Κάθε Στιγμή Μετράει
των Richard Glatzer, Wash Westmoreland. Με τους Julianne Moore, Alec Baldwin, Kristen Stewart, Kate Bosworth, Hunter Parrish, Shane McRae, Stephen Kunken, Victoria Cartagena, Seth Gilliam
Μένω Όρθιος! Αγωνίζομαι...
του zerVo (@moviesltd) 
Ύπουλα και άτιμα κτυπήματα αυτά τα αυτοάνοσα νοσήματα του κεντρικού νευρικού συστήματος. Αδιάκριτα και χωρίς συγκεκριμένη προειδοποίηση, οπλίζουν το πιστόλι, σημαδεύουν και όποιον άτυχο πάρει το βόλι, από την μια στιγμή στην άλλη νιώθει ολάκερο τον κόσμο του να γκρεμίζεται εκεί που τα πάντα κυλούσαν ρολόι. Κι αν μεγάλο μέρος των μοντέρνων αυτών παθήσεων αντιμετωπίζεται με ανείπωτο σθένος, κουράγιο και τόλμη από τους ασθενείς, υπάρχουν περιπτώσεις που ο εκφυλισμός των εγκεφαλικών κυττάρων έχει δυσάρεστα αποτελέσματα για τους πάσχοντες, που βλέπουν σε μικρό χρονικό διάστημα να χάνουν την αυτοκυριαρχία και τον έλεγχο. Με τον μαραθώνιο αγώνα της ανάκτησης της αξιοπρέπειας ενός συνανθρώπου μας, που λαβώθηκε από την πιο κοινή μορφή άνοιας, ασχολείται η διδακτική (με την έννοια την μαθησιακή και όχι την ηθικολογική) ασχολείται η πολυβραβευμένη δραματική στιγμή με τον τίτλο Still Alice.
Μόλις πέρασε τα πενήντα της χρόνια, η δημοφιλής στους μαθητικούς κύκλους του Πανεπιστημίου Κολούμπια καθηγήτρια γλωσσολογίας Δρ Άλις Χάουλαντ, ευτυχισμένη σύζυγος και μητέρα τριών ενήλικων παιδιών, δεν θα μπορούσε να φανταστεί το κτύπημα που της επιφύλασσε η μοίρα. Μετά από τα πρώτα συμπτώματα που θα νιώσει, λησμονώντας βασικές συνήθειες της καθημερινότητας της, θα επισκεφτεί τον νευρολόγο που θα της ανακοινώσει πως πάσχει από την Νόσο Αλτσχάιμερ, σε μια από τις πιο σπάνιες μορφές της που κτυπά ασθενείς νεαρότερης ηλικίας από την συνηθισμένη. Έχοντας μάλιστα, έντονα τα σημάδια της γενετικής προδιάθεσης, αφού πέρα από τον πατέρα της που έπασχε επίσης, το τεστ βγήκε θετικό για την μεγάλη της κόρη, αρνητικό για τον γιο, ενώ η μικρότερη και πιο ατίθαση θυγατέρα της αποφάσισε να μην μπει σε αυτή την διαδικασία.
Κι ενώ η δίχως ακρότητες καθημερινότητα, της μέχρι πρότινος ευτυχισμένης φαμίλιας θα κλονιστεί, η δυναμικότατη έως χθες γυναίκα θα αντιληφθεί πως με σταθερούς ρυθμούς η κατάσταση της υγείας της χειροτερεύει. Γεγονός που δεν θα έχει επιπτώσεις μόνο στον επαγγελματικό της χώρο ή στην σχέση της με τον μεγαλογιατρό σύζυγό της, αλλά γενικότερα στον ανεξάρτητο και δίχως δεσμεύσεις τρόπο συμπεριφοράς, που είχε επιλέξει να διαβιώνει μέχρι την στιγμή που η αρρώστια άρχισε να εκδηλώνεται.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η σημερινή κοινωνία είναι πολύ πιο πληροφορημένη γύρω από την δύσκολη αυτή περίσταση, από όσο πριν από μια δεκαετία, όσο η νόσος δεν είχε ακόμη διαδοθεί ευρύτερα, το πόνημα του διδύμου των Richard Glatzer (και ο ίδιος κτυπημένος από ALS) και Wash Westmoreland, την προσεγγίζει με την ευθύνη που κάτι τέτοιο θα μπορούσε να έχει συμβεί στο πιο αγαπημένο μας πρόσωπο. Προβάλλοντας μέσα από στιγμιότυπα σταδιακά αυξανόμενης δραματικότητας, τον τρόπο που το μυαλό της παθούσας αργοπεθαίνει, όπως άλλωστε και η ίδια ανήμπορη να το φανταστεί, το εξομολογείται στον μέχρι ενός ορίου συγκαταβατικό της συμβίο.
Η Άλις, όμως, υπόδειγμα δύναμης και θέλησης δεν θα το βάλει κάτω και θα πολεμήσει με όσες ικμάδες πίστης της απομένουν για να αποδείξει πως παραμένει ακόμη η ίδια μητέρα, η ίδια σύντροφος, η ίδια δασκάλα, η ίδια αξιοπρεπής γυναίκα με εκείνη που ήταν προτού η τραγωδία της κτυπήσει την πόρτα. Με ένα πολύ όμορφο σεναριακό εύρημα, το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας επιλέγεται να είναι μια αυθεντία στον τομέα της, μια αναγνωρισμένη παγκοσμίως επιστήμονας των μεθόδων επικοινωνίας, που - τι ειρωνεία - οι πρώτες ενδείξεις της αρρώστιας θα έχουν αντίκτυπο στις λέξεις, που εκείνη προ ολίγου έπαιζε στα δάκτυλα της, σε οποιεσδήποτε μορφές τους.
Κακά τα ψέματα όμως, όσο κι αν το πλησίασμα του θέματος από τους δημιουργούς, είναι τόσο ρεαλιστικό ώστε να γνωρίσει στο κοινό πραγματικότητες που μάλλον αγνοούσε, δίχως την παρουσία αυτής της συγκεκριμένης πρωταγωνίστριας στον βασικό ρόλο, το Still Alice θα ήταν μια εντελώς διαφορετική ταινία. Επί δύο ώρες δεν υπάρχει το παραμικρό συναίσθημα που να μην παρελαύνει από το πρόσωπο της μίας και μοναδικής Julianne Moore, που ώρα με την ώρα από ελκυστικά όμορφο, σκληραίνει καθώς προχωρούν τα στάδια της άνοιας. Ελπίδα, φόβος, αισιοδοξία, τρόμος, ευθύνη, απόγνωση, θετικά και αρνητικά φίλινγκς διαδέχονται ακατάπαυστα το ένα το άλλο, έχοντας πάντοτε όμως σαν κοινή συνισταμένη την ίδια ματιά της Αμερικανίδας ερμηνεύτριας, που χάρη στο ατέρμονο μπουκέτο εκφράσεων της, απέσπασε μετά ευκολίας το όσκαρ α' γυναικείας ερμηνείας για φέτος. Λυπητερό το ανάγνωσμα, μόνο για να θαυμάσει κανείς το συνταρακτικό σόλο της Julianne αξίζει και με το παραπάνω το διάβασμα του...
Για πες: Κάθε στιγμή μετράει λοιπόν και αυτό δυστυχώς δεν το αντιλαμβάνεται όποιος είναι απέξω από τον χορό, που αντιμετωπίζει την κάθε του νέα ημέρα με το απαισιόδοξο βλέμα της επερχόμενης ρουτίνας. Κάθε στιγμή μετράει από εδώ και πέρα, για έναν άνθρωπο που σφύζει μεν από ζωή, γνωρίζει όμως πολύ καλά πως κάθε αύριο που ξημερώνει θα τον βρει εντελώς διαφορετικό άτομο από χθες. Στην ψυχή του είναι η απάντηση, αυτός ο άνθρωπος να είναι καλύτερος και προπάντων ακόμη όρθιος και αγωνιστής...
Κι ενώ η δίχως ακρότητες καθημερινότητα, της μέχρι πρότινος ευτυχισμένης φαμίλιας θα κλονιστεί, η δυναμικότατη έως χθες γυναίκα θα αντιληφθεί πως με σταθερούς ρυθμούς η κατάσταση της υγείας της χειροτερεύει. Γεγονός που δεν θα έχει επιπτώσεις μόνο στον επαγγελματικό της χώρο ή στην σχέση της με τον μεγαλογιατρό σύζυγό της, αλλά γενικότερα στον ανεξάρτητο και δίχως δεσμεύσεις τρόπο συμπεριφοράς, που είχε επιλέξει να διαβιώνει μέχρι την στιγμή που η αρρώστια άρχισε να εκδηλώνεται.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η σημερινή κοινωνία είναι πολύ πιο πληροφορημένη γύρω από την δύσκολη αυτή περίσταση, από όσο πριν από μια δεκαετία, όσο η νόσος δεν είχε ακόμη διαδοθεί ευρύτερα, το πόνημα του διδύμου των Richard Glatzer (και ο ίδιος κτυπημένος από ALS) και Wash Westmoreland, την προσεγγίζει με την ευθύνη που κάτι τέτοιο θα μπορούσε να έχει συμβεί στο πιο αγαπημένο μας πρόσωπο. Προβάλλοντας μέσα από στιγμιότυπα σταδιακά αυξανόμενης δραματικότητας, τον τρόπο που το μυαλό της παθούσας αργοπεθαίνει, όπως άλλωστε και η ίδια ανήμπορη να το φανταστεί, το εξομολογείται στον μέχρι ενός ορίου συγκαταβατικό της συμβίο.
Η Άλις, όμως, υπόδειγμα δύναμης και θέλησης δεν θα το βάλει κάτω και θα πολεμήσει με όσες ικμάδες πίστης της απομένουν για να αποδείξει πως παραμένει ακόμη η ίδια μητέρα, η ίδια σύντροφος, η ίδια δασκάλα, η ίδια αξιοπρεπής γυναίκα με εκείνη που ήταν προτού η τραγωδία της κτυπήσει την πόρτα. Με ένα πολύ όμορφο σεναριακό εύρημα, το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας επιλέγεται να είναι μια αυθεντία στον τομέα της, μια αναγνωρισμένη παγκοσμίως επιστήμονας των μεθόδων επικοινωνίας, που - τι ειρωνεία - οι πρώτες ενδείξεις της αρρώστιας θα έχουν αντίκτυπο στις λέξεις, που εκείνη προ ολίγου έπαιζε στα δάκτυλα της, σε οποιεσδήποτε μορφές τους.
Κακά τα ψέματα όμως, όσο κι αν το πλησίασμα του θέματος από τους δημιουργούς, είναι τόσο ρεαλιστικό ώστε να γνωρίσει στο κοινό πραγματικότητες που μάλλον αγνοούσε, δίχως την παρουσία αυτής της συγκεκριμένης πρωταγωνίστριας στον βασικό ρόλο, το Still Alice θα ήταν μια εντελώς διαφορετική ταινία. Επί δύο ώρες δεν υπάρχει το παραμικρό συναίσθημα που να μην παρελαύνει από το πρόσωπο της μίας και μοναδικής Julianne Moore, που ώρα με την ώρα από ελκυστικά όμορφο, σκληραίνει καθώς προχωρούν τα στάδια της άνοιας. Ελπίδα, φόβος, αισιοδοξία, τρόμος, ευθύνη, απόγνωση, θετικά και αρνητικά φίλινγκς διαδέχονται ακατάπαυστα το ένα το άλλο, έχοντας πάντοτε όμως σαν κοινή συνισταμένη την ίδια ματιά της Αμερικανίδας ερμηνεύτριας, που χάρη στο ατέρμονο μπουκέτο εκφράσεων της, απέσπασε μετά ευκολίας το όσκαρ α' γυναικείας ερμηνείας για φέτος. Λυπητερό το ανάγνωσμα, μόνο για να θαυμάσει κανείς το συνταρακτικό σόλο της Julianne αξίζει και με το παραπάνω το διάβασμα του...
Για πες: Κάθε στιγμή μετράει λοιπόν και αυτό δυστυχώς δεν το αντιλαμβάνεται όποιος είναι απέξω από τον χορό, που αντιμετωπίζει την κάθε του νέα ημέρα με το απαισιόδοξο βλέμα της επερχόμενης ρουτίνας. Κάθε στιγμή μετράει από εδώ και πέρα, για έναν άνθρωπο που σφύζει μεν από ζωή, γνωρίζει όμως πολύ καλά πως κάθε αύριο που ξημερώνει θα τον βρει εντελώς διαφορετικό άτομο από χθες. Στην ψυχή του είναι η απάντηση, αυτός ο άνθρωπος να είναι καλύτερος και προπάντων ακόμη όρθιος και αγωνιστής...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Μαρτίου 2015 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική