Τα Μυστικά του Δάσους
του Rob Marshall. Με τους Meryl Streep, Emily Blunt, James Corden, Anna Kendrick, Chris Pine, Tracey Ullman, Christine Baranski, Johnny Depp
Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς...ώπα, για μισό λεπτό!
του zerVo (@moviesltd) 
Και ζήσαν αυτοί καλά... Είναι η φράση που ορίζει ως φυσική εξέλιξη, τον επίλογο κάθε παραμυθιού, πασπαλίζοντας την ατμόσφαιρα με ανείπωτη ευτυχία και αγαλλίαση, μιας και όλοι οι κακοί πήραν το μάθημα τους και άπαντες οι καλοί πριμοδοτήθηκαν με όσα αγαθά τους όφειλε η τύχη. Μισό λεπτουδάκι όμως, ποιοι ακριβώς είναι οι κακότροποι και συνεπώς μισητοί στην ματιά του αναγνώστη και ποιοι οι ενάρετοι που δικαιούνται την θέση στην καρδιά μας? Ποιος ακριβώς είναι εκείνος που τους ορίζει? Και μήπως η (παρα)πλανητική αφήγηση δεν αφήνει την σκέψη να λειτουργήσει έτσι όπως θα έπρεπε προκειμένου να τους διακρίνει, αντιθέτως κατευθύνεται εσφαλμένα από τις λέξεις, αφήνοντας έτσι μια κίβδηλη άποψη της (έτσι κι αλλιώς) μυθοπλαστικής αλήθειας?
Κρατάει χρόνια το ξόρκι που η κακίστρω μάγισσα έστειλε στο σπιτικό του καλόκαρδου φούρναρη, από την εποχή που ο ερωτοκτυπημένος πατέρας του, για να κάνει τα χατίρια της κυράς του, έκλεβε τις πρασινάδες από την αυλή της, ληστεύοντας της από λάθος του την νιότη και την ομορφάδα. Για τιμωρία του εκείνη θα στείλει ευχή και κατάρα, ποτέ αυτή η φαμίλια να μην γνωρίσει ξανά την χαρά της έλευσης ενός παιδιού, γεγονός που στενοχωρεί αφόρητα τον φουκαρά μεροκαματιάρη και την άκληρη γυναίκα του. Έφτασε όμως η στιγμή για να λυθούν τα μάγια, αφού η Μάγισσα θα δείξει υποχωρητική και ζητώντας, μέσα σε διάστημα τριών μόλις ημερών, συγκεκριμένα ανταλλάγματα, θα δηλώσει διατεθειμένη να σπάσει το ανάθεμα.
Τέσσερις είναι οι απαιτήσεις της κι όχι εύκολο να τις εντοπίσεις, αφού όλες τους κρύβονται κάπου βαθιά μέσα στο σκοτεινό και αφιλόξενο δάσος. Μια αγελάδα κατάλευκη σαν το γάλα, μια κάπα κατακόκκινη σαν την φωτιά, μια πλεξούδα μαλλιά χρυσαφένια σαν το καλαμπόκι και ένα γοβάκι γυάλινο, διάφανο, πριγκιπικό. Με τις ώρες να μετρούν αντίστροφα για το πέρας της διορίας, ο αγαθός φούρναρης θα χωθεί δίχως δεύτερη σκέψη στις ατέρμονες φυλλωσιές, ζητώντας την βοήθεια της Κοκκινοσκουφίτσας, του Τζακ, της Ραπουνζέλ και της Σταχτοπούτας.
Των τεσσάρων αντίστοιχων πρωταγωνιστών, δηλαδή, των λατρεμένων ιστοριών των Αδελφών Γκριμ, που ουσιαστικά δίνουν την ώθηση για να κινηθεί αυτό το εμπνευσμένο ποτ πουρί από τις δικές τους περιπέτειες με την υπογραφή του Stephen Sondheim (West Side Story, Sweeney Todd), που για πρώτη φορά έκανε την εμφάνιση του στο σανίδι του Μπρόντγουέι στα 1987, γνωρίζοντας τεράστια καλλιτεχνική κι εμπορική επιτυχία. Που ακριβώς κρύβεται το μυστικό της διάνας? Μα στο πολύ απλό γεγονός πως σε κάθε επιμέρους στόρι της τετράδας - συν ενός του βασικού άξονα "Φούρναρης" - ο ενορχηστρωτής ανακαλύπτει τον λάκκο από τον οποίο δύναται να ξεπηδήσει η αρνητική τροπή της υπόθεσης, αυτή δηλαδή που λαμβάνει χώρα στο δεύτερο, σκοτεινότερο και διόλου αναμενόμενο μισό του Into The Woods, λίγο μετά την πτώση της ατάκας "κι εμείς καλύτερα"...
Εκεί που ο πεπειραμένος στο είδος Rob Marshall, φοράει ολοκληρωτικά το ντύμα του παλιού Tim Burton και με όπλο του την μελωδική μουσική επένδυση και τα τραγούδια του Sondheim, μεταστρέφει το κλίμα Disney προσφέροντας μια διαφορετικού ύφους, σαφώς πιο ενήλικη και από τα πεπραγμένα στην οθόνη, εκδοχή των μύθων. Ποιο λάθος μονοπάτι πήρε η Red Hood? Σε ποιο ολίσθημα υπέπεσε πάνω στην φασολιά ο Τζακ? Πόσο ονειρική είναι πια αυτή η παροιμιώδεις αγάπη του πρίγκιπα για την Σιντερέλα? Και αλήθεια η φουρνάρισσα έχει μάτια μόνο για τον μπουλούκο κανακάρη της ή κρατάει και για άλλον τα φιλιά της?
Εντέχνως χιουμοριστικά δοσμένες οι νέες εναλλακτικές εκδοχές, σε ένα μιούζικαλ που δύσκολα δεν θα λατρέψουν οι οπαδοί του genre, από την άλλη μεριά ίσως να ταλαιπωρήσει κομματάκι όσους περίμεναν κάτι εντελώς ανάλαφρο, στα γνώριμα επίπεδα των live action παραγωγών του στούντιο του θείου Ουόλτ. Άλλωστε το παιχνίδι των συναισθημάτων, κατόπιν των πολλών και αναπάντεχων ανατροπών, οδηγεί σε μήνυμα πολύ πιο δίκαιο και ωφέλιμο από εκείνο των φέριτέιλς, με τους πραγματικά καλούς κι αγαθούς να είναι εκείνοι που εντέλει θα βγουν αλώβητοι από την συστάδα των δέντρων.
Για πες: Πέρα από την άριστα μελετημένη σκηνογραφία και τα εντυπωσιακά Γκριμικά κοστούμια, που ουσιαστικά ορίζουν και τους βασικούς πρωταγωνιστικούς πόλους, από τους ερμηνευτές που τα πήγαν εξαιρετικά στην πρόκληση ΚΑΙ να τραγουδήσουν πέρα από το να αποδώσουν, ξεχώρισε σαφώς η Emily Blunt ως Μισιζ Μπέικερ, στον ρόλο με τις πιο ακραίες εκφάνσεις μεταξύ πρώτης και δεύτερης πράξης. Όπως άλλωστε και οι έτεροι σταρς Chris Pine, Anna Kendrick για για λιγούλια λεπτά και ο Johnny Depp, δίχως ποτέ βεβαίως να λησμονεί κανείς την La Streep που όμοια της δεν υπάρχει άλλη.
Τέσσερις είναι οι απαιτήσεις της κι όχι εύκολο να τις εντοπίσεις, αφού όλες τους κρύβονται κάπου βαθιά μέσα στο σκοτεινό και αφιλόξενο δάσος. Μια αγελάδα κατάλευκη σαν το γάλα, μια κάπα κατακόκκινη σαν την φωτιά, μια πλεξούδα μαλλιά χρυσαφένια σαν το καλαμπόκι και ένα γοβάκι γυάλινο, διάφανο, πριγκιπικό. Με τις ώρες να μετρούν αντίστροφα για το πέρας της διορίας, ο αγαθός φούρναρης θα χωθεί δίχως δεύτερη σκέψη στις ατέρμονες φυλλωσιές, ζητώντας την βοήθεια της Κοκκινοσκουφίτσας, του Τζακ, της Ραπουνζέλ και της Σταχτοπούτας.
Των τεσσάρων αντίστοιχων πρωταγωνιστών, δηλαδή, των λατρεμένων ιστοριών των Αδελφών Γκριμ, που ουσιαστικά δίνουν την ώθηση για να κινηθεί αυτό το εμπνευσμένο ποτ πουρί από τις δικές τους περιπέτειες με την υπογραφή του Stephen Sondheim (West Side Story, Sweeney Todd), που για πρώτη φορά έκανε την εμφάνιση του στο σανίδι του Μπρόντγουέι στα 1987, γνωρίζοντας τεράστια καλλιτεχνική κι εμπορική επιτυχία. Που ακριβώς κρύβεται το μυστικό της διάνας? Μα στο πολύ απλό γεγονός πως σε κάθε επιμέρους στόρι της τετράδας - συν ενός του βασικού άξονα "Φούρναρης" - ο ενορχηστρωτής ανακαλύπτει τον λάκκο από τον οποίο δύναται να ξεπηδήσει η αρνητική τροπή της υπόθεσης, αυτή δηλαδή που λαμβάνει χώρα στο δεύτερο, σκοτεινότερο και διόλου αναμενόμενο μισό του Into The Woods, λίγο μετά την πτώση της ατάκας "κι εμείς καλύτερα"...
Εκεί που ο πεπειραμένος στο είδος Rob Marshall, φοράει ολοκληρωτικά το ντύμα του παλιού Tim Burton και με όπλο του την μελωδική μουσική επένδυση και τα τραγούδια του Sondheim, μεταστρέφει το κλίμα Disney προσφέροντας μια διαφορετικού ύφους, σαφώς πιο ενήλικη και από τα πεπραγμένα στην οθόνη, εκδοχή των μύθων. Ποιο λάθος μονοπάτι πήρε η Red Hood? Σε ποιο ολίσθημα υπέπεσε πάνω στην φασολιά ο Τζακ? Πόσο ονειρική είναι πια αυτή η παροιμιώδεις αγάπη του πρίγκιπα για την Σιντερέλα? Και αλήθεια η φουρνάρισσα έχει μάτια μόνο για τον μπουλούκο κανακάρη της ή κρατάει και για άλλον τα φιλιά της?
Εντέχνως χιουμοριστικά δοσμένες οι νέες εναλλακτικές εκδοχές, σε ένα μιούζικαλ που δύσκολα δεν θα λατρέψουν οι οπαδοί του genre, από την άλλη μεριά ίσως να ταλαιπωρήσει κομματάκι όσους περίμεναν κάτι εντελώς ανάλαφρο, στα γνώριμα επίπεδα των live action παραγωγών του στούντιο του θείου Ουόλτ. Άλλωστε το παιχνίδι των συναισθημάτων, κατόπιν των πολλών και αναπάντεχων ανατροπών, οδηγεί σε μήνυμα πολύ πιο δίκαιο και ωφέλιμο από εκείνο των φέριτέιλς, με τους πραγματικά καλούς κι αγαθούς να είναι εκείνοι που εντέλει θα βγουν αλώβητοι από την συστάδα των δέντρων.
Για πες: Πέρα από την άριστα μελετημένη σκηνογραφία και τα εντυπωσιακά Γκριμικά κοστούμια, που ουσιαστικά ορίζουν και τους βασικούς πρωταγωνιστικούς πόλους, από τους ερμηνευτές που τα πήγαν εξαιρετικά στην πρόκληση ΚΑΙ να τραγουδήσουν πέρα από το να αποδώσουν, ξεχώρισε σαφώς η Emily Blunt ως Μισιζ Μπέικερ, στον ρόλο με τις πιο ακραίες εκφάνσεις μεταξύ πρώτης και δεύτερης πράξης. Όπως άλλωστε και οι έτεροι σταρς Chris Pine, Anna Kendrick για για λιγούλια λεπτά και ο Johnny Depp, δίχως ποτέ βεβαίως να λησμονεί κανείς την La Streep που όμοια της δεν υπάρχει άλλη.
Στις δικές μας αίθουσες? Την Πρωτοχρονιά του 2015 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική