Από Μηχανής
του Alex Garland. Με τους Domhnall Gleeson, Alicia Vikander, Oscar Isaac, Sonoya Mizuno, Symara A. Templeman, Elina Alminas
Από Μηχανής Θεά (θα σού’ρθει)
του gaRis (@takisgaris) 
Με ντοκουμέντα να σου ορμηνέψω τι είδον για να ξεύρεις τι βλέπεις (ή οράς επί το αρχαιοελληνικότερο και εγκεφαλικώς ορθότερον). Πάω μεσημέρι Κυριακής με συγκεκριμένο σκοπό: να ιδώ τους δεύτερους Avengers και τουτονί το άσημο ίντι φιλμάκι μπακ-του-μπακ. Αφού έφραξα λοιπόν τον κερατοειδή με ίματζες και συντελειακές καταστροφές, κόρωσα δε με το πόζερ ατακαριστάν του ντιρέκτορα Whedon επήλθε η κόπωσις, ίσαμε τριάντα κάτι λεπτά πριν το τέλος του δευτέρου ημιχρονίου. Σκέφτομαι, αμάν μπρο, αν μου κάτσει οβερτιμημένη φολίτσα το Ex Machina ως επισυνέβη με το It Follows τας προάλλες την κάτσαμανε τη βάρκα. Και μπαίνω μέσα και κάθομαι στην άδεια (αντιθετικώς πως έναντι του τίγκα θεάτρου των Εκδικητών την 11:45 πρωινή περικαλώ) αίθουσα προβολής και παίρνω βαθιά ανασεμιά. Ε, τώρα δα που σου γράφω, ακόμη την κρατάω μέσα.
Πρώτη απόπειρα του έμπειρου σάιφάι γραφιά (28 Days Later, Sunshine) Alex Garland στη μεγάλη καρέκλα, με Scott Rudin στην παραγωγή (υποσημείωση για τους λίγους οσκαρολάγνους φετιχιστές εδωγύρω). ΑΙ το θέμα, χιλιοειπωμένο με περισσότερες ημιεπιτυχείς προσπάθειες στο είδος. Αυτό που κάνει τόσο έξυπνα ο Garland, με αποτέλεσμα να διαφοροποιηθεί καλλιτεχνικά από τον σωρό, είναι να αφήσει τις στρακαστρούκες, μπλε και πράσινες οθονιές, ηχητικές βαβούρες και κλαμπατζιμπανιζασιόν, πιάνοντας το φιλοσοφικό ιδεολόγημα περί Δημιουργίας και γειώνοντάς το στη διαπάλη του δεσπόζοντος Δημιουργού και χειραγωγημένου Κτίσματος, ή Μηχανής (όχι από εκείνες τους Αρχαίου Δράματος όπως υπαινίσσεται ο τίτλος, παρά περισσότερο της σχέσης τύπου Δρ. Φρανκεστάιν και του Τέρατός του).
Η υπόθεση δωρική, με τον 26χρονο προγκράμερ (o Ιρλανδός Domhnall Gleeson, About Time) να κερδίζει σε εταιρική κλήρωση μια εβδομάδα στην Αλάσκα με το εκκεντρικό αφεντικό του-μάγο της ΑΙ (Oscar Isaac, Inside Llewyn Davis, A Most Violent Year) ο οποίος θα του αναθέσει να τεστάρει (δια της Turing Μεθόδου) τη γυναίκα –ρομπότ (η σουηδέζα Alicia Vikander, A Royal Affair) που έχει κατασκευάσει στη μοναχική του χάι-τεκ έπαυλη. Κάθε ημέρα και μια συνεδρία που δεν πρόκειται να αποκαλύψω το οτιδήποτε γιατί θα στη χαλάσω σφρόδρα. Η τριπλής επίστρωσης ανατροπή δεν αφορά κανένα εξυπνακίζον χουντάνιτ, είναι μια ανατριχιαστική διαπίστωση για την ανθρώπινη φύση που επιμένει να το παίζει Θεός αλλά και μια ευθεία αλληγορία για τη γυναικεία χειραφέτηση. Το Ex Machina, χτίζεται στωικά, υπνωτιστικά, ολιγοπρόσωπα μα με θαυμαστή πυκνότητα στις ιδέες του. Ο Isaac, που ολοένα θυμίζει τη χαμαιλεοντική φλόγα του πρώιμου Pacino, φοβίζει με τον υψηλής ευφυίας κωλοπαιδισμό του ενώ ο συμπαίκτης του στο Star Wars 7: The Force Awakens, Gleeson βγάζει μια στακάτη ανθρωπιά που δείχνει φοβερή συγκέντρωση στο παίξιμο.
Η αποκάλυψη εδώ είναι, εκτός του ευέλπιδος Garland, αυτή η πρώην μπαλαρίνα η Alicia, που κυριολεκτικά παίρνει τη σκυτάλη ως πρωτόπλαστη μηχανή Eva από τη Johanssonν του αριστουργηματικού Her. Ερωτεύσιμη, βαθιά τρυφερή αλλά και επικίνδυνη μέσα στον πανικό της για επιβίωση, θα σε σαγηνεύσει. Θα σε πλανέψει. Όπως και η ηχητική μπάντα (Mark Digby, των Rush και 28 Days Later) δεμένη αγωνιωδώς με τα ειδικά εφφέ που χρειάστηκαν 6 μήνες για να επιτύχουν την αγαστή συνύπαρξη ανθρωπο-ρομποτικής νοημοσύνης.
Για πες: Μακάρι το Ex Machina να αποδειχθεί από κάθε άποψη το φετινό Whiplash. Ταινία-διατριβή, με μεράκι για προσιτό σινεμά καταληπτής διανόησης
Η υπόθεση δωρική, με τον 26χρονο προγκράμερ (o Ιρλανδός Domhnall Gleeson, About Time) να κερδίζει σε εταιρική κλήρωση μια εβδομάδα στην Αλάσκα με το εκκεντρικό αφεντικό του-μάγο της ΑΙ (Oscar Isaac, Inside Llewyn Davis, A Most Violent Year) ο οποίος θα του αναθέσει να τεστάρει (δια της Turing Μεθόδου) τη γυναίκα –ρομπότ (η σουηδέζα Alicia Vikander, A Royal Affair) που έχει κατασκευάσει στη μοναχική του χάι-τεκ έπαυλη. Κάθε ημέρα και μια συνεδρία που δεν πρόκειται να αποκαλύψω το οτιδήποτε γιατί θα στη χαλάσω σφρόδρα. Η τριπλής επίστρωσης ανατροπή δεν αφορά κανένα εξυπνακίζον χουντάνιτ, είναι μια ανατριχιαστική διαπίστωση για την ανθρώπινη φύση που επιμένει να το παίζει Θεός αλλά και μια ευθεία αλληγορία για τη γυναικεία χειραφέτηση. Το Ex Machina, χτίζεται στωικά, υπνωτιστικά, ολιγοπρόσωπα μα με θαυμαστή πυκνότητα στις ιδέες του. Ο Isaac, που ολοένα θυμίζει τη χαμαιλεοντική φλόγα του πρώιμου Pacino, φοβίζει με τον υψηλής ευφυίας κωλοπαιδισμό του ενώ ο συμπαίκτης του στο Star Wars 7: The Force Awakens, Gleeson βγάζει μια στακάτη ανθρωπιά που δείχνει φοβερή συγκέντρωση στο παίξιμο.
Η αποκάλυψη εδώ είναι, εκτός του ευέλπιδος Garland, αυτή η πρώην μπαλαρίνα η Alicia, που κυριολεκτικά παίρνει τη σκυτάλη ως πρωτόπλαστη μηχανή Eva από τη Johanssonν του αριστουργηματικού Her. Ερωτεύσιμη, βαθιά τρυφερή αλλά και επικίνδυνη μέσα στον πανικό της για επιβίωση, θα σε σαγηνεύσει. Θα σε πλανέψει. Όπως και η ηχητική μπάντα (Mark Digby, των Rush και 28 Days Later) δεμένη αγωνιωδώς με τα ειδικά εφφέ που χρειάστηκαν 6 μήνες για να επιτύχουν την αγαστή συνύπαρξη ανθρωπο-ρομποτικής νοημοσύνης.
Για πες: Μακάρι το Ex Machina να αποδειχθεί από κάθε άποψη το φετινό Whiplash. Ταινία-διατριβή, με μεράκι για προσιτό σινεμά καταληπτής διανόησης
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Μαρτίου 2015 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική