Demonic
του Will Canon. Με τους Maria Bello, Frank Grillo, Cody Horn, Dustin Milligan, Megan Park, Scott Mechlowicz, Aaron Yoo, Tyson Sullivan
Ποιο...horror?
του zerVo (@moviesltd) 
Σύμφωνοι, είναι ένα από τα πιο καυτά ονόματα των ημερών μας, μιας και όχι μόνο βρίσκεται πίσω από τις πιο ευρηματικές και σαρωτικές στα box office, στιγμές τρόμου που έχει προσφέρει το Χόλιγουντ την τελευταία δεκαετία, μα κι επειδή έχει εκμεταλλευτεί το γκελ του ονόματος του, για να περάσει και σε άλλες, πολύ πιο ταχύτερες εμπορικά, λεωφόρους (Fast And Furious 7). Από αυτό το σημείο όμως, μέχρι να κρέμεται στο πάνω πάνω μέρος της μαρκίζας οποιασδήποτε ταινίας συμμετέχει ως παραγωγός, φαρδύ πλατύ το James Wan, σαν να πρόκειται για τον μάγο που βγάζει τον λαγό από το καπέλο, υπάρχει μια σημαντική απόσταση. Που δεν έχει την ίδια χρυσοφόρα (τουλάχιστον ποιοτικώς) χροιά, αντιθέτως με την παρούσα περίπτωση του Demonic, μιλάμε για το δεύτερο σερί φάουλ, κατόπιν του παντελώς αδιάφορου Annabelle, που πέρασε και δεν ακούμπησε τον μύθο του The Conjuring.
Μακάβρια θα είναι τα ευρήματα που θα εντοπίσει πρώτος, ο αστυνομικός Μαρκ Λιούις, κατά την έρευνα του σε απομονωμένη έπαυλη, στα περίχωρα της Λουιζιάνα. Τρία πτώματα νεαρών ατόμων, κατακρεουργημένα μέσα σε λίμνη αίματος κι ένας επιζώντας συνομήλικος τους, που σοκαρισμένος ακόμη από το συμβάν, δεν μπορεί να πιστέψει πως το ριψοκίνδυνο εγχείρημα της συντροφιάς του, να καλέσουν σε μυστικιστική συνεδρία τα πνεύματα, οδήγησε σε αυτό το μακελειό. Όπως και μέσα στο θολωμένο του μυαλό, δεν μπορεί να δώσει περισσότερες λεπτομέρειες, για το που βρίσκονται δύο ακόμη μέλη της παρέας, η (σε ενδιαφέρουσα) αγαπημένη του και ο γεμάτος ειρωνεία στις εκφράσεις του, οργανωτής της τελετής.
Και για να γίνει το τοπίο ακόμη πιο ομιχλώδες, η ενημέρωση που καταφτάνει στο μυαλό του θεατή με κάθε τρόπο, τον πληροφορεί πως (α) στην ίδια ακριβώς αγροικία πριν από είκοσι χρόνια είχε συμβεί το ίδιο πολλαπλό φονικό και πως (β) αυτός ο νέος που βρίσκεται στα χέρια των διωκτικών αρχών ως ο νούμερο ένα ύποπτος της σφαγής, είναι ο γιος της μοναδικής επιζήσασας του πρότερου χαμού! Μύλος! Και όσο η αμνησία του μορφονιού συνεχίζεται, αλλά και τα καταγεγραμμένα data στους σκληρούς δίσκους από τις βιντεοσκοπήσεις, δείχνουν μόνο μαύρο, τίποτα δεν μπορεί να εξηγήσει ποιος είναι ο μανιακός, που έκοψε το νήμα της ζωής των γεμάτων μεταφυσικές απορίες πιτσιρικάδων.
Στην ουσία το φιλμ, πάσχει από μια κρίση αγωνίας για τον ποιο ακριβώς δρόμο φοβιστικής αφήγησης πρέπει να ακολουθήσει. Τον παραδοσιακό? Ένας, δυο μπαμπούλες στα δωμάτια, να κάνουν ου και οι συμμετέχοντες να τρέχουν να σωθούν? Τον φλασμπάκ? Μέσω των μνημών που ξυπνούν σιγά σιγά στο νου του μόνου που προς το παρόν έχει βγει σώος από τον πανικό? Τον Blair Witch? Μέσω των ληφθέντων εικόνων από τις δώδεκα κάμερες, που τα παιδιά έστησαν για να μην χάσουν την κίνηση των φαντασμάτων? Εντέλει ο ανέμπνευστος Will Canon, που εδώ νομίζει πως κρατά την μπαγκέτα, δεν διαλέγει κανέναν από όλους, αλλά λίγον από τον καθένα, υποτίθεται λύνοντας το πρόβλημα της εξιστόρησης, ενός παραμυθιού τρόμου, που στο σενάριο του όμως δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχειό! Με την παραδοσιακή δηλαδή φόρμα και έννοια δηλαδή, του λευκού σεντονιού ή της αιματοβαμμένης κεφαλής. Με έλλειψη ουσιαστικής paranormal δραστηριότητας λοιπόν, πως να τρομάξεις τον κόσμο, με ένα, άντε δύο το πολύ μπαμ, που ούτε καν τσίτωσαν τα πόδια στο κάθισμα?
Στην πραγματικότητα η τροπή που παίρνει η ίντριγκα, δεν έχει να κάνει τόσο με την horror λογική, παρά κυρίως με την αστυνομική, καθώς στον αέρα πιο πολύ τριγυρίζει το άγχος για να αποκαλυφθεί ο φονιάς, παρά για να εντοπιστούν οι δαίμονες που κρύβονται κάτω από το χαλί. Ακολουθώντας πάντως τις προσταγές Wan, τους άσημους παίδες της παγανιστικής ομάδας, συντροφεύουν δύο έμπειρα και γνώριμα πρόσωπα, η Maria Bello ως ψυχολόγος της πολίσιας και ο Frank Grillo ως αφιονισμένος ντέτεκτιβ, που εννοείται πως ξεχωρίζουν ερμηνευτικά σαν την μύγα μέσα στο γάλα...
Για πες: Για κινηματογραφικό πόνημα το Demonic αποτυγχάνει πλήρως να δικαιολογήσει τα λεφτά του, αλλά και τα 80 σκάρτα λεπτά του. Για τηλεοπτικός πιλότος δεν θα ήταν άσχημος, με την έννοια πως σε μια βδομάδα θα παρακολουθούσαμε μια ανάλογης πλοκής συνέχεια, την παράλλη το ίδιο και ούτω καθεξής, μέχρι να φτάσουμε στην κορύφωση με τον μικρό αντίχριστο που θα έχει ξεπηδήσει από την σύναξη της στοιχειωμένης βίλας. Διότι φιλμικά για να συμβεί κάτι τέτοιο, μάλλον θα πρέπει να περάσουν μερικά χρονάκια και δυο τρία σίκουελς...
Και για να γίνει το τοπίο ακόμη πιο ομιχλώδες, η ενημέρωση που καταφτάνει στο μυαλό του θεατή με κάθε τρόπο, τον πληροφορεί πως (α) στην ίδια ακριβώς αγροικία πριν από είκοσι χρόνια είχε συμβεί το ίδιο πολλαπλό φονικό και πως (β) αυτός ο νέος που βρίσκεται στα χέρια των διωκτικών αρχών ως ο νούμερο ένα ύποπτος της σφαγής, είναι ο γιος της μοναδικής επιζήσασας του πρότερου χαμού! Μύλος! Και όσο η αμνησία του μορφονιού συνεχίζεται, αλλά και τα καταγεγραμμένα data στους σκληρούς δίσκους από τις βιντεοσκοπήσεις, δείχνουν μόνο μαύρο, τίποτα δεν μπορεί να εξηγήσει ποιος είναι ο μανιακός, που έκοψε το νήμα της ζωής των γεμάτων μεταφυσικές απορίες πιτσιρικάδων.
Στην ουσία το φιλμ, πάσχει από μια κρίση αγωνίας για τον ποιο ακριβώς δρόμο φοβιστικής αφήγησης πρέπει να ακολουθήσει. Τον παραδοσιακό? Ένας, δυο μπαμπούλες στα δωμάτια, να κάνουν ου και οι συμμετέχοντες να τρέχουν να σωθούν? Τον φλασμπάκ? Μέσω των μνημών που ξυπνούν σιγά σιγά στο νου του μόνου που προς το παρόν έχει βγει σώος από τον πανικό? Τον Blair Witch? Μέσω των ληφθέντων εικόνων από τις δώδεκα κάμερες, που τα παιδιά έστησαν για να μην χάσουν την κίνηση των φαντασμάτων? Εντέλει ο ανέμπνευστος Will Canon, που εδώ νομίζει πως κρατά την μπαγκέτα, δεν διαλέγει κανέναν από όλους, αλλά λίγον από τον καθένα, υποτίθεται λύνοντας το πρόβλημα της εξιστόρησης, ενός παραμυθιού τρόμου, που στο σενάριο του όμως δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχειό! Με την παραδοσιακή δηλαδή φόρμα και έννοια δηλαδή, του λευκού σεντονιού ή της αιματοβαμμένης κεφαλής. Με έλλειψη ουσιαστικής paranormal δραστηριότητας λοιπόν, πως να τρομάξεις τον κόσμο, με ένα, άντε δύο το πολύ μπαμ, που ούτε καν τσίτωσαν τα πόδια στο κάθισμα?
Στην πραγματικότητα η τροπή που παίρνει η ίντριγκα, δεν έχει να κάνει τόσο με την horror λογική, παρά κυρίως με την αστυνομική, καθώς στον αέρα πιο πολύ τριγυρίζει το άγχος για να αποκαλυφθεί ο φονιάς, παρά για να εντοπιστούν οι δαίμονες που κρύβονται κάτω από το χαλί. Ακολουθώντας πάντως τις προσταγές Wan, τους άσημους παίδες της παγανιστικής ομάδας, συντροφεύουν δύο έμπειρα και γνώριμα πρόσωπα, η Maria Bello ως ψυχολόγος της πολίσιας και ο Frank Grillo ως αφιονισμένος ντέτεκτιβ, που εννοείται πως ξεχωρίζουν ερμηνευτικά σαν την μύγα μέσα στο γάλα...
Για πες: Για κινηματογραφικό πόνημα το Demonic αποτυγχάνει πλήρως να δικαιολογήσει τα λεφτά του, αλλά και τα 80 σκάρτα λεπτά του. Για τηλεοπτικός πιλότος δεν θα ήταν άσχημος, με την έννοια πως σε μια βδομάδα θα παρακολουθούσαμε μια ανάλογης πλοκής συνέχεια, την παράλλη το ίδιο και ούτω καθεξής, μέχρι να φτάσουμε στην κορύφωση με τον μικρό αντίχριστο που θα έχει ξεπηδήσει από την σύναξη της στοιχειωμένης βίλας. Διότι φιλμικά για να συμβεί κάτι τέτοιο, μάλλον θα πρέπει να περάσουν μερικά χρονάκια και δυο τρία σίκουελς...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Απριλίου 2015 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική