Οι Γαμπροί της Ευτυχίας
του Στράτου Μαρκίδη. Με τους Χρύσα Ρώπα, Κώστα Αποστολάκη, Κώστα Ευρυπιώτη, Μπέσυ Μάλφα, Γιάννη Τσιμιτσέλη, Κατερίνα Γερονικολού, Τάσο Παλατζίδη, Πηνελόπη Αναστασοπούλου, Ορφέα Παπαδόπουλο
Θες μια βυσσινάδα, με παγάκια..?
του zerVo (@moviesltd) 
Για να πω την αλήθεια, αυτή ήταν εκ πρώτης τρειλερικής όψης η απάντηση που περίμενα πως θα έδινα, σε όποιον με ρωτούσε, αν το ριμέικ των θρυλικών "Γαμπρών της Ευτυχίας" άξιζε τον κόπο: "Θες μια βυσσινάδα, με παγάκια..?" Ευτυχώς για όλους μας εξεπλάγην ευχάριστα, αν και η εμπειρία θα έπρεπε να με είχε διδάξει, να κρατώ τουλάχιστον ένα καλαθάκι κι όχι να το απαξιώσω εκ προοιμίου το κωμωδιάκι, μιας και η δυναμική του σεναρίου των μύθων Νίκου Τσιφόρου και Πολύβιου Βασιλειάδη, που έχει γράψει σελίδες δόξας τόσο στο σανίδι, όσο και στην πρώτη του κινηματογραφική πορεία πριν μισό αιώνα, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για να μην είναι το αποτέλεσμα της διασκευής του, τουλάχιστον αξιοπρεπές.
Μαράζι το έχει ο Βαγγέλης, παραδοσιακός Κρητίκαρος μεγαλέμπορος κρεάτων εκ Ρεθύμνης, κάποια στιγμή να στεφανώσει την σπουδαγμένη, αριστοκρατική, ευφραδή, πλην όχι ιδιαίτερα όμορφη, και ιδιότροπη μεγαλοκοπέλα αδελφή του Ευτυχία. Όσες προσπάθειες κι αν επιχείρησε στο παρελθόν ο φουκαράς έπεσαν στο κενό, είτε γιατί οι υποψήφιοι μνηστήρες έστριβαν δια του αρραβώνος στην κακομούτσουνη θωριά της, είτε διότι εκείνη ήταν τόσο εκλεκτική που τους απέρριπτε μονομιάς, στην θύμηση της παλιάς μεγάλης της αγάπης, του φαρμακοποιού που μια φορά κι έναν καιρό έκλεψε την καρδιά της στον Πόρο.
Τώρα είναι όμως η μεγάλη ευκαιρία για τον προβληματισμένο οικογενειάρχη, καθώς ο καλός του φίλος Μένης, που αντιμετωπίζει οικονομικά ζόρια, φαντάζει, έναντι πολλών ανταλλαγμάτων, ως ο ιδανικός γαμπρός για την αδελφούλα του, προκειμένου να την αποκαταστήσει και να ζήσει κι εκείνος επιτέλους την ευτυχία του στο πλευρό της καλής του Λίνας. Κι αν τα Γαλλικά και το πιάνο δεν μοιάζουν ιδιαίτερα θελκτικοί παράγοντες για να ζητήσει κανείς την χείρα της Ευτυχίτσας, δεν συμβαίνει το ίδιο και με το ποσόν των δύο εκατομμυρίων ευρώ, που εκείνη εν αγνοία όλων έχει κερδίσει, σε (θα μπορούσαν να βρουν και πιο ρεαλιστικό εύρημα οι σκρίπτερς) κλήρωση της τραπέζης...
Αγαπημένη - τι αγαπημένη, λατρεμένη - η ιστορία που πάνω της κτίζεται και η μοντέρνα βερσιόν του Μαρκίδη, στην πιο αξιόλογη στιγμή της νεότερης δημιουργικής του καριέρας. Ελάχιστοι πρέπει να είναι εκείνοι που δεν εκστομίζουν τις ατάκες του απίθανου τριγώνου Αυλωνίτης - Βασιλειάδου - Ρίζος στις πολλοστές επαναλήψεις του ορίτζιναλ στην μικρή οθόνη, πριν καν εκείνοι ανοίξουν το στόμα τους. Ε, ο Μίστερ Στράτος δεν είναι και αφελής να πετάξει τέτοιο θησαυρό κεφιού και πηγαίου χιούμορ, αντικαθιστώντας τον με αμφιβόλου ποιότητας αστεία, συνεπώς όλες εκείνες οι φοβερές εκφράσεις με το Νεραντζάκι, την Πελοπόννησο και τον Λούτσο που έφαγε τον Ιωνά, παρελαύνουν μία προς μία, προς τέρψην του κοινού που πολύ θα ήθελε να τις αντικρίσει σε μια πιο σύγχρονη εκδοχή.
Και μάλιστα το δίδυμο των σεναριογράφων, υπαίτιο για τις επιτυχίες της Μουρμούρας και της Νήσου, δεν χάνει την ευκαιρία να διανθίσει τους διαλόγους, με κάποιες πιο φρέσκες, τωρινές ιδέες, που στα περισσότερα σημεία τους δεν μοιάζουν άκαιρες, ούτε σπάνε τον γνώριμο σε άπαντες (φαντάζομαι) ρυθμό. Όπως συμβαίνει και στην παλαιότερη ταινία του Καψάσκη, το φιλμ χωρίζεται σε δύο πράξεις, με την πρώτη, την θεατρική, να λαμβάνει χώρα εντός της άνετης έπαυλης του κρεατέμπορου και την δεύτερη δίπλα στο κύμα, του πραγματικά όμορφου ως φυσικό φόντο Σαρωνικού νήσου. Και όπως συμβαίνει κι εκεί, έτσι κι εδώ το πρώτο μέρος είναι εκείνο με την περισσότερο βαρύτητα σε ανέκδοτα, εκφράσεις, μουτσούνες και εντέλει γέλιο, που είναι και το τελικό ζητούμενο από την πλατεία. Όσα συμβαίνουν μετά το διάλειμμα είναι σαφώς πιο δροσερά, πιο ηλιόλουστα, πιο κλαμπάτα και πιπεράτα, μα είναι πασιφανές πως τα καλά πέρασαν σε εκείνο το απίθανο τετ α τετ αναμονής στο σαλονάκι της Ευτυχίας...
Εκεί που (απρόσμενα) οι Αποστολάκης και Ευρυπιώτης, με απόλυτο σέβας στα ερμηνευτικά είδωλα που φαντάζομαι έχουν κορώνη τους, κτίζουν ένα όμορφο ντουέτο, όχι καρικατουρέ ή αντιγραφικό τους, όσο προσμένουν να ανοίξει η πόρτα και να αμοληθεί η Νύφη. Ειδικά ο πρώτος, που όπως ορίζει το σενάριο έχει και τον πιο αβανταδόρικο των ρόλων, αυτή την φορά με Κρητική (στα προηγούμενα ήταν Λαρσινή ή Καρδιτσώτικη) προφορά, στέκεται ικανοποιητικά στο ύψος των περιστάσεων, παίρνοντας έναν ρούμπο για την τόλμη του να παίξει έναν από τους πιο αξιομνημόνευτους χαρακτήρες στην ιστορία του Ελληνικού σινεμά. Από την απέναντι μεριά η Ρώπα, σαφώς υψηλότερης καλλιτεχνικής αξίας ηθοποιός, δεν είναι ακριβώς η γεροντοκόρη της Βασιλειάδου, που δεν την έβλεπε ο ήλιος έξω από το σπίτι, εκ προοιμίου όμως στέκεται σε δεύτερο πλάνο από τον "αδελφό" της, παρότι το δικό της όνομα φιγουράρει στην μαρκίζα. Στα λοιπά, μια από τα ίδια για την Μάλφα, που θα ήθελα να την δω σίγουρα στο πανί σε κάτι πιο σοβαρό από το να παίζει μονότονα την μπουστού γλάστρα, ο Τσιμιτσέλης αν ξεκινούσε από εδώ, δύσκολα θα έκανε καριέρα μεγαλύτερη του...Τσιτσόπουλου, ενώ εκείνο το κορίτσι με τα απίθανα μάτια, η Γερονικολού, για τρίτη φορά δεν με έπεισε στο εκράν, παρότι η θωριά της κυριολεκτικά κόβει ανάσες.
Για πες: Για να φτάνω και στο συμπέρασμα, με την ανανεωτικής χροιάς πλευρά των Γαμπρών της Ευτυχίας, πέρασα ευχάριστα. Όχι αυτό που λέμε το καταδιασκέδασα, αλλά σαφώς περιμένοντας πολύ λιγότερα χάρη στον πρότερο βίο των σαχλαμαρών επιπέδου I Love Karditsa, ούτε έπληξα, ούτε πειράχτηκα, ούτε ένιωσα άβολα στην επανάληψη από τους νεότερους, μνημειωδών στίχων που έχουν πει κάποτε τα ιερά τοτέμ του ασπρόμαυρου εγχώριου κινηματογράφου.
Τώρα είναι όμως η μεγάλη ευκαιρία για τον προβληματισμένο οικογενειάρχη, καθώς ο καλός του φίλος Μένης, που αντιμετωπίζει οικονομικά ζόρια, φαντάζει, έναντι πολλών ανταλλαγμάτων, ως ο ιδανικός γαμπρός για την αδελφούλα του, προκειμένου να την αποκαταστήσει και να ζήσει κι εκείνος επιτέλους την ευτυχία του στο πλευρό της καλής του Λίνας. Κι αν τα Γαλλικά και το πιάνο δεν μοιάζουν ιδιαίτερα θελκτικοί παράγοντες για να ζητήσει κανείς την χείρα της Ευτυχίτσας, δεν συμβαίνει το ίδιο και με το ποσόν των δύο εκατομμυρίων ευρώ, που εκείνη εν αγνοία όλων έχει κερδίσει, σε (θα μπορούσαν να βρουν και πιο ρεαλιστικό εύρημα οι σκρίπτερς) κλήρωση της τραπέζης...
Αγαπημένη - τι αγαπημένη, λατρεμένη - η ιστορία που πάνω της κτίζεται και η μοντέρνα βερσιόν του Μαρκίδη, στην πιο αξιόλογη στιγμή της νεότερης δημιουργικής του καριέρας. Ελάχιστοι πρέπει να είναι εκείνοι που δεν εκστομίζουν τις ατάκες του απίθανου τριγώνου Αυλωνίτης - Βασιλειάδου - Ρίζος στις πολλοστές επαναλήψεις του ορίτζιναλ στην μικρή οθόνη, πριν καν εκείνοι ανοίξουν το στόμα τους. Ε, ο Μίστερ Στράτος δεν είναι και αφελής να πετάξει τέτοιο θησαυρό κεφιού και πηγαίου χιούμορ, αντικαθιστώντας τον με αμφιβόλου ποιότητας αστεία, συνεπώς όλες εκείνες οι φοβερές εκφράσεις με το Νεραντζάκι, την Πελοπόννησο και τον Λούτσο που έφαγε τον Ιωνά, παρελαύνουν μία προς μία, προς τέρψην του κοινού που πολύ θα ήθελε να τις αντικρίσει σε μια πιο σύγχρονη εκδοχή.
Και μάλιστα το δίδυμο των σεναριογράφων, υπαίτιο για τις επιτυχίες της Μουρμούρας και της Νήσου, δεν χάνει την ευκαιρία να διανθίσει τους διαλόγους, με κάποιες πιο φρέσκες, τωρινές ιδέες, που στα περισσότερα σημεία τους δεν μοιάζουν άκαιρες, ούτε σπάνε τον γνώριμο σε άπαντες (φαντάζομαι) ρυθμό. Όπως συμβαίνει και στην παλαιότερη ταινία του Καψάσκη, το φιλμ χωρίζεται σε δύο πράξεις, με την πρώτη, την θεατρική, να λαμβάνει χώρα εντός της άνετης έπαυλης του κρεατέμπορου και την δεύτερη δίπλα στο κύμα, του πραγματικά όμορφου ως φυσικό φόντο Σαρωνικού νήσου. Και όπως συμβαίνει κι εκεί, έτσι κι εδώ το πρώτο μέρος είναι εκείνο με την περισσότερο βαρύτητα σε ανέκδοτα, εκφράσεις, μουτσούνες και εντέλει γέλιο, που είναι και το τελικό ζητούμενο από την πλατεία. Όσα συμβαίνουν μετά το διάλειμμα είναι σαφώς πιο δροσερά, πιο ηλιόλουστα, πιο κλαμπάτα και πιπεράτα, μα είναι πασιφανές πως τα καλά πέρασαν σε εκείνο το απίθανο τετ α τετ αναμονής στο σαλονάκι της Ευτυχίας...
Εκεί που (απρόσμενα) οι Αποστολάκης και Ευρυπιώτης, με απόλυτο σέβας στα ερμηνευτικά είδωλα που φαντάζομαι έχουν κορώνη τους, κτίζουν ένα όμορφο ντουέτο, όχι καρικατουρέ ή αντιγραφικό τους, όσο προσμένουν να ανοίξει η πόρτα και να αμοληθεί η Νύφη. Ειδικά ο πρώτος, που όπως ορίζει το σενάριο έχει και τον πιο αβανταδόρικο των ρόλων, αυτή την φορά με Κρητική (στα προηγούμενα ήταν Λαρσινή ή Καρδιτσώτικη) προφορά, στέκεται ικανοποιητικά στο ύψος των περιστάσεων, παίρνοντας έναν ρούμπο για την τόλμη του να παίξει έναν από τους πιο αξιομνημόνευτους χαρακτήρες στην ιστορία του Ελληνικού σινεμά. Από την απέναντι μεριά η Ρώπα, σαφώς υψηλότερης καλλιτεχνικής αξίας ηθοποιός, δεν είναι ακριβώς η γεροντοκόρη της Βασιλειάδου, που δεν την έβλεπε ο ήλιος έξω από το σπίτι, εκ προοιμίου όμως στέκεται σε δεύτερο πλάνο από τον "αδελφό" της, παρότι το δικό της όνομα φιγουράρει στην μαρκίζα. Στα λοιπά, μια από τα ίδια για την Μάλφα, που θα ήθελα να την δω σίγουρα στο πανί σε κάτι πιο σοβαρό από το να παίζει μονότονα την μπουστού γλάστρα, ο Τσιμιτσέλης αν ξεκινούσε από εδώ, δύσκολα θα έκανε καριέρα μεγαλύτερη του...Τσιτσόπουλου, ενώ εκείνο το κορίτσι με τα απίθανα μάτια, η Γερονικολού, για τρίτη φορά δεν με έπεισε στο εκράν, παρότι η θωριά της κυριολεκτικά κόβει ανάσες.
Για πες: Για να φτάνω και στο συμπέρασμα, με την ανανεωτικής χροιάς πλευρά των Γαμπρών της Ευτυχίας, πέρασα ευχάριστα. Όχι αυτό που λέμε το καταδιασκέδασα, αλλά σαφώς περιμένοντας πολύ λιγότερα χάρη στον πρότερο βίο των σαχλαμαρών επιπέδου I Love Karditsa, ούτε έπληξα, ούτε πειράχτηκα, ούτε ένιωσα άβολα στην επανάληψη από τους νεότερους, μνημειωδών στίχων που έχουν πει κάποτε τα ιερά τοτέμ του ασπρόμαυρου εγχώριου κινηματογράφου.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Ιανουαρίου 2015 από την Spentzos Film
1 σχόλια:
Συγχαρητήρια στο "δίδυμο" σεναριογράφων!!καλή θέαση!
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική