The Hunger Games: Επανάσταση - Μέρος I
του Francis Lawrence. Με τους Jennifer Lawrence, Josh Hutcherson, Liam Hemsworth, Woody Harrelson, Elizabeth Banks, Julianne Moore, Philip Seymour Hoffman, Jeffrey Wright, Stanley Tucci, Donald Sutherland, Natalie Dormer
Τρέιλερ διάρκειας δύο ωρών!
του zerVo (@moviesltd) 
Ελπίζω να είναι μια μόδα που σύντομα θα περάσει. Κι αυτό διότι μπορεί να εξιτάρει τους φανατικούς φίλους του οποιουδήποτε σινέ - σίριαλ, η διάσπαση του τελευταίου επεισοδίου του, σε δύο, πέντε ή σαράντα επιμέρους τεμάχια, ουσιαστικός (πέραν του προφανούς εμπορικού και κατ επέκταση κοροιδευτικού) όμως λόγος για κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Κι αν νερώσαμε το κρασί μας μια στον Harry Potter και τις Deathly Hallows και δυο στο Twilight και το Breaking Dawn, αμφότερα οκτακοσίων σελίδων αναγνώσματα, πως να συμβεί το ίδιο και στην περίπτωση του Mockingjay, με το μισό υλικό θεωρητικά? Γιατί πρακτικά, ούτε μια ταινία μόνη της δεν νομίζω να γεμίζει...
Έχοντας καταφέρει να διαφύγει, από το καταστροφικό πεδίο του παιχνιδιού στην πρωτεύουσα της Πάνεμ, Κάπιτολ, η Κάτνις Έβερντιν, νικήτρια των 75ων Αγώνων Πείνας και δημοφιλέστατη στις δώδεκα κοινότητες που ορίζουν τον κόσμο, θα ξυπνήσει σε έναν τόπο σκοτεινό και ανήλιο, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσε μέχρι πρότινος. Η 13η Περιοχή, που πλέον την φιλοξενεί, μέρος άγνωστο και κρυφό, μακρυά από τις ορέξεις του δικτάτορα Προέδρου Σνόου, λειτουργεί με μέθοδο μυστική ως ο χώρος προετοιμασίας των ανταρτών πολεμιστών, που θα κινήσουν την επανάσταση ενάντια στην ολιγαρχία. Η ανώτατη διοικητής του Άλμα Κόιν, αναζητώντας το πρόσωπο εκείνης που θα πάρει το έμβλημα της Κοτσυφόκισσας στο στήθος και θα σηκώσει την παντιέρα του Αγώνα, θα το εντοπίσει εύκολα στην μορφή της προβληματισμένης από την προσωρινή άγνοια, αλλά τόσο μαχητικής και πειθαρχημένης Κάτνις.
Δίχως μάλιστα να δυσκολευτεί ιδιαίτερα να την πείσει να πάρει το χρίσμα, αφού η ολοκληρωτική καταστροφή από τις ένοπλες δυνάμεις της Κάπιτολ των πατρικών της εδαφών, αλλά και η βάναυση αιχμαλωσία του αγαπημένου της Πίτα Μέλαρκ, γρήγορα θα υποκινήσουν μέσα της το αίσθημα της εκδίκησης. Αλλά και της σωτηρίας του πρώην συμπαίκτη της από τα νύχια των αντιπάλων, που τον χρησιμοποιούν πλέον ως πιόνι, που με τα αντιφατικά του λόγια, λειτουργεί αποτρεπτικά στην οργάνωση της ομάδας δράσης ενάντια στους δικτάτορες.
Πολλά υποσχόμενο, μάχιμο και ριζοσπαστικό φαντάζει το πλάνο που πάνω του ζωγραφίζεται η συνέχεια του απόλυτα επιτυχημένου - παντού, πλην Ελλάδος - franchise. Στοιχείο που εντείνεται ακόμη περισσότερο στην περαιτέρω ανάλυση των αντιπάλων, δηλαδή των λιγοστών προνομιούχων Πατρίκιων, που απολαμβάνουν μια χλιδάτη και ηλιόλουστη ζωή και των κατά πολύ περισσότερων Πληβείων, που κείτονται σε ημιφωτισμένες υπόγειες στοές, δεκάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης, προετοιμάζοντας την μεγάλη αντεπίθεση (όπως Terminator). Ας μην ξεγελιόμαστε όμως, κάπου εδώ σώνεται η ανατρεπτική διάθεση στο Χολιγουντιανής υφής σκριπτ, καθώς ο πόλεμος που αναμένεται να ξεσπάσει και περνά μέσα από τις διαθέσεις της νεαρής τοξοβόλου, φέρει πέραν της Viva La Revolucion έκφανσης, μερικές ακόμη που έχουν να κάνουν με την (πολύ πιθανή) αγάπη της για τον φυλακισμένο φίλο ή με την οφθαλμόν αντί οφθαλμού τάση για τον θάνατο του πατέρα, παρά με την προφανή, που έχει να κάνει με την ελευθερία και την δημοκρατία.
Αναμφίβολα το πρώτο μισό του επιλόγου των The Hunger Games, που θα μπορούσε να εξαντληθεί χρονικά σε πολύ λιγότερο κι από το μισό του δίωρου, δεν προχωρά την ίντριγκα παρά μόνο ελάχιστα βήματα και φυσικά μέχρι το σημείο κλειδί, που η τελική μάχη είναι ζήτημα μερικών στιγμών. Σκηνοθετικά ο Lawrence, μπερδεύεται και ο ίδιος από το ξεχείλωμα της έτσι κι αλλιώς short story, επαναλαμβάνοντας αρκετές φορές πανομοιότυπα σχεδόν πλάνα - φερειπείν η καταστροφή τς 12ης district που σωστά αφήνεται στην φαντασία του θεατή, γίνεται ριπίτ κατοπινά με τον αφανισμό του γεμάτου τραυματίες 7ου (νομίζω) - αλλά καταφεύγοντας και σε ευκολίες, που δημιουργούν εύλογες απορίες και κενά στην ανάγνωση, τουλάχιστον όσων δεν έχουν προηγουμένως μελετήσει το μπεστ σέλλερ.
Εμφανής αδυναμία του ντιρέκτορα, η ανάλυση και η μελέτη των (πάμπολλων) περιφερειακών χαρακτήρων, οι περισσότεροι με παρουσία και στα προηγούμενα τσάπτερ, ομοίως ελλειπτικά παρουσιασμένοι, που στα χέρια κάποιου εμπειρότερου, θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ποιοτικότερα σαν μοχλός πίεσης, για να αναλάβει η γεμάτη άγνοια κινδύνου Μις Έβερντιν τα ηνία της Στάσης. Που από την μεριά της, χορεύει διαρκώς σε πρώτο πλάνο, προς εξύψωση του ηθικού των υποταγμένων πολιτών, χωρίς όμως να πείθει, ειδικά αν δεν θυμάσαι τα περασμένα της κατορθώματα, ως μεταμοντέρνα Πασιονάρια. Όπως δεν πείθουν και ως απόλυτα ηθικές οι τάσεις της Αρχηγού της (η πανταχού παρούσα Julianne Moore) που κτίζει το προμόσιον της περσόνας της σε ζωντανή μετάδοση με τα πάντοτε ανοικτά τηλεοπτικά δίκτυα, με μεθόδους ίδιες με αυτές του γλοιώδη Καγκελάριου (Donald Sutherland).
Η Jennifer Lawrence, ο αγγελικός αυτός μίσχος που έχει φτάσει αισίως τα 24 της χρόνια, έχει γνωρίσει και πιο ελκυστικές στιγμές στην οθόνη, από την τωρινή που μέσα στην φανταρική ολόσωμη φόρμα, μοιάζει εντέχνως και αναίτια φουσκωμένη και πρησμένη, χάνοντας μεγάλο μέρος από το σεξ απίλ που την διακρίνει. Το συναισθηματικό ζοράκι στην καρδούλα της, είτε για τον μορφονιό Γκέιλ (Chris Hemsworth), είτε για τον νερόβραστο Πίτα (Josh Hutcherson) δεν πετυχαίνει τον σκοπό του σχηματισμού μοιραίου τριγώνου (σαν Twilight) και εξατμίζεται στην γέννηση του. Οπότε τι απομένει, αφού η J Law δεν τονίζει με την ομορφάδα της τα πλάνα, όπως έπραξε τόσο καίρια στο American Hustle? Να κινηθούν λίγο γοργότερα οι λεπτοδείκτες για να φτάσουμε στο to be continued, που σκάει παρέα με το In Memoriam, στον μισκάστ (ξανά, τι αδικία) αείμνηστο Seymour Hoffman.
Για πες: Το αν είμαι ενάντιος στο σπάσιμο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) που αποφάσισε η Lionsgate για το αναμενόμενο τέλος, ελάχιστο ρόλο παίζει για τα ταμεία του στούντιο, που τουλάχιστον παγκοσμίως θα τιγκάρουν, από την επέλαση των νεαρών φανς της σειράς. Από μεριά μου δεν μπορώ όμως να αποδεχτώ πλήρως το Part 1 του Mockingjay σαν ένα ολοκληρωμένο φιλμικό πόνημα, παρά ως ένα απίστευτα μακροσκελές τρέιλερ, που προετοιμάζει τον κόσμο για το θορυβώδες, καθώς φαίνεται, the end.
Δίχως μάλιστα να δυσκολευτεί ιδιαίτερα να την πείσει να πάρει το χρίσμα, αφού η ολοκληρωτική καταστροφή από τις ένοπλες δυνάμεις της Κάπιτολ των πατρικών της εδαφών, αλλά και η βάναυση αιχμαλωσία του αγαπημένου της Πίτα Μέλαρκ, γρήγορα θα υποκινήσουν μέσα της το αίσθημα της εκδίκησης. Αλλά και της σωτηρίας του πρώην συμπαίκτη της από τα νύχια των αντιπάλων, που τον χρησιμοποιούν πλέον ως πιόνι, που με τα αντιφατικά του λόγια, λειτουργεί αποτρεπτικά στην οργάνωση της ομάδας δράσης ενάντια στους δικτάτορες.
Πολλά υποσχόμενο, μάχιμο και ριζοσπαστικό φαντάζει το πλάνο που πάνω του ζωγραφίζεται η συνέχεια του απόλυτα επιτυχημένου - παντού, πλην Ελλάδος - franchise. Στοιχείο που εντείνεται ακόμη περισσότερο στην περαιτέρω ανάλυση των αντιπάλων, δηλαδή των λιγοστών προνομιούχων Πατρίκιων, που απολαμβάνουν μια χλιδάτη και ηλιόλουστη ζωή και των κατά πολύ περισσότερων Πληβείων, που κείτονται σε ημιφωτισμένες υπόγειες στοές, δεκάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης, προετοιμάζοντας την μεγάλη αντεπίθεση (όπως Terminator). Ας μην ξεγελιόμαστε όμως, κάπου εδώ σώνεται η ανατρεπτική διάθεση στο Χολιγουντιανής υφής σκριπτ, καθώς ο πόλεμος που αναμένεται να ξεσπάσει και περνά μέσα από τις διαθέσεις της νεαρής τοξοβόλου, φέρει πέραν της Viva La Revolucion έκφανσης, μερικές ακόμη που έχουν να κάνουν με την (πολύ πιθανή) αγάπη της για τον φυλακισμένο φίλο ή με την οφθαλμόν αντί οφθαλμού τάση για τον θάνατο του πατέρα, παρά με την προφανή, που έχει να κάνει με την ελευθερία και την δημοκρατία.
Αναμφίβολα το πρώτο μισό του επιλόγου των The Hunger Games, που θα μπορούσε να εξαντληθεί χρονικά σε πολύ λιγότερο κι από το μισό του δίωρου, δεν προχωρά την ίντριγκα παρά μόνο ελάχιστα βήματα και φυσικά μέχρι το σημείο κλειδί, που η τελική μάχη είναι ζήτημα μερικών στιγμών. Σκηνοθετικά ο Lawrence, μπερδεύεται και ο ίδιος από το ξεχείλωμα της έτσι κι αλλιώς short story, επαναλαμβάνοντας αρκετές φορές πανομοιότυπα σχεδόν πλάνα - φερειπείν η καταστροφή τς 12ης district που σωστά αφήνεται στην φαντασία του θεατή, γίνεται ριπίτ κατοπινά με τον αφανισμό του γεμάτου τραυματίες 7ου (νομίζω) - αλλά καταφεύγοντας και σε ευκολίες, που δημιουργούν εύλογες απορίες και κενά στην ανάγνωση, τουλάχιστον όσων δεν έχουν προηγουμένως μελετήσει το μπεστ σέλλερ.
Εμφανής αδυναμία του ντιρέκτορα, η ανάλυση και η μελέτη των (πάμπολλων) περιφερειακών χαρακτήρων, οι περισσότεροι με παρουσία και στα προηγούμενα τσάπτερ, ομοίως ελλειπτικά παρουσιασμένοι, που στα χέρια κάποιου εμπειρότερου, θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ποιοτικότερα σαν μοχλός πίεσης, για να αναλάβει η γεμάτη άγνοια κινδύνου Μις Έβερντιν τα ηνία της Στάσης. Που από την μεριά της, χορεύει διαρκώς σε πρώτο πλάνο, προς εξύψωση του ηθικού των υποταγμένων πολιτών, χωρίς όμως να πείθει, ειδικά αν δεν θυμάσαι τα περασμένα της κατορθώματα, ως μεταμοντέρνα Πασιονάρια. Όπως δεν πείθουν και ως απόλυτα ηθικές οι τάσεις της Αρχηγού της (η πανταχού παρούσα Julianne Moore) που κτίζει το προμόσιον της περσόνας της σε ζωντανή μετάδοση με τα πάντοτε ανοικτά τηλεοπτικά δίκτυα, με μεθόδους ίδιες με αυτές του γλοιώδη Καγκελάριου (Donald Sutherland).
Η Jennifer Lawrence, ο αγγελικός αυτός μίσχος που έχει φτάσει αισίως τα 24 της χρόνια, έχει γνωρίσει και πιο ελκυστικές στιγμές στην οθόνη, από την τωρινή που μέσα στην φανταρική ολόσωμη φόρμα, μοιάζει εντέχνως και αναίτια φουσκωμένη και πρησμένη, χάνοντας μεγάλο μέρος από το σεξ απίλ που την διακρίνει. Το συναισθηματικό ζοράκι στην καρδούλα της, είτε για τον μορφονιό Γκέιλ (Chris Hemsworth), είτε για τον νερόβραστο Πίτα (Josh Hutcherson) δεν πετυχαίνει τον σκοπό του σχηματισμού μοιραίου τριγώνου (σαν Twilight) και εξατμίζεται στην γέννηση του. Οπότε τι απομένει, αφού η J Law δεν τονίζει με την ομορφάδα της τα πλάνα, όπως έπραξε τόσο καίρια στο American Hustle? Να κινηθούν λίγο γοργότερα οι λεπτοδείκτες για να φτάσουμε στο to be continued, που σκάει παρέα με το In Memoriam, στον μισκάστ (ξανά, τι αδικία) αείμνηστο Seymour Hoffman.
Για πες: Το αν είμαι ενάντιος στο σπάσιμο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) που αποφάσισε η Lionsgate για το αναμενόμενο τέλος, ελάχιστο ρόλο παίζει για τα ταμεία του στούντιο, που τουλάχιστον παγκοσμίως θα τιγκάρουν, από την επέλαση των νεαρών φανς της σειράς. Από μεριά μου δεν μπορώ όμως να αποδεχτώ πλήρως το Part 1 του Mockingjay σαν ένα ολοκληρωμένο φιλμικό πόνημα, παρά ως ένα απίστευτα μακροσκελές τρέιλερ, που προετοιμάζει τον κόσμο για το θορυβώδες, καθώς φαίνεται, the end.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Νοεμβρίου 2014 από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική