Movies Ltd

Adieu Monsieur

του gaRis (@takisgaris)

Ο Ελβετός Πάπας του Νιού Γουέηβ. Της κινηματογραφικής ανάλυσης. Ραδιούργος σφετεριστής τσιτάτων και αιμοβόρος ενάντιος του συμβατικού καταναλωτή εικόνων με υπερόπλο το αισχρό τζαμπ-κατ. Δεν ακουμπιέται σου λέγω. Και Μπρέθλες και Πιερό και Αποστροφή και Ζούσε τη Ζωή της αλλά και εσχάτως (…) Ελεγεία του Έρωτα, κάτι να σιγοκαίει ιδιοφυία μέσα σε τριάντα χρόνια ανυδρίας. Χρεωκοπία με το Φιλμ Σοσιαλίσμ(ε) και εκκωφαντικός καλλιτεχνικός πόρδος με το Αντίο στη Γλώσ(σ)α με 3D σπαζοκεφαλιά και 70 λεπτά επίθεσης σε κάθε έννοια αφήγησης, ειρμού και τίγκα στο ξίγκι: Ο γκόμενος να μαλώνει ξανά και ξανά με τη παντρεμένη και ο σκυλάκης ο Ρόξυ να περιφέρεται αδέσποτος στις ρεματιές ψάχνοντας τον Malick που ακόμα αγνοείται με την έναρξη της The Tree Of Life εποχής. Ω Θεέ-Ω Γλώς(σ)α.

Φώλκνερ, Δαρβίνος, Σαρτρ, σε ήχους Σιμπέλιους, Μπητόβεν και Τσαϊκόφσκη. Ο Πεκ και η Γκάρντνερ χαλβαδιάζουν στα χιόνια του Κιλιμάντζαρο. H Μύριαμ Χόπκινς χοροπηδά στο Δρα Τζέκυλ και Κο Χάιντ. Βύρων και Σέλλυ συγγράφουν τον Φρανκεστάιν στη λίμνη Γενεύη. Ντοστογιέφσκη και Σολζενίτσιν γκουγκλάρονται στα iphonια. Πλάτων, Σάρτρ, Λυκ Φερρύ και Α.Ε Van Vongt. Ρίλκε, Μελβίλ, Λανγκ, Ουγκώ, Φλομπέρ. Ξανά μανά, Μάο - Χίτλερ - Αμερική - Αφρική. Ψηφιακό κολάζ, ομάζ στους Μάρκερ και Κόννερ. Είναι 85 χρονώ και έχει το ακαταλόγιστο. Νομικά, καλλιτεχνικά, ηθικά, αισθητικά. Πάνκστερ, πράνκστερ και μετα-χίπστερ. Ένα μοχθηρό υπερ-Ον που τρολάρει τους αρτχάουζ τζάνκις και τους κριτικούς - μπουζιά που στο όνομά του επιβεβαιώνουν το δικαίωμα να μαστιγώνουν αλύπητα με καυστική ψευδο-χυσαμόλη τα πληκτρολόγια.

Μισούσε πάντοτε τις Κάννες, ίσως περισσότερο κι από όσο ζήλευε τον περισσότερο ταλαντούχο από τον ίδιο ως σκηνοθέτη, Francois Truffaut. Τον κολλητό στη Γκαζέτ και τα Καγιέ. Ποτέ οι Κάννες δε του χαρίστηκαν. Κι έρχονται τώρα στον επιτάφιο να το δώσουν μισό βραβείο δευτεράντζας (το άλλο μισό στο Mommy του Dolan) γιατί; Για να του επιστρέψουν το αστείο. Για δυο λεπτά-σκηνή ανθολογίας με ένα παγκάκι και τη μόνη σκηνή δράσης που πιάνεις παλμό στον καρπό σου ως μάρτυρας μιας σκέψης- οχετού (με σκατολογικό χιούμορ επιπέδου Ηλίθιος και Πανηλίθιος), ένα ανατρεπόμενο μισοψημένων στοχασμών και να πάλι ο Ρόξυ να αλλάζει τοπία και εποχές με τον Malick ακόμη χαμένο σε μια χλωρίδα-χοάνη η οποία κείται αστόχαστα, ξένοιαστα, νωθρά, όσο αδιάφορος είναι και ο ίδιος για το τέλος του σινεμά, των ηρώων, του νοήματος και της πολιτικής.

Και εξακολουθεί να απαγγέλλει Προυστ αποδίδοντάς το στον Μονέ (“Paint not what we see, for we see nothing, nor what we can’t see — for we must paint only what we see — but paint that we don’t see.”). Αρχινά στο πρώτο καρέ με Αλφέρντο Μπαντέλι ('La caccia alle streghe': "Always united we win, long live the revolution!) για να υποταχθεί στη φθίση της Έρημης Χώρας του Τ.Σ. Έλλιοτ («Το να φτάσεις στο Τέλος σημαίνει να κάνεις την Αρχή»). Είναι υπέργηρος και αγύριστο κεφάλι από νεαρός και δε θα το παραδεχτεί ποτέ: Το Αντίο στη Γλώσ(σ)α είναι ο πειραματισμός του στο 3D ωσάν εκείνον του Kubrick με τη στέντυ-καμ στη Λάμψη. Με τη διαφορά ότι πλέον είναι έκδηλος ο μισανθρωπισμός και ο καννιβαλισμός ακόμη και του τελευταίου εναπομείναντος, πειθήνιου και παιδευμένου από τα τερτίπια του, θύματος-θεατή. Λοιπόν, δεν σε αφορώ πια; Ούτε εμένα τότε αφοράς πλέον. Έχω κιόλας ξεχάσει και το όνομά σου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαΐου 2015 από την Weird Wave