Movies Ltd

του Ari Sandel. Με τους Mae Whitman, Robbie Amell, Bella Thorne, Bianca A. Santos, Skyler Samuels, Romany Malco. Chris Wylde, Allison Janney, Ken Jeong

Η γλαφυρή όψη, ενός υπαρκτού ζητήματος

του zerVo (@moviesltd)

Μπορώ φαντάζομαι να εκφράσω την ένσταση μου για τον τίτλο που επέλεξε η εγχώρια διανομή για το συγκεκριμένο κωμωδιάκι. Ακόμη κι αν ανταποκρίνεται επακριβώς στον ξενικό σαν αρκτικόλεξο, εντούτοις η γενικότερη χρήση του για τον ορισμό φιλμς πολύ κατώτερου επιπέδου, δεν του αξίζει επ ουδενί. Όχι βεβαίως πως πρόκειται από μια τυπική νεανική κομεντί να λυθεί ένα υπαρκτό κοινωνικό ζήτημα που μαστίζει τους εφήβους σε κάθε γωνιά του πλανήτη, έχοντας τραγικότατα αποτελέσματα στην πιο ακραία του μορφή. Αλλά, να, οι λογικότατοι συνειρμοί που δημιουργούνται από την μαρκίζα, δεν είναι ανταποκρίσιμοι στην παρούσα προσπάθεια ανάγνωσης του προβλήματος, που αν και επιφανειακή, είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής.

Πολύ καλή μαθήτρια, με εξαιρετικές επιδόσεις στην τελευταία τάξη του λυκείου, είναι η Μπιάνκα Πάιπερ. Από εμφάνιση όμως? Πολύ κάτω από την βάση. Μονίμως ατημέλητη, πλαδαρή, φορώντας διαρκώς το ίδιο και το ίδιο καρό κόκκινο πουκάμισο και τις φαρδιές παντελόνες, δεν έχει καταφέρει ακόμη να εξάψει το ενδιαφέρον των αγοριών της τάξης της και κυρίως του Κάιλ, του κιθαρίστα του σχολείου, για τον οποίο λιώνει σε κάθε τους συνάντηση. Όπως είναι και ελάχιστα δημοφιλής, μιας και οι φίλες της είναι μόνο δύο, οι πραγματικές κούκλες Τζες και Κέισι, που αντίθετα με εκείνη, έχουν ξεχωριστή πέραση στο αντίθετο φύλο.

Μια καθημερινότητα που θα ανατραπεί μονομιάς, όταν η εύθραυστη Μπιάνκα, θα αντιληφθεί (δίχως κατ ανάγκη να είναι και αλήθεια) πως οι κολλητές της την χρησιμοποιούν ως το άσχημο κομμάτι της κομπανίας τους, για να αναδείξουν την ομορφιά τους. Φίλη Λόγω Όγκου Μάζας Περιφέρειας & Ασχήμιας, όπως την αποκαλούν οι γυμνασιακοί άρρενες κύκλοι, που είτε θα την απορρίψουν λόγω μόστρας, είτε θα την προσεγγίσουν με γνώμονα το συμφέρον τους, μην τυχόν και τους συστήσει στις μορφονιές φιλενάδες της.

Δεν φαντάζομαι να υπάρχει έστω και ένα σχολείο διαπλανητικά που να μην φοιτά ένα τέτοιο κορίτσι (ή και αγόρι) που περιθωριοποιείται εξαιτίας της όχι και τόσο ελκυστικής του εμφάνισης. Γεγονός που κρύβει και άλλες πιο σημαντικές προεκτάσεις, όπως την οικονομική αδυναμία να καλύψει κανείς τις ατέλειες του ή τον περιορισμό του προσώπου σε άλλα πιο σημαντικά κατά πως πιστεύει ενδιαφέροντα. Καλώς ή βασικά κακώς, με την ομορφάδα να παίζει τον ρόλο του καταλύτη της δημοτικότητας, κορίτσια σαν την Μπιάνκα, τίθενται στην άκρια, απομονώνονται, οδηγούνται μέχρι και την κατάθλιψη, μαραζώνουν. Ευτυχώς η περίπτωση του The Duff ποζάρει το πρόβλημα σε μια πιο ήπια - όχι σε ακρότητες, αφού χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα διαπόμπευσης της προσωπικότητας, όπως το διαδίκτυο και τα κοινωνικά μίντια - φόρμα, καθώς το κοριτσάκι, έχει και ένα, δυο, τρία στηρίγματα στο διάβα του, για να ξεπεράσει τους σκοπέλους. Ο απρόσμενος σύμμαχος γείτονας - σωματαράς και κάπτεν της ομάδας ποδοσφαίρου, τα κολλητάρια που τα είχε παρεξηγήσει, η τραλαλά ζωντοχήρα μαμά...

Σε κανένα του σημείο το φιλμάκι που υπογράφει ο (Οσκαρούχος παρακαλώ για το εξαιρετικό μικρού μήκους του, West Bank Story) Ari Sandel, δεν απαρνείται το πολύ χαλαρό, λυκειακό υφάκι, όλων των παρόμοιας συλλογιστικής δημιουργιών. Αντίθετα δεν είναι και λίγες οι φορές που πέφτει σε λακκούβες αισθητικής, όπως για παράδειγμα στην κοπιαριστή από την Pretty Woman σεκάνς του δοκιμαστηρίου. Έχει όμως στα υπέρ του, πως διατηρεί το τέμπο της αφήγησης του σε πολύ υψηλό επίπεδο για το σύνολο σχεδόν των ενενήντα λεπτών της διάρκειας, πως χρησιμοποιεί όλα εκείνα τα μέσα στο εκράν (SMS, Messenger) που χαρακτηρίζουν την μοντέρνα επικοινωνία των νέων ώστε ποτέ να μην βαρεθούν και τέλος πως δεν πέφτει στην λούμπα των εύκολων αμερικανιών, που θα μετέτρεπαν το δεδομένο ζόρι που ερευνά, μελετά και αναλύει, σε μια ακόμη καρικατουρίστικη σαχλαμάρα.

Για πες: Έκπληξη και μάλιστα μεγάλη, η δυναμικότατη ερμηνεία της χαρούμενης, ευέλικτης, πρόσχαρης και ολοζώντανης στην πίστα Mae Whitman, που δεν απουσιάζει ούτε από μισό καρέ του φιλμ, σηκώνοντας στις πλατούλες της το βάρος του χαρακτήρα που προτάσσει το The Duff. Πετυχαίνοντας μάλιστα και την ολοκληρωτική επαναφορά του φινάλε, του χάπι εντ φυσικά φινάλε, που βεβαίως τα πάσης φύσης μπούλινγκ έχουν πάει περίπατο και οι υπαίτιοι τους έχουν πάρει το μάθημα που τους αξίζει. Μακάρι να ήταν έτσι και η αλήθεια, δηλαδή...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Απριλίου 2015 από την Odeon