The Sentimentalists
του Νίκου Τριανταφυλλίδη. Με τους Τάκη Μόσχο, Δημήτρη Λάλο, Χάρη Φραγκούλη, Ηλιάννα Μαυρομμάτη, Ευτυχία Γιακουμή, Αθηνά Παππά, Αντώνη Σπίνουλα, Blaine L. Reininger, Λευτέρη Μυτιληναίο, Αλέξανδρο Βούλγαρη, Ιωάννα Μπακαλάκου, Κώστα Ξυκομινό, Ρένο Χαραλαμπίδη, Στάθη Σταμουλακάτο
Γιατί να μπλέκουμε σε παλιοιστορίες?
του zerVo (@moviesltd) 
Για να επιβιώσεις σε αυτόν τον κόσμο τον μουντό, τον σκοτεινό, τον υπόγειο, ένα πράγμα απαιτείται να μην διαθέτεις: Συναίσθημα. Να είσαι σκληρός, κυνικός, άφιλος, να μην νιώθεις τίποτα, το πετσί σου να είναι τόσο σκληρό που ακόμη και την ίδια την σφαίρα να την περνάς για χάδι, να μην σκιάζεσαι τι καπνό φουμάρει ο περίγυρος, παρά μόνον εκείνος που σε καλοπληρώνει, που φυσικά δεν τον κοιτάς στα μάτια, είσαι προσεχτικός μαζί του κι ούτε τον σχολιάζεις πισώπλατα. Κι όταν λάχει, αμά τη εμφανίσει νέου πιο στιβαρού και φιλόδοξου μπος, του ρίχνεις και μια μαύρη πέτρα για αντίο και τραβάς νέους δρόμους, χωρίς να σκιάζεσαι καν πως τον πρόδωσες, αφού το μηδενικό σου μέσα, δεν σου αφήνει περιθώρια για τέτοιου είδους μετανιώματα. Αν αντιθέτως ανήκεις στους άλλους, στους απέναντι, αυτούς που και καρδιά διαθέτουν και φρόνημα φιλίας, στους Αισθηματίες που λένε, μάλλον ο βούρκος δεν σου ταιριάζει, κατά τύχη βρέθηκες σιμά του και πολύ σύντομα το λάθος ψυχής που θα διαπράξεις θα είναι τόσο μοιραίο, που αναπάντεχα θα σε καταπιεί ολάκερο, θα σε πνίξει δίχως καν να το αντιληφθείς.
Πίσω από την κοσμοπολίτικη βιτρίνα της αρχοντικής του έπαυλης, διαπράττει μυστικά τα εγκλήματα του ο γνωστός σε όλα τα παράνομα στέκια Δάσκαλος με την μπον βιβέρ εμφάνιση και συμπεριφορά, ένας στυγνός τοκογλύφος, που δεν διστάζει να βάλει τέλος στην ζωή των φουκαράδων που έχει δανείσει, αν εκείνοι κάνουν το λάθος και δεν πληρώσουν την δόση την στιγμή που αυτός ζητήσει. Πιστά λυκόσκυλα, εκτελεστές των ανίερων προσταγών του, ο λιγομίλητος και εσωστρεφής Ερμής και ο πιο εκδηλωτικός και επιπόλαιος Γιάννης, που ολοκληρώνουν τις αιματηρές δουλειές του αφεντικού τους, με απόλυτο επαγγελματισμό, δίχως να αφήνουν πίσω τους το παραμικρό ίχνος που θα μπορούσε να προδώσει το πραγματικό του ποιόν.
Μέχρις ότου αμφότεροι θα υποπέσουν σε σφάλμα αγάπης, φάουλ ερωτικό. Που για μεν τον έξω καρδιά, συνήθως σε κατάσταση μέθης και πολυλογά Βόρειο, ονομάζεται Μυρτώ και αφορά μια νεαρή πόρνη πολυτελείας, που απλά και μόνο στην σκέψη πως κάθε νύχτα αγκαλιάζει κι άλλον πελάτη τον ισοπεδώνει, για τον δε έτερο ευθυτενή και άνετο χίτμαν, το ολίσθημα θα είναι ακόμη βαρύτερο, καθώς το ερωτικό αντικείμενο του πόθου του, η Αναστασία, είναι η κόρη - μπιμπελό, του Νονού που εδώ και χρόνια αφοσιωμένα υπηρετεί...
Το ακριβότερο δηλαδή κομμάτι της συλλογής του βαρόνου της αρχαιοκαπηλείας, την οποία διατηρεί, όπως εκείνος πιστεύει, σε ένα κλειστό, αποστειρωμένο περιβάλλον,. μακριά από εξωγενείς κινδύνους ως στοργικός μπαμπάς, αδιαφορώντας πλήρως για τις προσωπικές της επιθυμίες και ανάγκες, ούσα πια κοπέλα της παντρειάς. Με φόντο το πιο underground κομμάτι της πρωτεύουσας, εκεί που και στην πραγματικότητα δεν απαιτείται καμία ιδιαίτερη φαντασία για να καταλάβει κανείς τα υποκοσμικά παιχνίδια που λαμβάνουν χώρα, εφόσον το υπαρκτό και όχι απλά μυθοπλαστικό περιβάλλον βρωμάει σαπίλα από μακριά, ξετυλίγεται το ενδιαφέρουσας θεματικής βάσης νέο νουάρ.
Για να είμαστε δίκαιοι, οι Αισθηματίες είναι μια σωστά μελετημένη και σχεδιασμένη ταινία, που δεν βαδίζει όπως άλλες στα κουτουρού - όπως, άντε βρήκαμε κάπου ένα αδειανό ξενοδοχείο, πάμε να φιλμάρουμε δυο κουτοπόνηρα αδέρφια μέσα του, να χοροπηδάνε σε ντίσκο ρυθμούς - έχει αρχή, μέση, (ας πούμε) φινάλε, έχει προορισμό. Ακόμη καλύτερα ο γνώστης του πως να κινηματογραφήσει την σύγχρονη Αθήνα, Νικόλας Τριανταφυλλίδης, παίζει με τις ντεκαντάνς της εκφάνσεις, ορίζοντας την σαν φυσικό σκηνικό, στοχεύοντας με την κάμερα του τα πάμφθηνα κακόφημα στέκια της, ερχόμενος σε άμεση πολλές φορές (και κοινωνική) αντιπαραβολή, με την πανάκριβη βίλα του Καβουριού, φρούριο του Δασκάλου και φυλακή της άμαθης θυγατέρας του. Όμως...
...προσωπικά θα επιθυμούσα να επιμείνει ο δημιουργός στην παλιομοδίτικη φόρμα του κτισίματος της σκοτεινής ίντριγκας, μιας και το ικανό στόρι του το προϋποθέτει και όχι να ξεφύγει σε άσχετα με το είδος παρακλάδια, που (ειδικά τα αταίριαστα κωμικά) σπάνε το αφηγηματικό τέμπο. Από την άλλη μεριά το πραγματικά επιλεγμένων μουσικών κομματιών σάουντρακ, δεν στέκει απλώς συμπληρωματικά στην οργάνωση και την εκτέλεση των σεκάνς, μα παίζει έκδηλα πρωταγωνιστικό ρόλο, με αποκορύφωμα το ολόκληρο παρένθετο βίντεο κλιπ παρελθοντικής λαϊκής επιτυχίας των 70s. Που ούτε καν ως ποίηση μπορεί να δικαιολογήσει την παρουσία του.
Ερμηνευτικά ο Τάκης Μόσχος, μορφή των εικόνων του Νικολαίδη, που εδώ χρησιμοποιούνται σαν μπούσουλας, στέκεται με την εμπειρία του τουλάχιστον δυο σκαλοπάτια πάνω από τους νεαρούς του συμπαίκτες, υποδυόμενος τον Μάστερ. Απόλυτα ταιριαστή η επιλογή του σίγουρου ζεν πρεμιέ Δημήτρη Λάλου, για την ενσάρκωση του σινιέ, χαμηλότονου και συνεσταλμένου πιστολέρο, αντιθέτως ο Χάρης Φραγκούλης, στον πιο αβανταδόρικο ρόλο του ντουέτου, το παλεύει πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε, δεν δέχεται χαλινάρι στις εκφράσεις του κι υπερεκτίθεται, εν ολίγοις αποδίδει την περσόνα του ημι-παρανοικού καταθλιψία άγαρμπα. Ακόμη κι αν το έπραττε σωστά, για να το γυρίσω αλλού το ζήτημα, ποτέ κανένα αφεντικό δεν θα προσλάμβανε τον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα του, ούτε για να του παρκάρει την κούρσα, όχι για να εκτελεί συμβόλαια θανάτου. Τα δύο κορίτσια τέλος ποτέ δεν κατανόησαν πως εδώ δεν είναι Κοκκινόπουλος, μα κάτι πολύ πιο διαφορετικό. Έχουν καιρό για να αποδείξουν την αξία τους.
Για πες: Υπάρχουν στιγμές στους καλά μελετημένους ως προσωπικότητες Αισθηματίες που το αποτέλεσμα αγγίζει διεθνή στάνταρντς, τόσο αισθητικά κυρίως, όσο και φιλμικά. χάρη στην δυνατή φωτογραφία και το δομημένο οπτικοακουστικό μοντάζ. Σκηνές σαν την ερωτική του WC που μου έχει καρφωθεί ακόμη ως θύμηση, ανεβάζουν λέβελ παραπάνω την ποιότητα του ελληνικού σινεμά. Προσοχή χρειάζεται στις λεπτομέρειες, στην διατήρηση της συνοχής του στόρι και όχι στο καταφύγιο ευκολιών. Και ο Τριανταφυλλίδης που έχει αποδείξει πως είναι μαχητής της τέχνης σίγουρα θα το προσπαθήσει πιο εμπνευσμένα στο (άμεσο φαντάζομαι) μέλλον.
Μέχρις ότου αμφότεροι θα υποπέσουν σε σφάλμα αγάπης, φάουλ ερωτικό. Που για μεν τον έξω καρδιά, συνήθως σε κατάσταση μέθης και πολυλογά Βόρειο, ονομάζεται Μυρτώ και αφορά μια νεαρή πόρνη πολυτελείας, που απλά και μόνο στην σκέψη πως κάθε νύχτα αγκαλιάζει κι άλλον πελάτη τον ισοπεδώνει, για τον δε έτερο ευθυτενή και άνετο χίτμαν, το ολίσθημα θα είναι ακόμη βαρύτερο, καθώς το ερωτικό αντικείμενο του πόθου του, η Αναστασία, είναι η κόρη - μπιμπελό, του Νονού που εδώ και χρόνια αφοσιωμένα υπηρετεί...
Το ακριβότερο δηλαδή κομμάτι της συλλογής του βαρόνου της αρχαιοκαπηλείας, την οποία διατηρεί, όπως εκείνος πιστεύει, σε ένα κλειστό, αποστειρωμένο περιβάλλον,. μακριά από εξωγενείς κινδύνους ως στοργικός μπαμπάς, αδιαφορώντας πλήρως για τις προσωπικές της επιθυμίες και ανάγκες, ούσα πια κοπέλα της παντρειάς. Με φόντο το πιο underground κομμάτι της πρωτεύουσας, εκεί που και στην πραγματικότητα δεν απαιτείται καμία ιδιαίτερη φαντασία για να καταλάβει κανείς τα υποκοσμικά παιχνίδια που λαμβάνουν χώρα, εφόσον το υπαρκτό και όχι απλά μυθοπλαστικό περιβάλλον βρωμάει σαπίλα από μακριά, ξετυλίγεται το ενδιαφέρουσας θεματικής βάσης νέο νουάρ.
Για να είμαστε δίκαιοι, οι Αισθηματίες είναι μια σωστά μελετημένη και σχεδιασμένη ταινία, που δεν βαδίζει όπως άλλες στα κουτουρού - όπως, άντε βρήκαμε κάπου ένα αδειανό ξενοδοχείο, πάμε να φιλμάρουμε δυο κουτοπόνηρα αδέρφια μέσα του, να χοροπηδάνε σε ντίσκο ρυθμούς - έχει αρχή, μέση, (ας πούμε) φινάλε, έχει προορισμό. Ακόμη καλύτερα ο γνώστης του πως να κινηματογραφήσει την σύγχρονη Αθήνα, Νικόλας Τριανταφυλλίδης, παίζει με τις ντεκαντάνς της εκφάνσεις, ορίζοντας την σαν φυσικό σκηνικό, στοχεύοντας με την κάμερα του τα πάμφθηνα κακόφημα στέκια της, ερχόμενος σε άμεση πολλές φορές (και κοινωνική) αντιπαραβολή, με την πανάκριβη βίλα του Καβουριού, φρούριο του Δασκάλου και φυλακή της άμαθης θυγατέρας του. Όμως...
...προσωπικά θα επιθυμούσα να επιμείνει ο δημιουργός στην παλιομοδίτικη φόρμα του κτισίματος της σκοτεινής ίντριγκας, μιας και το ικανό στόρι του το προϋποθέτει και όχι να ξεφύγει σε άσχετα με το είδος παρακλάδια, που (ειδικά τα αταίριαστα κωμικά) σπάνε το αφηγηματικό τέμπο. Από την άλλη μεριά το πραγματικά επιλεγμένων μουσικών κομματιών σάουντρακ, δεν στέκει απλώς συμπληρωματικά στην οργάνωση και την εκτέλεση των σεκάνς, μα παίζει έκδηλα πρωταγωνιστικό ρόλο, με αποκορύφωμα το ολόκληρο παρένθετο βίντεο κλιπ παρελθοντικής λαϊκής επιτυχίας των 70s. Που ούτε καν ως ποίηση μπορεί να δικαιολογήσει την παρουσία του.
Ερμηνευτικά ο Τάκης Μόσχος, μορφή των εικόνων του Νικολαίδη, που εδώ χρησιμοποιούνται σαν μπούσουλας, στέκεται με την εμπειρία του τουλάχιστον δυο σκαλοπάτια πάνω από τους νεαρούς του συμπαίκτες, υποδυόμενος τον Μάστερ. Απόλυτα ταιριαστή η επιλογή του σίγουρου ζεν πρεμιέ Δημήτρη Λάλου, για την ενσάρκωση του σινιέ, χαμηλότονου και συνεσταλμένου πιστολέρο, αντιθέτως ο Χάρης Φραγκούλης, στον πιο αβανταδόρικο ρόλο του ντουέτου, το παλεύει πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε, δεν δέχεται χαλινάρι στις εκφράσεις του κι υπερεκτίθεται, εν ολίγοις αποδίδει την περσόνα του ημι-παρανοικού καταθλιψία άγαρμπα. Ακόμη κι αν το έπραττε σωστά, για να το γυρίσω αλλού το ζήτημα, ποτέ κανένα αφεντικό δεν θα προσλάμβανε τον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα του, ούτε για να του παρκάρει την κούρσα, όχι για να εκτελεί συμβόλαια θανάτου. Τα δύο κορίτσια τέλος ποτέ δεν κατανόησαν πως εδώ δεν είναι Κοκκινόπουλος, μα κάτι πολύ πιο διαφορετικό. Έχουν καιρό για να αποδείξουν την αξία τους.
Για πες: Υπάρχουν στιγμές στους καλά μελετημένους ως προσωπικότητες Αισθηματίες που το αποτέλεσμα αγγίζει διεθνή στάνταρντς, τόσο αισθητικά κυρίως, όσο και φιλμικά. χάρη στην δυνατή φωτογραφία και το δομημένο οπτικοακουστικό μοντάζ. Σκηνές σαν την ερωτική του WC που μου έχει καρφωθεί ακόμη ως θύμηση, ανεβάζουν λέβελ παραπάνω την ποιότητα του ελληνικού σινεμά. Προσοχή χρειάζεται στις λεπτομέρειες, στην διατήρηση της συνοχής του στόρι και όχι στο καταφύγιο ευκολιών. Και ο Τριανταφυλλίδης που έχει αποδείξει πως είναι μαχητής της τέχνης σίγουρα θα το προσπαθήσει πιο εμπνευσμένα στο (άμεσο φαντάζομαι) μέλλον.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Δεκεμβρίου 2014 από την Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική