Movies Ltd

της Ava DuVernay. Με τους David Oyelowo, Tom Wilkinson, Tim Roth, Common, Ruben Santiago-Hudson, Carmen Ejogo, Lorraine Toussaint, Oprah Winfrey, Cuba Gooding, Jr., Niecy Nash, Colman Domingo, Giovanni Ribisi, Alessandro Nivola, Keith Stanfield, Andre Holland, Tessa Thompson

We are Selma

του gaRis (@takisgaris)

Στο φετινό Life Itself, συγκινητικό ντόκου για τον αποδημήσαντα Roger ebert, προστάτη άγιο της σύγχρονης κινηματογραφικής κριτικής, κάνει την εμφάνισή της η σκηνοθέτις Ava DuVernay για να εκφράσει τις ευχαριστίες της για την εξαιρετική εκ μέρους του υποδοχή του αισθαντικού της ντέπιουτ I Will Follow (2010). Τάχιστα το ταλέντο της εκβλάστησε με το βαθιά ειλικρινές Middle of Nowhere που της χάρισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο Sundance και μια πρώτη συνεργασία με τον εδώ συνταρακτικό ως Martin Luther King (και Βρετανό νιγηριανής καταγωγής) David Oyelowo. Η μέχρι τώρα πορεία της κατέγραφε ιστορίες για σύγχρονες αφροαμερικανές προορισμένες για το συγκεκριμένο δημογραφικό κοινό. Ο Oyelowo είχε ήδη ξεχωρίσει στο περσινό The Butler, παίζοντας τον επαναστατημένο φοιτητή που εντάσσεται στο Civil Rights Movement του MLK. Βασικό ρόλο ως ηθοποιός – παραγωγός διαδραμάτισε στο φιλμ εκείνο η Oprah Winfrey, η οποία αναλαμβάνει τη Selma σα pet project, με όπλα το γνώριμο πάθος της και την απεριόριστη δυνατότητα προβολής.

Η Ava DuVernay βρίσκεται με μια ευκαιρία ζωής στα χέρια της στην πρώτη στουντιακή ταινία με τη δράση του Δρ. Κίνγκ σε πρώτο πλάνο. Οι τρεις πορείες από τη Σέλμα στην πρωτεύουσα της Αλαμπάμα Μοντγκόμερυ, ακριβώς 50 χρόνια μετά, ελάχιστα απέχουν από τα πρόσφατα γεγονότα στο Φέργκιουσον, την άλογη, ρατσιστική αστυνομική βία κατά μαύρων πολιτών της χώρας με τον πρώτο (και απερχόμενο πλέον) μαύρο Πρόεδρο. Σα να μη πέρασε μια μέρα λοιπόν από τον ειρηνικό αγώνα του πάστορα Κίνγκ, ο οποίος χειρίστηκε επιδέξια το στρίμωγμα που προκαλούσε στον τότε Πρόεδρο Λίντον Τζόνσον η βίαιη εξέγερση των Μαύρων Πανθήρων υπό του Malcolm X  (τη βιογραφία του οποίου θυμόμαστε ως κορυφαία στιγμή του ειδώλου της DuVernay, Spike Lee) ώστε να υπογραφεί εντέλει η Civil Rights Act, εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα των μαύρων να προσέρχονται ανεμπόδιστα στις κάλπες.

Η Selma δεν επιλέχτηκε τυχαία ως τόπος διαμαρτυρίας. Το 50% των πολιτών της μαύροι όμως μόλις το 2% μπορούσε να ψηφίσει. Το αίμα που χύθηκε εκεί και όταν μάλιστα ανάμεσα στα θύματα ήταν και λευκοί υπέρμαχοι της ισονομίας και ισοπολιτείας στην Αμερική του αλόγιστου Βιετνάμ, ήταν η μαγιά για τη δικαίωση του έργου του νομπελίστα ένα χρόνο μετά τα γεγονότα Κίνγκ και, όπως συνέβη με τους Κέννεντυς και τον τον ίδιο τον MLK Jr, η αιτία δολοφονίας τους από τον σκληρό πυρήνα του ρατσιστικού ιμπέριουμ, που ποτέ δεν εξαλείφθηκε σε μια χώρα που χτίστηκε πάνω στην ένοπλη βία.

Δεν είναι μονάχα η μελετημένη, σφριγηλή και σε σκηνές (όπως αυτή της δολοφονίας των μικρών κοριτσιών στην εκκλησία των Βαπτιστών της 16ης οδού στο Μπέρμινχαμ της Αλαμπάμα) απογειωτική σκηνοθεσία της ντόπιας Ava, ούτε ακόμη και η ταυτοπροσωπία του Oyelowo που σε κερνά κάργα ηλεκτρισμό στους ξεσηκωτικούς του λόγους, υπό την υπόκρουση του εντυπωσιακότερου φετινού σάουντρακ. Δεν είναι ούτε η πιθανότητα στον κάπακα του 12 Years A Slave του Brad Pitt (παραγωγός κι εδώ) να καταφέρει αυτή η μικρή το δέμας βιογραφία, παρά τα ιστορικά της στραβοπατήματα δυσφήμισης του ρόλου του Προέδρου Τζόνσον (οσκαρικότατος o Tom Wilkinson) να δώσει αγαλματάκι σε πρώτη μαύρη σκηνοθέτιδα που με συγκινεί τόσο.

Για πες: Είναι η δυστυχής συγκυρία του καιρού μας, με τις 12 σατιρικές γραφίδες ελευθερίας έκφρασης του Charlie Hebdo πνιγμένες στο αίμα, που κράζει αγωνιωδώς για ταινίες σα τη Selma. Όχι η αρτιότερη (αν και πολύ κοντά) καλλιτεχνικά ταινία της χρονιάς όμως μακράν της δεύτερης σημαντικότερη ως μήνυμα όλων.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Φεβρουαρίου 2015 από την Odeon