1.000 Φορές Καληνύχτα
του Erik Poppe. Με τους Juliette Binoche, Nikolaj Coster-Waldau, Maria Doyle Kennedy, Larry Mullen Jr, Mads Ousdal
Ματωμένο κλείστρο
του zerVo (@moviesltd) 
Υπάρχει μια λεπτή κόκκινη γραμμή, στην πορεία κάθε ανθρώπου, που άπαξ και την διαβεί, πλέον αλλάζουν ριζικά τα πάντα στον τρόπο σκέψης, οργάνωσης και συμπεριφοράς του. Με το που μπει στην ταυτότητα του υποκειμένου η ένδειξη "γονιός", αυτοστιγμεί οι υποχρεώσεις και οι υπευθυνότητες του είναι τέτοιου σοβαρού και σημαντικού μεγέθους, που οι όποιες προσωπικές φιλοδοξίες ενδέχεται να μειώσουν την πατρική ποιότητα παροχής υπηρεσιών, θα πρέπει αν όχι να εκμηδενιστούν, να περιοριστούν σημαντικότατα. Σε οποιανδήποτε άλλη εξέλιξη, εφόσον το ζήτημα δεν είναι είναι αμιγώς βιοποριστικό και έχει να κάνει πιότερο με τα προσωπικά θέλω του τύποις οικογενειάρχη, τότε εκείνος κρίνεται ανάξιος του - κορυφαίου - τίτλου. Κι η ηθική τιμωρία του είναι πολύ πιο βασανιστική από οποιανδήποτε άλλη υπαρκτή νομική...
Πρόκειται για μια από τις διασημότερες φωτορεπόρτερ του κόσμου, κορυφή που έχει αγγίξει χάρη στην επιμονή της να τραβήξει το καλύτερο καρέ, κυριολεκτικά μέσα στην δίνη του πολέμου. Ρίσκο που κάποια στιγμή θα της κοστίσει ακριβά όμως, αφού χάρη στην επαγγελματική της δίψα, θα βρεθεί αυτόπτης μάρτυρας σε αποστολή αυτοκτονίας στο Αφγανιστάν και παραλίγο να πληρώσει με την ίδια της την ζωή. Μη σκεπτόμενη συνάμα, πως πίσω στο σπίτι (στην καταπράσινη Ιρλανδία) την περιμένουν δυο μικρά κορίτσια κι ένας αξιαγάπητος άντρας που κάθε βράδυ αγωνιούν για την τύχη της, καθώς γνωρίζουν πως ο χάρος παραμονεύει δίπλα σε κάθε της κλικ
Οπότε πέφτει τελεσίγραφο από τον κύρη του σπιτιού. Ή κρεμάς μια για πάντα την Canon ή γυρνάς στην αγκάλη και την θαλπωρή της φαμίλιας σου, που σε καρτερεί πως και πως, μη έχοντας σε ούτε καν αχνά στην μνήμη, θεωρώντας σε missing in action. Φυσικά η φωτογράφος θα ταρακουνηθεί από το φιρμάνι, φυσικά και θα θελήσει να αναπληρώσει όλα όσα μητρικά ποτέ δεν πρόσφερε στις θυγατέρες της, φυσικά και θα καταλάβει τον πόνο του συμβίου της, που για χίλιες τουλάχιστον φορές στα όνειρα του της ευχήθηκε εκ του μακρόθεν καληνύχτα, κάπου μέσα της όμως το σαράκι θα την κατατρώει, πως έχει αφήσει το δημιουργικό έργο ανολοκλήρωτο.
Πρόκειται βεβαίως για μια στάση που δεν δύναται να δικαιολογηθεί, υπό κανονικές οικογενειακές συνθήκες. Η Ρεμπέκα όμως,. νιώθει η ίδια στα βάθη της ψυχής της πως επιτελεί ακτιβιστική πράξη φωτογραφίζοντας - με έκδηλο μίσος και μηδενικό τρόμο είναι η αλήθεια - όλα όσα παρανοϊκά συμβαίνουν στα μέτωπα του πολέμου. Ο ζυγός όμως, όταν στην αντιδιαστολή του έχει την όψη της μητέρας / συντρόφου, δεν μπορεί ουδέποτε να γείρει προς την μεριά της θέλησης της, όσο κι αν μέσα από τον φακό της μπορεί να ξεσηκώσει την διεθνή κοινότητα και να σώσει - ει δυνατόν - κάποιους αθώους που βασανίζονται από το γιαταγάνι.
Το δράμα του Νορβηγού σκηνοθέτη Erik Poppe, που έργα του μέχρι στιγμής στον τόπο μας, όπως τα Hawaii, Oslo και Troublewater, έχουμε δει μόνο σε φεστιβαλικά προγράμματα, διαθέτει μερικές έντονα συγκινησιακά φορτισμένες στιγμές, με αποκορύφωμα εκείνη την καθηλωτική εισαγωγική, που κυριολεκτικά σοκάρει με την ρεαλιστική αναπαράσταση της προετοιμασίας της μάρτυρα - βομβιστή. Η οποία όμως δοσμένη ποιητικά από τον Σκανδιναβό, σχηματίζει και μια πιο αλληγορική αντίληψη στην ματιά του θεατή, τοποθετώντας στην θέση της Μουσουλμάνας, την ίδια την φιγούρα της φωτογράφου, που μέσα της αισθάνεται κι εκείνη σαν νεκρή, έχοντας απολέσει όλα όσα θα μπορούσαν να σκιτσάρουν την ζωή της ευτυχισμένη.
Ευτύχημα για το έργο, η παρουσία μιας εκ των κορυφαίων ερμηνευτριών της εποχής μας στον κεντρικό ρόλο. Η μελαγχολία άλλωστε που βγάζει στο βλέμμα η Juliette Binoche, δεν έχει ειλικρινές αντίκρυσμα από καμία άλλη, τουλάχιστον Ευρωπαία, σε συνδυασμό λοιπόν με το δυναμικό στυλ της καριερίστας που το έχει, δημιουργούν το κατάλληλο δέσιμο για να απεικονιστεί στο πανί, ο ζορισμένος ψυχικά χαρακτήρας. Συνοδευτικά, ο όποτε του κάνει κέφι καλός υποκριτικά, Nikolaj Coster Waldau υποδύεται με άνεση τον μοχλό πίεσης, προκειμένου η γυναίκα του να ρίξει και λίγο την προοπτική της και πέρα από το ματάκι της ακριβής της SLR...
Για πες: Με πολύ καλές στιγμές σασπένς στην φλογισμένη Καμπούλ και στην εμφυλιοπολεμική Κένυα, αλλά και όμορφα δομημένες εικόνες θλίψης για μια φιγούρα που έχει χάσει μέσα στην προσωπική της ματαιοδοξία τον δρόμο της, το 1000 Times Good Night, στέκεται υπέροχα ως μελέτη ενός χαρακτήρα που δεν γίνεται να αποκληθεί ως υποδειγματικός για την γονική του συναίσθηση. Μπορεί όμως να εξελιχθεί σε εμβληματικός, στον τρόπο που καταφέρνει να διεθνοποιήσει ένα ζήτημα, μέσα από το ματωμένο έργο του, .που το έχει πληρώσει με ένα πανάκριβο τίμημα ζωής.
Οπότε πέφτει τελεσίγραφο από τον κύρη του σπιτιού. Ή κρεμάς μια για πάντα την Canon ή γυρνάς στην αγκάλη και την θαλπωρή της φαμίλιας σου, που σε καρτερεί πως και πως, μη έχοντας σε ούτε καν αχνά στην μνήμη, θεωρώντας σε missing in action. Φυσικά η φωτογράφος θα ταρακουνηθεί από το φιρμάνι, φυσικά και θα θελήσει να αναπληρώσει όλα όσα μητρικά ποτέ δεν πρόσφερε στις θυγατέρες της, φυσικά και θα καταλάβει τον πόνο του συμβίου της, που για χίλιες τουλάχιστον φορές στα όνειρα του της ευχήθηκε εκ του μακρόθεν καληνύχτα, κάπου μέσα της όμως το σαράκι θα την κατατρώει, πως έχει αφήσει το δημιουργικό έργο ανολοκλήρωτο.
Πρόκειται βεβαίως για μια στάση που δεν δύναται να δικαιολογηθεί, υπό κανονικές οικογενειακές συνθήκες. Η Ρεμπέκα όμως,. νιώθει η ίδια στα βάθη της ψυχής της πως επιτελεί ακτιβιστική πράξη φωτογραφίζοντας - με έκδηλο μίσος και μηδενικό τρόμο είναι η αλήθεια - όλα όσα παρανοϊκά συμβαίνουν στα μέτωπα του πολέμου. Ο ζυγός όμως, όταν στην αντιδιαστολή του έχει την όψη της μητέρας / συντρόφου, δεν μπορεί ουδέποτε να γείρει προς την μεριά της θέλησης της, όσο κι αν μέσα από τον φακό της μπορεί να ξεσηκώσει την διεθνή κοινότητα και να σώσει - ει δυνατόν - κάποιους αθώους που βασανίζονται από το γιαταγάνι.
Το δράμα του Νορβηγού σκηνοθέτη Erik Poppe, που έργα του μέχρι στιγμής στον τόπο μας, όπως τα Hawaii, Oslo και Troublewater, έχουμε δει μόνο σε φεστιβαλικά προγράμματα, διαθέτει μερικές έντονα συγκινησιακά φορτισμένες στιγμές, με αποκορύφωμα εκείνη την καθηλωτική εισαγωγική, που κυριολεκτικά σοκάρει με την ρεαλιστική αναπαράσταση της προετοιμασίας της μάρτυρα - βομβιστή. Η οποία όμως δοσμένη ποιητικά από τον Σκανδιναβό, σχηματίζει και μια πιο αλληγορική αντίληψη στην ματιά του θεατή, τοποθετώντας στην θέση της Μουσουλμάνας, την ίδια την φιγούρα της φωτογράφου, που μέσα της αισθάνεται κι εκείνη σαν νεκρή, έχοντας απολέσει όλα όσα θα μπορούσαν να σκιτσάρουν την ζωή της ευτυχισμένη.
Ευτύχημα για το έργο, η παρουσία μιας εκ των κορυφαίων ερμηνευτριών της εποχής μας στον κεντρικό ρόλο. Η μελαγχολία άλλωστε που βγάζει στο βλέμμα η Juliette Binoche, δεν έχει ειλικρινές αντίκρυσμα από καμία άλλη, τουλάχιστον Ευρωπαία, σε συνδυασμό λοιπόν με το δυναμικό στυλ της καριερίστας που το έχει, δημιουργούν το κατάλληλο δέσιμο για να απεικονιστεί στο πανί, ο ζορισμένος ψυχικά χαρακτήρας. Συνοδευτικά, ο όποτε του κάνει κέφι καλός υποκριτικά, Nikolaj Coster Waldau υποδύεται με άνεση τον μοχλό πίεσης, προκειμένου η γυναίκα του να ρίξει και λίγο την προοπτική της και πέρα από το ματάκι της ακριβής της SLR...
Για πες: Με πολύ καλές στιγμές σασπένς στην φλογισμένη Καμπούλ και στην εμφυλιοπολεμική Κένυα, αλλά και όμορφα δομημένες εικόνες θλίψης για μια φιγούρα που έχει χάσει μέσα στην προσωπική της ματαιοδοξία τον δρόμο της, το 1000 Times Good Night, στέκεται υπέροχα ως μελέτη ενός χαρακτήρα που δεν γίνεται να αποκληθεί ως υποδειγματικός για την γονική του συναίσθηση. Μπορεί όμως να εξελιχθεί σε εμβληματικός, στον τρόπο που καταφέρνει να διεθνοποιήσει ένα ζήτημα, μέσα από το ματωμένο έργο του, .που το έχει πληρώσει με ένα πανάκριβο τίμημα ζωής.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Μαρτίου 2015 από την Danaos Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική