Movies Ltd

του Tim Burton. Με τους Amy Adams, Christoph Waltz, Danny Huston, Jon Polito, Krysten Ritter, Jason Schwartzman, Terence Stamp

‘Άλλος (Μπέρτον) Σκηνοθετεί - Άλλος (Burton) υπογράφει

του gaRis (@takisgaris)

Κόσμος που γουλάρει Μπέρτονα από εποχάς Σκαθαροζούμη, Ψαλιδοχέρη, ή έχει θαμάξει (όπως μουά) την μετεξέλιξη ενός αποδιοπομπαίου ανιμέητορα σε σπινθηροβόλο καλλιτέχνη (Sweeney Todd, Corpse Bride) ρωτά και ματαρωτάει: Μα είναι αυθεντικός αυτός ο Burton του Big Eyes; Ευλογότατο το ρώτημα, αφού όχι μόνο μεγάλα αλλά και μαύρα μάτια, μαύρα μελαγχολικά κάναμε για να δούμε κάπου ανάμεσα σε στριγκλώδεις φολίτσες Alice in Wonderland ή Dark Shadows μια ταινία αυτού του παράξενου παρία του περίπου offstream χολυγουντιανού θεάματος. Η εύκολη απάντηση είναι σαφέστατατα ΟΧΙ. Ο παραγωγός Tim Burton δε ρισκάρει τα τουλάχιστον δέκα δικά του μύρια και τα περίπου εξήντα του συνολικού μπάτζετ και σκηνοθετεί γραμμικά, ελαφρά, ελάχιστα υπαινικτικά και υπόπτως προβλέψιμα. Είκοσι μετά τη βιογραφία του αρχιερέα του trash Ed Wood, μαζεύει την ίδια συγγραφική ομήγυρη (Scott Alexander - Larry Karaszewski) αφήνοντας στην απόξω το alter ego του Johnny Depp και την αιώνια συμβία Helena Bonham Carter (πρώτη φορά μετά το επονείδιστο Mars Attacks! Του 1996).

Η δύσκολη απάντηση θα ήταν να υποστηρίξεις πως ο Μπέρτονας κρύβεται, ακριβώς όπως η Margaret Keane (Amy Adams σε έναν ακόμη ρόλο που πέταξε η Reese Witherspoon) πίσω από την α λά Jim Carrey, μούτα και καρίκατουρ ερμηνεία του ηθοποιού-οδοστρωτήρα Christoph Waltz ως παγκαπόντε, conartist ως fauxartist Walter (σημείωσε το μεσαίο όνομα του Timothy Walter Burton) Keane. Πρόκειται για το αληθινό εμπορικό φαινόμενο των φωτοτυπημένων ανά εκατομμύρια ζωγραφιών παιδιών με ερμητικά κλειστά στόματα και τεράστια μελαγχολικά μάτια που μεταξύ του πενήντα και του εξήντα έβγαλαν χρήμα με ουρά από το αμερικανικό πόπολο, όσο και τα μάτια των κριτικών (απόλαυση ο Terrence Stamp ως αγανακτισμένος κριτικός που φέρνει έντονα στον Anton Ego του Ratatouille) φλερτάροντας ανοιχτά με το kitsch (καλή ώρα ο Tim) όσο και με το κοινωνικό όνειδος: Η γυναίκα των fifties, σκιά του ανδρός, αχειραφέτητη και κάργα καταπιεσμένη, εδώ και καλλιτεχνικά.

Σάμπως ο μάστορας εδώ δεν κρατιέται μη του βγει η γνωστή περσόνα στο πανί; Ασκαρδαμυκτί. Κοστούμια και αναπαράσταση επόκ με λεπτομέρεια μεν - χωρίς στυλιστικές ακροβασίες δε(ν). Ακόμη και ο αγαπημένος (ενίοτε φανφαρόνος) Danny Elfman προτιμά τα χαμηλά ημιτόνια εδωνά. Η Amy που Streep-ικώς αρχίζει να ξεχνά την τελευταία χρονιά που δεν ήταν υποψήφια (αν και ουδέποτε νικήτρια) για οσκάρι, συρρικνώνεται ερμηνευτικά, σε ένα ρόλο που αρχικά απέρριψε ως μη διαθέτοντα έντονη προσωπικότητα. Μια Margaret Keane που έφτασε στα 1986 στα δικαστήρια της Χονολούλου, όπου κίνησε για νέα ζωή με την κόρη της ως Μάρτυς του Ιεχωβά, για να διεκδικήσει το δικαίωμα στα καπηλευόμενα (με τη συναίνεσή της βεβαίως-βεβαίως) έργα χειρών της. Αυτός όμως που δε συμμαζεύεται είναι ο αυστριακής μονίμως προφοράς Waltz ο οποίος ενδεχομένως να τριτώσει τα αγαλματάκια του σε μια επόμενη ταραντινική συνουσία, αλλά εδώ είναι απλά ενοχλητικός (όσο μονοδιάστατος βγήκε και στο - όντως - Horrible Bosses 2) σε σημείο που σε βγάζει νοκ άουτ εκτός πλοκής ταινίας.

Για πες: Ο Burton, λίγο πριν τα εξήντα του αποδεικνύει ξανά ότι δεν έγινε ποτέ ο μεγάλος σκηνοθέτης (sorry hipsters) που τα εντυπωσιακά του πρωτάτα ορκιζόντουσαν πως (θα). Το γήπεδό του είναι το εκκεντρικό φαντασιακό. Το παραμύθι. Οι ανθρώπινοι χαρακτήρες ως προέκταση μιας παιδικής χίμαιρας. Έτσι τον αγαπήσαμε, αυτό μας λείπει κατάφωρα κι εδώ.

Στις δικές μας αίθουσες? Την Πρωτοχρονιά του 2015 από την Odeon