Movies Ltd

Walk Reese, Walk

του gaRis (@takisgaris)

Συγχωριανέ Κεμπεκουά Jean-Marc Vallée, are you C.R.A.Z.Y.? Που μακάρι νάσουν, γιατί μετά την ηδονιστική δυναμίτιδα του Dallas Buyers Club που έσκασε εκρηκτικές ερμηνείες πέρυσι (McConaughey - Leto μια κλάση πάνω από οποιονδήποτε άλλον πέρσι ΚΑΙ εφέτος) σε περίμενα ανυπόμονα για μια από τα αριστερά ευθύβολη ματιά ενός σινεμά που γοητεύει με την αλήθεια του. Χωρίς εφφέδες και κατηφέδες, όπου ο σταρ γίνεται κριθάρ, απλοϊκός κολίγας της μαγικής καθημερινότητας του οικεία πολυσύνθετου χαρακτήρα του. Ανταυτού, στο καπάκι μετά τον άλλον τον Foxcatcher, είδα μιαν οσκαρίλα να με διαπερνά ωσάν ένα ακάλεστο Eat Pray Love ή στην καλυτερότερη μια δήθεν βουκόλα περιπλάνηση τύπου Into the Wild. Ένας από τους πλέον dudes της λογοτεχνίας τσέπης, o Nick Hornby, προσαρμόζει την αυτοβιογραφική περιπλάνηση της Cheryl STRAYED (πιάστο υπονοούμενο) με τον μπανάλ τίτλο “Wild: From Lost to Found on the Pacific Creast Trail”. Η απόσταση ίσαμε 1.100 μίλια, από κοντά Μέχικο σε σύνορα Κένεντα, έτσι επειδή.

Δηλαδή δυο λόγοι: Η χαμένη από την παλιοαρρώστια μάνα - πρότυπο (η μόλις 9 χρόνια μεγαλύτερη Laura Dern σε έναν ακόμα ζουμερό μητρικό ρόλο φέτος μετά το The Fault In Our Stars) και ο καημός του χωρισμού από τον Thomas Sadoski (από τα παλιόπαιδα του τηλεοπτικού The Newsroom), ένεκα η φάση με ντρόγκα και άφθονο εξωσυζυγικό σεξ, όλα ομολογημένα από την ίδια, βαριές σκιές που ωθούν την Strayed / Reese Witherspoon να φορτωθεί ένα σάκο μεγαλύτερο από το μπόι της και να πάρει τα βουνά, συναντώντας στο διάβα αρσενικά αγρίμια, δίποδα και τετράποδα, με τον σκηνοθέτη να ενισχύει έντονα μια ατμόσφαιρα rape fantasy, συμβολίζοντας ίσως μια ανεστραμμένη οπτική του Alice in Wonderland στο μουντό και και δύσβατο τοπίο της ερήμου. Η πρόκληση σαφέστατα μεγάλη για την all-American-darling Reese, η οποία ψάχνει ποιοτικό καμπάκ μια δεκαετία από το όσκαρ της για το Walk The Line και η αλήθεια να λέγεται, εδώ είναι μάλλον καλύτερη.

Σίγουρα είναι που ο φακός πέφτει αχόρταγα πάνω της, πιάνοντας ηδυπαθώς το φόβο και την υπαρξιακή αγωνία στο πρόσωπο, την υπερπροσπάθεια στο κακοτράχαλο διάβα της προς την προσωπική δικαίωση/απελευθέρωση. Μολαταύτα, τα συνεχή φλάσμπακς και οι διαβασμένοι από τις σελίδες του βιβλίου μονόλογοι αφαιρούν σοβαρούς πόντους πρωτοτυπίας ενώ το σάουντρακ εκνευρίζει, σε αντίθεση με το Dallas Buyers Club, με το ήσσονος αξίας El Condor Pasa (If I Could) των Simon-Garfunkel να πάει κι έρχεται μονότονα, δείχνοντας με το δάχτυλο πως πρέπει να νοιώσουμε για το προσωπικό ταξίδι στην αυτοεκπλήρωση της κας Αλανιάρας.

Για πες: Το Wild είναι άγριο μόνο στα λόγια και το μόνο του οσκαρικό ατού είναι οι Witherspoon και Dern που θα κοσμήσουν τις κατηγορίες Καλύτερης Ερμηνεύτριας σε μια χρονιά που οι καλογραμμένοι γυναικείοι ρόλοι είναι παραδοσιακά φωνές βοούσες στην χολυγουντιανή έρημο.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί