Movies Ltd

If it bleeds, it leads

του gaRis (@takisgaris)

Παρότι η ερμηνευτική αποκάλυψη του Φεστιβάλ του Τορόντο 2014 είναι δικαιωματικά ο Eddie Redmayne (The Theory of Everything) ο οποίος έχει να παλέψει με έναν ιδιοφυή ηθοποιό που ορίζει το The Imitation Game ως το φαβορί για το φετινό Oscar Καλύτερης Ταινίας (Benedict Cumberbatch) και τον από τη ναφθαλίνη ανανήψαντα αυτοβιογραφούμενο πρωταγωνιστή (Michael Keaton) στην ταινία-επίγονο του Φελινικού 8 ½ (Birdman), υπάρχει αυτός ο ερμηνευτής που κάνει το ξεπέταγμα, το breakthrough που λέμε εδώ πέρανες. Αγαπητοί μου, το ομολογώ. Δεν μου έκανε κέφι ως τα περίπου τώρα ο διακριθείς στο Brokeback Mountain, αδερφός της σαφώς υπέρτερης Maggie Gyllenhaal. Όμως, ο τυπάκος έχει βαλθεί με το καναδέζικο πέρασμά του (Prisoners, Enemy) να με υποψιάσει ότι έχει μια σκοτεινή τρέλα να βγάλει, μια καταβύθιση στη διχαστική παραζάλη του Εγώ να παραδώσει, εκεί που επιθυμία για αναγνώριση και κοινωνική αποξένωση κονταροχτυπιούνται αδυσώπητα. Γιατί ο Jake είναι 33 ετών και, καθώς ο σημαδιακός αριθμός προστάζει, είναι έτοιμος για μεγάλα πράγματα.

Το Nightcrawler είναι το ντεμπούτο στην καρέκλα του Dan, αδερφού του Tony Gilroy (Michael Clayton) τον οποίο έχει συνδράμει στο Bourne franchise συγγραφικά. Εδώ έχει καστάρει την από 20ετίας σύζυγο, εξηντάρα (=2Χ30) Rene Rousso, σε μια εξόφθαλμη απόπειρα να καυτηριάσει, ως μια ποιο ακραία εκδοχή του Network (Sidney Lumet, 1976) ή του Ace In the Whole (Billy Wilder, 1951) τα σαρκοβόρα τηλεοπτικά μίντια, στρέφοντας τον φακό του κορυφαίου Robert Elswit (There Will Be Blood) στο βρώμικο παρασκήνιο, εκεί που μια κάμερα, ένα ση-μπη που πιάνει το σήμα της αμέσου δράσης και ένας τρομοκρατημένος συνοδηγός για όλες τις δουλειές (ο χαρακτηριστικά θελκτικός μέσα στην αθωότητά του Riz Ahmed) είναι επαρκή εργαλεία ανεύρεσης πτωμάτων για να αλεστούν στην κρεατομηχανή των δελτίων ειδήσεων του καλιφορνέζικου τοπικού καναλιού.

Αν και ο συνθέτης James Newton Howard κάνει αυτό που ξέρει ιδανικά, δηλαδή να καπελώνει μουσικά την εικόνα αφαιρώντας σακιά ρεαλισμού, η πένα του Gillroy είναι κοφτερή, ειδικά στο χτίσιμο του sociopath χαρακτήρα του Lou Bloom, κοντοξαδέρφου του Travis Bickle στο Taxi Driver. Ο αδυνατισμένος στο 10κιλο Gyllenhaal λειτουργεί μεταξύ εξωγήινου που ερευνά το ανθρώπινο είδος και πωλητή βιβλίων μάνατζμεντ για ηλίθιους, αμολώντας τσιτάτα που κράζουν την αδυναμία του να συνδεθεί συναισθηματικά με οτιδήποτε άλλο εξόν της πείνας του για επιτυχία-χωρίς ηθικούς φραγμούς. Μια σφόδρα μελετημένη και ρυθμικά κουρδισμένη απόδοση που δυστυχώς γκελάρει στην εμμονή του Gilroy να χτυπά δυνατά την πρόκα στο ίδιο σημείο, ψάχνοντας το σοκ εις βάρος της ευρύτητας που δίνει το πιασάρικο θέμα του.

Για πες: Σφιχτό και γέμιο ένταση, το Nightcrawler προσφέρεται για μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα θέαση, αν και σπάει πόρτες προ πολλού ανοιχτές. Μετά τους γιούτουμπ αποκεφαλισμούς δημοσιογράφων από την Ίσιδα το Nightcrawler φαντάζει κομμάτι αναχρονίλα, μια οξεία αντεστραμμένη ηθικοπλαστική ματιά σε έναν αμοραλιστικό μηντιακό υπόκοσμο που ευτυχεί να διαθέτει τον Gyllenhaal στην σημαντικότερη στιγμή της καριέρας του. Αδημονώ για το επόμενο βήμα της διαδρομής σου Jake.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2015 από την Village Films