Movies Ltd

του Paul Thomas Anderson. Με τους Joaquin Phoenix, Josh Brolin, Owen Wilson, Katherine Waterston, Reese Witherspoon, Benicio del Toro, Jena Malone, Maya Rudolph, Martin Short

Incoherent Vice

του gaRis (@takisgaris)

Ηλιόλουστο νουάρ στη χίππικη Καλιφόρνια των 70s. O Doc Sportello (Joaquin Phoenix), ο ντετέκτιβ – πρεζόνι ψαρεύει πελατάκους χρησιμοποιώντας ιατρικό γραφείο. Περιφέρεται αενάως μες τη θολούρα αναζητώντας κομμάτια εξαφανισμένης αλήθειας. Μια γκόμενα από το παρελθόν ονόματι Shasta Fay (Katherine Waterston) τον παρακαλάει να της δώκει τον απαχθέντα λεφτά φιλενάδο της (Eric Roberts) που παραμένει έγκλειστος σε ψυχιατρικό ίδρυμα όπου τον έστειλε αδιάβαστο η τεκνατζού - τζουτζουτζού σύζυγός του (Serena Scott Thomas). O Doc έχει να ξετυλίξει το κουβάρι (αν δεν καταφέρει να το καπνίσει ως τρίφυλλο πρώτα) που περικλείει τον κρυφο - γκέη αστυνόμο – νέμεση (Josh Brolin), την βοηθό εισαγγελέα που τον βοηθά επειδή σιχαίνεται τον εαυτό της που είναι ψιλοτσιμπημένη μαζί του (ReeseWitherspoon), δυο άλλα πρεζόνια-στα-χαμένα (Owen Wilson και Jena Malone) και δυο κακούληδες, τον γεροντονούρια σέξυ οδοντίατρο (Martin Short) και τον διεφθαρμένο επιχειρηματία (Martin Donovan). Ο ντεκαντάν δικηγόρος (Benicio Del Toro) ανάβει σπίρτα στην σκοτισμένη διάνοια του Sportello κι όποιος αρχίζει να κρεπάρει μιλάμε για την 369 σελίδων παπαρόγκα του εκκεντρικού συγγραφέα Thomas Pynchon που μάλλον κάνει κάμεο εδώ αλλά κανείς δεν τον έχει δει δεκαετίες τώρα (α λα Σάλιντζερ) την οποία προσαρμόζει σε φιλμική αδολεσχία 148 λεπτών ο Paul Thomas Anderson για να μας επιβεβαιώσει το αυταπόδεικτον: Chotto, Kenichiro, Dozo! Motto panukeiku... motto panukeiku! MOTTO PANUKEIKU! (Hey, Ken! Please, more pancakes!)

Μετριότατη χρονιά το 2014. Ξέρεις πως το καταλαβαίνεις; Όταν ούτε ο δημιουργός, AUTEUR των Boogie Nights, Magnolia και υπογράφων τα κινηματογραφικά έπη χαρακτήρων του 21ου αιώνα There Will Be Blood και The Master μπορεί να τη διασώσει. Ο PTA βαρέθηκε, λέει, τον εαυτό του και αναμετρήθηκε με την κούφια καλλιέπεια του Πίντσον. Η άποψή του για την α λα Airplane! γκαγκάτη κωμωδία με δαιδαλώδεις νουαρισμούς Raymond Chandler και Ross McDonald, πασπαλιασμένες με υπαινιγμούς για Manson και Nixon. Δε θα παίξω με λεξιδάνεια από τους τίτλους των επιρροών The Big Sleep (1946) και The Long Goodbye – ίσως πάλε τα αρπάξω ολάκερα (στην κράνα) αυθωρεί και παραχρήμα. Διότι ο Paul δείχνει πλέον ακκιζόμενος στην καλλιτεχνική του αυταρέσκεια καθώς το σινάφι (μας) τον ποτίζει σε αστείρευτες ποσότητες το νέκταρ της αποδοχής παρότι έχει στην πορτοφόλα μόλις 7 ταινίες, εκ των οποίων δεν έχει διαπρέψει στην, καλή ώρα, κωμωδία (Punch Drunk Love).

Το Incoherent (ορθότερα) Vice λοιπόν είναι μια, διευκολούμενη από ένα λογοτεχνίζον θήλυ voiceover, σπειροειδής αφήγηση που κάνει το Big Lebowski των Κοενάδων συμβατικότατο στη σύγκριση. Το πρόβλημά μου πάντως δεν ήταν καν η προφανώς συνειδητή στρεψίδικη πλοκή. Η ένσταση είναι  ουσιαστικότερη καθώς υποτίθεται  πως για να την απολαύσεις (γιατί  φυσικά υπάρχουν θελκτικοί λόγοι όπως οι Phoenix - Short - Brolin που αρκούν για να υπομείνεις αυτή την εξαιρετικά δουλεμένη ως  production design φυσαλίδα) πρέπει να πατήσεις το οφφ της κατανόησης και να σανιδώσεις τις αισθήσεις - μα του κάκου. Δεν ένοιωσα. Κι αυτό για ταινία του Anderson είναι οικτρή απογοήτευση. Βάζεις και Elswit με Greenwood που δε δίνουν vibe της στόουνχεντ Καλιφόρνιας, οπότε με διεύθυνση φωτογραφίας και μουσική (που γειώνει έτι πιότερο  η  άστοχη επιλογή  τραγουδιών  της  περιόδου)  στην  απόξω,  μένουν  τα  θαυμάσια κοστούμια, τα μεηκάπια και οι μαγουλάτες φαβορίτες του Γοακίν να κλέψουν την παράσταση. Τρίχες ο θησαυρός δηλαδή.

Για πες: Τα κακά του Malick (To The Wonder) τα είδαμε. Αυτό μούρχεται στο νου μετά το Inherent Vice. Ο PTA εμφανώς, λίγο πριν το κατώφλι των πρώτων–ήντα, ψάχνει κινηματογραφικούς δρόμους που ελάχιστοι έχουν το ταλέντο να το κάνουν όμως η επόμενη ταινία του αισθάνομαι ότι θα είναι κομβική για την μετέπειτα πορεία του. Η εγκωμιαστική κριτική για τον βήχα του ψάλτη δεν τον κάνει καλύτερο στο ψάλσιμο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Φεβρουαρίου 2015 από την Tanweer