Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι
της Sam Taylor-Johnson. Με τους Dakota Johnson, Jamie Dornan, Eloise Mumford, Luke Grimes, Rita Ora, Victor Rasuk, Max Martini, Dylan Neal, Callum Keith Rennie, Jennifer Ehle, Marcia Gay Harden, Andrew Airlie
Ούτε με τριαντάφυλλο ρε άρρωστε...
του zerVo (@moviesltd) 
Επί της Αρχής. Με ενόχλησαν πολλά στην θεματική του κατά τεκμήριο πιο πολυσυζητημένου φιλμ της χρονιάς. Πες με παλιομοδίτη, πες με αναχρονιστικό, πες με κολλημένο σε δεκαετία μακρινή από την τωρινή, εγώ έχω μάθει και διατηρώ ακόμη τις συνθήκες που προστάζει το Ισχυρό και το Ωραίο φύλο. Δυνατό, όχι με την έννοια της παληκαροσύνης, μα της προστατευτικότητας και της ασφάλειας. Όμορφο, όχι με την σημασία απλά την θαυμαστική, μα πιότερο εκείνης του σεβασμού που δεν τσακίζεται ούτε με τριανταφυλλένιο ράπισμα. Τώρα από την άλλη θα μου πεις, όταν ο μορφονιός που πλακώνει στα μπουνίδια το κορίτσι του, έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα βιβλίων κι έχει σπάσει ρεκόρ προπώλησης εισιτηρίων, μάλλον κάτι τρέχει με την πάρτη μου κι όχι με σένα που τον γουστάρεις. Και εσένα θα σε σεβαστώ...
Χαμηλών τόνων και συνεσταλμένη φοιτητριούλα, η Αναστέιζα Στιλ, που ξοδεύει τα πρωινά της στο πανεπιστήμιο και τα απογεύματα της εργαζόμενη ως πωλήτρια σε χρωματοπωλείο, αναζητά την ευκαιρία εκείνη που θα αποτελέσει την βάση για την τέλεια πτυχιακή εργασία. Και χάρη στις γνωριμίες της κολλητής της και συγκατοίκου της, θα την βρει στην συνέντευξη που θα κλείσει με έναν από τους πλέον φημισμένους μπάτσελορς των βορειοδυτικών πολιτειών, τον κληρονόμο και τωρινό διαχειριστή του επιχειρηματικού κολοσσού Γκρέυ, Κρίστιαν. Από την πρώτη στιγμή που οι ματιές τους θα ενωθούν οι δυο νέοι θα αισθανθούν μια ηλεκτρισμένη έλξη να τους φέρνει κοντύτερα, σύντομα όμως θα αποκαλυφθούν οι πραγματικές διαστάσεις των απαιτήσεων του καθενός.
Κι αν για την ατημέλητη πιτσιρίκα, που εικοσάρισε μα ακόμη δεν έχει γευτεί το ερωτικό πάθος, δεν υπάρχει η παραμικρή έκπληξη, πως στο πρόσωπο του ζάπλουτου εργένη ψάχνει τον σύντροφο που πάνω του μπορεί να κτίσει τα συναισθηματικά της όνειρα, για τον Μίστερ Γκρέυ, η κατάσταση είναι κάπως διαφορετική και σαφώς πιο πιπεράτη. Μεγαλωμένος σε βάναυσο οικογενειακό περιβάλλον και υιοθετημένος από την πλούσια φαμίλια, χάρη στις ιδιαίτερες σεξουαλικές ορέξεις φιλενάδας της καλοσυνάτης μητριάς, ο Κρίστιαν έχει μάθει άλλα κόλπα και παιχνίδια στον έρωτα. Σαδομαζοχιστικά και βίαια, που για εκείνον εκτοξεύουν στα ουράνια την λίμπιντο και υπόσχονται ανείπωτες κορυφώσεις. Το ζήτημα πλέον είναι αν θα αποδεχτεί και η παρθενοπίτσα την επίσημη και μετά συμβολαίου πρόταση του Κυρίαρχου, ώστε και οφίσιαλυ να μετατραπεί σε Υποτακτική του. Κοινώς να πράττει στο κορμί της ότι γουστάρει, με ανταπόδοση την υποσχόμενη - όσο και αμφίβολη - ηδονή. Λες να κυριαρχήσει η λογική, για το πάθος..?
Δεν έχω την παραμικρή γνώση για όσα γράφει στα κείμενα της η δισεκατομμυριούχος πλέον μαντάμα Τζέιμς, μα φρονώ πως για να κτυπήσουν παλαμάκια, χρειάζονται και τα δύο τα χεράκια και για να υπάρξει το σαξές στόρι του συγκεκριμένου βιβλίου, δεν μπορεί τα νήματα να κινεί μονάχα ο ανήρ της υπόθεσης. Όπως δηλαδή συμβαίνει στην κινηματογραφική μεταφορά του, που το κορίτσι θες εν αγνοία του, θες λόγω συντηρητικότερων ιδεών, δεν δείχνει και τόσο να θέλγεται από το όφερ να διαβεί το playroom του μάγκα. Φυσικά μιας και το Βίπερ Νόρα δεν μπορεί παρά να έχει σαν τάργκετ γκρουπ του αναψοκοκκινισμένες κυρίες με διάφορων ειδών φαντασιώσεις, η αφήγηση γίνεται μονομερώς από την μεριά της Άνας, που ουσιαστικά από ένα σημείο και μετά, δεν δείχνει παρά μόνο συμπάθεια και λύπηση - εμφανέστατο φίλινγκ στις κινήσεις της - λειτουργώντας με το ένστικτο της θηλυκής παγαποντιάς κι ελπίζοντας πως κάποια στιγμή το αρσενικό θήραμα, θα μπει στον ίσιο δρόμο, θα πετάξει στον κάδο μαστίγια και μπαλάκια, θα την εκτιμήσει γι αυτό το επίτευγμα και θα την στεφανωθεί μετά τιμών. Βεβαίως και υπάρχει συνέχεια, που δεν την γνωρίζω καν, αφού δεν γίνεται αυτός ο έρως να σωθεί πίσω από μια πόρτα ασανσέρ που σιγοκλείνει. Το θέμα είναι αν το κινηματογραφικό αυτό μέλλον, έχει να δείξει και τίποτα από αυτή την S/M οργιοσύνη (δεν το επιζητώ, για τους φανς και μόνο το αναφέρω) ή το ειδύλλιο θα ξεφουσκώσει σε κάτι πιο ζαχαρωμένο και γήινο, τύπου Twilight.
Ξεκινώντας από τα αρνητικά στοιχεία του φιλμ, οφείλω να παραδεχτώ πως η ταινία κινείται με αυτόματο πιλότο και δίχως την παραμικρή σκηνοθετική καθοδήγηση. Δεν περίμενα σαφώς κάτι ιδιαίτερο από την διεκπεραιωτική απλώς Taylor - Johnson, αλλά να, για να γεμίσει ένα δίωρο εικόνων, χρειάζεται και μια ένεση έμπνευσης κι όχι μόνο αντιγραφής σε καρέ των σελίδων. Αγκαλιές στο ένα δωμάτιο, πτήση με ελικόπτερο, φιλάκια στο άλλο δωμάτιο, πτήση με ανεμόπτερο, τσμπιματάκια στο τρίτο δωμάτιο, βόλτα με την ακριβή κούρσα. Αυτό το στυλάκι ανήκει σε εποχές βωβού σινεμά, που φυσικά κι έρχεται σε αντιπαράθεση με το προχώ μυαλό που απαιτείται για να δει κανείς τις Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρί.
Απεναντίας υπάρχουν κατά τόπους στιγμές, που ακόμη κι αυτό το μετριοπαθές φιλμικό βλέμμα, έχει τις καλές του ώρες, με μικροβοήθειες από το γενικώς επίπεδο και μονοδιάστατο σενάριο, στα πλάνα του χρωματοπωλείου (εκεί που οι διάλογοι έχουν άλλο νόημα από το πραγματικό) και φυσικά της διαπραγμάτευσης (εκεί που γίνεται σαφές ακόμη και στον πιο αδαή για το ποιος είναι το Μπος και ποιος ο Σαμπμίσιβ). Ζεστή κινηματογράφηση των συνήθως παγωμένων στην θωριά, μα ζεστότατων κοινωνικά, νεανικών πόλεων του Σιάτλ και του Πόρτλαντ, σε τονάζ γκριζένιο και μεταλλικό, για να αναδειχτεί το πέρασμα της Μπέλας, από την καθημερινότητα, στην χάι σοσάιτι, που την ορίζει ο le freak με τις πανάκριβες γραβάτες. Και μάλιστα με σάουντρακ μελετημένο, που χωράει από Annie Lennox στο ίντρο, μέχρι Beyo, The Voice και Jagger...
Και φτάνουμε στο ζουμί. Δεν υπάρχει βεβαίως η παραμικρή περίπτωση να έχουν αρνηθεί οι παντελώς άσημοι μέχρι τα χθες πρωταγωνιστές, την έκθεση της πλήρους γύμνιας τους στο πανί, όπως εκτιμώ συμβαίνει σε αντίστοιχη περίπτωση με τους ήρωες τους στις αράδες του Άρλεκιν. Είναι αστείο και μόνο να σκεφτεί κανείς, πως το έργο αυτό έχει συζητηθεί τόσο για τα όσα ανατριχιαστικά ερωτικά συμβαίνουν μέσα του, όταν από στο εκράν από την μεριά του ανδρός κατεβαίνει ένα φερμουάρ και από της γυναικός, πέφτει στο μπάνιο μια πετσέτα. Η παραγωγή σκεπτόμενη να τραβήξει ένεκα και της Βαλεντίνας πρεμιέρας, λίγο πιο οριακά στην ενηλικίωση κοινά, μείωσε αισθητά - μην πω τραγικά - τις nude στιγμές, στις απολύτως απαραίτητες. Καλά για πάθος και Fucking (όπως με πομπή το διαλαλεί ο γκόμινος), μην το ψάχνεις. Οι Αληθινοί Έρωτες που έδειχνε ένα φεγγάρι ο Alpha, κρύβουν στις εικόνες τους περισσότερο κοκό. Μονάχα Αχ και βαχ από την κοπελούδα και δαγκώματα στο λίπστικ, ακόμη κι αν Εκείνος ο Θεός δεν την έχει αγγίξει καν. Μάγος ο Τύπος!
Δυστυχώς η ενζενί Dakota Johnson, που φυσικά αρπάζει από τα μαλλιά την ευκαιρία για εκτόξευση στο σταρικό ζενίθ, έχει πάρει τα πάντα στην θωριά της, μόνο από τον μπαμπά Don. Όχι πως εκείνος υπήρξε κανένας ασχημάντρας, μα το στραβό χειλάκι και η ελάχιστη όρτσα στο δεξί ματάκι, υπήρξαν αποκλειστικά δικά του σήματα κατατεθέντα, οπότε αν σε αυτά προσθέσεις το μακρύ μαλλί αυλαία, δεν έχεις και το πιο θηλυκά σέξι αποτέλεσμα. Και ΟΚ, σύμφωνοι, όταν από τέτοια εκρηκτική μαμά, κληρονομείς μόνο τα πενιχρά μεμέ - αυτά που λένε οι εκλεκτικοί πως χωράνε σε ένα ποτήρι της σαμπάνιας και μεγειά τους οι ασχετίλες - ε, τότε μάλλον κάποιο λάθος γονιδιακό έχει συντελεστεί. Αξιόλογη είναι όμως η μπουμπού και μάλιστα κάνει ότι περνά από το χέρι της για να ισοσκελίσει τις χημικές αποστάσεις με το έτερον ήμισυ, που προκαλεί ο μοντελένιος, μυώδης, αλλά δεν τον λες και καυτό σούπερμαν, τουλάχιστον στο λέβελ του ονειρικού Κυρίου Γκρέυ Jamie Dornan. Μέτριος ο σενιόρ, δεν έχει τον αέρα που θα περίμενε κανείς να βγάλει στον ρόλο, υπάρχουν στιγμές που νιώθεις να απαγγέλλει ποιηματάκι αντί να ορθώνει ανάστημα Ντομινάτριξ (που λένε κι οι μοδέρνοι). Μισμάτς κι απροσεξία. Τσάμπα κάηκε η λάμπα...
Για πες: Οπότε ψιλοφουσκίτσα οι Fifty Shades Of Grey, που τόλμησαν αναιδώς μάλιστα στο πρόμο τους να συγκριθούν με τις 9μισι Εβδομάδες του μαέστρου στο είδος Adrian Lyne, ταινίας που έκτισε πρότυπο ανδρός (κυρίως) και θήλεος για πολλά κατοπινά έτη. Και για να επανερχόμαστε στην Βάση, δεν ξέρω αν ο Mr Grey θα ορίσει - αν δεν το έχει ήδη κάνει - Male είδωλο για το εγγύς μέλλον, εγώ δεν είμαι της δικής του συνομοταξίας, οπότε δεν τον σέβομαι, ούτε όμως και τον κοντράρω. Σίγουρα όμως τον κρίνω. Γιατί ναι μεν ο καθείς μπορεί να κάνει ότι του...σηκωθεί στην κρεβατοκάμαρα του και δικαίωμα του, εδώ όμως δεν παίζουμε στο πολυτελές λοφτ του. Εδώ η οθόνη είναι δικιά μου.
Κι αν για την ατημέλητη πιτσιρίκα, που εικοσάρισε μα ακόμη δεν έχει γευτεί το ερωτικό πάθος, δεν υπάρχει η παραμικρή έκπληξη, πως στο πρόσωπο του ζάπλουτου εργένη ψάχνει τον σύντροφο που πάνω του μπορεί να κτίσει τα συναισθηματικά της όνειρα, για τον Μίστερ Γκρέυ, η κατάσταση είναι κάπως διαφορετική και σαφώς πιο πιπεράτη. Μεγαλωμένος σε βάναυσο οικογενειακό περιβάλλον και υιοθετημένος από την πλούσια φαμίλια, χάρη στις ιδιαίτερες σεξουαλικές ορέξεις φιλενάδας της καλοσυνάτης μητριάς, ο Κρίστιαν έχει μάθει άλλα κόλπα και παιχνίδια στον έρωτα. Σαδομαζοχιστικά και βίαια, που για εκείνον εκτοξεύουν στα ουράνια την λίμπιντο και υπόσχονται ανείπωτες κορυφώσεις. Το ζήτημα πλέον είναι αν θα αποδεχτεί και η παρθενοπίτσα την επίσημη και μετά συμβολαίου πρόταση του Κυρίαρχου, ώστε και οφίσιαλυ να μετατραπεί σε Υποτακτική του. Κοινώς να πράττει στο κορμί της ότι γουστάρει, με ανταπόδοση την υποσχόμενη - όσο και αμφίβολη - ηδονή. Λες να κυριαρχήσει η λογική, για το πάθος..?
Δεν έχω την παραμικρή γνώση για όσα γράφει στα κείμενα της η δισεκατομμυριούχος πλέον μαντάμα Τζέιμς, μα φρονώ πως για να κτυπήσουν παλαμάκια, χρειάζονται και τα δύο τα χεράκια και για να υπάρξει το σαξές στόρι του συγκεκριμένου βιβλίου, δεν μπορεί τα νήματα να κινεί μονάχα ο ανήρ της υπόθεσης. Όπως δηλαδή συμβαίνει στην κινηματογραφική μεταφορά του, που το κορίτσι θες εν αγνοία του, θες λόγω συντηρητικότερων ιδεών, δεν δείχνει και τόσο να θέλγεται από το όφερ να διαβεί το playroom του μάγκα. Φυσικά μιας και το Βίπερ Νόρα δεν μπορεί παρά να έχει σαν τάργκετ γκρουπ του αναψοκοκκινισμένες κυρίες με διάφορων ειδών φαντασιώσεις, η αφήγηση γίνεται μονομερώς από την μεριά της Άνας, που ουσιαστικά από ένα σημείο και μετά, δεν δείχνει παρά μόνο συμπάθεια και λύπηση - εμφανέστατο φίλινγκ στις κινήσεις της - λειτουργώντας με το ένστικτο της θηλυκής παγαποντιάς κι ελπίζοντας πως κάποια στιγμή το αρσενικό θήραμα, θα μπει στον ίσιο δρόμο, θα πετάξει στον κάδο μαστίγια και μπαλάκια, θα την εκτιμήσει γι αυτό το επίτευγμα και θα την στεφανωθεί μετά τιμών. Βεβαίως και υπάρχει συνέχεια, που δεν την γνωρίζω καν, αφού δεν γίνεται αυτός ο έρως να σωθεί πίσω από μια πόρτα ασανσέρ που σιγοκλείνει. Το θέμα είναι αν το κινηματογραφικό αυτό μέλλον, έχει να δείξει και τίποτα από αυτή την S/M οργιοσύνη (δεν το επιζητώ, για τους φανς και μόνο το αναφέρω) ή το ειδύλλιο θα ξεφουσκώσει σε κάτι πιο ζαχαρωμένο και γήινο, τύπου Twilight.
Ξεκινώντας από τα αρνητικά στοιχεία του φιλμ, οφείλω να παραδεχτώ πως η ταινία κινείται με αυτόματο πιλότο και δίχως την παραμικρή σκηνοθετική καθοδήγηση. Δεν περίμενα σαφώς κάτι ιδιαίτερο από την διεκπεραιωτική απλώς Taylor - Johnson, αλλά να, για να γεμίσει ένα δίωρο εικόνων, χρειάζεται και μια ένεση έμπνευσης κι όχι μόνο αντιγραφής σε καρέ των σελίδων. Αγκαλιές στο ένα δωμάτιο, πτήση με ελικόπτερο, φιλάκια στο άλλο δωμάτιο, πτήση με ανεμόπτερο, τσμπιματάκια στο τρίτο δωμάτιο, βόλτα με την ακριβή κούρσα. Αυτό το στυλάκι ανήκει σε εποχές βωβού σινεμά, που φυσικά κι έρχεται σε αντιπαράθεση με το προχώ μυαλό που απαιτείται για να δει κανείς τις Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρί.
Απεναντίας υπάρχουν κατά τόπους στιγμές, που ακόμη κι αυτό το μετριοπαθές φιλμικό βλέμμα, έχει τις καλές του ώρες, με μικροβοήθειες από το γενικώς επίπεδο και μονοδιάστατο σενάριο, στα πλάνα του χρωματοπωλείου (εκεί που οι διάλογοι έχουν άλλο νόημα από το πραγματικό) και φυσικά της διαπραγμάτευσης (εκεί που γίνεται σαφές ακόμη και στον πιο αδαή για το ποιος είναι το Μπος και ποιος ο Σαμπμίσιβ). Ζεστή κινηματογράφηση των συνήθως παγωμένων στην θωριά, μα ζεστότατων κοινωνικά, νεανικών πόλεων του Σιάτλ και του Πόρτλαντ, σε τονάζ γκριζένιο και μεταλλικό, για να αναδειχτεί το πέρασμα της Μπέλας, από την καθημερινότητα, στην χάι σοσάιτι, που την ορίζει ο le freak με τις πανάκριβες γραβάτες. Και μάλιστα με σάουντρακ μελετημένο, που χωράει από Annie Lennox στο ίντρο, μέχρι Beyo, The Voice και Jagger...
Και φτάνουμε στο ζουμί. Δεν υπάρχει βεβαίως η παραμικρή περίπτωση να έχουν αρνηθεί οι παντελώς άσημοι μέχρι τα χθες πρωταγωνιστές, την έκθεση της πλήρους γύμνιας τους στο πανί, όπως εκτιμώ συμβαίνει σε αντίστοιχη περίπτωση με τους ήρωες τους στις αράδες του Άρλεκιν. Είναι αστείο και μόνο να σκεφτεί κανείς, πως το έργο αυτό έχει συζητηθεί τόσο για τα όσα ανατριχιαστικά ερωτικά συμβαίνουν μέσα του, όταν από στο εκράν από την μεριά του ανδρός κατεβαίνει ένα φερμουάρ και από της γυναικός, πέφτει στο μπάνιο μια πετσέτα. Η παραγωγή σκεπτόμενη να τραβήξει ένεκα και της Βαλεντίνας πρεμιέρας, λίγο πιο οριακά στην ενηλικίωση κοινά, μείωσε αισθητά - μην πω τραγικά - τις nude στιγμές, στις απολύτως απαραίτητες. Καλά για πάθος και Fucking (όπως με πομπή το διαλαλεί ο γκόμινος), μην το ψάχνεις. Οι Αληθινοί Έρωτες που έδειχνε ένα φεγγάρι ο Alpha, κρύβουν στις εικόνες τους περισσότερο κοκό. Μονάχα Αχ και βαχ από την κοπελούδα και δαγκώματα στο λίπστικ, ακόμη κι αν Εκείνος ο Θεός δεν την έχει αγγίξει καν. Μάγος ο Τύπος!
Δυστυχώς η ενζενί Dakota Johnson, που φυσικά αρπάζει από τα μαλλιά την ευκαιρία για εκτόξευση στο σταρικό ζενίθ, έχει πάρει τα πάντα στην θωριά της, μόνο από τον μπαμπά Don. Όχι πως εκείνος υπήρξε κανένας ασχημάντρας, μα το στραβό χειλάκι και η ελάχιστη όρτσα στο δεξί ματάκι, υπήρξαν αποκλειστικά δικά του σήματα κατατεθέντα, οπότε αν σε αυτά προσθέσεις το μακρύ μαλλί αυλαία, δεν έχεις και το πιο θηλυκά σέξι αποτέλεσμα. Και ΟΚ, σύμφωνοι, όταν από τέτοια εκρηκτική μαμά, κληρονομείς μόνο τα πενιχρά μεμέ - αυτά που λένε οι εκλεκτικοί πως χωράνε σε ένα ποτήρι της σαμπάνιας και μεγειά τους οι ασχετίλες - ε, τότε μάλλον κάποιο λάθος γονιδιακό έχει συντελεστεί. Αξιόλογη είναι όμως η μπουμπού και μάλιστα κάνει ότι περνά από το χέρι της για να ισοσκελίσει τις χημικές αποστάσεις με το έτερον ήμισυ, που προκαλεί ο μοντελένιος, μυώδης, αλλά δεν τον λες και καυτό σούπερμαν, τουλάχιστον στο λέβελ του ονειρικού Κυρίου Γκρέυ Jamie Dornan. Μέτριος ο σενιόρ, δεν έχει τον αέρα που θα περίμενε κανείς να βγάλει στον ρόλο, υπάρχουν στιγμές που νιώθεις να απαγγέλλει ποιηματάκι αντί να ορθώνει ανάστημα Ντομινάτριξ (που λένε κι οι μοδέρνοι). Μισμάτς κι απροσεξία. Τσάμπα κάηκε η λάμπα...
Για πες: Οπότε ψιλοφουσκίτσα οι Fifty Shades Of Grey, που τόλμησαν αναιδώς μάλιστα στο πρόμο τους να συγκριθούν με τις 9μισι Εβδομάδες του μαέστρου στο είδος Adrian Lyne, ταινίας που έκτισε πρότυπο ανδρός (κυρίως) και θήλεος για πολλά κατοπινά έτη. Και για να επανερχόμαστε στην Βάση, δεν ξέρω αν ο Mr Grey θα ορίσει - αν δεν το έχει ήδη κάνει - Male είδωλο για το εγγύς μέλλον, εγώ δεν είμαι της δικής του συνομοταξίας, οπότε δεν τον σέβομαι, ούτε όμως και τον κοντράρω. Σίγουρα όμως τον κρίνω. Γιατί ναι μεν ο καθείς μπορεί να κάνει ότι του...σηκωθεί στην κρεβατοκάμαρα του και δικαίωμα του, εδώ όμως δεν παίζουμε στο πολυτελές λοφτ του. Εδώ η οθόνη είναι δικιά μου.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Φεβρουαρίου 2015 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική