Μεταμόρφωση
του Alexandre Aja. Με τους Daniel Radcliffe, Mitchell Kummen, Max Minghella, Dylan Schmid, Joe Anderson, Jared Ager-Foster, Juno Temple, Sabrina Carpenter, Kelli Garner, Laine MacNeil, James Remar, Kathleen Quinlan, Heather Graham, David Morse
See you in Hell!
του zerVo (@moviesltd) 
Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Ας πούμε πως ο μπαμπάς σου είναι ένας διάσημος συγγραφέας, που δεκάδες έργα του έχουν περάσει από τις σελίδες στο σελιλόιντ με τεράστια επιτυχία, όπως φερειπείν ο Stephen King. Τι ακριβώς θα σκεφτόσουν να κάνεις, αν καλά και σώνει επιθυμούσες να ακολουθήσεις την δική του πετυχημένη πορεία? Φαντάζομαι θα επιχειρούσες ένα παρόμοιο ξεκίνημα, με μια ιστορία τρόμου όπου ο αγαθοβιόλης ήρωας της, ακολουθώντας τα εκδικητικά του ένστικτα θα μετατρεπόταν σε έναν ζωντανό διάβολο και θα αιματοκύλιζε την οθόνη, προκαλώντας συνάμα παρανάλωμα του πυρός στο διάβα του. Το κακό σε αυτή την περίπτωση είναι πως ακόμη κι αν τα γονίδια δίνουν μια τάση προς το αξιοπρεπές - έστω - αντίγραφο, King του horror δεύτερος δεν πρόκειται να υπάρξει. Ούτε είναι κάθε λίγο και λιγάκι της Αγίας Carrie...
Επαρχιωτάκι, δίχως πολλές έννοιες και σκοτούρες στο μυαλό του είναι ο Ίγκ Πέρις, που ζει και αναπνέει ολημερίς διαλαλώντας την λατρεία προς το πρόσωπο της αγαπημένης του Μέρριν, της αγαπημένης νεράιδας του, που ονειρεύεται να περάσει μια ζωή ολόκληρη στην ζεστή αγκαλιά της. Ο εφιάλτης του θα ξεκινήσει από την στιγμή που εκείνη θα βρεθεί βάναυσα βιασμένη μέχρι τέλους σε ερημική περιοχή κι εκείνος θα γίνει για τις αστυνομικές αρχές ο νούμερο ένα ύποπτος για τον θάνατο της. Ακόμη κι αν τα στοιχεία, με αμφιβολία τον αθωώσουν, για την μικρή κοινωνία της κωμόπολης εκείνος θα είναι ο φονιάς της πρόσχαρης κοπέλας.
Μετά από μια ακόμη νύχτα μέσα στην παραζάλη των ουσιών που θα του διώξουν τον πόνο, ο Ίγκ θα αντιληφθεί πως στις παρυφές του μετώπου του θα αρχίσουν να φυτρώνουν μυστηριωδώς και αναπάντεχα κέρατα, που θα μετατρέψουν την μορφή του ακόμη σατανικότερη στα μάτια των συντοπιτών του. Οι οποίοι πάντως παρουσία του, όχι μόνο θα αποκαλύψουν τις πιο πρόστυχες μύχιες σκέψεις τους, αλλά θα βγάλουν και τον πιο βρώμικο εαυτό τους, γεγονός που θα βοηθήσει τον προβληματισμένο Ίγκ, στο να ξετυλίξει το κουβάρι που θα τον οδηγήσει στην αποκάλυψη του δολοφόνου της καλής του.
Αστυνομικής υφής δηλαδή η περιπέτεια που πρόκειται να παρακολουθήσουμε? θα το έλεγα μετά ευκολίας μάλιστα, αν το σενάριο επικεντρωνόταν απλά και δίχως περιττές περιστροφές στο σασπένς των ευρημάτων που πηγάζουν από τα φλασμπακς, κάθε φορά που ο χίπστερ αντι-ηρωας, έρχεται σε επαφή με κάθε έναν συμμετέχοντα στην υπόθεση. Το σκριπτ όμως δεν περιορίζεται στο να οδηγήσει απλά και μόνο στην εξεύρεση του πραγματικού υπαιτίου του φονικού, αλλά μέσα σε μια ματαιόδοξη, υπερφίαλη φανφάρα, παλεύει να ενώσει όλα τα δυνητικά κινηματογραφικά genre που μπορεί να έχουν σχέση με μια τόσο τραγική δολοφονία. Και τον τρόμο, φυσικά, αφού η μετεξέλιξη των χαρακτήρων σε καρτουνίστικους δαίμονες προτάσσεται στην τελική πράξη και στο δράμα, εκεί που η αλήθεια για τον λόγο του χωρισμού, μάλλον μοιάζει με αταίριαστη μελό στροφή αλλά και την κοινωνική μελέτη, εκεί που ουσιαστικά ο δίχως συγκεκριμένο πλάνο σχεδιασμός, οδηγεί σε μια παταγώδη καταστροφή.
Με πολλά πράγματα επιχείρησε να καταπιαστεί στο πόνημα του ο Alexandre Aja, επιθυμώντας να διαφύγει από την στάμπα του αιματοκυλίσματος που χαρακτήρισε περασμένες του δημιουργίες, σαν το Piranha 3D επί παραδείγματι. Σε αυτόν τον τομέα όμως τα καταφέρνει σαφώς καλύτερα, αν αναλογιστούμε πως τα σπλάτερ πλάνα του είναι και εκείνα που εντέλει κάνουν την μεγαλύτερη εντύπωση, σε σύγκριση με τις υποτίθεται χιουμοριστικές και τίγκα στα σαχλά σεξουαλικά υπονοούμενα στιγμές, που ο κρυψίνους στην ντουλάπα του περιβάλλοντας κόσμος, βγάζει στην φόρα τα εσώψυχα του. Χοντράδες που σπάνε το τέμπο και δεν αφήνουν την ίντριγκα να κυλίσει σε έναν αγωνιώδη ρυθμό, όπως θα ταίριαζε σε ένα θρίλερ της προκοπής. Κάτι που το Horns επ ουδενί είναι.
Για πες: Οι αξιόλογες ερμηνείες, τόσο του Daniel Radcliffe - όχι, δεν θα χρησιμοποιήσω ποτέ ξανά την έκφραση Χάρη Πόττερ, σε ότι έχει να κάνει με την πάρτη του, πρέπει επιτέλους να σπάσει τα δεσμά με τον ρόλο δαύτο - που βγάζει μια μελαγχολία παραφροσύνης στην ματιά, όσο και της Juno Temple, σε μια πολύ πιο σέξι εμφάνιση από την συνηθισμένη, σώζουν κάπως τα προσχήματα, σε αυτή την αδιάφορη μεταφορά του βιβλίου του Joe Hill στο εκράν. Που για όσους δεν το γνωρίζουν είναι ο δευτερότοκος γιος του μυθικού Stephen King...
Μετά από μια ακόμη νύχτα μέσα στην παραζάλη των ουσιών που θα του διώξουν τον πόνο, ο Ίγκ θα αντιληφθεί πως στις παρυφές του μετώπου του θα αρχίσουν να φυτρώνουν μυστηριωδώς και αναπάντεχα κέρατα, που θα μετατρέψουν την μορφή του ακόμη σατανικότερη στα μάτια των συντοπιτών του. Οι οποίοι πάντως παρουσία του, όχι μόνο θα αποκαλύψουν τις πιο πρόστυχες μύχιες σκέψεις τους, αλλά θα βγάλουν και τον πιο βρώμικο εαυτό τους, γεγονός που θα βοηθήσει τον προβληματισμένο Ίγκ, στο να ξετυλίξει το κουβάρι που θα τον οδηγήσει στην αποκάλυψη του δολοφόνου της καλής του.
Αστυνομικής υφής δηλαδή η περιπέτεια που πρόκειται να παρακολουθήσουμε? θα το έλεγα μετά ευκολίας μάλιστα, αν το σενάριο επικεντρωνόταν απλά και δίχως περιττές περιστροφές στο σασπένς των ευρημάτων που πηγάζουν από τα φλασμπακς, κάθε φορά που ο χίπστερ αντι-ηρωας, έρχεται σε επαφή με κάθε έναν συμμετέχοντα στην υπόθεση. Το σκριπτ όμως δεν περιορίζεται στο να οδηγήσει απλά και μόνο στην εξεύρεση του πραγματικού υπαιτίου του φονικού, αλλά μέσα σε μια ματαιόδοξη, υπερφίαλη φανφάρα, παλεύει να ενώσει όλα τα δυνητικά κινηματογραφικά genre που μπορεί να έχουν σχέση με μια τόσο τραγική δολοφονία. Και τον τρόμο, φυσικά, αφού η μετεξέλιξη των χαρακτήρων σε καρτουνίστικους δαίμονες προτάσσεται στην τελική πράξη και στο δράμα, εκεί που η αλήθεια για τον λόγο του χωρισμού, μάλλον μοιάζει με αταίριαστη μελό στροφή αλλά και την κοινωνική μελέτη, εκεί που ουσιαστικά ο δίχως συγκεκριμένο πλάνο σχεδιασμός, οδηγεί σε μια παταγώδη καταστροφή.
Με πολλά πράγματα επιχείρησε να καταπιαστεί στο πόνημα του ο Alexandre Aja, επιθυμώντας να διαφύγει από την στάμπα του αιματοκυλίσματος που χαρακτήρισε περασμένες του δημιουργίες, σαν το Piranha 3D επί παραδείγματι. Σε αυτόν τον τομέα όμως τα καταφέρνει σαφώς καλύτερα, αν αναλογιστούμε πως τα σπλάτερ πλάνα του είναι και εκείνα που εντέλει κάνουν την μεγαλύτερη εντύπωση, σε σύγκριση με τις υποτίθεται χιουμοριστικές και τίγκα στα σαχλά σεξουαλικά υπονοούμενα στιγμές, που ο κρυψίνους στην ντουλάπα του περιβάλλοντας κόσμος, βγάζει στην φόρα τα εσώψυχα του. Χοντράδες που σπάνε το τέμπο και δεν αφήνουν την ίντριγκα να κυλίσει σε έναν αγωνιώδη ρυθμό, όπως θα ταίριαζε σε ένα θρίλερ της προκοπής. Κάτι που το Horns επ ουδενί είναι.
Για πες: Οι αξιόλογες ερμηνείες, τόσο του Daniel Radcliffe - όχι, δεν θα χρησιμοποιήσω ποτέ ξανά την έκφραση Χάρη Πόττερ, σε ότι έχει να κάνει με την πάρτη του, πρέπει επιτέλους να σπάσει τα δεσμά με τον ρόλο δαύτο - που βγάζει μια μελαγχολία παραφροσύνης στην ματιά, όσο και της Juno Temple, σε μια πολύ πιο σέξι εμφάνιση από την συνηθισμένη, σώζουν κάπως τα προσχήματα, σε αυτή την αδιάφορη μεταφορά του βιβλίου του Joe Hill στο εκράν. Που για όσους δεν το γνωρίζουν είναι ο δευτερότοκος γιος του μυθικού Stephen King...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Νοεμβρίου 2014 από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική