Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Αν μη τι άλλο, αυτός ο συνδυασμός δράματος, ρομάντζου και μουσικής, νεανικού ύφους μουσικής, φαντάζει ιδιαίτερα πιασάρικος στις ημέρες μας ειδικότερα όταν η ταινία φέρει πάνω της φαρδιά πλατιά και την σφραγίδα προβολής της στις πρεμιέρες του ανεξάρτητου Sundance. Οι συγκεκριμένες προϋποθέσεις δείχνουν να ξεσηκώνουν κατά κάποιον τρόπο τα κοινά που γυροφέρνουν ηλικιακά γύρω στο είκοσι, όχι δα για να σπάσουν και τίποτα ταμεία, αλλά για να κάνουν οι χαμηλού κόστους αυτές παραγωγές τον, κάποιο, ντόρο που επιθυμούν και να αναπαραχθούν στο μέλλον και σε άλλα πανομοιότυπης indie υφής κλωνάρια.

Το τραγικό μαντάτο του βαρύτατου τραυματισμού του νεότερου αδερφού της, Χενρι, ενός περιπλανώμενου μουσικού στο μετρό της μεγαλούπολης, θα προκαλέσει κλονισμό στην αποτραβηγμένη από την φαμίλια της, ανθρωπολόγο στο επάγγελμα, Φράνυ, που εδώ και έξι μήνες, μελετά την επιστήμη της στην Αραβική ζώνη της Βορείου Αφρικής. Αντικρίζοντας τον σε κώμα, η 30χρονη, θα μετανιώσει οικτρά για τις φορές που ήλθε σε ρήξη μαζί του και θα επιχειρήσει, έστω κι αν εκείνος δεν θα το νιώσει, να επανορθώσει. Διαβάζοντας στο ημερολόγιο του, τον θαυμασμό του για τον ταλαντούχο και επιτυχημένο τραγουδοποιό, Τζέιμς Φόρεστερ, θα τον αναζητήσει, ζητώντας του απλά σαν χάρη, να ακούσει το demo με τα τραγούδια που ο αδελφός της έγραψε, έχοντας τον για υπόδειγμα.

Κι εκείνος όχι απλά θα εισακούσει την παράκληση της, αλλά νιώθοντας και υποχρέωση προς το πρόσωπο του θαυμαστή του, θα τον επισκεφτεί στο κρεβάτι του πόνου, αφιερώνοντας του, ένα, δύο, από τα αγαπημένα του τραγούδια. Ευαισθησία που θα εντυπωσιάσει την Φράνυ, που από την μεριά της θα εντοπίσει μέσα στην ψυχή του αστεριού της νεολαίας, θλίψη, μοναξιά, απογοήτευση, στοιχεία που πιθανότατα να ευθύνονται και για το κενό έμπνευσης που έχει περιέλθει το τελευταίο διάστημα.

Απλούλι και κατανοητό, δίχως πολλές πολλές δύσκολες στιγμές προβληματισμού, είναι το πόνημα της Αμερικανίδας Barker Froyland, που σταδιακά κι ενώ ο πόνος από την σχετική απώλεια μεγεθύνεται, εξελίσσεται σε ένα ενδιαφέρον και συγκινητικό love story. Στο επίκεντρο της ιστορίας, τοποθετείται η φιγούρα της νεαρής γυναίκας, που λειτουργώντας εγωιστικά και ανεύθυνα, θα εγκαταλείψει οικογένεια και σπίτι για να αναζητήσει ολομόναχη την τύχη της στην άλλη άκρη του κόσμου, αδιαφορώντας παντελώς για τς τύχες τους. Το μοιραίο αυτοκινητιστικό και η τραγική του συνέπεια, θα ξυπνήσει μέσα της τις Ερινύες για την ανάρμοστη συμπεριφορά της, οδηγώντας την πλέον να κάνει τα πάντα για να ξεπληρώσει τα γραμμάτια που οφείλει στο αδελφάκι της, πιστεύοντας πως εκείνη είναι η βασική υπαίτιος για το κακό που τους βρήκε.

Και αυτή η δύσκολη κατάσταση, απεικονίζεται με ανθρωπιά στο εκράν, φωτογραφημένη με τον γνωριμο ρεαλισμό της κινούμενης κάμερας και συνοδευόμενη από το ρομάνς που βραδυφλέγεται, ενόσω ο αρτίστας δεν ανοίγει κι εκείνος την ψυχή του, στην ομορφούλα Φράνυ, που πλέον έχει πάρει φόρα και θέλει να γιατρέψει τους πάντες και τα πάντα. Θα περίμενε κανείς το αντίθετο, τα δυνατά πλάνα του Song One, να είναι εκείνα με τους διαλόγους ανάμεσα στο νεότευκτο ζευγάρι, στην πραγματικότητα όμως οι καλύτερες στιγμές είναι εκείνες οι βουβές από λόγια, όταν μόνο η μουσική τυλίγει τις (ανώφελες για άλλους, όχι όμως και για την ίδια) πράξεις της νεαρής προς το πρόσωπο του ακίνητου αδελφού. Είναι οι ώρες που το αναμφισβήτητο ταλέντο της Hathaway, βγαίνει στην επιφάνεια, σε σεκάνς ιδιαίτερα φορτισμένες, που εκείνη μοιάζει περισσότερο να βγαίνει από την πραγματικότητα, παρά να υποκρίνεται έναν ρόλο.

Απεναντίας το ερωτικό στοιχείο του σκριπτ δεν εμφανίζει την ίδια δυναμική, αφού ναι μεν οι ψυχές του ντουέτου ταιριάζουν, ναι μεν ο ένας μπορεί να αισθανθεί τον άλλο μόνο με τις νότες, σε καμία περίπτωση όμως η αγκαλιά τους δεν πείθει πως βιώνουν τον έρωτα της ζωής τους. Ίσως γιατί υπερισχύει το έτερο δραματικό συστατικό του στόρι, ίσως γιατί ο ζεν πρεμιέ Johnny Flynn, δεν είναι αντίστοιχου ερμηνευτικού λέβελ με την Annούλα και οι ισορροπίες εξαφανίζονται στην γέννηση τους.

Για πες: Δεν με ικανοποίησαν τα συναυλιακά πλάνα, τα ένιωσα απόμακρα και ουδέτερα, δεν μου πέτυχε το τρικ με την νευρωσική μαμά Steenburgen, δεν βρήκα έμπνευση στο πως το δεδομένο μικρού μήκους θα μπορούσε να εξελιχθεί σε φιλμική οντότητα διάρκειας 90 λεπτών. Έχει όμως τις δραματουργικές του χάρες το γεμάτο φολκ μελωδίες φιλμ, που του επιτρέπουν να γεμίσει με αξιοπρέπεια έναν δίσκο. Όχι Long Play. 45άρι. Σινγκλάκι. Και χωρίς b-side. Μερικές φορές κι αυτό αρκετό είναι πάντως...