Η Φυλή
της Λένας Μαντά. Με τους Άννα Μάσχα, Κώστα Φιλίππογλου
"Μοναξιά μου όλα..."
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Υπάρχει κι αυτό το ελληνικό σινεμά: της αισθητικής, των αισθήσεων και των αισθημάτων
Η Λένα Μαντά ήταν μία από τις πιο στενές συνεργάτριες του Θόδωρου Αγγελόπουλου στις τελευταίες ταινίες του. Τώρα κάποιοι διάβασαν «Θόδωρος Αγγελόπουλος» και τρομάξανε. Δεν θα έπρεπε. Γιατί αυτή είναι μια πολύ τρυφερή, πολύ αγαπησιάρικη ταινία. Μια ταινία ημιτόνων, για τη μοναξιά, την πόλη, τη θάλασσα.
Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας της Μαντά, μετά την ενδιαφέρουσα «Χρυσόσκονη». Σ' αυτήν καταθέτει όλη της την αγάπη για το σινεμά των μεγάλων δασκάλων. Είναι άξιο αναφοράς το γεγονός ότι η ταινία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Καϊρου, του παλαιότερου και μεγαλύτερου κινηματογραφικού φεστιβάλ στον αραβικό κόσμο, και κέρδισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας.
Η υπόθεση: Δύο άνθρωποι μόνοι τους, μέσα σε μία έρημη πόλη. Ο Κώστας και η Άννα, στην Αθήνα. Ο Κώστας είναι οδηγός στον Hλεκτρικό Σιδηρόδρομο, που διασχίζει κάθε μέρα την πόλη από τη μία της άκρη στην άλλη και κυλάει πάνω στα ίχνη των αρχαίων της ποταμιών οι οποίοι σκεπάστηκαν για να γίνουν δρόμοι. Η Άννα είναι πωλήτρια ακτοπλοϊκών εισιτηρίων στον Πειραιά, στο λιμάνι της πόλης, εκεί όπου κάποτε τα ποτάμια της χύνονταν στη θάλασσα. Ο Κώστας ξέρει την Άννα. Τη βλέπει από το τζάμι της καμπίνας του κάθε πρωί που την παίρνει με το τραίνο του από το Θησείο για να την πάει στον Πειραιά, κάθε απόγευμα που την παίρνει από τον Πειραιά για να την πάει πίσω στο Θησείο. Η Άννα δεν ξέρει τον Κώστα. Από το τζάμι του βαγονιού της βλέπει κάθε μέρα την ίδια διαδρομή στην ερημιά της πόλης χωρίς να ξέρει ποιος οδηγεί το τραίνο. Την ημέρα που ένα τυχαίο γεγονός ανατρέπει τη ζωή του, ο Κώστας αποφασίζει να βγει απ’ τη μοναξιά του και να προσεγγίσει την Άννα. Αρχικά διστακτικά και μετά επίμονα, ο Κώστας θα διεκδικήσει το δικαίωμά του στη ζωή και τον έρωτα. Αρχικά επιφυλακτικά και στη συνέχεια αποφασιστικά, η Άννα θα αφήσει τη μοναξιά της και θα ενδώσει στην ανάγκη της για αγάπη παντοτινή.
Η άποψή μας: Η πιο αγαπησιάρικη από τις ελληνικές ταινίες που είδαμε φέτος στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έγινε αυτόματα και μία από τις αγαπημένες μας. Σε μια πόλη αποχρωματισμένη, στεγνή, πληκτική, βομβαρδισμένη από την κρίση, την αδιαφορία και την απελπισία υπάρχει εντέλει ελπίδα. Λίγο χρώμα εδώ κι εκεί, έτοιμο να κατακλύσει τα πάντα, να ζωντανέζει την πόλη και τους κατοίκους της. Υπάρχει αγάπη. Υπάρχει έρωτας. Δυο άνθρωποι μόνοι και μοναχικοί μπορούν να βρεθούν μαζί. Να μην συνεχίσουν να κινούνται σε παράλληλες πορείες αλλά σε μία, κοινή. Η ταινία μας θύμισε τις «Ήσυχες μέρες του Αυγούστου» - απλά εδώ έχουμε ήσυχες μέρες φθινοπώρου. Ή μήπως άνοιξης;
Ο λόγος είναι ελάχιστος στην ταινία, κι όμως εκείνη κυλάει σαν νεράκι, χωρίς ο θεατής να βαρεθεί ούτε μία στιγμή. Βλέπουμε την καθημερινότητα των δύο ηρώων, μια καθημερινότητα αβάσταχτη μα τόσο βολική, μια μοναξιά τόσο κερδισμένη αλλά και τόσο απαράδεκτη. Εκείνος θα κάνει το πρώτο βήμα. Η εξομολόγηση μέσα στον ηλεκτρικό είναι κομβικής σημασίας. «Θα ξανάρθεις». Ωραίο, ανθρώπινο σινεμά, σύντομη συνάντηση με μέλλον, η Μάσχα είναι ίδια η Μελίνα Μερκούρη, η απόλυση του Κώστα δεν δικαιολογείται (και δεν χρειάζεται δραματουργικά κατά τη γνώμη μας). Μικρό το κακό όμως. Γιατί σε μια τόσο πραγματικά ευαίσθητη και γλυκιά ταινία, κάτι τέτοιες μικρολεπτομέρειες δεν μπορούν επ' ουδενί να χαλάσουν τη γενική εικόνα.
Ένα επιπλέον μπράβο στο διευθυντή φωτογραφίας Κωστή Κίκα για το σπουδαίο τελικό αποτέλεσμα.
Η υπόθεση: Δύο άνθρωποι μόνοι τους, μέσα σε μία έρημη πόλη. Ο Κώστας και η Άννα, στην Αθήνα. Ο Κώστας είναι οδηγός στον Hλεκτρικό Σιδηρόδρομο, που διασχίζει κάθε μέρα την πόλη από τη μία της άκρη στην άλλη και κυλάει πάνω στα ίχνη των αρχαίων της ποταμιών οι οποίοι σκεπάστηκαν για να γίνουν δρόμοι. Η Άννα είναι πωλήτρια ακτοπλοϊκών εισιτηρίων στον Πειραιά, στο λιμάνι της πόλης, εκεί όπου κάποτε τα ποτάμια της χύνονταν στη θάλασσα. Ο Κώστας ξέρει την Άννα. Τη βλέπει από το τζάμι της καμπίνας του κάθε πρωί που την παίρνει με το τραίνο του από το Θησείο για να την πάει στον Πειραιά, κάθε απόγευμα που την παίρνει από τον Πειραιά για να την πάει πίσω στο Θησείο. Η Άννα δεν ξέρει τον Κώστα. Από το τζάμι του βαγονιού της βλέπει κάθε μέρα την ίδια διαδρομή στην ερημιά της πόλης χωρίς να ξέρει ποιος οδηγεί το τραίνο. Την ημέρα που ένα τυχαίο γεγονός ανατρέπει τη ζωή του, ο Κώστας αποφασίζει να βγει απ’ τη μοναξιά του και να προσεγγίσει την Άννα. Αρχικά διστακτικά και μετά επίμονα, ο Κώστας θα διεκδικήσει το δικαίωμά του στη ζωή και τον έρωτα. Αρχικά επιφυλακτικά και στη συνέχεια αποφασιστικά, η Άννα θα αφήσει τη μοναξιά της και θα ενδώσει στην ανάγκη της για αγάπη παντοτινή.
Η άποψή μας: Η πιο αγαπησιάρικη από τις ελληνικές ταινίες που είδαμε φέτος στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έγινε αυτόματα και μία από τις αγαπημένες μας. Σε μια πόλη αποχρωματισμένη, στεγνή, πληκτική, βομβαρδισμένη από την κρίση, την αδιαφορία και την απελπισία υπάρχει εντέλει ελπίδα. Λίγο χρώμα εδώ κι εκεί, έτοιμο να κατακλύσει τα πάντα, να ζωντανέζει την πόλη και τους κατοίκους της. Υπάρχει αγάπη. Υπάρχει έρωτας. Δυο άνθρωποι μόνοι και μοναχικοί μπορούν να βρεθούν μαζί. Να μην συνεχίσουν να κινούνται σε παράλληλες πορείες αλλά σε μία, κοινή. Η ταινία μας θύμισε τις «Ήσυχες μέρες του Αυγούστου» - απλά εδώ έχουμε ήσυχες μέρες φθινοπώρου. Ή μήπως άνοιξης;
Ο λόγος είναι ελάχιστος στην ταινία, κι όμως εκείνη κυλάει σαν νεράκι, χωρίς ο θεατής να βαρεθεί ούτε μία στιγμή. Βλέπουμε την καθημερινότητα των δύο ηρώων, μια καθημερινότητα αβάσταχτη μα τόσο βολική, μια μοναξιά τόσο κερδισμένη αλλά και τόσο απαράδεκτη. Εκείνος θα κάνει το πρώτο βήμα. Η εξομολόγηση μέσα στον ηλεκτρικό είναι κομβικής σημασίας. «Θα ξανάρθεις». Ωραίο, ανθρώπινο σινεμά, σύντομη συνάντηση με μέλλον, η Μάσχα είναι ίδια η Μελίνα Μερκούρη, η απόλυση του Κώστα δεν δικαιολογείται (και δεν χρειάζεται δραματουργικά κατά τη γνώμη μας). Μικρό το κακό όμως. Γιατί σε μια τόσο πραγματικά ευαίσθητη και γλυκιά ταινία, κάτι τέτοιες μικρολεπτομέρειες δεν μπορούν επ' ουδενί να χαλάσουν τη γενική εικόνα.
Ένα επιπλέον μπράβο στο διευθυντή φωτογραφίας Κωστή Κίκα για το σπουδαίο τελικό αποτέλεσμα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιανουαρίου 2015 αποκλειστικά στην Ταινιοθήκη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική