Αλύγιστος
της Angelina Jolie. Με τους Jack O'Connell, C.J. Valleroy, Domhnall Gleeson, Miyavi, Garrett Hedlund, Finn Wittrock, Jai Courtney, Luke Treadaway, Travis Jeffery, Jordan Patrick Smith, John Magaro, Alex Russell
Επιβιώνω, άρα εκδικούμαι
του zerVo (@moviesltd) 
Είναι από εκείνες τις πορείες ζωής που δεν γίνονται εύκολα πιστευτές, αφού όλα όσα βίωσε ο ήρωας της ιστορίας, απαιτούν πολλαπλά περάσματα από τον μάταιο τούτο κόσμο για να τα ζήσει κανείς. (Υπέρ)Πλήρης ημερών, μόλις πριν λίγους μήνες ο Λουίς Ζαμπερίνι, βετεράνος του μεγάλου πολέμου, εγκατέλειψε τα εγκόσμια, έχοντας πρωτίστως πάρει μια μικρή γεύση από το μικρό αυτό κινηματογραφικό αφιέρωμα στην δράση του και στους ηρωισμούς του, που έλαβαν χώρα, τόσο στα στάδια όπου διέπρεψε ως δρομέας μέσων αποστάσεων, όσο και στα πεδία των μαχών, ως πλοηγός βομβαρδιστικού αεροσκάφους.
Παιδί φτωχικής Ιταλιάνικης φαμίλιας μεταναστών από την Καλιφόρνια, είναι ο Λούι, ένας μαχητικός νεαρός, που οι ικανότητα του στον στίβο, σύντομα θα τον οδηγήσει στην κορυφή του βάθρου των εθνικών πρωταθλημάτων και εν συνεχεία στην εθνική ομάδα που θα πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου, το καλοκαίρι του '36. Με το μετάλλιο στο στήθος και την καρδιά γεμάτη περηφάνια ο Κεραυνός του Τόρανς θα καταταγεί στον στρατό και θα υπηρετήσει την πατρίδα του στα μέτωπα του Ειρηνικού, ως μέλος του πληρώματος βομβαρδιστικού Β-24, που συμμετέχει σε ριψοκίνδυνες αποστολές στα εδάφη των γιαπωνέζων εχθρών. Σε μια από αυτές τις εφορμήσεις το αεροσκάφος θα καταρριφθεί και ο Ζαμπερίνι μαζί με τους συντρόφους του, θα βρεθούν μόνοι και αβοήθητοι στο μέσον του ωκεανού, χωρίς την παραμικρή ελπίδα για επιβίωση.
47 ολόκληρες μέρες θα κρατήσει η περιπλάνηση των εξαθλιωμένων επιζώντων πάνω στην φουσκωτή σχεδία, μέχρι την στιγμή που θα πέσουν στα χέρια των Γιαπωνέζων και θα σταλούν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων, στα περίχωρα του Τόκιο. Εκεί που ο Ζαμπερίνι θα έλθει για ακόμη μια φορά αντιμέτωπος με την μοίρα, καθώς από την πρώτη στιγμή θα μπει στο στόχαστρο του βάναυσου διοικητή του καμπ, Μουτσουχίρο Γουατανάμπε, που βουτηγμένος στην ζήλια για τα αθλητικά του επιτεύγματα, θα του συμπεριφερθεί σαν σκουπίδι, επιδιώκοντας τον εξευτελισμό του.
Σε δύο πράξεις, διάρκειας ακριβώς μιας ώρας η καθεμιά, χωρίζεται το ακριβό πόνημα της φιλόδοξης Angelina Jolie, το δεύτερο σκηνοθετικό της βήμα, που ποιοτικά κινείται σε καλύτερα μονοπάτια από το (εξίσου πολεμικού ύφους) ντεμπούτο της, In The Land Of Blood And Honey. Στο πρώτο τμήμα, που διακρίνεται από χρονικές ασυνέχειες και πολλαπλά ταξίδια στο παρελθόν, γνωρίζουμε τον χαρακτήρα του Ζαμπ, το κοινωνικό του υπόβαθρο, τους κατοπινούς του άθλους πάνω στο ταρτάν, μέχρι που η μοίρα θα τον βουτήξει με μια φράξια συντρόφους του στην απέραντη θάλασσα, σε ένα ταξίδι επιβίωσης, κόντρα σε κακοκαιρία, ασιτία, καρχαρίες. Είναι ίσως και το πιο ποιοτικό κομμάτι του έργου της σούπερ σταρ, που κτίζει πλάνο με το πλάνο και προσεχτικά την περσόνα του μαχητή της, κόντρα στα φυσικά φαινόμενα.
Αντιθέτως θα περίμενε κανείς μια κάποια περισσότερη έμπνευση στο δεύτερο μισό του φιλμ, όταν η κάμερα πια δεν βρίσκεται στο νερό, αλλά στις μονάδες αιχμαλώτων, όταν ο Λούι πλέον βρίσκεται ενώπιος της ανθρώπινης έχθρας και εγκληματικότητας, ανήμπορο έρμαιο στις ορέξεις του φημισμένου εγκληματία πολέμου, με το ψευδώνυμο Το Πουλί. Αξιόλογη μεν η φωτογραφία και το στήσιμο του σετ, ικανές οι γωνίες λήψης και τα Coenικά σεναριακά συμπληρώματα, αλλά η δραματουργία, μολονότι οι στιγμές συγκινητικές δεν εισβάλλουν όπως θα έπρεπε στην ψυχή του θεατή, καθώς οι συνεχείς βαναυσότητες μοιάζουν να εκτελούνται επίπεδα και χωρίς βάθος. Η ανθρώπινη θέληση για επικράτηση ενάντια στην κάθε πρόκληση, φυσικά παίζει τον πρώτο ρόλο, σε μια γραμμική όμως και δίχως την παραμικρή έκπληξη αφήγηση από την όμορφη Angelina.
Που εδώ ναι μεν στέκεται τυχερή στην επιλογή του πρωταγωνιστή της, του κορυφαίου ερμηνευτικού ταλέντου που παρουσίασε τελευταία η Γηραιά Αλβιόνα, Jack O'Connell, ουσιαστικά όμως αυτή η ευχή αποδεικνύεται μπούμερανγκ στην πορεία, καθώς ο νεαρός δεν μοιάζει τόσο ικανός να σηκώσει ψηλά το βάρος της ευθύνης της ενσάρκωσης ενός θρύλου. Στο δράμα φυλακών Starred Up, μα και στο ανατριχιαστικό '71, ο πιτσιρικάς είναι πολύ πιο εκφραστικός και άνετος με την ευθύνη που αναλαμβάνει. Απεναντίας η έκπληξη του φιλμ, ακούει στο όνομα Miyavi, του Ιάπωνα δηλαδή ροκ σταρ που δίνει σάρκα και οστά στον σαδιστή λοχία, την Νέμεση του Ζαμπερίνι σε όποιο καμπ αιχμαλώτων κι αν βρέθηκε, που από το παγερό σχιστομάτικο πρόσωπο του, αναδύεται η σχιζοφρένεια εκείνου που αισθάνεται τον πόλεμο, ως προσωπική υπόθεση και οδηγείται σε αποφάσεις που δεν συνάδουν με καμία λογική.
Για πες: Αν είναι μετάλλιο αυτό, ή όχι, για την Jolie, θα πω πως ο Unbroken μου έμοιασε τρομακτικά για μια ταινία υπογραφής Ron Howard. Ελάχιστα ευρήματα, καμία απόκλιση από την δημιουργική ράγα, αλλά και αρχή, μέση, φινάλε, από εκείνα που αποκαλούμε πισάρικα. Αξιοπρεπές biopic, όχι όμως στο πανύψηλο λέβελ της πορείας του μυθικού Ζαμπερίνι.
47 ολόκληρες μέρες θα κρατήσει η περιπλάνηση των εξαθλιωμένων επιζώντων πάνω στην φουσκωτή σχεδία, μέχρι την στιγμή που θα πέσουν στα χέρια των Γιαπωνέζων και θα σταλούν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων, στα περίχωρα του Τόκιο. Εκεί που ο Ζαμπερίνι θα έλθει για ακόμη μια φορά αντιμέτωπος με την μοίρα, καθώς από την πρώτη στιγμή θα μπει στο στόχαστρο του βάναυσου διοικητή του καμπ, Μουτσουχίρο Γουατανάμπε, που βουτηγμένος στην ζήλια για τα αθλητικά του επιτεύγματα, θα του συμπεριφερθεί σαν σκουπίδι, επιδιώκοντας τον εξευτελισμό του.
Σε δύο πράξεις, διάρκειας ακριβώς μιας ώρας η καθεμιά, χωρίζεται το ακριβό πόνημα της φιλόδοξης Angelina Jolie, το δεύτερο σκηνοθετικό της βήμα, που ποιοτικά κινείται σε καλύτερα μονοπάτια από το (εξίσου πολεμικού ύφους) ντεμπούτο της, In The Land Of Blood And Honey. Στο πρώτο τμήμα, που διακρίνεται από χρονικές ασυνέχειες και πολλαπλά ταξίδια στο παρελθόν, γνωρίζουμε τον χαρακτήρα του Ζαμπ, το κοινωνικό του υπόβαθρο, τους κατοπινούς του άθλους πάνω στο ταρτάν, μέχρι που η μοίρα θα τον βουτήξει με μια φράξια συντρόφους του στην απέραντη θάλασσα, σε ένα ταξίδι επιβίωσης, κόντρα σε κακοκαιρία, ασιτία, καρχαρίες. Είναι ίσως και το πιο ποιοτικό κομμάτι του έργου της σούπερ σταρ, που κτίζει πλάνο με το πλάνο και προσεχτικά την περσόνα του μαχητή της, κόντρα στα φυσικά φαινόμενα.
Αντιθέτως θα περίμενε κανείς μια κάποια περισσότερη έμπνευση στο δεύτερο μισό του φιλμ, όταν η κάμερα πια δεν βρίσκεται στο νερό, αλλά στις μονάδες αιχμαλώτων, όταν ο Λούι πλέον βρίσκεται ενώπιος της ανθρώπινης έχθρας και εγκληματικότητας, ανήμπορο έρμαιο στις ορέξεις του φημισμένου εγκληματία πολέμου, με το ψευδώνυμο Το Πουλί. Αξιόλογη μεν η φωτογραφία και το στήσιμο του σετ, ικανές οι γωνίες λήψης και τα Coenικά σεναριακά συμπληρώματα, αλλά η δραματουργία, μολονότι οι στιγμές συγκινητικές δεν εισβάλλουν όπως θα έπρεπε στην ψυχή του θεατή, καθώς οι συνεχείς βαναυσότητες μοιάζουν να εκτελούνται επίπεδα και χωρίς βάθος. Η ανθρώπινη θέληση για επικράτηση ενάντια στην κάθε πρόκληση, φυσικά παίζει τον πρώτο ρόλο, σε μια γραμμική όμως και δίχως την παραμικρή έκπληξη αφήγηση από την όμορφη Angelina.
Που εδώ ναι μεν στέκεται τυχερή στην επιλογή του πρωταγωνιστή της, του κορυφαίου ερμηνευτικού ταλέντου που παρουσίασε τελευταία η Γηραιά Αλβιόνα, Jack O'Connell, ουσιαστικά όμως αυτή η ευχή αποδεικνύεται μπούμερανγκ στην πορεία, καθώς ο νεαρός δεν μοιάζει τόσο ικανός να σηκώσει ψηλά το βάρος της ευθύνης της ενσάρκωσης ενός θρύλου. Στο δράμα φυλακών Starred Up, μα και στο ανατριχιαστικό '71, ο πιτσιρικάς είναι πολύ πιο εκφραστικός και άνετος με την ευθύνη που αναλαμβάνει. Απεναντίας η έκπληξη του φιλμ, ακούει στο όνομα Miyavi, του Ιάπωνα δηλαδή ροκ σταρ που δίνει σάρκα και οστά στον σαδιστή λοχία, την Νέμεση του Ζαμπερίνι σε όποιο καμπ αιχμαλώτων κι αν βρέθηκε, που από το παγερό σχιστομάτικο πρόσωπο του, αναδύεται η σχιζοφρένεια εκείνου που αισθάνεται τον πόλεμο, ως προσωπική υπόθεση και οδηγείται σε αποφάσεις που δεν συνάδουν με καμία λογική.
Για πες: Αν είναι μετάλλιο αυτό, ή όχι, για την Jolie, θα πω πως ο Unbroken μου έμοιασε τρομακτικά για μια ταινία υπογραφής Ron Howard. Ελάχιστα ευρήματα, καμία απόκλιση από την δημιουργική ράγα, αλλά και αρχή, μέση, φινάλε, από εκείνα που αποκαλούμε πισάρικα. Αξιοπρεπές biopic, όχι όμως στο πανύψηλο λέβελ της πορείας του μυθικού Ζαμπερίνι.
Στις δικές μας αίθουσες? Την Πρωτοχρονιά του 2015 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική