Κελί Από Χρυσάφι
του Diego Quemada-Díez. Με τους Brandon López, Rodolfo Domínguez, Carlos Chajon, Karen Noemí Martínez Pineda
Τελικός προορισμός: Γη της Επαγγελίας
του zerVo (@moviesltd) 
Χωρίς ακόμη να έχουν σβήσει από πάνω της τα σημάδια που άφησε ο 35ετής (!) εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος κόστισε την ζωή περισσότερων από 200 χιλιάδων κατοίκων της, η Γουατεμάλα θεωρείται - και είναι - η φτωχότερη από τις χώρες που συνθέτουν την ζώνη της κεντρικής Αμερικής. Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης και η μηδενική προοπτική ανάπτυξης, σε συνδυασμό με το υπαρκτό μεξικάνικο γεφύρι που δύναται να συνδέσει τον καταρρακωμένο λαό του τόπου, με τον παράδεισο των ΗΠΑ, έχει οδηγήσει αμέτρητους απελπισμένους πρόσφυγες, να αναζητήσουν την τύχη τους στην Γη της Επαγγελίας. Αυτή είναι η ιστορία τεσσάρων, ίσως και των νεαρότερων, εξ αυτών.
Μεγαλωμένα σε βρωμερές παραγκουπόλεις, δίπλα στην δυσωδία των σκουπιδότοπων, τρεις δεκαεξάχρονοι, ο Χουάν, ο Σάμουελ και η μασκαρεμένη σε αγόρι Σάρα, με λιγοστά δολάρια κρυμμένα στην φόδρα του παντελονιού, θα κινήσουν το μακρύ ταξίδι στο άγνωστο, από την πρωτεύουσα της Γουατεμάλας προς το Λος Άντζελες, ελπίζοντας πως εκεί θα βρουν τον παράδεισο που τους περιμένει. Κρεμασμένοι κυριολεκτικά από τις ράχες ενός βαγονιού μιας πανάρχαιας αμαξοστοιχίας, τα φοβισμένα, αλλά και πανέτοιμα να αντιμετωπίσουν ακόμη και την πιο σκληρή πρόκληση παιδιά, παρέα με τον προσκολλημένο πάνω τους, άγνωστο Ινδιάνο συνομήλικο τους Τσάουκ, θα μετρήσουν ένα προς ένα τα μίλια της αβεβαιότητας.
Σαν σε σίκουελ του αναλόγου θεματικής, μα και σπαρακτικής διάθεσης Sin Nombre, ξετυλίγει τις γεμάτες πόνο, τρόμο και αγωνία εικόνες του, το road movie που ολοκληρωτικά σχεδόν εκτυλίσσεται πάνω στο τρένο της μεγάλης φυγής, που διασχίζει την Μεξικάνικη επικράτεια καβαλημένο από εκατοντάδες λάθρους μετανάστες, με τελικό προορισμό τα σύνορα. Εκεί που θα λάβει χώρα το πιο ριψοκίνδυνο και πιθανώς αιματηρό κομμάτι του εγχειρήματος. Μέχρι την ώρα εκείνη όμως, η Οδύσσεια για τα εφηβάκια του κατώτερου Θεού, περιλαμβάνει ραψωδίες τραγικές στην εξέλιξη τους, καθώς θα πέσουν στο στόχαστρο διεφθαρμένων αστυνόμων, στυγερών σωματεμπόρων και βάναυσων κακοποιών, που θα μειώσουν με σταθερούς ρυθμούς τον αριθμό τους προς τον τελικό στόχο.
Λιγότερου οπτικοποιημένου σασπένς από το προαναφερόμενο εξαιρετικό φιλμ του Fukunaga, αλλά πιότερο καρφωμένου στην συνείδηση αόρατου βασάνου που θα υποστούν στα χέρια των απάνθρωπων οι μικροί ταξιδιώτες, το πόνημα του Λατινοαμερικάνου Diego Quenada Diez, στο δημιουργικό του ντεμπούτο, σοκάρει με τον ρεαλισμό που προσεγγίζει το δεδομένο, αληθινό και διόλου μυθοπλαστικό δράμα. Τραβώντας στο σενάριο του μια από τις εκατοντάδες παρόμοιες περιπτώσεις που συμβαίνουν καθημερινά στις παρυφές της Υπερδύναμης, ο Μεξικάνος με πικραμένη ματιά, συγκινεί τον ανήμπορο να αντιδράσει στην ακρότητα που βιώνει Δυτικό σινεφίλ, που με ανατριχίλα χαμηλώνει το βλέμμα σε όλα όσα ανείπωτα διαβάζει στην μεγάλη οθόνη. Υπάρχει κι αυτός ο κόσμος, ο σκιώδης, ο ανίερος, ο ποταπός, εκεί που η ανθρώπινη ζωή έχει αξία μικρότερη της μηδενικής.
Για πες: Βουβά πλάνα απελπισίας, συνδυασμένα με το παιδιάστικο συναίσθημα του όλα πάνε καλά, μέσα από τις εκφράσεις των ερασιτεχνών ηθοποιών που ερμηνεύουν τους ρόλους, πολύ σοβαρότερα και ώριμα από τι θα το έπρατταν οι επαγγελματίες, ορίζουν τον καμβά που ζωγραφίζεται σε αυτή την σπαραξικάρδια τιμημένη με αμέτρητες δάφνες στα πορεία της στα απανταχού φεστιβάλς, ταινία, που ελάχιστους θα αφήσει απροβλημάτιστους, μπροστά στην γενοκτονίκη ρουτίνα που αφηγείται.
Σαν σε σίκουελ του αναλόγου θεματικής, μα και σπαρακτικής διάθεσης Sin Nombre, ξετυλίγει τις γεμάτες πόνο, τρόμο και αγωνία εικόνες του, το road movie που ολοκληρωτικά σχεδόν εκτυλίσσεται πάνω στο τρένο της μεγάλης φυγής, που διασχίζει την Μεξικάνικη επικράτεια καβαλημένο από εκατοντάδες λάθρους μετανάστες, με τελικό προορισμό τα σύνορα. Εκεί που θα λάβει χώρα το πιο ριψοκίνδυνο και πιθανώς αιματηρό κομμάτι του εγχειρήματος. Μέχρι την ώρα εκείνη όμως, η Οδύσσεια για τα εφηβάκια του κατώτερου Θεού, περιλαμβάνει ραψωδίες τραγικές στην εξέλιξη τους, καθώς θα πέσουν στο στόχαστρο διεφθαρμένων αστυνόμων, στυγερών σωματεμπόρων και βάναυσων κακοποιών, που θα μειώσουν με σταθερούς ρυθμούς τον αριθμό τους προς τον τελικό στόχο.
Λιγότερου οπτικοποιημένου σασπένς από το προαναφερόμενο εξαιρετικό φιλμ του Fukunaga, αλλά πιότερο καρφωμένου στην συνείδηση αόρατου βασάνου που θα υποστούν στα χέρια των απάνθρωπων οι μικροί ταξιδιώτες, το πόνημα του Λατινοαμερικάνου Diego Quenada Diez, στο δημιουργικό του ντεμπούτο, σοκάρει με τον ρεαλισμό που προσεγγίζει το δεδομένο, αληθινό και διόλου μυθοπλαστικό δράμα. Τραβώντας στο σενάριο του μια από τις εκατοντάδες παρόμοιες περιπτώσεις που συμβαίνουν καθημερινά στις παρυφές της Υπερδύναμης, ο Μεξικάνος με πικραμένη ματιά, συγκινεί τον ανήμπορο να αντιδράσει στην ακρότητα που βιώνει Δυτικό σινεφίλ, που με ανατριχίλα χαμηλώνει το βλέμμα σε όλα όσα ανείπωτα διαβάζει στην μεγάλη οθόνη. Υπάρχει κι αυτός ο κόσμος, ο σκιώδης, ο ανίερος, ο ποταπός, εκεί που η ανθρώπινη ζωή έχει αξία μικρότερη της μηδενικής.
Για πες: Βουβά πλάνα απελπισίας, συνδυασμένα με το παιδιάστικο συναίσθημα του όλα πάνε καλά, μέσα από τις εκφράσεις των ερασιτεχνών ηθοποιών που ερμηνεύουν τους ρόλους, πολύ σοβαρότερα και ώριμα από τι θα το έπρατταν οι επαγγελματίες, ορίζουν τον καμβά που ζωγραφίζεται σε αυτή την σπαραξικάρδια τιμημένη με αμέτρητες δάφνες στα πορεία της στα απανταχού φεστιβάλς, ταινία, που ελάχιστους θα αφήσει απροβλημάτιστους, μπροστά στην γενοκτονίκη ρουτίνα που αφηγείται.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Δεκεμβρίου 2014 από την Strada Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική