Η Θεωρία των Πάντων
του James Marsh. Με τους Eddie Redmayne, Felicity Jones, Charlie Cox, Emily Watson, Simon McBurney, Charlotte Hope, Tom Prior, Harry Lloyd, David Thewlis, Maxine Peake, Enzo Cilenti
Μια Ταυτοπροσωπία Δεν Αρκεί
του gaRis (@takisgaris) 
Αυτή η ταινία έχει αναστατώσει τους δυο βασικούς διεκδικητές των επικείμενων βραβείων όσκαρ, ονομαστικά τον Birdman και (κυρίως) το The Imitation Game. Το έργο παίχτηκε ήδη μια φορά στο Τορόντο που την παρτίδα κέρδισε το Team Cumberbatch, αν και ουκ ολίγοι έριψαν σιαγόνα για τον φέρελπι Eddie Redmayne , ψιλοκακοφωνίξ στους Les Miserables, φίλο του Βενέδικτου τον οποίο εδώ κάνει μια χόρτα συγκριτικά με την προ 10ετίας ΒΒCιάρικη τηλεοπτική ενσάρκωση του Hawking (2004). H τριάδα συμπληρώνεται (όπως ήδη έγραψα τις προάλλες στο Birdman) με τον Michael Keaton σε μια α λα Mickey Rourke (The Wrestler) αυτοβιογραφική κατάθεση ψυχής. Αν ο Cumberbatch είναι ο φετινός Harvey Milk / Sean Penn θα φανεί σύντομα (βλ. Απονομή), πάντως στα σίγουρα η άκρως μελετημένη ταυτοπροσωπία του Redmayne / Hawking φέρνει αυτόματα στο μυαλό την επική (βραβευμένη) ερμηνεία του D.D.Lewis στο My Left Foot.
Το δεύτερο ατού της ιστορίας είναι η Felicity Jones (του μελαγχολικά σταράτου προ 3τίας Like Crazy) στο ρόλο της συζύγου-οσιομάρτυρα Jane Hawking, με τον οποίο σε 25 χρόνια γάμου έκανε τρία παιδιά παρότι οι γιατροί έδιναν στον διασημότερο (70χρονο πια) πάσχοντα από ALS (νόσος του Λου Γκέριγκ) του πλανήτη μετά βίας δυο χρόνια βασανιστικού βίου. Παρά το γεγονός ότι το The Theory of Everything βασίζεται στο βιβλίο της Jane “Travelling to Infinity: My Life With Stephen”, οπότε και αναμενόμενη η αναγωγή της ως κεντροβαρές της αφήγησης, δεν ικανοποιεί, τουλάχιστον ως προς τον προσδοκώμενο βαθμό ταύτισης του θεατή με μια τόσο εμβληματική προσωπικότητα της παγκόσμιας διανόησης, καθώς η ίντριγκα εντοπίζεται στο κρεβάτι των Χώκινγκ, παραβλέποντας καντάρια γνώσης (που περνούν ταχύτατα υπό μορφή ολιγόλογων τσιτάτων) που διαθέτει ο σημαντικότερος ζων αστροφυσικός, ιδιαίτερα στο μπεστ-σέλλερ A Brief History of Time (1989).
Ο οσκαροστεφθείς (Man on Wire) ντοκυμαντερίστας James Marsh, έχει επιτύχει στην χωρίς μελοδραματικές ακρότητες εξιστόρηση της οικογενειακής ζωής του Στηβ Χώκινγκ πασπαλισμένη με μια χούφτα επιστημονικά εκλαϊκευμένες (εκεί που αποτυγχάνει το Interstellar) περιγραμματικές ιδέες περί Μαύρων Τρυπών και Μπιγκ - Μπάνγκ, όμως ποντάρει στην αισθηματική ενατένιση του ήρωα χωρίς να βοηθήσει ουσιαστικά την κοπιώδη ερμηνεία του Redmayne, ο οποίος παίζει φωτογραφικά και με χιούμορ τον ιδιοφυή καθηγητή, χωρίς όμως να ανασύρει την ενδελέχεια ενός διασήμως άθεου στοχασμού που έχει επηρεάσει ίσως εξίσου με τον προγενέστερο ομοϊδεάτη φιλόσοφο Bertrand Russel.
Για πες: To The Theory of Everything, μια ταινία που μοιάζει περισσότερο με υποσημείωση παρά το καταλυτικό biopic για τον super star συγγραφέα του Χρονικού Του Χρόνου, δε θα διαδραματίσει σημαίνοντα ρόλο στα όσκαρς εξαιρουμένων των πρωταγωνιστικών ερμηνειών, ιδιαίτερα του Eddie Redmayne, για τον οποίο αδιαμφισβήτητα αυτή η ερμηνεία είναι εφαλτήριο για σπουδαίους ρόλους εφεξής.
Ο οσκαροστεφθείς (Man on Wire) ντοκυμαντερίστας James Marsh, έχει επιτύχει στην χωρίς μελοδραματικές ακρότητες εξιστόρηση της οικογενειακής ζωής του Στηβ Χώκινγκ πασπαλισμένη με μια χούφτα επιστημονικά εκλαϊκευμένες (εκεί που αποτυγχάνει το Interstellar) περιγραμματικές ιδέες περί Μαύρων Τρυπών και Μπιγκ - Μπάνγκ, όμως ποντάρει στην αισθηματική ενατένιση του ήρωα χωρίς να βοηθήσει ουσιαστικά την κοπιώδη ερμηνεία του Redmayne, ο οποίος παίζει φωτογραφικά και με χιούμορ τον ιδιοφυή καθηγητή, χωρίς όμως να ανασύρει την ενδελέχεια ενός διασήμως άθεου στοχασμού που έχει επηρεάσει ίσως εξίσου με τον προγενέστερο ομοϊδεάτη φιλόσοφο Bertrand Russel.
Για πες: To The Theory of Everything, μια ταινία που μοιάζει περισσότερο με υποσημείωση παρά το καταλυτικό biopic για τον super star συγγραφέα του Χρονικού Του Χρόνου, δε θα διαδραματίσει σημαίνοντα ρόλο στα όσκαρς εξαιρουμένων των πρωταγωνιστικών ερμηνειών, ιδιαίτερα του Eddie Redmayne, για τον οποίο αδιαμφισβήτητα αυτή η ερμηνεία είναι εφαλτήριο για σπουδαίους ρόλους εφεξής.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιανουαρίου 2015 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική