεσμα του αφανισμού τους φυσικού πλούτου του πλανήτη.
Δεν θέλω να εκστομίσω την λέξη μισμάτς, σε ότι αφορά την οποιαδήποτε σύγκριση ανάμεσα στον ηθοποιό που μοστράρει τον Τρελομάξ τώρα και σε εκείνον που τον υποδύθηκε κάποτε. Είναι κομματάκι βαριά και δεν την δικαιούται ο Tom Hardy, που άλλωστε έχει δείξει μοναδικές υποκριτικές ικανότητες στην σύντομη μέχρι στιγμής πορεία του. Ο Gibson όμως είναι κάτι άλλο, είναι κάτι διαφορετικό, αν στήσεις δίπλα δίπλα τις καλύτερες στιγμές των δύο, πανεύκολα θα πειστείς πως ο όμορφος Mel είχε γεννηθεί για τον ρόλο. Εκτός της αναμενόμενης εξωγενούς κόντρας πάνω στον ίδιο χαρακτήρα, δεν γίνεται να παραλείψω και την ενδογενή, αφού υπάρχουν φορές στο Fury Road, που νιώθεις να πρόκειται για ταινία κτισμένη στην μορφή της Furiosa, ιδίως όσο βαδίζουμε προς το φινάλε που σχεδόν όλα τα δραματουργικά στοιχεία λειτουργούν προς όφελος της δικής της περσόνας. Θα μου πεις Charlize Theron είναι αυτή δεν θα μπορούσε ποτέ να κρατήσει εικόνα κομπάρσου, ακόμη κι αν η μαρκίζα δεν παίζει ψηλότερα το όνομα της...
Για πες: Χορταστικό όσο δεν παίρνει, απολαυστικό, ευρηματικό, ροκάδικο και σπινθηροβόλο, με ρυθμό ασταμάτητο που θα τραβήξεις μονορούφι, με σεβασμό στο μυθικό πρωτότυπο, εμπνευσμένο και ταυτόχρονα διαφορετικό είναι το νέο Mad Max, που δικαιολογεί απόλυτα ακόμη και το τελευταίο σεντ, που θα πέσει στο ταμείο της (και 3D, μάλιστα μελετημένου) αίθουσας. Εις αναμονή της συνέχειας, που για όσους - ακόμα - θυμούνται από την αρχική τριλογία, υπήρξε και το καλύτερο τσάπτερ και μάλιστα με διαφορά...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαίου 2015 από την Tanweer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική