Movies Ltd

Chappie, as in Crappy

του gaRis (@takisgaris)

Από το νοτιοαφρικάνικο Jo΄Burg μέχρι το δικό μας Χολυγούδι - των φτωχών - Vancouver, η απόσταση μεγάλη και η ξενιτιά βαριά για τον 18άρη Neill Blomkamp που ήρθε στον Κάναδα για να σπουδάσει 3D Animation (παρότι δηλωμένος πολέμιος του 3D) και ειδικούς εφφέδες. Γνωρίζει στη σχολή την Terri Tatchell και την παντρεύεται. Με άκλειστα τα 30, γράφουν κατ΄ εμέ τη σημαντικότερη scifi δημιουργία της τελευταίας 20ετίας, το District 9, που ευλογημένο από τον Peter Jackson τους φέρνει στα Όσκαρς, μέχρι και την υποψηφιότητα για Καλύτερη Ταινία (2009). Το μπαμ είναι ανάλογο του Shyamalan και της Έκτης Αίσθησης 10 χρόνια νωρίτερα (μείον το εισπρακτικό φαινόμενο που απετέλεσε η τελευταία). Όλοι περιμένουμε τη μετάβαση του Neill σε μπλοκμπαστερικά νερά και ευπρόβλεπτα απογοητευόμαστε (διαφωνεί κανείς;) με το πομπώδες, αργόσυρτο και απογυμνωμένο από την φρεσκάδα του District 9, Elysium (2013). Άλλοι θα πούνε πως το μόνο που μένει στη θύμηση, αυτός ο Matt Damon ο οποίος είναι από μόνος του αιτία να καεί ένα φιλόδοξο ιντραστρικό εγχείρημα (εισάγεται νύξη περί Interstellar).

Και ναι, ναι, ο Hans Zimmer (γιατί δε λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή Βαγγελίστρα μου μεγάλη η Χάρη σου) κρεσεντάρει ΚΑΙ στον Chappie, γιατί ΕΤΣΙ. Κατά τα λοιπά ο Blomkamp, εκτός της συζύγου επί της συγγραφής, βασίζεται καστ-ικώς σε βου εθνική νοτιοαφρικάνων συμπατριωτών -θαυμαστών - μασκώτ - φίλων, με την μαϊντανέ προσθήκη του φέροντος μούσι και καραβλαχιά-αστραλέζικη προφορά σε ρόλο τύπου βίλαιν Hugh Jackman και την πρωτόγνωρα αδιάφορη, απλά- για-το-paycheck σύμβολο του είδους Sigourney Weaver, ως τρήμπιουτ στην ταινία-φετίχ (και δική) του Alien. Αφού ανοίξαμε θέμα για τις επιρροές του Neill, ας το πάρει το ποτάμι: Από τον Verhoeven και το Robocop ίσαμε το A.I. και τον E.T., o Τσάπης είναι μια ανκάνυβάλυ ρομπότα που έχει σχέση με τον Asimov όσο τα καρκατσουλιά πανκέρος που γίνονται οι θετοί του γονείς (Ninja και Yo-landi συντρίβουν το Κάλτ) με το Road Warriors. Ξεπατικωσούρα.

Ο «πατέρας - κομπιουτεράς» Dev Patel θυμίζει εύστοχα τα καθόλου Slumdogs παιδιά στα ITLabs της Ινδίας, αλλά εδώ είναι Τζόμπεργκ, Γιοχάνεσμπεργκ ρε παιδί μου και η σινεμά βεριτέ εικονογράφηση και το στοπ μόσιον μαζί με την εκνευριστική μέχρι απέχθειας φωνή του Chappie (ο κολλητός του - πανταχού παρών Sharlto Copley) βγάζουν μια αίσθηση τενεκέ, χωρίς το μεράκι του (χαραμισμένου στο Χόλυγουντ) Del Toro στο Pacific Rim. Ο φρεσκαδούρας ως οιονεί άνθρωπος Chappie αλλάζει ως προσωπικότητα ανάλογα με την παρέα του με άγαρμπο, αδέξια χιουμοριστικό τρόπο, προσπερνώντας όλες τις ευκαιρίες να συναρπάσει στο εντελώς αβλεπί. Όταν ο Blomkamp γυρνούσε το District 9, το μήνυμα ήταν το Απάρτχάιντ. Στο Elysium, στόχος ήταν η καταπίεση του μετανάστη από την προνομιούχο πλουτοκρατία. Στο Chappie, ο μελλοντικός ρημπούτορας του Alien βολεύεται στα περίπου επιταυτά, χάνοντας μια τρανή ευκαιρία: Να ρητορεύσει ενάντια στην αντικατάσταση της ανθρώπινης συνείδησης από το δυστοπικό αφήγημα της νεοταξικής ασφάλειας ενάντια στην ατομική ελευθερία.

Για πες: Τεράστια ευκαιρία πεταμένη στον κουβά με τις βίδες και τα παξιμάδια του Chappie για τον Blomkamp που προφανώς αποποιείται τον τίτλο του σωτήρα της scifiμυθολογίας όμως οι οπαδοί –και δη οι φανς των Alien έχουν άλλες προσδοκίες. Η ελπίδα, προς το παρόν ενταφιασμένη στο σωρό του φτηνιάρικου τελάρου του Chappie, παραμένει για τον ακόμη νεαρό καλλιτέχνη να φιλτράρει την ουμανιστική του αλληγορία σε καμβά σημειωτικής, λυτρωμένης από φτηνιάρικα φτιασίδια βίαιης χοντροπλακίτσας. Το ταλέντο υπάρχει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Μαρτίου 2015 από την Feelgood