Chic!
του Jérôme Cornuau. Με τους Fanny Ardant, Marina Hands, Éric Elmosnino, Laurent Stocker, Catherine Hosmalin, Philippe Duquesne, India Hair
Ο Διάβολος δεν φοράει τίποτα
του zerVo (@moviesltd) 
Γνωρίζοντας πως πρόκειται για την υπ αριθμόν ένα βιομηχανία της Γαλλίας, που στις λαμπερές ραφές της κινούνται εκατομμύρια εργαζόμενοι, από το χαμηλότερο μέχρι το πιο υψηλό πόστο, μου έχει κάνει ιδιαίτερη εντύπωση που το σινεμά της ίδιας χώρας, δεν έχει εκμεταλλευτεί τις αμέτρητες ανείπωτες ιστορίες που μπορεί να κρύβει στους κόλπους της η υψηλή ραπτική, για τις εκμεταλλευτεί σεναριακά. Πέρα από βιογραφίες διάσημων μόδιστρων, που ο βίος τους δεδομένα ήταν ενδιαφέρον, λίγα πράγματα, από μια πηγή έμπνευσης που περνά παγερά αδιάφορη για την κινηματογραφία. Και φυσικά τούτο δω το αδιάφορο κωμωδιάκι, δεν μπορεί να ορίσει ικανό δείγμα για του λόγου το αληθές...
Αμέτρητα σημάδια στην ψυχή της θρυλικής σχεδιάστριας της haute couture, Αλίσια Ρικοζί, έχει αφήσει ο πρόσφατος χωρισμός της, σε τέτοιο βαθμό, που έχει χάσει ολοσχερώς την δημιουργική της έμπνευση, με συνέπεια η κολεξιόν που θα έπρεπε να είναι έτοιμη από καιρό, να εμφανίζει τεράστια κενά. Με τις ημερομηνίες να τρέχουν για την επίσημη παρουσίαση της συλλογής, για την οποία απομένουν μόλις μερικές εβδομάδες και με τον κίνδυνο της οικονομικής καταστροφής να είναι κάτι περισσότερο από ορατός, πρέπει άμεσα να βρεθεί μια λύση, που θα γεμίσει ξανά με ιδέες το μυαλό της μοδίστρας. Μια αγγαρεία σωτηρίας που θα αναλάβει να φέρει εις πέρας η γραμματέας και δεξί της χέρι Ελέν Μπιρκ, αναζητώντας το σωστό αρσενικό, που θα κερδίσει την καρδιά της και θα διώκει μακρυά την πρόσκαιρη ανικανότητα...
Και τι δεν θα σκαρφιστεί η φιλόδοξη, όμορφη, πλην κακότροπη και ψηλομύτα Ελέν, για να ευχαριστήσει την αφεντικίνα της, μέχρι και κάστινγκ υποψήφιων εραστών θα οργανώσει για να εντοπίσει τον ιδανικότερο, που θα αποτελέσει πηγή ονείρου και φαντασίας για εκείνη. Που να το φανταζόταν πως η λύση στο πρόβλημα, δεν βρίσκεται παρά λίγα μέτρα μακριά και δεν είναι άλλος από τον μπρουτάλ και επαρχιώτη κηπουρό Ζουλιέν, χάρη στον ντόμπρο του χαρακτήρα, θα κερδίσει την εκτίμηση της μαντάμ Ρικοζί, παίρνοντας θέση συμβούλου στο πλευρό της.
Από τις πρώτες κιόλας στιγμές του Chic! μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως παρακολουθώ μια κοινότυπη, εμπορική ελληνική φαρσοκωμωδία, με μια μικρή διαφορά όμως, οι ήρωες να μιλούν φραντσέζικα. Απιθανότητες, υπέρβολές κι ακρότητες που δεν συμβαίνουν σχεδόν ποτέ, ακόμη κι αν μιλάμε για την πιο αισιόδοξη έκφανση του American Dream, ορίζουν την βάση ενός σεναρίου, που πολύ σύντομα στην αφήγηση του, δείχνει να μπάζει από παντού. Βεβαίως προς ολοκλήρωση του στερημένου ιδεών σκριπτ, που σφύζει από κοινοτοπίες και κλισέ, έρχεται στο δεύτερο μέρος και το ρομαντζάκι για να δέσει το γλυκό, σε μια άτυπη κόντρα που θα ξεσπάσει ανάμεσα σε boss και έμπιστη, εφόσον ο αγριωπός ζαρντινιέρος, φαίνεται να ξυπνά την ερωτική διάθεση και της γεροντοκόρης βοηθού.
Με πιο ενδιαφέρουσες στιγμές εκείνες που λαμβάνουν χώρα εκτός Παρισίων, στην αφιλόξενη επαρχία - τόπο καταγωγής του Μεσιέ Λεφόρ, όταν υπάρχουν μια δυο σεκάνς χιουμοριστικής αξιοπρέπειας, το Chic! σε γενικές γραμμές δεν παίρνει καλό βαθμό στην απόπειρα του να σταθεί ως κομεντί της προκοπής. Πόσο μάλλον Φραντσέζικης που οι τύποι μάλλον έχουν το μαγικό ραβδάκι στο κτίσιμο τους. Και μάλιστα το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμη υποδεέστερο αν στις τάξεις του καστ δεν συμμετείχε η ιέρεια του τρικολόρ σινεμά Fanny Ardant, που εδώ λειτουργεί περισσότερο υποστηρικτικά της κούκλας μέσα στα σινιέ της ταγιέρ Marina Hands, που δείχνει και κωμικό τάλαντο, πέρα από το γνώριμο δραματικό.
Για πες: Αν κρατώ πάντως κάτι από την χαλαρής διάθεσης ταινιούλα του Jerome Cornuau, είναι η ρολίστικη παρέμβαση για μια ακόμη φορά του Eric Elmosnino, του κορυφαίου μοντέρνου καρατερίστα, που πετυχαίνει και πάλι με την εκφραστικότητα του προσώπου του να κλέψει την παράσταση, αποδίδοντας έξοχα τον ρόλο κλειδί της ιστορίας. Που μόνο για χάρη του δένει και σε κρατάει ξύπνιο, ώστε να παρακολουθήσεις αυτό το άχαρο φιλμάκι μέχρι τέλους...
Και τι δεν θα σκαρφιστεί η φιλόδοξη, όμορφη, πλην κακότροπη και ψηλομύτα Ελέν, για να ευχαριστήσει την αφεντικίνα της, μέχρι και κάστινγκ υποψήφιων εραστών θα οργανώσει για να εντοπίσει τον ιδανικότερο, που θα αποτελέσει πηγή ονείρου και φαντασίας για εκείνη. Που να το φανταζόταν πως η λύση στο πρόβλημα, δεν βρίσκεται παρά λίγα μέτρα μακριά και δεν είναι άλλος από τον μπρουτάλ και επαρχιώτη κηπουρό Ζουλιέν, χάρη στον ντόμπρο του χαρακτήρα, θα κερδίσει την εκτίμηση της μαντάμ Ρικοζί, παίρνοντας θέση συμβούλου στο πλευρό της.
Από τις πρώτες κιόλας στιγμές του Chic! μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως παρακολουθώ μια κοινότυπη, εμπορική ελληνική φαρσοκωμωδία, με μια μικρή διαφορά όμως, οι ήρωες να μιλούν φραντσέζικα. Απιθανότητες, υπέρβολές κι ακρότητες που δεν συμβαίνουν σχεδόν ποτέ, ακόμη κι αν μιλάμε για την πιο αισιόδοξη έκφανση του American Dream, ορίζουν την βάση ενός σεναρίου, που πολύ σύντομα στην αφήγηση του, δείχνει να μπάζει από παντού. Βεβαίως προς ολοκλήρωση του στερημένου ιδεών σκριπτ, που σφύζει από κοινοτοπίες και κλισέ, έρχεται στο δεύτερο μέρος και το ρομαντζάκι για να δέσει το γλυκό, σε μια άτυπη κόντρα που θα ξεσπάσει ανάμεσα σε boss και έμπιστη, εφόσον ο αγριωπός ζαρντινιέρος, φαίνεται να ξυπνά την ερωτική διάθεση και της γεροντοκόρης βοηθού.
Με πιο ενδιαφέρουσες στιγμές εκείνες που λαμβάνουν χώρα εκτός Παρισίων, στην αφιλόξενη επαρχία - τόπο καταγωγής του Μεσιέ Λεφόρ, όταν υπάρχουν μια δυο σεκάνς χιουμοριστικής αξιοπρέπειας, το Chic! σε γενικές γραμμές δεν παίρνει καλό βαθμό στην απόπειρα του να σταθεί ως κομεντί της προκοπής. Πόσο μάλλον Φραντσέζικης που οι τύποι μάλλον έχουν το μαγικό ραβδάκι στο κτίσιμο τους. Και μάλιστα το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμη υποδεέστερο αν στις τάξεις του καστ δεν συμμετείχε η ιέρεια του τρικολόρ σινεμά Fanny Ardant, που εδώ λειτουργεί περισσότερο υποστηρικτικά της κούκλας μέσα στα σινιέ της ταγιέρ Marina Hands, που δείχνει και κωμικό τάλαντο, πέρα από το γνώριμο δραματικό.
Για πες: Αν κρατώ πάντως κάτι από την χαλαρής διάθεσης ταινιούλα του Jerome Cornuau, είναι η ρολίστικη παρέμβαση για μια ακόμη φορά του Eric Elmosnino, του κορυφαίου μοντέρνου καρατερίστα, που πετυχαίνει και πάλι με την εκφραστικότητα του προσώπου του να κλέψει την παράσταση, αποδίδοντας έξοχα τον ρόλο κλειδί της ιστορίας. Που μόνο για χάρη του δένει και σε κρατάει ξύπνιο, ώστε να παρακολουθήσεις αυτό το άχαρο φιλμάκι μέχρι τέλους...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαΐου 2015 από την Seven / Spemtzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική