Movies Ltd

του Simon Curtis. Με τους Helen Mirren, Tatiana Maslany, Ryan Reynolds, Daniel Brühl, Katie Holmes, Max Irons, Charles Dance, Elizabeth McGovern, Jonathan Pryce, Moritz Bleibtreu, Antje Traue, Frances Fisher, Tom Schilling, Anthony Howell, Allan Corduner, Henry Goodman, Nina Kunzendorf

Φέρτε πίσω τα κλεμμένα!

του zerVo (@moviesltd)

Επονομάστηκε έως και η Μόνα Λίζα της Αυστρίας, αποτελώντας για κοντά έναν αιώνα το εθνικό εικαστικό σύμβολο, έχοντας κυκλοφορήσει μέχρι και σε μαγνητάκι, όπως αναφέρει κάποιος χαρακτήρας του φιλμ, για να αναδείξει το ανεκτίμητο της αξίας του. Στον ζωγράφο Γκούσταβ Κλιμτ, πήρε περίπου τρία χρόνια να ολοκληρώσει το πλευράς ενάμισι μέτρου, τετράγωνο πορτρέτο, της καλοβαλμένης κυρίας της υψηλής κοινωνίας της πόλης του Μότσαρτ. Έργο τέχνης που μαζί με μισό εκατομμύριο περίπου ακόμα, άλλαξε χέρια βιαίως και λαθραίως, όταν τα γερμανικά κτήνη βούτηξαν στο αίμα ολάκερη την Ευρώπη, για να πραγματοποιήσουν τα μεγαλεπήβολα, εγκληματικά σχέδια τους.

Λος Άντζελες 1998. Έχοντας μόλις αποχαιρετήσει για πάντα την αγαπημένη της αδελφή, η ηλικιωμένη Μαρία Όλτμαν, Αυστριακής καταγωγής Εβραία, που εκδιώχθηκε βάναυσα από την πατρίδα της κατά την διάρκεια του δεύτερου μεγάλου πολέμου, θα αναπολήσει εκείνες τις υπέροχες στιγμές που έζησε στο πατρικό της, στο κέντρο της Βιέννης, προτού καταπατηθεί από τους Ναζί. Ένα νεοκλασικό σπίτι, που στις καλές του ημέρες, παρέλασε ολάκερη η χάι σοσάιτι της πόλης, θαυμάζοντας την συλλογή των πινάκων που κοσμούσαν το σαλόνι του, ανάμεσα τους και την στολισμένη με φύλλα χρυσού προσωπογραφία της λατρεμένης της θείας Αντέλ Μπλοχ Μπάουερ. Έργο, που κατάσχεσε η κυρίαρχη μπότα του Χίτλερ και που κατόπιν της ήττας του, χαρίστηκε στο κράτος, γινόμενο το κορυφαίο έκθεμα του μουσείου Μπελβεντέρε.

Ερχόμενη σε επικοινωνία με τον οικογενειακό της φίλο, ανερχόμενο, μα και ζορισμένο οικονομικά, δικηγόρο, Ράντι Σόνμπεργκ, που οι ρίζες του έχουν κοινή προέλευση με εκείνη (εγγονός μάλιστα του φημισμένου μουσικοσυνθέτη) θα του υποκινήσει το ενδιαφέρον, για να βάλουν μπροστά την διαδικασία απονομής δικαιοσύνης και επιστροφής των πινάκων στον πραγματικό τους κάτοχο. Όπου σύμφωνα με όλες τις γνωστές ενδείξεις, αλλά και υπαρκτές διαθήκες είναι η ίδια! Φυσικά καμία κυβέρνηση, κανένας υπουργός πολιτισμού και καμία διοίκηση μουσείου, δεν πρόκειται να κάνουν δεκτό το αίτημα της αμερικανίδας πλέον Όλτμαν, χαρίζοντας της τον θεωρούμενο εδώ και μισό αιώνα, εθνικό θησαυρό!

Βασισμένο λοιπόν σε περιστατικά που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη και δημιούργησαν δεδικασμένο, εκεί στα τέλη του περασμένου αιώνα είναι το Woman In Gold, που διευθύνει με την γνώριμη παλαιοκλασική μέθοδο του ο Simon Curtis, Βρετανός σκηνοθέτης που το κοινό γνωρίζει κατά βάση, από το κάπως βιογραφικό My Week With Marilyn. Όπως συνέβη, με ακρίβεια πόντου και στην περίπτωση του biopic της σούπερ σταρ, έτσι κι εδώ ο Εγγλέζος φροντίζει να κτίσει το φόντο του χρησιμοποιώντας πλήρως τα καταπληκτικά φυσικά τοπία της Βιέννης, πόλης που στο μεγαλύτερο κομμάτι της, είναι γυρισμένη η ταινία. Αυτό όμως, ας πούμε είναι το εύκολο κομμάτι της πρόκλησης. Το δύσκολο είναι να συσταθεί το σενάριο, που βεβαίως θα πρέπει να κινηθεί σε δύο χρονικούς άξονες. Στο τότε και στο τώρα (ας το πούμε τώρα, μιας και υπάρχει μια ικανή απόσταση κοντά δύο δεκαετιών, από το σημείο έναρξης του στόρι).

Μέσα από όχι λίγα - μέτρησα τέσσερα, μακροσκελή σε διάρκεια - φλασμπάκς, ξετυλίγονται οι θύμησες της βασικής ηρωίδας, εκεί πίσω στις ημέρες της ξενοιασιάς αρχικά, που χαίρεται την παντρειά της με τον ονομαστό τραγουδιστή της όπερας, στις στιγμές που ξυπνά ο τρόμος, ενόσω η σβάστικα σκεπάζει την γενέτειρα της, στις ώρες του απόλυτου φόβου, όπου οι κατακτητές καταπατούν την έννοια της ανθρώπινης ύπαρξης και τέλος στα δευτερόλεπτα που γεννιέται η ελπίδα με την απόδραση από τον όλεθρο. Σε κάθε περίπτωση η κάμερα επανέρχεται στο παρών και επιχειρεί μια (επιφανειακή είναι η αλήθεια) σύγκριση των συμπεριφορών των επίδοξων αρπάγων, που δεν μπορούν να πιστέψουν πως μια ξεμωραμένη χήρα κι ένας αφελής δικηγοράκος, τους έχουν τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί και είναι πανέτοιμοι, στο όνομα της Θέμιδας να τους αποτελειώσουν.

Θα ήταν προτιμότερο ο βασικός χαρακτήρας του φιλμ, που σε οποιαδήποτε φόρμα του, νεαρή ή γηραιά δεν απουσιάζει από μισό πλάνο του έργου, να ήταν λιγότερο ανάλαφρος, χιουμορίστας και complicated, στοιχείο που από ένα σημείο και μετά πατατραβά και δεν έχει σχέση με την σοβαρότητα της υπόθεσης. Δεδομένο που στα αρχικά του στάδια όμως, αποτελεί και τον καταλύτη για να φτιαχτεί η σωστή χημεία, ανάμεσα στο αταίριαστο ηλικιακά δίδυμο που διεκδικεί το δίκιο του, φτάνοντας ίσαμε τον Άρειο Πάγο. Εκεί που η μορφή της Ντάμας Helen Mirren αποδεικνύει την σταθερή σε βάθος μισού αιώνα αξία της αποδίδοντας την φιγούρα της ογδοντάχρονης Μαρία, με στυλ αρχοντικό, αέρινο, αριστοκρατικά πειθήνιο, σαν κι εκείνο που της χάρισε το όσκαρ στην Βασίλισσα, βοηθώντας και τον παραστάτη της Ryan Reynolds να μην χάσει τα λόγια του. Κόντρα που φέρνει σε πιο δύσκολη θέση την Καναδεζούλα Tatiana Maslany, που υποδύεται το ίδιο πρόσωπο, με διαφορά φάσης εξήντα χρόνων, έχοντας όμως τεράστια ερμηνευτική υποστήριξη από διαλεχτούς ευρωπαίους ρολίστες διαμάντια, στις σεκάνς που εκτοξεύουν στα ύψη την συναισθηματική φόρτιση. Δεν είναι τυχαίο που στο (Titanic type) φινάλε, η διαφορά ερμηνευτικής κλάσης, οδηγεί την συγκίνηση στο κατακόρυφο. Να θυμίσω, συμβολικά, πως η τελευταία καθοδηγούμενη από τον Curtis ηθοποιός - Michelle Williams - γεύτηκε την χαρά της Οσκαρικής υποψηφιότητας...

Για πες: Κλασάτη Mirren και πανέμορφο Βιενέζικο νταουντάουν, συνθέτουν τους βασικούς πόλους που πάνω τους κτίζεται το αξιόλογο και πολύ ενδιαφέρον Woman In Gold. Το οποίο με λίγη προσοχή στο σκριπτ, στην αποφυγή κάποιων επαναλήψεων, στην σωστότερη μελέτη κάποιων περιφερειακών ρόλων (σαν της άφαντης Holmes ή και του Bruhl ας πούμε) και ίσως στην ακριβέστερη απεικόνιση των συνεδριάσεων, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα κορυφαίο δικαστικό δράμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Απριλίου 2015 από την Odeon