Η Ταπείνωση
του Barry Levinson. Με τους Al Pacino, Greta Gerwig, Nina Arianda, Dylan Baker, Charles Grodin, Dan Hedaya, Kyra Sedgwick, Dianne Wiest
Όλος ο κόσμος μια σκηνή...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Σταματήστε τη γη για να κατέβω
Τσεκάρεις τη φιλμογραφία των τελευταίων χρόνων αυτού του τιτανοτεράστιου ηθοποιού με το όνομα Al Pacino, και μένεις ενεός από τις... «πατάτες» στις οποίες έχει συμμετάσχει (εκείνο το «dunkaccino» από το «Jack and Jill» πρέπει να είναι το απόλυτο μηδέν της καριέρας του). Βέβαια, σε σχέση με το αντίπαλον δέον, τον Robert De Niro, έχει αν μη τι άλλο γυρίσει λιγότερες ταινίες, οπότε δεν... εκτέθηκε τόσες πολλές φορές. Είναι κρίμα, όμως, να βλέπεις ιερά τέρατα της υποκριτικής να πέφτουν τόσο χαμηλά.
Και είναι υπέροχο να τους βλέπεις να θάλλουν σε ρόλους που τους ταιριάζουν. Όπως συμβαίνει με τον Al Pacino σε αυτήν την ταινία. Την βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Φίλιπ Ροθ, την γυρισμένη με πολύ μικρό μπάτζετ στο σπίτι του Barry Levinson στο Κονέκτικατ. Μια ταινία που πλησιάζει την προβληματική του «Birdman». Και οι δύο προβλήθηκαν στο φεστιβάλ Βενετίας του 2014 και οι δύο έχουν ως πρωταγωνιστές ηθοποιούς που λατρεύουν το θέατρο, σε μια άσχημη καμπή της καριέρας τους και οι δύο θολώνουν τα νερά ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό, ανάμεσα σε αυτό που συμβαίνει και σε αυτό που είναι υποκριτική. Και στις δύο ταινίες ο delusional πρωταγωνιστής, λίγο πριν βγει στη σκηνή, μπερδεύεται, βγαίνει εκτός θεάτρου και δυσκολεύεται να μπει ξανά μέσα σε αυτό! Εντάξει, στο «Birdman», ο Michael Keaton το κάνει στην Times Square, κυκλοφορώντας μόνο με το σώβρακο...
Η υπόθεση: Ο Σάιμον Άξλερ είναι ένας σπουδαίος, διάσημος ηθοποιός, που αγγίζει τα 70 του χρόνια. Ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι το ταλέντο του τον έχει εγκαταλείψει κι έχει χάσει τη δύναμή του να σαγηνεύει. Η κρίση του, επαγγελματική αλλά ουσιαστικά υπαρξιακή, τον οδηγεί να πηδήξει από τη σκηνή στο κενό. Μια... θεατρική απόπειρα αυτοκτονίας. Ήθελε να αυτοκτονήσει ή εκείνη τη στιγμή ερμήνευε κάποιον αυτόχειρα; Εντέλει, κλείνεται σε ψυχιατρική κλινική. Μετά από θεραπεία αποσύρεται στο εξοχικό του. Δεν θέλει να παίξει ποτέ ξανά. Κι όμως, μονίμως νιώθει να υποδύεται ρόλους. Αχτίδα φωτός στο υπαρξιακό του σκοτάδι γίνεται η Πεγκίν, κόρη άσημων συναδέλφων του Σάιμον, λεσβία, η οποία όμως δείχνει κολλημένη μαζί του από τα παιδικά της χρόνια. Τον επισκέπτεται ξαφνικά και το ίδιο ξαφνικά οι δυο τους γίνονται ζευγάρι. Κι ενώ περιμένει κανείς ο έρωτας αυτός να του φέρει ευδαιμονία και ηρεμία, αντιθέτως, νιώθει απειλή και αγωνία. Η σύγχυσή του μεγαλώνει, το αληθινό με το φανταστικό μπλέκουν αξεδιάλυτα. Και η τελική λύση θα έρθει λίγο πριν πέσει η αυλαία, έτσι όπως πρέπει (;) να φεύγουν οι ηθοποιοί...
Η άποψή μας: Στο σύμπαν που στήνει ο Levinson για αυτήν την ταινία, ο καθένας έχει την πετριά του και τον αποπροσανατολισμό του. Η Πεγκίν είναι λεσβία αλλά πάει και με άντρες ή μάλλον με τον συγκεκριμένο άντρα. Μία πρώην εράστριά της κάνει αλλαγή φύλου και της ζητάει να ξαναγίνουν ζευγάρι. Μια άλλη πρώην της τηλεφωνεί με απόκρυψη στον Σάιμον καθώς η Πεγκίν της έχει γίνει ψύχωση, και τον προειδοποιεί πως θα τον καταστρέψει. Μία από τις γυναίκες που γνώρισε ο Σάιμον όσο βρισκόταν κλεισμένος στην ψυχιατρική κλινική, του ζητάει να δολοφονήσει τον παιδεραστή (;) σύζυγό της! Του προσφέρει μάλιστα χρήματα για να τα καταφέρει. Τον εμπιστεύεται και θεωρεί ότι θα τα βγάλει μια χαρά πέρα μιας που έχει σκοτώσει εκατοντάδες ανθρώπους στις ταινίες όπου πρωταγωνιστούσε! Και να διαμαρτύρεται ο Σάιμον και να προσπαθεί να της εξηγήσει τη διαφορά του «πραγματικού» από αυτό που «υποδυόμαστε»! Ποιος, αυτός που στο μυαλό του τα έχει κάνει όλα κουλουβάχατα!
Δεν ξέρω αν υπάρχει ως εύρημα αυτό στο βιβλίο του Ροθ, αλλά το πράγμα έχει ξεφύγει: πλέον, μπορεί κάποιος να κάνει συνεδρίες με τον ψυχίατρό του μέσω Skype! Στη μελαγχολική κατά βάση τούτη ταινία υπάρχουν υπέροχα κωμικές στιγμές («ήρθα για το σπερμοδιάγραμμα» - «εδώ είναι το δερματολογικό») που χαλαρώνουν λίγο το υπαρξιακό της βάρος. Και με τον Σαίξπηρ οδηγό και συνοδοιπόρο, ο Pacino δίνει μια από τις πιο μεστές ερμηνείες της καριέρας του. Αυτή δεν είναι μια εύκολη, «διασκεδαστική» ταινία. Μιλάει για πράγματα με βάθος, με το «φαίνεσθαι» και το «είναι», για το πως βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας, για το πως μας βλέπουν οι άλλοι και για το πως νομίζουμε ότι μας βλέπουν οι άλλοι αλλά και για το πως θέλουμε να μας βλέπουν οι άλλοι.
Μια χαμηλόφωνη πεσιμιστική κινηματογραφική μπαλάντα. «Σκοτώθηκε μες στη σιωπή του κόσμου»...
Η υπόθεση: Ο Σάιμον Άξλερ είναι ένας σπουδαίος, διάσημος ηθοποιός, που αγγίζει τα 70 του χρόνια. Ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι το ταλέντο του τον έχει εγκαταλείψει κι έχει χάσει τη δύναμή του να σαγηνεύει. Η κρίση του, επαγγελματική αλλά ουσιαστικά υπαρξιακή, τον οδηγεί να πηδήξει από τη σκηνή στο κενό. Μια... θεατρική απόπειρα αυτοκτονίας. Ήθελε να αυτοκτονήσει ή εκείνη τη στιγμή ερμήνευε κάποιον αυτόχειρα; Εντέλει, κλείνεται σε ψυχιατρική κλινική. Μετά από θεραπεία αποσύρεται στο εξοχικό του. Δεν θέλει να παίξει ποτέ ξανά. Κι όμως, μονίμως νιώθει να υποδύεται ρόλους. Αχτίδα φωτός στο υπαρξιακό του σκοτάδι γίνεται η Πεγκίν, κόρη άσημων συναδέλφων του Σάιμον, λεσβία, η οποία όμως δείχνει κολλημένη μαζί του από τα παιδικά της χρόνια. Τον επισκέπτεται ξαφνικά και το ίδιο ξαφνικά οι δυο τους γίνονται ζευγάρι. Κι ενώ περιμένει κανείς ο έρωτας αυτός να του φέρει ευδαιμονία και ηρεμία, αντιθέτως, νιώθει απειλή και αγωνία. Η σύγχυσή του μεγαλώνει, το αληθινό με το φανταστικό μπλέκουν αξεδιάλυτα. Και η τελική λύση θα έρθει λίγο πριν πέσει η αυλαία, έτσι όπως πρέπει (;) να φεύγουν οι ηθοποιοί...
Η άποψή μας: Στο σύμπαν που στήνει ο Levinson για αυτήν την ταινία, ο καθένας έχει την πετριά του και τον αποπροσανατολισμό του. Η Πεγκίν είναι λεσβία αλλά πάει και με άντρες ή μάλλον με τον συγκεκριμένο άντρα. Μία πρώην εράστριά της κάνει αλλαγή φύλου και της ζητάει να ξαναγίνουν ζευγάρι. Μια άλλη πρώην της τηλεφωνεί με απόκρυψη στον Σάιμον καθώς η Πεγκίν της έχει γίνει ψύχωση, και τον προειδοποιεί πως θα τον καταστρέψει. Μία από τις γυναίκες που γνώρισε ο Σάιμον όσο βρισκόταν κλεισμένος στην ψυχιατρική κλινική, του ζητάει να δολοφονήσει τον παιδεραστή (;) σύζυγό της! Του προσφέρει μάλιστα χρήματα για να τα καταφέρει. Τον εμπιστεύεται και θεωρεί ότι θα τα βγάλει μια χαρά πέρα μιας που έχει σκοτώσει εκατοντάδες ανθρώπους στις ταινίες όπου πρωταγωνιστούσε! Και να διαμαρτύρεται ο Σάιμον και να προσπαθεί να της εξηγήσει τη διαφορά του «πραγματικού» από αυτό που «υποδυόμαστε»! Ποιος, αυτός που στο μυαλό του τα έχει κάνει όλα κουλουβάχατα!
Δεν ξέρω αν υπάρχει ως εύρημα αυτό στο βιβλίο του Ροθ, αλλά το πράγμα έχει ξεφύγει: πλέον, μπορεί κάποιος να κάνει συνεδρίες με τον ψυχίατρό του μέσω Skype! Στη μελαγχολική κατά βάση τούτη ταινία υπάρχουν υπέροχα κωμικές στιγμές («ήρθα για το σπερμοδιάγραμμα» - «εδώ είναι το δερματολογικό») που χαλαρώνουν λίγο το υπαρξιακό της βάρος. Και με τον Σαίξπηρ οδηγό και συνοδοιπόρο, ο Pacino δίνει μια από τις πιο μεστές ερμηνείες της καριέρας του. Αυτή δεν είναι μια εύκολη, «διασκεδαστική» ταινία. Μιλάει για πράγματα με βάθος, με το «φαίνεσθαι» και το «είναι», για το πως βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας, για το πως μας βλέπουν οι άλλοι και για το πως νομίζουμε ότι μας βλέπουν οι άλλοι αλλά και για το πως θέλουμε να μας βλέπουν οι άλλοι.
Μια χαμηλόφωνη πεσιμιστική κινηματογραφική μπαλάντα. «Σκοτώθηκε μες στη σιωπή του κόσμου»...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαΐου 2015 από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική