Movies Ltd

Προστάτης Οικογένειας

του zerVo (@moviesltd)

Τίτλος παρμένος από ποίημα του Garcia Marques και που ορίζει ένα απομονωμένο γκέτο, της κατά τα άλλα ονειρεμένης, απαστράπτουσας και Μοτσαρτικής στα τουριστικά σχέδια των ξένων, Αυστριακής πρωτεύουσας. Όνομα που έδωσαν στην γειτονιά αυτή των φτωχών κατατρεγμένων, οι κατά κύματα κυνηγημένοι του Χιλιανού καθεστώτος Πινοσέτ, δεύτερη γενιά κατοίκων της, μετά από εκείνους της Ουγγαρίας, της Ρουμανίας και της Τσεχοσλοβακίας, που εγκαταστάθηκαν εκεί, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον στα μέσα της δεκαετίας του 50. Τόπος που πλέον αποτελεί το σπίτι των σύγχρονων ξεριζωμένων, από γωνιές του πλανήτη που βιώνουν ένα τραγικό σήμερα, όπως το Αφγανιστάν, η Συρία, το Ιράκ, οι εξαθλιωμένες χώρες της κεντρικής Αφρικής...

Από τα έντεκα του χρόνια, έχει ντυθεί το ρούχο του προστάτη της φαμίλιας τους, ο μικρούλης Ραμαζάν, Τσετσένος πρόσφυγας, που ζει μαζί με την μητέρα του και τις δύο συνομήλικες αδελφές του, κάτω από αντίξοες συνθήκες, στο μπλοκ του Μακόντο, στα περίχωρα της Βιένης. Ορφανός από πατέρα, έναν ήρωα του αιματηρού πολέμου, που έχασε την ζωή του στο πεδίο της μάχης, ο πιτσιρίκος έχει επωμιστεί στις αδύναμες πλατούλες του τα βάρη της οικογένειας, είτε σαν διερμηνέας της άμαθης την γερμανική γλώσσα, όσο και σε προφανή κατάθλιψη, μάνας, είτε φροντίζοντας τα κοριτσάκια στο σχολικό τους πήγαινε έλα. Η άφιξη του Αισά, φίλου και τραυματία συμπολεμιστή, όπως υποστηρίζει, του χαμένου γονιού του, αρχικά θα νιώσει ανάταση ψυχική, καθώς θα νιώσει να κτίζεται γεφύρι επικοινωνίας με την μνήμη του πατρός, σύντομα όμως κάποιες αλήθειες, θα αναστατώσουν τον εσωτερικό του κόσμο, απειλώντας τον ηγετικό ρόλο που έχει αναλάβει στο σπιτικό.

Με τις θύμησες από την εποχή που οι φλόγες των εχθροπραξιών τύλιγαν την εστία του στην πατρίδα, να μαστίζουν ολοένα το μυαλό του, δεν είναι τυχαίο που ο Ραμαζάν δείχνει μια αστάθεια στην συμπεριφορά του. Άλλωστε μπορεί οι ευθύνες να είναι τεράστιες, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα παιδάκι του δημοτικού, που οι ανάγκες το έχουν ωθήσει στο να ενηλικιωθεί πολύ πιο γρήγορα από όσο προστάζει η φύση. Κι αν οι γυναίκες του σπιτιού, κατά την θρησκευτική και πολιτισμική τους παράδοση του έχουν παραδώσει τα σκήπτρα, για όλη την υπόλοιπη δυτική, ορθολογική και πιο μελετημένη στην πρακτική της κοινωνία που τον περιβάλλει, δεν είναι παρά ένας ακόμη ανήλικος, που θα έπρεπε, υπό κανονικές συνθήκες, να νιώθει την θαλπωρή των μεγαλύτερων του. Γιατί στην πραγματικότητα, στην αλάνα, στο παιχνίδι, στην ομήγυρη με τα άλλα παιδιά, ο Τσετσένος δεν είναι κάτι περισσότερος από ένας ακόμη εντεκάχρονος.

Με εμφανές το στοιχείο της αυτοβιογραφικής αναφοράς, η σκηνοθέτιδα Sudabeh Mortezai, Ιρανικής καταγωγής, μετανάστης από πολύ νεαρή κι η ίδια σε τόπο μακρινό από τον δικό της, προβάλει ένα από τα μείζονα σοσιολογικά ζητήματα που απασχολούν τον πλανήτη, με τρόπο απλοϊκό, ρεαλιστικό, πλήρως αληθινό και πειστικό. Με Dardennικές καταβολές, στήνει την κάμερα της ως αυτόπτη μάρτυρα κάθε κίνησης του μπόμπιρα, επιχειρώντας να μελετήσει τον δύσκολο χαρακτήρα του, τόσο στις παιδιάστικες εκφάνσεις του, όσο και στις λεγόμενες μεγαλίστικες, όταν παλεύει να αντιγράψει τον καδραρισμένο ψηλά στο σαλονάκι πατέρα, αρπάζοντας ο ίδιος την μάχαιρα για να προστατέψει τιμές και αξίες. Σκορπώντας συνάμα λογικές ευθύνες στην πλατεία, για το αν αυτό το καλόψυχο βαθιά μέσα του αγόρι, δεν εξελιχθεί όπως θα έπρεπε σε σωστό, καλό κι αγαθό πολίτη, αν και το φινάλε, ευαίσθητο και συγκινητικό, αφήνει ανοιχτή την πόρτα για ένα ηλιόλουστο, καλύτερο και ποιοτικότερο αύριο. Για όλους.

Για πες: Το δραματικό ντεμπούτο της Περσίδας, θα εκτιμηθεί πολύ περισσότερο από το arthouse που θέλγεται σε τέτοιες ανθρώπινες ιστορίες της παγκοσμιοποίησης. Ίσως με την αποφυγή των σεναριακών επαναλήψεων, στοιχείο σκηνοθετικής απειρίας περισσότερο και με βασικό του όπλο την εξαιρετική παρουσία του μπόμπιρα Ramasan Minkailov, που κλέβει την παράσταση, το Macondo, να είχε πάρει ήδη θέση στις ποιοτικότερες κοινωνικές, φιλμικές στιγμές της σεζόν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαίου 2015 από την Seven / Spemtzos