1001 Γραμμάρια
του Bent Hamer. Με τους Ane Dahl Torp, Laurent Stocker, Hildegun Riise, Per Christian Ellefsen, Peter Hudson
Χωρίς... μέτρο!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Πολλά «κιλά» σινεμά!
Υπάρχουν ταινίες που μπορούν να σου φτιάξουν την ημέρα – και τη νύχτα! Ταινίες που δεν παριστάνουν κάτι που δεν είναι. Κινούνται μακριά από ακαδημαϊσμό και κομφορμισμό, σοβαροφάνεια και κακώς εννοούμενο φορμαλισμό. Μιλούν απλά, έξυπνα, αστεία, στοχεύοντας και στο μυαλό και στην καρδιά. Σε παρασύρουν στο ρυθμό τους, στην ιστορία τους, σε κάνουν να νιώσεις οικειότητα για τους ανθρώπους τους. Τους νιώθεις δικούς σου ανθρώπους, γελάς με τα αστεία τους, στεναχωριέσαι με τις πίκρες τους, θα ήθελες να τους νουθετήσεις ή να χαζολογήσεις μαζί τους πίνοντας καφέ. Τέτοια ταινία είναι το «1001 γραμμάρια». Γενικώς, τέτοιες είναι οι ταινίες του Bent Hamer, τουλάχιστον αυτές που έχουμε δει.
Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο τελευταίο Φεστιβάλ του Τορόντο στο πρόγραμμα Masters, στη συνέχεια προβλήθηκε στα Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου, του Σικάγο, του Τόκιο και της Θεσσαλονίκης ανάμεσα σε άλλα, ενώ επιλέχθηκε ως η επίσημη πρόταση της Νορβηγίας για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Η υπόθεση: Το Χιλιόγραμμο είναι η μάζα του πρότυπου χιλιόγραμμου, ενός κυλίνδρου από ιριδιούχο λευκόχρυσο που φυλάσσεται στο Διεθνές Γραφείο Μέτρων και Σταθμών των Σεβρών στη Γαλλία. Κάθε χώρα έχει το δικό της Χιλιόγραμμο, το οποίο συγκρίνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα με το πρότυπο. Η Μαρίε είναι μια όμορφη γυναίκα που εργάζεται στο Γραφείο Μέτρων και Σταθμών της Νορβηγίας. Βρίσκεται σε διαδικασία οδυνηρού διαζυγίου με τον πιλότο (σύντομα, πρώην) σύζυγό της και «αφεντικό» της στο Γραφείο είναι ο χήρος πατέρας της. Η Μαρίε ζει μέσα στη ρουτίνα, την επανάληψη, τη μοναξιά. Όταν όμως αναγκαστεί να πάει εκείνη στο Παρίσι αντί για τον πατέρα της προκειμένου να παραβρεθεί στην ετήσια συνάντηση με συναδέλφους της από όλο τον κόσμο, κάτι θα αλλάξει. Μια νέα γνωριμία. Μια υπόσχεση για καλύτερο βίο. Τελικά, η Μαρίε αναγκάζεται να «συμβιβαστεί» με το πόσο πραγματικά ζυγίζει η ανθρώπινη ζωή και με ποια μέτρα και σταθμά σκοπεύει να ζήσει.
Η άποψή μας: Αγαπάμε Bent Hamer. Αγαπάμε την ανθρωπιά του. Αγαπάμε το χιούμορ του. Αγαπάμε την ιδιοφυία του, την χωρίς μεγαλοστομίες και αλαζονεία. Αγαπάμε τη συγκίνηση που βγάζουν οι ταινίες του. Κι αγαπάμε τον τρόπο που συνήθως μαθαίνουμε και κατιτίς επιστημονικό και ενδιαφέρον παρακολουθώντας τα φιλμ του. Τούτη είναι η έβδομη μεγάλου μήκους ταινία του και είναι ό,τι πιο κοντινό στη μεγάλη του επιτυχία (για τα μέτρα του βεβαίως, δεν μιλάμε και για μπλοκμπάστερ), το «Ιστορίες της κουζίνας» (Kitchen Stories, 2003). Εδώ, η μοναχική και απογοητευμένη από τη ζωή της Μαρίε (η Ane Dahl Torp που την υποδύεται, παρουσιάζει απίστευτη φυσιογνωμική ομοιότητα – και σωματική – με την Kathleen Turner στα νιάτα της, τότε, στη δεκαετία του ΄80 όπου μας είχε τρελάνει όλους!) θα ηρεμήσει όταν γνωρίσει (και εντέλει ερωτευθεί) τον έναν Γάλλο φυσικό, τον Πι. Ο Πι είναι τόσο χαλαρός όσο εκείνη είναι σφιγμένη, τόσο θερμός όσο εκείνη είναι ψυχρή, τόσο συναισθηματικός όσο εκείνη είναι λογική. Ο άνθρωπος κάνει work in progress σχετικά με το ότι το κελάιδημα των καρδερίνων αλλάζει όσο πλησιάζουν από την ύπαιθρο στην πόλη! Για να επικοινωνούν καλύτερα μεταξύ τους, μιας που έχουν να αντιμετωπίσουν και τον θόρυβο του άστεως!
Δεν γνωρίζω αν διαθέτουμε στη χώρα μας ανάλογο Γραφείο Μέτρων και Σταθμών (ελπίζω πως ναι, φοβάμαι πως όχι), αλλά ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα με τη διαδικασία, την επιστημονική ιεροτελεστία και το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται σε πράγματα που επηρεάζουν άμεσα τις ζωές μας, χωρίς η τεράστια πλειοψηφία ημών ούτε καν να έχει την παραμικρή ιδέα για την ύπαρξή τους. Ο Hamer, βέβαια, παίρνει ξεκάθαρα το μέρος του Αφρικάνου σύνεδρου, τονίζοντας λογικά πως καλή η επιστήμη και χρήσιμη αλλά πολλές φορές όσοι ασχολούνται με κάτι συγκεκριμένο σε επίπεδο εξειδίκευσης, ομφαλοσκοπούν. Δοσμένοι τόσο πολύ στην επιστήμη τους και αποκομμένοι από την πραγματική ζωή, θεωρούν πως κάνουν κάτι το οποίο μπορεί να οδηγήσει μέχρι και σε πολέμους! Γλυκύτατη ταινία, είδαμε και ηλεκτρονικό αυτοκίνητο (το νορβηγικό buddy, με τεράστιο φορτιστή και καλώδιο, σούπερ), είδαμε κι ένα πολύ τακτοποιημένο συγκρότημα κατοικιών, καταλάβαμε πως δεν κάνει πάντα κρύο στη Νορβηγία, ερωτευθήκαμε την κοπελιά, γενικώς καλά περάσαμε.
ΥΓ 1: Ο έρωτας δεν είναι μετρήσιμος. Δεν μπορεί να είσαι πολύ ερωτευμένος ή λίγο ή τόσα κιλά ή τόσα μέτρα. Ή είσαι ή δεν είσαι. ΥΓ 2: Εντάξει ρε φίλε, καλά είναι τα 15,5 εκατοστά, το παράκανες με τα 18...
Η υπόθεση: Το Χιλιόγραμμο είναι η μάζα του πρότυπου χιλιόγραμμου, ενός κυλίνδρου από ιριδιούχο λευκόχρυσο που φυλάσσεται στο Διεθνές Γραφείο Μέτρων και Σταθμών των Σεβρών στη Γαλλία. Κάθε χώρα έχει το δικό της Χιλιόγραμμο, το οποίο συγκρίνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα με το πρότυπο. Η Μαρίε είναι μια όμορφη γυναίκα που εργάζεται στο Γραφείο Μέτρων και Σταθμών της Νορβηγίας. Βρίσκεται σε διαδικασία οδυνηρού διαζυγίου με τον πιλότο (σύντομα, πρώην) σύζυγό της και «αφεντικό» της στο Γραφείο είναι ο χήρος πατέρας της. Η Μαρίε ζει μέσα στη ρουτίνα, την επανάληψη, τη μοναξιά. Όταν όμως αναγκαστεί να πάει εκείνη στο Παρίσι αντί για τον πατέρα της προκειμένου να παραβρεθεί στην ετήσια συνάντηση με συναδέλφους της από όλο τον κόσμο, κάτι θα αλλάξει. Μια νέα γνωριμία. Μια υπόσχεση για καλύτερο βίο. Τελικά, η Μαρίε αναγκάζεται να «συμβιβαστεί» με το πόσο πραγματικά ζυγίζει η ανθρώπινη ζωή και με ποια μέτρα και σταθμά σκοπεύει να ζήσει.
Η άποψή μας: Αγαπάμε Bent Hamer. Αγαπάμε την ανθρωπιά του. Αγαπάμε το χιούμορ του. Αγαπάμε την ιδιοφυία του, την χωρίς μεγαλοστομίες και αλαζονεία. Αγαπάμε τη συγκίνηση που βγάζουν οι ταινίες του. Κι αγαπάμε τον τρόπο που συνήθως μαθαίνουμε και κατιτίς επιστημονικό και ενδιαφέρον παρακολουθώντας τα φιλμ του. Τούτη είναι η έβδομη μεγάλου μήκους ταινία του και είναι ό,τι πιο κοντινό στη μεγάλη του επιτυχία (για τα μέτρα του βεβαίως, δεν μιλάμε και για μπλοκμπάστερ), το «Ιστορίες της κουζίνας» (Kitchen Stories, 2003). Εδώ, η μοναχική και απογοητευμένη από τη ζωή της Μαρίε (η Ane Dahl Torp που την υποδύεται, παρουσιάζει απίστευτη φυσιογνωμική ομοιότητα – και σωματική – με την Kathleen Turner στα νιάτα της, τότε, στη δεκαετία του ΄80 όπου μας είχε τρελάνει όλους!) θα ηρεμήσει όταν γνωρίσει (και εντέλει ερωτευθεί) τον έναν Γάλλο φυσικό, τον Πι. Ο Πι είναι τόσο χαλαρός όσο εκείνη είναι σφιγμένη, τόσο θερμός όσο εκείνη είναι ψυχρή, τόσο συναισθηματικός όσο εκείνη είναι λογική. Ο άνθρωπος κάνει work in progress σχετικά με το ότι το κελάιδημα των καρδερίνων αλλάζει όσο πλησιάζουν από την ύπαιθρο στην πόλη! Για να επικοινωνούν καλύτερα μεταξύ τους, μιας που έχουν να αντιμετωπίσουν και τον θόρυβο του άστεως!
Δεν γνωρίζω αν διαθέτουμε στη χώρα μας ανάλογο Γραφείο Μέτρων και Σταθμών (ελπίζω πως ναι, φοβάμαι πως όχι), αλλά ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα με τη διαδικασία, την επιστημονική ιεροτελεστία και το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται σε πράγματα που επηρεάζουν άμεσα τις ζωές μας, χωρίς η τεράστια πλειοψηφία ημών ούτε καν να έχει την παραμικρή ιδέα για την ύπαρξή τους. Ο Hamer, βέβαια, παίρνει ξεκάθαρα το μέρος του Αφρικάνου σύνεδρου, τονίζοντας λογικά πως καλή η επιστήμη και χρήσιμη αλλά πολλές φορές όσοι ασχολούνται με κάτι συγκεκριμένο σε επίπεδο εξειδίκευσης, ομφαλοσκοπούν. Δοσμένοι τόσο πολύ στην επιστήμη τους και αποκομμένοι από την πραγματική ζωή, θεωρούν πως κάνουν κάτι το οποίο μπορεί να οδηγήσει μέχρι και σε πολέμους! Γλυκύτατη ταινία, είδαμε και ηλεκτρονικό αυτοκίνητο (το νορβηγικό buddy, με τεράστιο φορτιστή και καλώδιο, σούπερ), είδαμε κι ένα πολύ τακτοποιημένο συγκρότημα κατοικιών, καταλάβαμε πως δεν κάνει πάντα κρύο στη Νορβηγία, ερωτευθήκαμε την κοπελιά, γενικώς καλά περάσαμε.
ΥΓ 1: Ο έρωτας δεν είναι μετρήσιμος. Δεν μπορεί να είσαι πολύ ερωτευμένος ή λίγο ή τόσα κιλά ή τόσα μέτρα. Ή είσαι ή δεν είσαι. ΥΓ 2: Εντάξει ρε φίλε, καλά είναι τα 15,5 εκατοστά, το παράκανες με τα 18...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Απριλίου 2015 από την One From The Heart
1 σχόλια:
"Δεν γνωρίζω αν διαθέτουμε στη χώρα μας ανάλογο Γραφείο Μέτρων και Σταθμών..."
΄Έχουμε. Εϊναι ο Ελληνικός Οργανισμός Τυποποπιησης (ΕΛΟΤ)!
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική