10.000 Χιλιόμετρα Η απόσταση μεταξύ μας
του Carlos Marques-Marcet. Με τους Natalia Tena, David Verdaguer
Στην ευχή του Θεού!
του zerVo (@moviesltd) 
Σόρι αλλά συναισθηματικά χάνομαι από την ταινία την ώρα της άφιξης του καταδικαστικού μέιλ στο καντράν του υπολογιστή. Αγαπάς Κυρία μου? Το διαγράφεις στέλνοντας το στο recycle bin και το λησμονείς. Εγώ έτσι την αντιλαμβάνομαι την αγάπη, την λατρεία, την συμβίωση, την αλληλεγγύη. Τι καριέρες, ευκαιρίες και σαχλαμάρες, όταν δίπλα σου νιώθεις πως έχεις τον άνθρωπο που θα σε συντροφεύει για το υπόλοιπο της ζωής σου? Εκτός και δεν το πιστεύεις όποτε ετοιμάζεις μια βαλίτσα πράγματα, τον χαιρετάς, τραβάς τον δρόμο σου και αφήνεις να εξελιχθεί το φιλμικό δράμα, που για μένα προσωπικά έχει μονομερές σε ότι αφορά στους χαρακτήρες, ενδιαφέρον πλέον.
Ένα ακόμη ξημέρωμα θα βρει αγκαλιασμένους στο κρεβάτι του πάθους, την όμορφη Άλεξ και τον γοητευτικό Σέρχι, δυο τριαντάρηδες Βαρκελονέζους που μετά τους όρκους αιώνιας αγάπης που έχουν ανταλλάξει, οραματίζονται πια την στιγμή που ανάμεσα τους θα υπάρχει ο καρπός της αγάπης τους. Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις στο PC της φιλόδοξης φωτογράφου θα αφιχθεί ηλεκτρονικό μήνυμα προερχόμενο από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, που της προσφέρει μια ιδιαίτερα κερδοφόρα εργασία, αρκεί να μετακομίσει στην ξεμυαλίστρα Καλιφόρνια για διάστημα τουλάχιστον ενός χρόνου.
Παγωμάρα! Η αποκάλυψη της ελκυστικότατης πρότασης στο έτερον ήμισυ θα συνοδευτεί και από μια αρχική άρνηση από την ενδιαφερόμενη για το πόστο, η στάση του σώματος της και το βλέμμα της όμως γρήγορα θα προδώσουν την θέληση της για το ταξίδι, που εντέλει θα επικρατήσει της ζεστής συντροφικής αγκαλιάς. Με κάθε κάθε τρόπο οι δύο ερωτευμένοι, θα επιχειρήσουν πλέον να καλύψουν την τεράστια απόσταση που τους χωρίζει, skype, βιντεάκια, φωτογραφίες, messenger, καθώς όμως ο χρόνος θα κυλά, τα μάτια που θα ιδωθούν, σύντομα θα ξεχαστούν. Η επικοινωνία από ολοήμερη θα αραιώσει σε ολιγόλεπτη, κατοπινά θα φτάσει στο μέρα παρά μέρα, μέχρι που το διάστημα της μη επαφής θα αγγίξει τα επίπεδα του χωρισμού.
Και σιγά που ένοιαζε αυτό την μορφονιά, που στα πέριξ του Λος Άντζελες έχει βρει τον φωτογραφικό παράδεισο της, την στιγμή που πίσω στην Καταλονία, ο ευαίσθητος ανήρ γκρεμίζει σπίτια, ζορισμένος από την απώλεια. Είναι το σημείο που το δραματικό στοιχείο της αξιόλογους θεματικού σπινθήρα, όχι όμως και ζωηρής έμπνευσης στην συνέχεια για την διατήρηση του ενδιαφέροντος ζωντανού, εκ του μακρόθεν ερωτικής δημιουργίας του Σπανιόλου Carlos Marques Marcet κτυπάει κόκκινο, όπως πάντα μονόδρομα, αφού ποτέ δεν κατάφερε να πείσει κανέναν, πως το Gone Girl, τράβηξε το παραμικρό ζόρι από τον χωρισμό. Αν κάπου θα μπορούσα να συμβαδίσω με τον Ισπανό, είναι στην προσπάθεια του να αντιπαραβάλλει τα 10.000 Χιλιόμετρα της διαφοράς, με τους δέκα ενδεχόμενους πόντους της κοινής συμβίωσης, εκεί που παλεύει να πείσει το κοινό του, πως είτε σιμά, είτε στην άλλη άκρη της γης, αν στην σχέση εισέλθει η ανία και η κούραση, το δέσιμο δεν έχει μέλλον. Και πάλι όμως τα μεγέθη είναι άνισα και πολύ δυσκόλως συγκρίσιμα.
Για πες: Αξιοπρεπείς οι ερμηνείες του ντουέτου που ορίζουν η πεταχτούλα με τα όμορφα ματάκια Natalia Tena και ο μελαγχολικός David Verdaguer, σε ρόλους όχι και τόσο απαιτητικούς πάντως, μάλλον επαναλαμβανόμενων μορφασμών με τάσεις προς την χειροτέρευση όσο ο χρόνος περνά και λίγο πολύ προβλέπουμε την εξέλιξη. Αντιθέτως ένα ρούμπο περισσότερο δικαιούται η σκηνοθεσία του Marcet, που προσεγγίζει το πιθανότατο να προκύψει ζήτημα (όπως προείπα αν ο έρωτας έχει λαβώσει σοβαρά μόνο τον ένα) με σεβασμό στις προσωπικότητες και τα θέλω του ζεύγους. Φυσικά μόνον εκείνος που αγαπά στ' αλήθεια τα μειώνει, έως τα εκμηδενίζει, αλλά έτσι κι αλλιώς μέχρι τέλους έχουμε κάνει ήδη τον συμβιβασμό με την μυθοπλασία, οπότε δεν χρειάζεται να γκρινιάξουμε παραπάνω για τις ανισότητες του σεναρίου...
Παγωμάρα! Η αποκάλυψη της ελκυστικότατης πρότασης στο έτερον ήμισυ θα συνοδευτεί και από μια αρχική άρνηση από την ενδιαφερόμενη για το πόστο, η στάση του σώματος της και το βλέμμα της όμως γρήγορα θα προδώσουν την θέληση της για το ταξίδι, που εντέλει θα επικρατήσει της ζεστής συντροφικής αγκαλιάς. Με κάθε κάθε τρόπο οι δύο ερωτευμένοι, θα επιχειρήσουν πλέον να καλύψουν την τεράστια απόσταση που τους χωρίζει, skype, βιντεάκια, φωτογραφίες, messenger, καθώς όμως ο χρόνος θα κυλά, τα μάτια που θα ιδωθούν, σύντομα θα ξεχαστούν. Η επικοινωνία από ολοήμερη θα αραιώσει σε ολιγόλεπτη, κατοπινά θα φτάσει στο μέρα παρά μέρα, μέχρι που το διάστημα της μη επαφής θα αγγίξει τα επίπεδα του χωρισμού.
Και σιγά που ένοιαζε αυτό την μορφονιά, που στα πέριξ του Λος Άντζελες έχει βρει τον φωτογραφικό παράδεισο της, την στιγμή που πίσω στην Καταλονία, ο ευαίσθητος ανήρ γκρεμίζει σπίτια, ζορισμένος από την απώλεια. Είναι το σημείο που το δραματικό στοιχείο της αξιόλογους θεματικού σπινθήρα, όχι όμως και ζωηρής έμπνευσης στην συνέχεια για την διατήρηση του ενδιαφέροντος ζωντανού, εκ του μακρόθεν ερωτικής δημιουργίας του Σπανιόλου Carlos Marques Marcet κτυπάει κόκκινο, όπως πάντα μονόδρομα, αφού ποτέ δεν κατάφερε να πείσει κανέναν, πως το Gone Girl, τράβηξε το παραμικρό ζόρι από τον χωρισμό. Αν κάπου θα μπορούσα να συμβαδίσω με τον Ισπανό, είναι στην προσπάθεια του να αντιπαραβάλλει τα 10.000 Χιλιόμετρα της διαφοράς, με τους δέκα ενδεχόμενους πόντους της κοινής συμβίωσης, εκεί που παλεύει να πείσει το κοινό του, πως είτε σιμά, είτε στην άλλη άκρη της γης, αν στην σχέση εισέλθει η ανία και η κούραση, το δέσιμο δεν έχει μέλλον. Και πάλι όμως τα μεγέθη είναι άνισα και πολύ δυσκόλως συγκρίσιμα.
Για πες: Αξιοπρεπείς οι ερμηνείες του ντουέτου που ορίζουν η πεταχτούλα με τα όμορφα ματάκια Natalia Tena και ο μελαγχολικός David Verdaguer, σε ρόλους όχι και τόσο απαιτητικούς πάντως, μάλλον επαναλαμβανόμενων μορφασμών με τάσεις προς την χειροτέρευση όσο ο χρόνος περνά και λίγο πολύ προβλέπουμε την εξέλιξη. Αντιθέτως ένα ρούμπο περισσότερο δικαιούται η σκηνοθεσία του Marcet, που προσεγγίζει το πιθανότατο να προκύψει ζήτημα (όπως προείπα αν ο έρωτας έχει λαβώσει σοβαρά μόνο τον ένα) με σεβασμό στις προσωπικότητες και τα θέλω του ζεύγους. Φυσικά μόνον εκείνος που αγαπά στ' αλήθεια τα μειώνει, έως τα εκμηδενίζει, αλλά έτσι κι αλλιώς μέχρι τέλους έχουμε κάνει ήδη τον συμβιβασμό με την μυθοπλασία, οπότε δεν χρειάζεται να γκρινιάξουμε παραπάνω για τις ανισότητες του σεναρίου...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Δεκεμβρίου 2014 από την Mikrokosmos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική