Σε Επιφυλακή
της Marianne Tardieu. Με τους Reda Kateb, Adèle Exarchopoulos, Rashid Debbouze, Serge Renko, Moussa Mansaly, Guillaume Verdier, Akela Sari
Από το Έχει ο Θεός, στο Βόηθα Παναγιά...
του zerVo (@moviesltd) 
Να υποθέσω πως ακόμη και ο πιο αδαής αντιλαμβάνεται τις βασικότερες σημασίες της έννοιας της παγκοσμιοποίησης, αρκεί να παρακολουθήσει τις ίδιες και απαράλλακτες κοινωνικές ματιές, που προσφέρουν οι κινηματογραφίες όλου του πλανήτη. Σκυθρωπές φιγούρες, μίζερες, νωχελικά, στεναχωρημένα, σχεδόν πικραμένα κινούμενες, που στην ματιά τους δεν διακρίνεις ίχνος αισιοδοξίας, να σκύβουν ολημερίς το κεφάλι στις ορέξεις του εργοδότη / τμηματάρχη / προϊστάμενου, κάνοντας τον σταυρό τους που ακόμη στέκονται (απλώς) στα πόδια τους και ελπίζουν ακόμη κι αυτή η ζοφερή κατάσταση να διατηρηθεί, πιστεύοντας στο "έχει ο Θεός". Πόσο μάλλον όταν μια λάθος κίνηση, προκαλέσει αναταραχή στην φαινομενική ψυχική ηρεμία, που τότε παίρνει μπροστά το ακόμη πιο αγχωμένης φύσης ευχολόγιο του "βόηθα Παναγιά"...
Κοντά στα τριάντα πέντε του πλησιάζει ο Σερίφ, μετανάστης δεύτερης γενιάς που κατοικεί στην Ρεν της Βόρειας Γαλλίας και ακόμη δεν έχει κατορθώσει να αποκατασταθεί επαγγελματικά, έχοντας καταγράψει ένσημα προς το παρόν, μόνο ως υπεύθυνος ασφαλείας σε πολυκαταστήματα και ενίοτε σαν νυχτοφύλακας αποθηκών. Το όνειρο της ζωής του, είναι κάποια στιγμή να φορέσει την γαλάζια μπλούζα του νοσηλευτή και να δώσει τις υπηρεσίες του στο νοσοκομείο της περιοχής, οι τρεις αποτυχημένες απόπειρες, μέχρι τώρα, για να πάρει την άδεια επαγγέλματος, όμως, με σταθερούς ρυθμούς τον οδηγούν στην απογοήτευση. Και οι μέρες περνούν, με το ακουστικό στο αυτί και τον ασύρματο στο χέρι, για να προλάβει μην τυχόν και κανείς λωποδυτάκος, αρπάξει από το ράφι του μολ, αγαθό που δεν έχει να πληρώσει...
Μοναδική όαση στην στείρα καθημερινότητα του Σερίφ, η νεαρή δασκαλίτσα του δημοτικού σχολείου - που χάρη στην παλιότερη παρουσία του σαν επιστάτης λατρεύεται σαν θεός - η οποία τον ηρεμεί, του δίνει κουράγιο και του γεννά την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Η στιγμή που δεν θα καταφέρει να συγκρατήσει την οργή του, ενάντια στην συμμορία των ανήλικων που τον προκαλεί διαρκώς σε καβγά, θα είναι και η μοιραία, καθώς θα ζητήσει την βοήθεια από κολλητό του μαφιόζο της γειτονιάς, για να τους συνετίσει, δίνοντας του το μυστικό αντάλλαγμα που τόσο καιρό του ζητά...
Οπότε να που λαμβάνει χώρα και το παράνομο λάθος, που ναι μεν από την μια μεριά δίνει μια άλλη τροπή στην διαδρομή του συννεφιασμένου νέου (αλλά και στην ταινία) από την άλλη όμως, προβάλλει και την αδυναμία του αφελούς και αγαθού, που σίγουρα θα πέσει στην παγίδα, εφόσον δεν είναι μαθημένος στην συλλογιστική του υποκόσμου. Ενός βούρκου που ουσιαστικά περιβάλλει, αγκαλιάζει ολάκερο τον μουντό πληθυσμό που στοιβάζεται στα αφιλόξενα μπλοκ της μεγαλούπολης και από τον οποίο είναι σχεδόν αδύνατον να διαφύγει κανείς, όσο καλόκαρδος, συνεσταλμένος κι ενάρετος αν είναι. Και ο φουκαράς Σερίφ (διόλου συμπτωματικό το όνομα, αλληγορικό και ειρωνικό συνάμα, του δυναμικού τύπου, που με το αστέρι στο στήθος, απονέμει δικαιοσύνη) ακόμη κι αν το μόνο που έχει μάθει είναι να βρίσκεται επί 24ώρου Σε Επιφυλακή, εδώ μάλλον θα πρέπει να επικαλεστεί την βοήθεια των ανώτερων δυνάμεων για να την σκαπουλάρει.
Εξαιρετική η απεικόνιση της γκρίζας βορειοευρωπαϊκής αστικής μιζέριας, φτώχειας που αγγίζει πολλές φορές τα επίπεδα της απόγνωσης, όπως την ζωγραφίζει περιτυλίγοντας την με ιδιαίτερους ηλεκτρονικούς ήχους στο σάουντρακ, η κάμερα της αξιόλογης Γαλλίδας σκηνοθέτιδας Marianne Tardieu. Το πρόβλημα για το Qui Vive και για την ανάπτυξη του θέματος του είναι πως ακόμη για για τα σκάρτα ενενήντα λεπτά της διάρκειας του, μοιάζει υπερβολικά παρατραβηγμένο, προφανώς φτιαγμένο σε στόρι που θα μπορούσε να αποτελέσει απλώς μια αξιόλογη μικρού μήκους δημιουργία. Αρχικώς, πολύ σωστά και λογικά, επιχειρείται η ανάλυση της προσωπικότητας του ζορισμένου νέου, μετά από επαναληπτικές σεκάνς όμως αυτή η μελέτη ξεχειλώνει. Εκεί, θα περίμενε κανείς πως η άφιξη της γυναικείας περσόνας στο στόρι, θα μαλάκωνε κάπως τα πάθη, το σενάριο όμως δεν την εκμεταλλεύεται ποτέ, την αφήνει διαφανή και αόρατη στο φόντο, κάτι που προκαλεί τρομερή εντύπωση μάλιστα στην θωριά της, που ορίζει η κούκλα Adele Exarchopoulos, σε ένα σκάρτο (συνολικά) δεκάλεπτο παρουσίας...
Για πες: Συνεπώς τα βάρη πέφτουν πάνω στον και πάλι έξοχο Reda Kateb, που πλέον έχει πάρει την σκυτάλη του χαρισματικότερου νέου Φραντσέζου ερμηνευτή από τον ομόφυλο του, Tahar Rahim, που συμπτωματικά τον είχε σιγοντάρει στον σπουδαίο Un Prophete. O Αλγερίνος, που είχε σοκάρει με την παρουσία του στο Zero Dark Thirty, κάνει για δεύτερη φορά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, κατόπιν του Loin Des Hommes, εξαιρετική εμφάνιση, δίχως μάλιστα εδώ να τον βοηθά ιδιαίτερα και το σκριπτ, αποδίδοντας με μελαγχολία στην θωριά, τον σύγχρονο νέο, με τις περιορισμένες απαιτήσεις, εγκλωβισμό που του έχουν επιβάλλει οι μοντέρνοι κοινωνικοί κανόνες. Να σημειωθεί πως το Cesar που απέσπασε φέτος, μαζί με το χειροκρότημα της γαλλικής Ακαδημίας σινεμά, δεν είναι για καμία από τις δύο ταινίες, μα για το Hippocrate, που η εγχώρια διανομή αγνόησε επιδεικτικά...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Απριλίου 2015 από την Strada Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική