Η Αρπαγή 3
του Olivier Megaton. Με τους Liam Neeson, Forest Whitaker, Famke Janssen, Maggie Grace, Dougray Scott, Sam Spruell, Leland Orser
The Fugitiv3
του zerVo (@moviesltd) 
Και να που με το τρίτο, ισοδύναμα εκρηκτικό με τα προηγούμενα, επεισόδιο, πέφτει η αυλαία μιας από τις πλέον δημοφιλείς κινηματογραφικές σειρές της μετά-μιλένιουμ εποχής, να προβλέψω με μια λιγοστού ρίσκο μαντεψιά μου, με την ίδια, αν όχι με μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία στα γκισέ. Κονκλούζιον συνολικό, από το πέρασμα του Taken Series από τις μεγάλες μας οθόνες, διπλό. Από την μια η αναγνώριση του συναισθήματος ανάγκης από πλευράς του κοινού, για την εξεύρεση καινούργιων action heroes, που θα συνεχίσουν στην παλιομοδίτικη μοναχική φόρμα το κυνήγι των απανταχού κακών μαφιόζων και από την άλλη η απόδοση σταρικής δικαιοσύνης, στο πρόσωπο ενός εκ των πιο αδικημένων, μέχρι πρότινος, πρωταγωνιστών, που κατόπιν Αρπαγής, η καριέρα του εκτοξεύτηκε σε ύψη που ούτε ο ίδιος θα φανταζόταν.
Με την θυγατέρα του να έχει φτάσει πλέον σε ηλικία της παντρειάς, κάτι που αναμένεται να συμβεί σύντομα καθώς εκείνη προγραμματίζει από στιγμή σε στιγμή να του ανακοινώσει πως περιμένει παιδί, ο δυναμικός βετεράνος μυστικός πράκτορας Μπράιαν Μιλλς, οραματίζεται την ολοκλήρωση της ευτυχίας του, στην στιγμή που η πρώην σύζυγός του (και μητέρα της Κιμ) θα εγκαταλείψει τον ζάπλουτο συμβίο της και θα πέσει ξανά στην αγκαλιά του. Όνειρο που δεν μέλλει να ολοκληρωθεί ποτέ, όμως, καθώς εκείνος φτάνοντας στο ραντεβού τους στο σπίτι του, θα αντικρίσει εμβρόντητος το άψυχο κορμί της στο δωμάτιο του.
Δίχως μάλιστα να διαθέτει μισό δευτερόλεπτο για να την θρηνήσει, αφού οι αστυνομικές αρχές άμεσα θα τον θεωρήσουν ως τον υπ αριθμόν ένα ύποπτο για την δολοφονία της. Έμπειρος στο να διαφεύγει από τέτοιου είδους παγίδες, ο μεθοδικός κατάσκοπος θα ξεγλιστρήσει από τα νύχια των διωκτών του και θα στήσει πλάνο αναζήτησης του πραγματικού φονιά. Έχοντας συνάμα σαν πρώτη του προτεραιότητα, την προστασία της κόρης του, η ζωή της οποίας επίσης διατρέχει κίνδυνο.
Στο πρώτο τεύχος ήταν το βλαστάρι του που έπεσε θύμα απαγωγής από Παριζιάνικο κύκλωμα σωματεμπορίας, στο δεύτερο είχε να τα βάλει με τους διψασμένους για εκδίκηση συγγενείς των θυμάτων του, που αρπάξαν την καλή του στην Βασιλεύουσα παίρνοντας - αρχικά - την ρεβάνς. Το τελευταίο μέρος όμως του τρίπτυχου που ξεπετάχτηκε από την έμπνευση του κατέχοντα το γενικό πρόσταγμα Luc Besson, ουσιαστικά διαφεύγει ολοσχερώς του τίτλου, αφού δεν υφίσταται απαχθείς, δεν κρατείται κανείς όμηρος και ο lone wolf δεν έχει σαν στόχο του την απελευθέρωση μηδενός στελέχους της φαμίλιας του.
Στην πραγματικότητα, μια εικοσαριά χρόνια μετά από την σπουδαία αναβίωση του τηλεοπτικού Φυγά, ο ευφυής και αεικίνητος Μιλλς, ντύνεται το κοστούμι του Δόκτορα Ρίτσαρντ Κιμπλ και κόντρα στις αντιξοότητες όπως τις ορίζει ο τωρινός και πιο hi-tech "ντετέκτιβ Τζεράρντ" (με την μορφή του Οσκαρικά βραβευμένου Forest Whitaker) ρίχνεται στο κυνήγι των δολοφόνων, τόσο για να αναπαυθεί η μνήμη της αγαπημένης του, όσο και για να ξεκαθαρίσει το όνομα του από την κατηγορία που τον βαρύνει. Ακόμη κι αν το φιλμ του Φραντσέζου Olivier Megaton δεν αγγίζει καν τα λέβελ της ορίτζιναλ δημιουργίας του Andrew Davis, εντούτοις το γεμάτο δίωρο διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα χορτάσουν την ματιά του φαν της περιπέτειας: Κυνηγητά, σασπένς, χιλιάδες κάλυκες στον αέρα, αλλά και τρεις, τέσσερις περιπτώσεις που ο ήρωας του σώζεται - ελέω εξυπνάδας - από του Χάρου τα δόντια, σε σεκάνς που θυμίζουν έντονα εκείνες τις προιστορικές ασπρόμαυρες συνέχειες του Ζορρό, που πάντα στο φινάλε του τσάπτερ θεωρούταν νεκρός και μόνιμα την σκαπούλαρε παντί τρόπω.
Φυσικά δεν υπάρχει ούτε μισό κλισέ που δεν παρελαύνει από το εκράν, φυσικά και εκ προοιμίου γνωρίζουμε ποιος στο φινάλε θα στεφθεί θριαμβευτής, φυσικά και υπάρχουν τρυπάρες στο σενάριο που δεν μπαλώνονται ακόμη κι αν η καλή θέληση κτυπάει κόκκινο. Δεν είναι αυτό όμως το ζήτημα, αφού έτσι κι αλλιώς εκείνος που θα κόψει το μπιλιέτο, γνωρίζει πάρα πολύ καλά τι πρόκειται να παρακολουθήσει κι αν ήταν στο χέρι του, θα πρόσθετε ακόμη καμιά εκατοστή λεπτά πανζουρλισμού στα περίχωρα της Πόλης των Αγγέλων. Αν ήταν στο δικό μου πάντως κάτι να αλλάξω, με τεράστια χαρά θα "σκότωνα" από το πρώτο δευτερόλεπτο αυτόν τον ατάλαντο τσαρλατάνο τον Dougray Scott, που αφού κατέστρεψε από τον καιρό του Mission Impossible 2 όποιο adventure συμμετείχε η μουτσούνα του, παλεύει με νύχια και με δόντια να το κατορθώσει κι εδώ πέρα. Ευτυχώς ο Νόμος του Liam υπερισχύει...
Για πες: Ο Ιρλανδός οφείλει πάρα πολλά στο franchise, που έδωσε στην πορεία του μια απίθανη ώθηση την στιγμή που ξεθύμαινε το γκάζι από τον πρώτο Batman. Ακόμη κι αν ήδη βαδίζει στα 63 του, ο Neeson, έχει αποτυπωθεί στην θωριά του κοινού, ως το ώριμο, έμπειρο, συγκεντρωμένο χέρι της δικαιοσύνης, γι αυτό κι εκείνο απαιτεί την διαρκή επιστροφή του στην μανιέρα, χατήρι που για καιρό ακόμη, δεν πρόκειται να του το χαλάσει. Εξαργυρώνοντας έτσι με ακόμη πιότερη φήμη και δόξα - από λεφτά φαντάζομαι έχει μαζέψει μπόλικα ο Βρετανός - εκείνο το Όσκαρ που ένας Θεός ξέρει πως του στερήθηκε, ως πρωταγωνιστή της κορυφαίας κινηματογραφικής στιγμής των τελευταίων τριάντα χρόνων.
Δίχως μάλιστα να διαθέτει μισό δευτερόλεπτο για να την θρηνήσει, αφού οι αστυνομικές αρχές άμεσα θα τον θεωρήσουν ως τον υπ αριθμόν ένα ύποπτο για την δολοφονία της. Έμπειρος στο να διαφεύγει από τέτοιου είδους παγίδες, ο μεθοδικός κατάσκοπος θα ξεγλιστρήσει από τα νύχια των διωκτών του και θα στήσει πλάνο αναζήτησης του πραγματικού φονιά. Έχοντας συνάμα σαν πρώτη του προτεραιότητα, την προστασία της κόρης του, η ζωή της οποίας επίσης διατρέχει κίνδυνο.
Στο πρώτο τεύχος ήταν το βλαστάρι του που έπεσε θύμα απαγωγής από Παριζιάνικο κύκλωμα σωματεμπορίας, στο δεύτερο είχε να τα βάλει με τους διψασμένους για εκδίκηση συγγενείς των θυμάτων του, που αρπάξαν την καλή του στην Βασιλεύουσα παίρνοντας - αρχικά - την ρεβάνς. Το τελευταίο μέρος όμως του τρίπτυχου που ξεπετάχτηκε από την έμπνευση του κατέχοντα το γενικό πρόσταγμα Luc Besson, ουσιαστικά διαφεύγει ολοσχερώς του τίτλου, αφού δεν υφίσταται απαχθείς, δεν κρατείται κανείς όμηρος και ο lone wolf δεν έχει σαν στόχο του την απελευθέρωση μηδενός στελέχους της φαμίλιας του.
Στην πραγματικότητα, μια εικοσαριά χρόνια μετά από την σπουδαία αναβίωση του τηλεοπτικού Φυγά, ο ευφυής και αεικίνητος Μιλλς, ντύνεται το κοστούμι του Δόκτορα Ρίτσαρντ Κιμπλ και κόντρα στις αντιξοότητες όπως τις ορίζει ο τωρινός και πιο hi-tech "ντετέκτιβ Τζεράρντ" (με την μορφή του Οσκαρικά βραβευμένου Forest Whitaker) ρίχνεται στο κυνήγι των δολοφόνων, τόσο για να αναπαυθεί η μνήμη της αγαπημένης του, όσο και για να ξεκαθαρίσει το όνομα του από την κατηγορία που τον βαρύνει. Ακόμη κι αν το φιλμ του Φραντσέζου Olivier Megaton δεν αγγίζει καν τα λέβελ της ορίτζιναλ δημιουργίας του Andrew Davis, εντούτοις το γεμάτο δίωρο διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα χορτάσουν την ματιά του φαν της περιπέτειας: Κυνηγητά, σασπένς, χιλιάδες κάλυκες στον αέρα, αλλά και τρεις, τέσσερις περιπτώσεις που ο ήρωας του σώζεται - ελέω εξυπνάδας - από του Χάρου τα δόντια, σε σεκάνς που θυμίζουν έντονα εκείνες τις προιστορικές ασπρόμαυρες συνέχειες του Ζορρό, που πάντα στο φινάλε του τσάπτερ θεωρούταν νεκρός και μόνιμα την σκαπούλαρε παντί τρόπω.
Φυσικά δεν υπάρχει ούτε μισό κλισέ που δεν παρελαύνει από το εκράν, φυσικά και εκ προοιμίου γνωρίζουμε ποιος στο φινάλε θα στεφθεί θριαμβευτής, φυσικά και υπάρχουν τρυπάρες στο σενάριο που δεν μπαλώνονται ακόμη κι αν η καλή θέληση κτυπάει κόκκινο. Δεν είναι αυτό όμως το ζήτημα, αφού έτσι κι αλλιώς εκείνος που θα κόψει το μπιλιέτο, γνωρίζει πάρα πολύ καλά τι πρόκειται να παρακολουθήσει κι αν ήταν στο χέρι του, θα πρόσθετε ακόμη καμιά εκατοστή λεπτά πανζουρλισμού στα περίχωρα της Πόλης των Αγγέλων. Αν ήταν στο δικό μου πάντως κάτι να αλλάξω, με τεράστια χαρά θα "σκότωνα" από το πρώτο δευτερόλεπτο αυτόν τον ατάλαντο τσαρλατάνο τον Dougray Scott, που αφού κατέστρεψε από τον καιρό του Mission Impossible 2 όποιο adventure συμμετείχε η μουτσούνα του, παλεύει με νύχια και με δόντια να το κατορθώσει κι εδώ πέρα. Ευτυχώς ο Νόμος του Liam υπερισχύει...
Για πες: Ο Ιρλανδός οφείλει πάρα πολλά στο franchise, που έδωσε στην πορεία του μια απίθανη ώθηση την στιγμή που ξεθύμαινε το γκάζι από τον πρώτο Batman. Ακόμη κι αν ήδη βαδίζει στα 63 του, ο Neeson, έχει αποτυπωθεί στην θωριά του κοινού, ως το ώριμο, έμπειρο, συγκεντρωμένο χέρι της δικαιοσύνης, γι αυτό κι εκείνο απαιτεί την διαρκή επιστροφή του στην μανιέρα, χατήρι που για καιρό ακόμη, δεν πρόκειται να του το χαλάσει. Εξαργυρώνοντας έτσι με ακόμη πιότερη φήμη και δόξα - από λεφτά φαντάζομαι έχει μαζέψει μπόλικα ο Βρετανός - εκείνο το Όσκαρ που ένας Θεός ξέρει πως του στερήθηκε, ως πρωταγωνιστή της κορυφαίας κινηματογραφικής στιγμής των τελευταίων τριάντα χρόνων.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Ιανουαρίου 2015 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική