Kingsman: Η Μυστική Υπηρεσία
του Matthew Vaughn. Με τους Colin Firth, Taron Egerton, Samuel L. Jackson, Mark Strong, Michael Caine, Sophie Cookson, Sofia Boutella, Mark Hamill, Jack Davenport, Samantha Womack, Geoff Bell
Spy Splatter
του gaRis (@takisgaris) 
Υπάρχει ένα ενδεχόμενο να έβλεπα προ 10ετίας ένα τέτοιο σπλατεριάρικο - σπάι σπουφ υβρίδιο ωσάν το Kingsman: The Secret Service και να το θεωρούσα φχαριστούσικο κιόλα. Κάπου τότενες ήτο που θέριζε ο εκκολαπτόμενος μπριτόνος ταραντίνας, ο κος Μαντόνα - Guy Ritchie του οποίου οι Καπνισμένες Κάνες έκαναν βαβουριάρικο κροταδιστικό κλικ κινηματογραφικά. Σημείωσε ότι στην παραγώγα δαύτη έπαιξε ρόλο ο σημερινός επίγονος Matthew Vaughn, δυστυχώς ουχί του απολαυστικού X-Men: First Class αλλά του σπινταριστού μπουρδέητορ Kick Ass ή του Layer Cake που έδωσε την πρόσκληση στον Daniel Craig να γίνει ο έσχατος Μπόντ. Ο Vaughn είναι βιρτουόζος στην ενορχήστρωση του ανοικονόμητου όβερκιλ, όμως εδώ βάζει τον πήχη ψηλότερα από το μπόι του, αν και μια άλλη οπτική θα έβγαζε, εκτός από μάτια και μια φρέσκια (μια ακόμα) αναβάπτιση τουτονί του καταπονημένου κατασκοπευτικού είδους.
Τι θες να κάμεις ρε αδερφέ; Αναδόμηση α λα 60s του παλιακού τηλεοπτικού The Avengers (1961) ή του The Man From U.N.C.L.E (1964); Κοροϊδευτικό τύπου Austin Powers; Τριμπιουτιά των πρώτων Bond, βάζοντας τον λίγο σε αγκύλωση Colin Firth να το παίζει David Niven (αγάπη του Ίαν Φλέμινγκ αντί του άξυστου Κόνερυ) στο Casino Royale (1967); Μήπως στο φινάλε-φινάλε γουλάρεις να τα σαρώσεις όλα δαύτα σε στυλ Ichi the Killer του δεινού Takashi Miike; Έχεις 80 μύρια, τρελά κοστούμια και πλήθος γκατζετιάς, μια τριάδα πρωτοκλασάτη (Firth που κλείνει ματάκι στο οσκαροστεφανωμένο ρολί του The King’s Speech, Michael Caine που θα παίζει άνετα τον εαυτό του ως τα 100 χωρίς να στεναχωρεύει κανέναν μας και Sam Jackson να το γιορτάζει ψευδίζοντας, υποδυόμενος τον κλάσικ διεστραμμένο ζάμπλουτο βίλαιν) και ένα αξιοπρεπές κόμικ υλικό (The Secret Service των Mark Millar και Dave Gibbons) που διασκευάζεις με τη μονιμού cineργάτη Jane Goldman. Ωραιαίαα. Τι γυρεύεις να το κάνεις αυτό τώρα;
Ένα παστίτσιο - μπουγιουρντί με ρατσισμό – σαδιστική βία και νοσηρή αγιογράφηση πετσοκομμένων σαρκίων και εκρηγνυόμενων κρανίων σα τα firecrackers κάθε Canada Day. Ο Ritchie είχε και μιαν αντρίλα που κρατούσε το ίσιο στο ματωβαμένο χαβαλέ. Ο Vaughn είναι απλώς meh, επιλέγοντας τον παγκοσμίως άγνωστο Taron Egerton που δεν τα πολιολέει να κάνει το αλητόπαιδο που μαζεύει από το δρόμο ο Firth για να τον κάνει πράκτορα μέσα από μια εκπαίδευση περίπου Hunger Games. Η υπόθεση καραπροβλέψιμη και η αφήγηση κοιλιάρει αλλά λίγο το ενδιαφέρον ένιγουέηζ. Το ζουμί, το τάλαντο του Vaughn είναι οι δυο σκηνές ανθολογίας, και οι δυο με τον Firth, μια στο καφέ που πλακώνει με ιδανικό φλέγμα ένα μάτσο bullyδες και οι άλλη μες την εκκλησιά όπου κατασφάζονται 79 νοματαίοι δίχως να χαλάσει η χωρίστρα του. Άιντε να χωρέσει άλλη μια με τη Sofia Boutella (ως Gazelle, εκ των τριών μόλις χαρακτήρων του κόμικ που κατέληξαν στο πανί) σε ρόλο Όσκαρ Πιστόριους (που ήταν όντως να παίξει το δολοφόνο με τα πόδια-λεπίδες, πριχού τα χαμπέρια του με το Νόμο).
Για πες: Ο Kingsman έβγαλε άνετα τα ξόδια, ροβολώντας σε διπλάσιες εισπράξεις του κόστους του και βαδίζει αγέρωχα ως Βρετανός τζέντης για το προσχεδιασμένο σήκουελ. Το ερώτημα που δεν απαντά ικανοποιητικά πάντως ο Vaughn είναι αν σκοπεύει να τον πάρουμε στα σοβαρά ή απλά φκιάνεται με το να μπογιατίζει μπουρμπουλιστές σεκάνς βίας που τα σπάνε για ένα εύκολο κοινό χλιαρών απαιτήσεων. Αυτός ο σκηνοθέτης ποσώς με ενδιαφέρει. Ο άλλος πάλι, εκείνος των Χ-Men, είναι σαφέστατα καλοδεχούμενος.
Ένα παστίτσιο - μπουγιουρντί με ρατσισμό – σαδιστική βία και νοσηρή αγιογράφηση πετσοκομμένων σαρκίων και εκρηγνυόμενων κρανίων σα τα firecrackers κάθε Canada Day. Ο Ritchie είχε και μιαν αντρίλα που κρατούσε το ίσιο στο ματωβαμένο χαβαλέ. Ο Vaughn είναι απλώς meh, επιλέγοντας τον παγκοσμίως άγνωστο Taron Egerton που δεν τα πολιολέει να κάνει το αλητόπαιδο που μαζεύει από το δρόμο ο Firth για να τον κάνει πράκτορα μέσα από μια εκπαίδευση περίπου Hunger Games. Η υπόθεση καραπροβλέψιμη και η αφήγηση κοιλιάρει αλλά λίγο το ενδιαφέρον ένιγουέηζ. Το ζουμί, το τάλαντο του Vaughn είναι οι δυο σκηνές ανθολογίας, και οι δυο με τον Firth, μια στο καφέ που πλακώνει με ιδανικό φλέγμα ένα μάτσο bullyδες και οι άλλη μες την εκκλησιά όπου κατασφάζονται 79 νοματαίοι δίχως να χαλάσει η χωρίστρα του. Άιντε να χωρέσει άλλη μια με τη Sofia Boutella (ως Gazelle, εκ των τριών μόλις χαρακτήρων του κόμικ που κατέληξαν στο πανί) σε ρόλο Όσκαρ Πιστόριους (που ήταν όντως να παίξει το δολοφόνο με τα πόδια-λεπίδες, πριχού τα χαμπέρια του με το Νόμο).
Για πες: Ο Kingsman έβγαλε άνετα τα ξόδια, ροβολώντας σε διπλάσιες εισπράξεις του κόστους του και βαδίζει αγέρωχα ως Βρετανός τζέντης για το προσχεδιασμένο σήκουελ. Το ερώτημα που δεν απαντά ικανοποιητικά πάντως ο Vaughn είναι αν σκοπεύει να τον πάρουμε στα σοβαρά ή απλά φκιάνεται με το να μπογιατίζει μπουρμπουλιστές σεκάνς βίας που τα σπάνε για ένα εύκολο κοινό χλιαρών απαιτήσεων. Αυτός ο σκηνοθέτης ποσώς με ενδιαφέρει. Ο άλλος πάλι, εκείνος των Χ-Men, είναι σαφέστατα καλοδεχούμενος.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Φεβρουαρίου 2015 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική